Bert had een dingetje op zijn hand. Op een knokkel van zijn linkerhand zat een hard knobbeltje, het resultaat van een ingekapselde splinter. Juist die knokkel stootte hij voortdurend tijdens het werk en dat was lastig en pijnlijk. Daar moest eigenlijk iets aan gebeuren.
Dus een afspraak gemaakt bij de huisarts, in de veronderstelling dat die het wratachtige dingetje wel even zou weghalen.
Ikzelf had een paar jaar terug een moedervlekje in mijn hals weg laten halen en dat had de toenmalige huisarts keurig en snel gedaan. Hechtinkje, pleister erop, klaar.
Maar nee, zo eenvoudig werkte het deze keer niet.
Deze huisarts wilde het spliterwtje niet zelf verwijderen, dat moest maar door een plastisch chirurg in het ziekenhuis gebeuren. Bert zou via de post een oproep krijgen.
Het bezoek aan de huisarts was op een maandag en de dag er na, dinsdag dus, lag er al een dikke envelop van het UMCG in de bus. Hier werden spijkers met koppen geslagen.
Een boekje met informatie over dagopname (?), een plattegrond van het ziekenhuis, en een brief waarin stond dat 4 weken voor de ingreep de afsprakenbrief verzonden zou worden met de datum, en 2 weken tevoren nog een brief met het precieze tijdstip. Tjongejonge. Ik was onder de indruk van dit hele pakket, en vouwde de laatste brief uit.
“Er is voor u een afspraak gemaakt voor een operatieve ingreep op de afdeling plastische chirurgie, dagbehandeling. U wordt verwacht op woensdag (datum) om 11.15 u. “
Ik keek nog eens goed. De vermelde datum was de volgende dag al! Nou ja zeg, hoe zat het met die 4 weken en 2 weken tevoren dan? En hoe moest hij dat zo snel regelen op het werk? En ik kon ook niet zomaar mee!
Bert gebeld en alles verteld, hij zou even het ziekenhuis bellen voor een andere afspraak. De post was om kwart over 12 gekomen. Afsprakenbureau was bereikbaar van 9.00 tot 11.00. Lekker dan.
Ander telefoonnummer opgezocht dat er eigenlijk niet mee te maken had, en dat maar gebeld, hij moest toch laten weten dat hij de volgende dag niet kwam.
Dat lukte gelukkig, en hij kon een nieuwe afsprakenbrief tegemoet zien.
Die kwam keurig, hij moest twee weken later op een maandagmorgen naar het ziekenhuis. Ik zou mee gaan, want terugrijden was misschien wat lastig als je hand net gehecht is. Het was alleen wel een onhandige tijd i.v.m. mijn eigen werk, maar dan zou ik dat wel kunnen regelen. Tot ik ineens een brainwave kreeg: zouden ze eigenlijk die maandag Bert wel direct chirurgisch te lijf gaan? Zo eenvoudig was het tot nu toe niet gegaan, ik dacht er vast veel te licht over. Hij zou vast eerst weer een consult moeten hebben. Een telefoontje bevestigde dat: nee, die maandag werd er nog niet gesneden, alleen gekeken. Goed dat ik het wist, dat laten bekijken kon hij wel alleen. Dus Bert naar het ziekenhuis, waar de plastisch chirurg het knobbeltje bekeek en dezelfde conclusie trok als de huisarts.
Gisterochtend was het dan zover het erwtje daadwerkelijk verwijderd zou worden.
Niets negatiefs te zeggen over het personeel in het ziekenhuis, echt waar, iedereen was even vriendelijk.
Maar wat een toestand over zo’n gemuteerde splinter!
Een verpleegkundige in groen pak kwam Bert ophalen. Ik ben er niet bij geweest maar hij moest op een bed liggen met zijn arm op een aparte steun. In een echte operatiekamer. Je zou er de zenuwen van krijgen. Er waren maar liefst 4 mensen in het groen en wat de functie van iedereen was, is Bert niet helemaal duidelijk geworden.
Ondertussen werd er goed voor mij gezorgd, ik kreeg koffie van een erg aardige mevrouw. Ik had amper tijd om die rustig op te drinken want na 20 minuten kwam de groene verpleegkundige Bert weer terugbrengen.
Ik verwachte dat hij een gaasje over de behandelde knokkel zou hebben.
Maar zo zag het eruit:

Ik was met stomheid geslagen en Bert zelf eigenlijk ook, en we moesten er ook eigenlijk wel erg om lachen. Volgens ons was dit toch wel buiten alle proporties.
Nogmaals, niets negatiefs over het personeel, en super dat alles zorgvuldig gebeurt.
Maar kon het over het algemeen misschien niet een beetje minder deze keer?
En Bert zal niet de enige zijn, bij wie iets relatief kleins zo groot aangepakt wordt.
Ik tel:
4 bezoeken = 2 consulten, een operatie, en nog een keer terug om de hechtingen te laten verwijderen
5 betaalde mensen= Een huisarts, een chirurg , een verpleegkundige, en nog 2 mensen met een of andere functie in steriele pakken
Daarnaast nog:
Een informatiepakket waar je U tegen zegt en dat nou niet echt relevant was, is samengesteld door de administratie. Een afsprakenbrief. Nog een afsprakenbrief. En bij het verlaten van het ziekenhuis nog een afsprakenbrief (voor de hechtingen)

Je zou toch zeggen dat de gezondheidszorg in dit soort gevallen wel een stukje goedkoper kan.
Wij zijn in ieder geval blij dat het eigen risico van de zorgpremie al opgegaan is aan de spatader-operatie die Bert in het voorjaar heeft gehad. Overigens was dat een veel grotere ingreep, die met veel minder omhaal en minder mensen prima is uitgevoerd. Ik bedoel maar……

Huishoudelijk werk is eigenlijk onbegonnen werk. En toch zo noodzakelijk.
Het is een tegenstrijdig iets,dat huishouden.
De afzonderlijke klussen zijn goed te doen en het resultaat geeft meestal weer voldoening.
Maar het geheel is nooit klaar. Nooit. En dat is frustrerend.
Wassen, strijken, poetsen, opruimen, stofzuigen, het moet. Altijd weer. En heb je geen professional die het voor je doet, dan moet je het zelf doen.
Er zijn van die periodes dat ik alles onder controle meen te hebben. Maar ach, die periodes zijn altijd zo kort….
De geschuurde pitten van het fornuis vertonen ’s avonds na het koken al weer ingebrande vlekjes. Terwijl ik toch heus niet kliederig kook.
De wasmand is soms toch eindelijk leeg! Ja toch zeker voor een halve dag. Natuurlijk, ik wil ook dat we schoon op onszelf zijn, maar toch.
Mooi, die gewassen ramen, zo helder! De volgende dag zitten er al weer spetters en ondefinieerbare vlekjes op.
“Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren”. Volgens mij hoeven we niet te wederkeren, we zitten er gewoon dagelijks middenin. Kijk maar op de kastjes .
Het huishouden is een dagtaak. Want als je 1x denkt: ‘dit hoeft nu niet, ik ga wat anders doen’, dan ga je achterlopen.
Dan moet je nog veel meer wegwassen en wegvegen en wegpoetsen en wegstrijken.
Om maar niet te spreken van een keertje ziek zijn.
Een paar dagen kwakkelen en alleen het hoognodige doen (dus thee zetten en dvd-tjes kijken) wordt genadeloos afgestraft. Dan moet Henry daarna overuren draaien, evenals de wasmachine en de droger (al ben ik wel heel blij dat ik die heb!) en moet je al je nieuw herwonnen energie inzetten om de boel weer in het gareel te krijgen.
Toen ik geschiedenis studeerde heb ik Vergilius gelezen. Hij zei:’ Labor omnia vincit improbus’, oftewel ‘IJverige, onvermoeibare arbeid overwint alles’. Niks nieuws onder de zon dus, ik moet gewoon onverdroten aan het werk . En alles overwinnen. Inclusief mezelf, want ik heb hoogtevrees en ik had ware berg aan strijkgoed. Zo hoog dat zelfs Lenny er niet op kon liggen.

Gelukkig hoef ik me niet op enkel op oude Romeinse filosofen te verlaten, ik kan ook op mentale steun van Mike Oldfield rekenen. Eerst Hergest Ridge in de speler, hoe toepasselijk deze titel. Hergest Ridge is namelijk een heuvel op de grens van Herefordshire en Wales.
Deze cd was niet lang genoeg om de gehele heuvel te slechten, dus daarna Ommadawn opgezet. Geen idee wat die titel betekent, maar het strijkt lekker weg. Toen deze cd afgelopen was had ik alleen nog wat vouwwerk en toen was het klaar!

Klaar dus. Ik had zowel mijn achterstand als mijn hoogtevrees overwonnen. Ik ben trots op mezelf. Voor zolang het duurt. Toch wel een halve dag denk ik.

De weersverwachting voor vandaag was: bewolkt, grauw en veel regen. Een uitgelezen dag om de inloopkast op onze slaapkamer op te ruimen. De weerman had alleen niet naar de kaart van Groningen gekeken toen hij zijn voorspelling deed, de zon stond stralend aan een blauwe hemel en het was erg warm. Toch ging ik de inloopkast opruimen, mijn besluit stond vast.
Het was namelijk geen inloopkast meer. Het was een stortplaats. Als je de deur opendeed kon je er met veel moeite in slagen om een arm en een been naar binnen te wringen om te pakken wat je nodig had. Als je dat tenminste kon vinden. Zo niet, dan werden er schier onmogelijke lichaamshoudingen noodzakelijk om toch nog bij die ene handdoek of dat shirtje te komen, over schoenen nog maar te zwijgen. Als je geluk had vond je er 1, de bijbehorende was niet te vinden. Drama, hier moest iets gaan gebeuren.
Maar waar en hoe te beginnen. Oorspronkelijk zat er een opbergsysteem in de kast, maar nu was het gewoon een chaos. Dus de enige optie was: alles eruit! Het resultaat was dat mijn slaapkamer eruit zag alsof ik meedeed aan een aflevering van Extreme Hoarders. Ik durf de foto niet te plaatsen, zo erg. Gewapend met vuilniszakken ging ik aan de slag. Kleren die ik wou bewaren op bed, kleren die nog goed waren maar niet meer gedragen in een zak, vodden en andere rommel in een andere zak. Ik had nauwelijks plek om de zakken neer te zetten of om zelf ergens te staan, maar het moest. Langzaam maar zeker kwam er in de kleding in ieder geval orde. En na een uurtje of 2 hingen er links overhemden en blouses van Bert, rechts jurkjes en jasjes van mij in de hangkast, en op de planken lagen nette stapels T-shirts, hemdjes en vestjes, truien en broeken. Het begin was er.
Tim zorgde ondertussen heel lief voor de catering, ik kon de cafeïne goed gebruiken.
Bij het sorteren was ik de gekste dingen tegengekomen, natuurlijk allemaal van Bert,ik heb geen gekke dingen. Ik bedoel: vòetbalschoenen? Really?

.

Over die snorkel zou ik trouwens ook nog een leuk verhaal kunnen vertellen maar dat misschien een ander keer.
Handdoeken, washanden, beddengoed, zelfs een klamboe, dekbedden, alles moest uitgezocht. Ik zou haast zeggen wat een klerezooi, maar de kleren waren inmiddels klaar. Waarom hebben we zoveel?? En waarom bewaar ik alles? Verreweg het meeste was incompleet of deels kapot. Weg ermee! De overloop raakte gestaag vol met gevulde zakken.
Volgende project: schoenen! Beneden staat een schoenenkastje voor de heren, boven is een schoenenrek voor mij. Wat een waardeloos ding is dat. Het is een systeem met 2 buizen schuin voor elkaar, om de schoenen op te zetten, en dan 4 lagen boven elkaar. De afstand tussen de buizen is niet regelbaar en het resultaat is dat ik mijn schoenen erop moet balanceren, en bij de minste aanraking dondert de hele zooi weer naar beneden. De afstand is niet berekend op maat 36. Stom, zo klein is dat nou toch ook weer niet. Ik zocht al mijn schoenen en laarzen bij elkaar en keek rond wat ik er mee kon. Uiteindelijk bracht de grote plank waar al dat overbodige beddengoed had gelegen uitkomst, ik kon daar alles keurig op kwijt zonder dat er ook maar 1 schoen viel. Weg met het schoenenrek! Ik werd hoe langer hoe meer tevreden met mezelf.
Laatste onderdeel: toiletspullen. Goeie genade wat hadden we een voorraad. Belachelijk, hoe schoon wil je zijn. Misschien moeten we eerst eens wat opmaken voordat ik weer wat nieuws koop.
Maar ik weet wel hoe het komt. Omdat het zo’n onoverzichtelijke bende in de kast was, had ik geen idee wat we eigenlijk op voorraad hadden. Tampons spanden toch wel de kroon. Blijkbaar had ik iedere keer als ik eens zou gaan zwemmen of naar de sauna zou gaan weer een doosje gekocht. Ik hoop niet dat het nodig is, maar ik had toch wel tot 2037 genoeg tampons. De doosjes waren gekreukt en gescheurd, tampons all over the place. Wat een flauwekul, weg met die dingen. Inmiddels had ik sowieso een paar zakken afval verzameld en ik ging ze naar beneden naar de container brengen. Toen ik daar aankwam zag ik dat uitgerekend de zak met tampons was gescheurd van onder, dus ik had een ob-spoor achtergelaten op de trap, in de kamer en in de keuken. Het deed me onwillekeurig denken aan het sprookje van Hans en Grietje. Of misschien is die van Herman Finkers beter in dit geval: Het meisje met de eierstokjes.
Weer boven lag er alleen nog een zooitje ongeregeld op het bed:

Van die dingen die je niet weg wilt gooien maar ook geen idee hebt waar je die op moet ruimen.
Een voor- en een na-de-beugel gipsafgietsel van Tims gebit. Een paar petten. Een nepbontkraagje. Een reisportemonneetje wat we volgens mij nooit gebruiken. Een bierglas-met-spelletje. Een cassettebandje met onze trouwdienst erop.
Nou ja, maar even verhuizen naar de zoldertrap en hopen dat het daar dan weer niet 3 maanden blijft liggen.
En toen was het klaar! Met trots liep in de inloopkast in. Ik LIEP de INLOOPkast in! Welk een ruimte! Die nette stapeltjes! Die gesorteerde schoenen! Al die ruimte die er nog over is!
Dit vraagt om nieuwe kleren!

Vroeger kreeg ik als kind, als we op vakantie waren, een briefje op mijn jurkje gespeld.
“Anneliesje van Bloois, Huisje 63 “
Zo konden mijn ouders iets geruster zijn, mocht ik kwijtraken, dan wist men waar ik weer terug bezorgd moest worden.
Ik heb het altijd onthouden en ook bij mijn eigen kinderen toegepast, vooral bij Tim want die was vaak weg. Kwijt, onzichtbaar. Peentjes heb ik gezweet om dat jongetje, maar
gelukkig is het altijd weer goed gekomen. Het briefje-systeem had ik iets gemoderniseerd, ik plakte iedere dag een beschreven sticker op zijn t-shirtje. Tegenwoordig is dit natuurlijk hopeloos uit de tijd. Nu heeft een kind een QR-alert polsbandje, wat je kan scannen met smartphone of tablet en daar dan alle info uit krijgt die je nodig hebt om het kind weer op z’n plek te krijgen. Moet je natuurlijk wel een smartphone of tablet hebben.
Een tablet heb ik niet, een smartphone wel. Al een jaar maar liefst. Voor mij hoefde het niet zo, ik hoefde alleen maar te kunnen bellen en sms-en. Zei ik altijd. Maar toen ik een nieuwe telefoon moest hebben omdat ik zo dom was geweest om de mijne in een stadsbus in Utrecht te laten liggen, liet ik met toch overhalen tot een smartphone. “Want dat is gezellig mam, dan kunnen we what’sappen”. En gedachtig de irritatie over mijn vader die alle nieuwigheid maar flauwekul vond (dus tot op hoge leeftijd nog met een handboor stond te zwoegen terwijl hij onze elektrische boormachine kon lenen, en ondertussen koppig volhield dat het priiiimaaa ging) vond ik dat ik een beetje met m’n tijd moest meegaan.
En ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn smarthpone heel leuk vind! Inderdaad, ik kan er mee bellen en sms-en maar ook what’sappen en internetten en foto’s maken en die versturen of op facebook zetten…. Kortom, ik heb er gewoon lol in.
Dus het ding gaat overal mee naar toe, ik check in bij restaurants en atracties, plaats foto’s van waar ik ben, what’sapp dagelijks met Irene, en ook Berts sms-jes zijn vervangen door what’sappjes.
Het was de bedoeling dat mijn mobieltje ook meeging toen we het Pinksterweekend naar de Veluwe gingen, waar we een chaletje hadden gehuurd. Vrijdagmiddag had ik de foon nog even aan de lader gelegd (goede voorbereiding!) en na het loskoppelen de lader gelijk in mijn tas gestopt, want ik die had ik in het weekend vast nog nodig. Want waar ik met mijn oude mobiel anderhalve week of langer op een batterijlading deed, is het met de smartphone hooguit anderhalve dag. Dat dan weer wel.
In de auto wou ik even Irene appen dat we onderweg waren. En ik kon mijn telefoon niet vinden. Tas ondersteboven gekeerd, er kwam van alles uit waarvan ik dacht: ‘waarom neem ik dat ook mee’, maar geen mobiel. Ik had blijkbaar alleen de lader in de tas gedaan. O, dat voelt gek. Ik schaam me een beetje om het te moeten zeggen, maar het voelde haast wat paniekerig.
Bert vroeg of we om moesten keren maar dat vond ik toch te gek, we waren al een flink eindje onderweg. En hij had wel zijn mobiel mee, dus in noodgevallen waren we voorzien.
Dus ik heb 3 dagen zonder mobiel, facebook en verder internet doorgebracht. De internetverbinding was sowieso erg slecht, dus Bert hield het ook al gauw voor gezien.
En toen voelde het toch wel lekker, als ‘echt helemaal weg!’ Ik zie mezelf niet als iemand die altijd maar met haar mobieltje in de weer is, en verder nergens oog voor heeft. Maar nu merkte ik eerlijk gezegd dat ik toch redelijk vaak wil ‘communiceren’. Even Irene laten weten wat voor leuks we doen of zeggen, even op fb zetten op welk leuk terrasje we zitten, even op buienradar kijken of het echt zo mooi wordt als het weerbericht zei, even…etc…
Nu heb ik heel af en toe een appje met Berts mobiel naar Irene gestuurd en dat was het.
En heb ik een fijn weekend gehad? Ja! Ik hoefde niet te kijken of iemand mijn status al had geliked, of er nog leuke mail was, het kon allemaal wachten tot ik weer thuis was.
Vakantie.
En toen Bert in z’n eentje een stuk ging fietsen, en zijn mobiel meenam, had hij ook een briefje in zijn zak. Met het adres van het vakantiehuisje, want in noodgeval moest men toch weten dat ik daar zat en niet mijn mobiel bellen, die lag thuis op tafel.
Een briefje. Hopeloos uit de tijd, maar het werkt nog steeds priiiimaaaa . 😀

De halfjaarlijkse markt van ons vrouwenkoor is al eerder ter sprake gekomen in een
vorig verhaaltje .
Vandaag was het weer tijd voor de voorjaarsmarkt.
Het weer wilde goed mee werken, het publiek helaas niet.
De markt startte om 10 uur, en toen ik om 12 uur verscheen om mijn verkoopskills
in praktijk te brengen (we hadden de uren netjes verdeeld onderling) was er eigenlijk nog niets verkocht.
De superleuke potten met “bijna koekjes” stonden er allemaal nog, evenals de door mij zo vlijtig gemaakte cake-ijsjes. Jammer hoor, we hebben er met z’n allen veel werk aan gehad, en het is leuk als dat ook wat oplevert voor het koor. Maar niet dus.
Depressie ja, maar eigenlijk slaat de titel van dit stukje daar niet op.
Ik stond er natuurlijk niet alleen, van 12 tot 2, maar met twee  andere dames.
Eén daarvan was Irene. Ze heeft haar naam natuurlijk al mee, maar we hebben
samen altijd veel lol.
We delen hetzelfde gevoel voor humor en soms zijn we op de koorrepetities net een stel
middelbare-schoolmeiden die op moeten passen om niet de klas uitgestuurd te worden.
Ik rommelde in een doos met 2e-hands boeken. Meest streekromans in de categorie
Jo van Nieland-Braat (volgens Godfried Bomans) maar ook nog wat ander spul ertussen.
Ik viste “De gelukkige huisvrouw” uit de doos en vroeg aan Irene: “Ken je die?
Ik alleen van naam”.
“O, ik vind het een vreselijk boek” zei Irene. “Grof, de stijl ligt me totaal niet”.
“Waar gaat het over?” vroeg ik.
“Over een vrouw met een postanale depressie” antwoordde Irene.  Ik keek haar aan.
Geen spoortje van spot op haar gezicht, geen twinkeltje in haar ogen.
“Wat zei je?” vroeg ik voor de zekerheid, “Wat heeft ze?”
“Een postanale depressie”  herhaalde Irene in alle ernst. Ik gierde het uit.
“Een postnatale depressie dan toch zeker?” wist ik nog enigszins verstaanbaar uit
te brengen.
Irene keek verschrikt: “Wat zei ik dan? Postana….  Oooooh….” het kwartje viel en ook zij
schoot vreselijk in de lach.
Vervolgens probeerden we stikkend van het lachen elkaar te vertellen wanneer je allemaal last kan hebben van een postanale depressie, maar die details zal ik de lezer besparen.
Met een beetje fantasie kan je daar zelf trouwens ook wel op komen!
Als een stel pubers hadden we de slappe lach en dat maakte de tijd dat we voor de marktverkoop niks te doen hadden toch nog gezellig.
Ik heb het boek overigens niet gekocht.
Nu nog, zoals meestal, een plaatje bij het verhaaltje. Dat wordt moeilijk deze keer.
Okay, ik zal het netjes houden:

Als er iemand fan is van lekker douchen, dan ben ik het wel. Maar die badkamer…  het is een kalkhol.
Echt. Vandaag nog maar eens het gevecht aangegaan.
Met moed der wanhoop inmiddels wel, want eerdere strijd heeft nooit een echte overwinning mijnerzijds opgeleverd.
Meer een ‘nou ja , zo moet het dan maar weer.’
Is er nou echt niks aan te doen?
Even googlen wat de rest van Nederland er aan doet.
De eerste ‘tip’ die ik onder ogen krijg: ‘Het beste werkt om het  schoonmaakwerk goed bij te houden.’
JOH! Dat ik daar nou werkelijk nooit aan gedacht heb! Gouden tip, ik ben klaar!
O nee. Ik hou het al bij, maar ik krijg nooit de kalk goed weg, dus die koekt (bah wat een vies woord is dat!) aan tot een bruinwitte, korsterige substantie. Liefst in richeltjes van de kraan waar je sowieso al moeilijk bijkunt.
En vastgebakken kringen op de mooie blauwe vloertegels. Leve de frissigheid.
De volgende tip is van ‘Oma weet raad’. Nou, ik denk dat oma nog stamt uit het tijdperk van 1x in de week in de tobbe , want ik kan hier echt niks nuttigs bij vinden. Schoonmaakazijn! Been there, done that…. helpt niet.
Alles ruikt alleen maar zo zuur als ik me voel en de kalk blijft muurvast zitten.
Andere site. Tandpasta! Huh? Als dat helpt, wat doet het dan voor mijn gebit…. eng idee! Toch maar even proberen.
‘Insmeren en dan met  een ruwe doek afnemen. De kalk vliegt er vanaf!’
Ai, het enige wat eraf vliegt, is de temperatuuraanduiding van de thermostaatkraan.
Wel verdorie.
Tip zoveel. Stoomreiniger. Die heb ik! Dus ik ga de kalk ermee te lijf! Jaaaaa, ik zie niks meer! O wacht, dan komt van de stoom. Mijn bril is matglas en als ik niet uitkijk gaat de rookmelder ook nog af.  Als de mist optrekt, is het eerste wat ik zie de kalk op de kraan…. Zou het op de vloertegels wel werken?
Nee helaas, ook niet. De bruine kringels op de blauwe tegels blijven hardnekkig zitten.
Nog meer tips. Middeltje zus-en-zo uit de winkel.
Mister Muscle, Cilit Bang, HG reiniger, Ajax, Witte Reus, Antikal, Aldikal….. noem de hele santekraam maar op.
Ik heb het wel eens geprobeerd. Het is spelen met je leven.
Wat een ongelooflijke rotzooi is dat, als je het inademt ben je van de wereld.
Als je ook de voorzorgsmaatregelen leest…. het lost zo’n beetje alles op wat in je badkamer staat. Behalve waar het om gaat natuurlijk: de kalk.
Staalwol, schuursponsjes, nagelvijl, beiteltje (echt!!) alles komt voorbij op Google.
Cola, meel, steradenttabletten…. wat verzint men allemaal. EN HET HELPT NIET!
Ik begin me af te vragen of we in Groningen andere kalk hebben dan in de rest van Nederland. Het zou zomaar kunnen.
We hebben tenslotte ook aardbevingen en sneeuw, terwijl de rest van Nederland daarvan verstoken blijft.
Men stuurt ruimtesondes naar Mars, men kloont schapen, men luistert de hele wereld af….  maar waarom kan niemand mij vertellen hoe ik de kalk uit de badkamer verwijder dan wel houd?
Dat sprookje van ‘gladde oppervlakken, makkelijk schoon te houden’, dat geloof ik dus niet meer.
Mijn volgende badkamer ga ik zelf ontwerpen. Het wordt een imitatie van een druipsteengrot.
Die kan er op den duur alleen maar mooier op worden, de stalagmieten dan wel – tieten zullen in no-time aangroeien.
Ik word al enthousiast van het idee!