juli | 2020 | Daagse Dingen

“Weet je wat mij opviel? Je schrijft blogs over alles wat je leuk vindt, maar je hebt nog nooit over D&D geschreven!”
Klopt helemaal, lieve schoonzoon, maar vandaag ga ik daar verandering in brengen.
Want ik vind D&D, Dungeons and Dragons, echt heel leuk.

Waarom schrijf ik er dan pas 2 jaar na de eerste kennismaking over?
Nou, om heel eerlijk te zijn, omdat ik het spel nog helemaal niet in de vingers dan wel onder de knie heb. Het voelt soms net als wanneer ik naar een documentaire over het heelal kijk: ik vind het schitterend en wil alles weten. Maar veel gaat finaal boven m’n pet en andere dingen snap ik bìjna. En sommige informatie lijk ik maar niet te kunnen onthouden, dus moet het eindeloos voor mij herhaald worden.
Nou vind ik dat zelf heel niet erg, zo blijft het spannend en boeiend. Maar een programma in je eentje kijken is wat anders dan deel uitmaken van een gezelschap, met mensen die allemaal hetzelfde avontuur spelen. Dan voel ik me best onzeker en wil niet dat de anderen me op sleeptouw moeten nemen. Het D&D gezelschap waar ik deel van uit maak bestaat uit louter aardige mensen die ‘nee’ zeggen als ik vraag of ik een blok aan hun been ben, die zeggen dat ze ook zo begonnen zijn.

Wat maakt het dan zo moeilijk? Voor mij een combinatie van dingen. Het is een spel, met dobbelstenen, maar het is ook een rollenspel. Je bent een personage, die heb je tevoren helemaal uitgewerkt volgens bepaalde regels, en je moet je in hem/haar inleven wil je goed kunnen spelen.
Nou ben ik erg van het verkleden etc, maar dat is nou weer niet nodig. Je zit dus gewoon als jezelf aan een tafel, maar je bent eigenlijk iemand anders die in een bos of een kasteel of een dorp loopt/zit/rent/ligt/vecht/eet (doorhalen wat niet gewenst is)
Je speelt via een vaste volgorde, dus je mag niet zomaar wat gaan doen als je nog niet aan de beurt ben, ook al zit je personage te popelen. Je bedenkt, al of niet in samenspraak met de anderen, dingen om te doen, (acties) maar hoe je die uitvoert hangt af van hoe je de dobbelstenen gooit.
Die dobbelstenen zijn niet de gewone van Mens- erger- je -niet, maar het zijn 6 verschillende soorten en de Dungeon Master (de spelleider) geeft aan welke je mag gooien. Tenminste, dat doet hij bij mij, ik kan me voorstellen dat meer ervaren spelers zelf wel weten welke dobbelsteen ze wanneer mogen gooien.
En het spel zit barstensvol termen, meest Engels, die bij mij maar zoooo moeizaam landen.
Wat ik vooral nog moet gaan zien is de logica van veel spel-elementen. Het is voor mij nog een voortdurende verrassing. Ook al zit ik met het, tevoren voor mijn personage ingevulde, character-sheet voor mijn neus, dan kan ik nog de onderdelen niet vinden en hou ik voor mijn gevoel voortdurend het spel op.

Maar wat niet is kan nog komen. Zo kreeg ik serieus pas vanmorgen een brainwave. De dobbelstenen hebben namen. D4, D6, D20. Die D staat natuurlijk voor Dice (of Dobbelsteen, dat mag ook vast) en het cijfer voor hoeveel vlakken die dobbelsteen heeft. Hoe simpel kan het zijn? Maar daar moet ik dus 2 jaar over doen. Kan je nagaan hoe het zit met termen als ‘Deception check’, ‘Proficiency Bonus’ of ‘Dexterity’ . Ik weet het gewoon niet! Als ik over alles ook nog 2 jaar doe begrijp ik het spel als ik een jaar of 143 ben.

Klinkt moedeloos hè? Waarom hou ik er dan niet mee op?
Nou, omdat ik het bovenal gewoon leuk vind! De sfeer, het verhaal (verteld door de Dungeon Master) , mijn personage, het gezelschap en de acties van de anderen, de onvoorspelbaarheid van het avontuur, de fantasy-elementen, alles bij elkaar zorgt voor een blij gevoel, ook al zijn er nog zoveel dingen die ik niet kan of weet.
Voor de corona-tijd kwamen we fysiek bij elkaar en zorgden we voor een passende setting. Mijn eerste kennismaking met D&D was hier in de tuin, ik deed toen nog niet mee, maar had een zijdelingse rol op me genomen, die van Callum de Cateraer. Wat had ik een plezier met een sfeer proberen te creeëren die paste bij het geheel.

En toen ik zag hoe er gespeeld werd, leek het me erg leuk om ook mee te gaan doen.
We hebben als gezin een aantal losse avonturen gespeeld, ik was daarin de High-elf Danaë.

Nu speel ik mee met een vervolgverhaal, ben een oude dwergenvrouw die een bard is en Knofje heet. Deze party is online, en we spelen om de week een avond vanuit Leens, Huis ter Heide en Almere.
Het is fijn dat we online kunnen spelen, maar ik heb er ook wel weer veel zin in om fysiek met elkaar om de tafel te spelen, met wat aankleding en een wat persoonlijkere interactie.Maar dat komt vast ook weer.

A.s. donderdag staat er weer een D&D afspraak gepland. Tevoren lees ik nog maar weer eens mijn charactersheet door, en het documentje wat Dungeon-Master Jan zo mooi voor mij gemaakt heeft. Als ik de titel alleen al lees , moet ik glimlachen. Het stelt me wel een beetje gerust, dat het blijkbaar niet onbegrijpelijk is dat ik me zo voel.

Toverspreuken uit mijn hoofd leren lukt ook nog niet zo goed, dus ik hou de papieren donderdag maar weer onder handbereik.

Als we dit avontuur hebben uitgespeeld, we weten nu nog niet hoeveel sessies daar nog over heengaan, staat er al weer een volgende op het programma.
In een heel nieuwe omgeving, Humblewood. De karakters zijn dan op dieren gebaseerd. Daar kan ik me ook weer enorm op verheugen en ben al druk aan het tekenen geslagen. Voor een afbeelding van mijn eerste karakter Danaë had ik op internet gezocht. Zij was een druïde en ik had daarom dobbelstenen met rune-achtige cijfers gekocht.
Voor Knofje leek het me leuk om zelf een tekening te maken. Zij was weer een heel ander karakter, dus er moesten nieuwe, passende dobbelstenen komen.
En voor Humblewood…. ik kan niet wachten! Bert zei:”Daar moeten zeker ook weer andere dobbelstenen voor komen?”
Ik heb nog geen duidelijk antwoord gegeven maar ik denk dat hij gelijk gaat krijgen.

Laatst vroeg mijn zoon: “Voel je je nu eigenlijk anders dan vroeger, nu je ouder wordt?” Dat was iets om even over na te denken. In eerste instantie zou ik zeggen:”Nee, ik voel me gewoon zoals ik me altijd gevoeld heb, gewoon mezelf.”
Maar dat is toch te kort door de bocht. Want het woord ‘levenservaring’ bestaat niet voor niets. Ik ben, en was altijd al, Annelies en in zoverre dezelfde. Maar het kind Annelies en later de jong-volwassene was in de basis wel dezelfde als de Annelies van nu, maar alles wat ik in mijn leven heb meegemaakt of juist niet heb meegemaakt, heeft me wel gevormd tot degene die ik nu ben.

Vorige week was ik jarig, volgens de kalender dus weer een jaar ouder. De laatste keer dat mijn leeftijd met een 5 begint. En dat vind ik nou best een raar idee. Want het lijkt zoveel sneller te gaan als vroeger. Het is voor mijn gevoel nog maar zo kort geleden dat ik Sara zag en nu ben ik zomaar 9 jaar verder. Nou ja… zomaar? Natuurlijk is dat niet zo. In die tijd heb ik van veel geliefde mensen afscheid moeten nemen, een aantal hebben de leeftijd die ik nu heb niet eens bereikt. In die tijd zijn er nieuwe mensjes bijgekomen, ik mocht een aantal keren oudtante worden ( het woord….) en als kroon ook nog grootmoeder. Ook dat is zo’n plechtig woord, dus ik noem mezelf liever oma in deze. Het is een eretitel.

Gedraag ik me ook anders dan vroeger? Vast wel. Maar niet speciaal om dat dat beter bij mijn leeftijd zou passen. Volgens mij moet je gewoon doen wat je leuk vindt en waar je je goed bij voelt. Alle oordelen en vooroordelen ten spijt. Weet je, misschien is dat nou juist het punt waarop ik veranderd ben. Het kan me veel minder schelen dan vroeger wat ‘men’ van mij denkt of hoe ‘men’ mij ziet. Men doet maar. Sowieso, wie is ‘men’ ? We vinden blijkbaar allemaal dat we iets van anderen moeten vinden. Dat we niet willen zijn zoals die-en-die, dat we er niet uit willen zien als dinges-je-weet-wel. Maar wat maakt het nou eigenlijk helemaal uit? Als iedereen nou doet waar zij/hij zich goed bij voelt, en het doet niemand kwaad, dan mag dat toch?
Als mensen het bijvoorbeeld leuk vinden om een ANWB- stelletje te zijn: prima! Ja, ik moet daar ook om glimlachen, en ik wil het niet zijn met Bert, maar ik lach ze niet uit. En als mensen het leuk vinden om hun hele lichaam te laten tatoeëren, dan doen ze dat toch! Ik hoef het niet mooi te vinden maar het is totaal niet belangrijk dat ik er een mening over heb. Wat belangrijk is, is dat ik een mening heb over mezelf en dat ik mezelf een beetje beval daarin. En misschien dat ik mijn naasten ook een beetje beval, want ik heb ze echt wel heel erg nodig in mijn leven. Ze mogen me best een beetje bijsturen als ik dingen zou doen die niet goed voor me zijn.

Maar wat mij betreft is er niet zoiets als je gedragen naar je leeftijd. Doe wat je leuk vindt, waar je blij van wordt!
Dan kan het zomaar gebeuren dat je in het weekend ’s nachts lichtelijk aangeschoten thuiskomt op de fiets omdat je zo gezellig uit geweest bent met je man, zodat het voelt alsof je verkering hebt en stilletjes het huis in moet sluipen om je ouders niet wakker te maken, en dat je de volgende dag met diezelfde man een van te voren uitgezette knooppuntenroute fietst en bij een bankje je broodtrommeltje uit de fietstas haalt om bezadigd je bolletjes op te kanen.
Ik vind het heerlijk zo. We doen wat we leuk vinden, hoe het op dat moment uitkomt. En vindt iemand dat ik me te jong of te oud gedraag, diegene doet maar, ik heb er serieus geen boodschap aan.
Om op de startvraag terug te komen: Voel ik me anders nu ik ouder wordt? Ja. Ik voel me stukken vrijer. En dat bevalt me goed