Er zijn een hoop TV- programma’s waar ik niet naar kijk omdat ze me niet interesseren. Meest is dat Reality-tv. Ik wil hiermee niemand veroordelen, het is gewoon mijn ding niet. Net zoals ik niet naar voetbalwedstrijden kijk. Een ander haalt z’n schouders op over Midsomer Murders of Per Seconde Wijzer, waar ik graag naar kijk.
Maar er zijn ook programma’s waar ik echt helemaal niets van snap. Ik begrijp niet hoe iemand het kan bedenken, maar al helemaal niet waarom mensen er aan meedoen!
Temptation Island bijvoorbeeld, waarom zou je als koppel daaraan meedoen en verdriet hebben omdat je partner de verleiding niet kan weerstaan? Of zelf de fout ingaan waar heel Nederland getuige van is en ook op hoopt blijkbaar?
Het loopt al wat seizoenen, het voldoet dus toch aan een behoefte.
Toch intrigeert het gegeven me op een bepaalde manier. Als ik in mijn omgeving kijk: familie, vrienden, kennissen, bekenden, dan kan ik me niet voorstellen dat ook maar iemand zich voor dit programma op zou geven. In welke omgeving dan wel, vraag ik me af. Ben ik wereldvreemd als ik me niet kan indenken dat  zulke mensen dus blijkbaar wel echt bestaan?
Vanmorgen had ik een rustig momentje en keek met een kopje koffie even naar TLC. Dat is van tijd tot tijd een ontspannend behangetje. Maar er zijn ook programma’s die me mateloos irriteren en dan zap ik weg. Zo ook vanmorgen en ik kwam 2 zenders verder op MTV terecht. Daar was bijna het programma ‘Just Tattoo of Us’ afgelopen. Ik zat met open mond van verbazing te kijken en zocht naderhand op internet informatie over wat ik nou toch eigenlijk gezien had. Dit kon toch niet echt bestaan? Jawel, het bestaat echt. Twee mensen die ofwel bevriend zijn ofwel een relatie hebben, ontwerpen een tatoeage voor elkaar, die de ander niet mag zien. Het is om elkaar een hak te zetten of een lolletje uit te halen.
Wraak of een grapje dus.  Met een tatoeage. Waar je de rest van je leven mee rondloopt. Echt waar??? Echt waar. Het is internationaal blijkbaar een groot succes, er is een VS versie, een Britse versie en ook een Benelux versie. Van de laatste zag ik dus vanmorgen een staartje.
Het was een stelletje, jongen en meisje, van wie de tatoeages onthuld werden.
Allebei stikzenuwachtig, ten eerste om wat ze zelf te zien zouden krijgen, ten tweede om de reactie van hun partner, om wat ze de ander aangedaan hadden. Ineens hadden ze zorgen over of ze elkaar misschien pijn gedaan hadden. Lekker op tijd mensen!
De twee presentatoren ( het leken wel twee karikaturen, zo nep vanwege de botoxlippen maar ook dat is een kwestie van smaak) kermden en jammerden, want die wisten al wat er onthuld ging worden. Het was een grote rare poppenkast.
De jongen bleek op zijn bovenbeen een grote tatoeage van een luiaard met een schortje en een stofzuiger te hebben. Om het niveau nog verder te verlagen vroeg de presentatrice aan het meisje naar “het verhaal erachter”. De jongen keek ongemakkelijk en zei dat hij de tatoeage op zich mooi gedaan vond.
Toen was het meisje aan de beurt. Op haar heup stond een wc-pot met het woord Zeikerd eronder.
Ze begon te huilen, terwijl de jongen wat onzeker lachte. “Hoe kan je dat nou doen?” snikte het meisje. “Dat je me zo te kakken zet!” De woordspeling ontging haarzelf blijkbaar maar ik moest daar ondanks mijn vertwijfeling toch om lachen.
Het eindigde met dat het meisje overstuur zei dat de jongen zijn moeder moest bellen omdat zìj hem niet meer in huis wilde hebben.
En de rare presentator kirde dat we de volgende keer weer moesten kijken naar een “heerlijk hysterische aflevering”.
Er zijn dus echt mensen die hieraan mee willen doen. Die hun vriendschap of relatie op het spel willen zetten, die het leuk vinden om de ander totaal voor gek te zetten en pijn te doen, die zelf voor gek gezet en pijn gedaan willen worden, en die de rest van hun leven hieraan permanent herinnerd willen worden.
Ik kan er niet bij. Met de beste wil van de wereld kan ik er niet bij. Misschien mis ik een verbinding in mijn hersenen, dat ik dit soort dingen niet begrijp. Het zij zo.
Laat mij maar lekker saai naar Per Seconde Wijzer kijken. Daar doe ik Bert en mezelf geen pijn mee.

Door de grotere kinderen hier wordt gegamed en gepraat over games. Ik ben er wel aan gewend, want toen mijn eigen zoon een groter kind werd, was het net zo.
Inmiddels is hij een volwassen man, maar de gamerij (ik lijk wel een Groninger) is nog steeds actueel. Alleen krijg ik het van hem nu veel minder mee, ik weet alleen dat er regelmatig game-sessies met zwager en neven zijn en er staat vaak een nieuwe game op de verjaardags-verlanglijst.
Ik heb hier een Wii met kindvriendelijke spelletjes als Mario Party. Dat mogen alle kinderen spelen, op een regenmiddag of in de vakantie.
Maar de grote jongens spelen thuis op de Playstation of de Switch en dan zijn de vechtspellen zoals Fortnite favoriet. De meiden hoor ik er eigenlijk niet over, die hebben blijkbaar toch een andere belangstelling.
Bij mijn eigen zoon en schoonzoon zijn het ook de battle-games ( ze praten zelf natuurlijk niet over ‘vechtspellen’ ) die het meest gespeeld worden.
Als ik het vroeger meekreeg omdat zoon het speelde, en nu via de gesprekken van de jongens hier, kon en kan ik maar niet wennen aan uitdrukkingen als: “Ik ben dood” en “Hoeveel kills heb jij gemaakt”
Ik weet wel dat het over de game, het spel, gaat maar het klinkt me zo naar in de oren. Dat lijkt niet bij een kindermond te horen.
Wat ik er van vind, daar heb ik al veel over nagedacht. En als ik dan heel eerlijk ben is er eigenlijk niet zoveel verschil met hoe wij vroeger speelden. Alleen speelden wij dan natuurlijk niet op een spelcomputer, maar fysiek.
We waren cowboys en indianen en schoten elkaar overhoop. We waren politie en boeven en bonden elkaar vast. We waren ridders en bevochten elkaar met zwaarden. We speelden oorlogje en bouwden forten van waaruit we onze geweren richtten op iedereen die langs kwam. “Pang pang, jij bent dood!”
Ben ik daar een agressief mens van geworden? Nee, ik heb juist een heel grote afkeer van geweld. Ik kan niet naar gewelddadige films kijken, ik kan geen oorlogsberichten in de krant lezen en zou zelf nooit een wapen kunnen hanteren. (zie ‘Airsoft‘)
De spelletjes die ik vroeger speelde waren fantasie. Ik heb nooit getwijfeld aan de grens tussen spel en werkelijkheid. In mijn spel was ik iemand anders, in het echt was ik gewoon mezelf.
Volgens mij is dat nu ook zo. Moet ik er niet te zwaar aan tillen dat er vechtspellen gespeeld worden. De grens tussen fantasie en werkelijk is er nog steeds. Alleen is het fysieke rollenspel veranderd in een digitaal rollenspel.
Ons spel was denk ik alleen gezonder omdat we buiten rondrenden in plaats van binnen zittend te spelen. Maar psychologisch moet ik me er denk ik minder druk over maken.
Wij waren ook meer uit het zicht van onze ouders als de kinderen van nu. Misschien zou mijn moeder ook wel gezegd hebben: “Moet dat nou,weet je wel waar je mee bezig bent?”, als ik als indiaan een cowboy scalpeerde. Maar ze zag het niet.
Wij zitten er nu gewoon veel meer bovenop, want de games worden thuis gespeeld. En dan lijkt het of het nu erger is als vroeger. Maar kinderen van alle tijden spelen machts- en vechtspelletjes.
Er zal ongetwijfeld een hele serie psychologische en pedagogische onderzoeken over bestaan, want blijkbaar hebben kinderen het nodig.
En dan zie ik het toch als positief dat we in ieder geval nu weten waar de kinderen mee bezig zijn. Als het ons te ver gaat, kunnen we er met hen over praten.
Konden we dat met de echte oorlogvoerders ook maar.