Nu ik niet meer werk, en ook nog niet mobiel ben, heb ik alle tijd voor de dingen die ik zo leuk vind. Die dingen hebben met creativiteit te maken. Schrijven, tekenen, haken. Maar wat gebeurde er? Niet veel. Ik kon het niet, het lukte niet met die creativiteit. Het zat achter slot en grendel. Dat wilde ik in ieder geval liever geloven dan dat het opgedroogd was.

Het haken lukte wel, tenminste de dingen die ik van een bestaand patroon maakte. Hetgeen iemand anders zo mooi voor me bedacht had. De ideeën die ik zelf wilde uitwerken liepen op niets uit. En weg was het plezier, ik gooide de zo blij gekochte garentjes chagrijnig weer in de handwerkmand. Ik wilde iets maken. Zelf! Gewoon beginnen dan maar? Laptop open met een blanco scherm en dan komt er vanzelf wel iets. Niet dus. Wat ik schreef was inspiratieloos en ik vond er helemaal niks aan. Dan de iPad aan voor een mooie tekening, ik wist zelfs al wat het moest worden. Ik tekende, gumde, tekende, kleurde, gumde… het was allemaal niks. Ik hoorde gewoon Austin Powers in mijn hoofd: “You lost your mojo!”
Het was een naar, deprimerend gevoel, leeg. Januari werd saai en taai.

Toch wist ik eigenlijk wel wat er werkelijk aan de hand was. Er waren andere dingen die mijn energie vroegen. Afscheid nemen van iets wat ik zelf had opgebouwd en wat jarenlang een megagroot deel van mijn leven is geweest. Ik sta nog steeds achter mijn beslissing, maar het pakt me aan.
Het leeghalen en opruimen van de speelgoedkast. De brief van de Kamer van Koophandel dat mijn bedrijf was uitgeschreven. Het mooie naambord wat van de buitenmuur afgeschroefd werd. Het sluiten van mijn bedrijfsrekening. Allemaal handelingen die zeiden: het is definitief.
In december was het nog gaande: cadeautjes regelen, fotoboeken maken, alle kinderen en moeders op bezoek. Direct er achteraan een operatie, de kerstdagen, oud-en nieuw. Zoveel dingen om mee bezig te zijn en aandacht te geven, en allemaal gerelateerd aan mensen die veel voor me betekenen.
Nu is het stil. En waren de dingen die nog moesten puur zakelijk en viel ik blijkbaar in het spreekwoordelijke gat.  Gelukkig maar dat het spreekwoordelijk is, want ik ben wel even klaar met vallen.
En dan is er voor mij eigenlijk maar 1 antwoord: accepteer het maar even. Niet vechten en niet gefrustreerd raken. Dobber maar gewoon even een poosje, je drijft vanzelf wel ergens heen. 
Het helpt, die ‘overgave’.  Slapen, huilen, gewoon even niets doen. Een reset, terug naar de basisinstellingen.

En dan? Komt er voorzichtig weer wat mojo, wat dat ook mag zijn. Lees ik eens oude blogjes waarvan ik zonder bescheidenheid denk: die heb ik ik best heel leuk geschreven.
Kijk ik weer eens op Schrijverspunt of er misschien een leuke wedstrijd is. Lees ik in de schrijfgroep UltraKorte Verhalen wat anderen geschreven hebben en denk: ik weet nog een leuk onderwerp om zelf iets te maken.
Echt na weken weer een verhaaltje geschreven en geplaatst, en vanmorgen zag ik dat hij voor  de Uitgelichte Vijf van de week is gekozen. https://schrijvenonline.org/nieuws/ukvs-van-de-week-loper-slaat-paard-en-berichtjes
Dit maakt me blij. Natuurlijk voor de erkenning! Maar meer nog vanwege het gevoel: het was niet opgedroogd, het was gewoon even niet beschikbaar.
Het komt weer terug, strakjes ook de inspiratie voor een tekening of een eigen haakontwerp.
Ik dobber nog even ,maar tussendoor begin ik toch alweer wat zwemslagen te maken.
Yeah Baby! (om nog maar even bij Austin Powers te blijven) 

“Jongens, we gaan een spelletje doen. En iedereen mag meedoen! O nee, toch niet iedereen, alleen als je in een huis woont wat wij aangewezen hebben. En iedereen krijgt een prijs!”
“Ja maar ik wil ook meedoen, want ik zit in dezelfde situatie”
“Jammer, mag niet. Iedereen is alleen wie wij aangewezen hebben. Goed, zijn we er klaar voor? Maandagmorgen om 9 uur gaan we beginnen. Eerder niet. En dan mogen jullie allemaal tegelijk komen! Jeeeeej!”
“Allemaal tegelijk?”
“Ja hoor, want we maken een wachtkamer en daar kunnen er heeeeeel veel in. En dan zie je vanzelf wanneer je aan de beurt bent. Het is allemaal heel goed geregeld en we hebben voor iedereen een prijs. Nou ja eigenlijk niet voor iedereen. Jullie mogen wel allemaal aan het spelletje meedoen en je hebt allemaal recht op die prijs, maar het is maar de vraag of je die prijs krijgt. Misschien heb je wel pech en ben je te laat aan de beurt. En dan zijn de prijzen op.”
“Hoezo op? We hebben er toch recht op?”
“Ja, dat wel, maar op is op.”
“En als je dan niet aan de beurt komt, komt er een andere keer dan nog zo’n spelletje?”
“Nee joh, dat gaan we niet doen. Wie niet aan de beurt kan komen heeft gewoon pech”
“En als jullie dan de prijzen iets kleiner maken, zodat wèl iedereen aan de beurt kan komen?”
“Dat gaan we niet doen”
“Waarom niet dan, dat is toch eerlijk?”
“Dat gaan we niet doen” 

“Sjongejonge, het is wel druk zeg.  En dat allemaal in die wachtkamer. Dat wordt een lange zit! Maar ja, een prijs krijgen is wel de moeite waard dus we doen het maar.  

“Wat? Ik stond op plek 18.291 en nu ineens teruggezet naar 42.600? Hoe dan?”

“En ik dan? Na uren wachten kon ik eindelijk terecht, en kon ik om mee te doen inloggen  met DigiD. En toen werd ik gewoon van het speelveld afgeknikkerd en moest ik weer helemaal achteraan sluiten. Letterlijk tienduizenden wachtenden voor mij!” 

“Ik ga het even aan de spelleiding vragen, ze zeiden dat ze het zo goed hadden voorbereid. Hé wat gek, ze zeggen niks terug, terwijl ze er wel zijn”

“Weet je wat ook zo raar is?  Mijn wachtplek schuift naar beneden op maar de wachttijd naar boven.  Denk je dat  ik vandaag nog aan de beurt kom met het spel?” 

“Ik heb vrij genomen om mee te kunnen doen aan het spel maar ik ben bang dat het voor niks was.  Lang voordat ik aan de beurt kom zijn de prijzen toch al op. 

En zo verliep de maandag in Groningen. Een aantal mensen hebben de prijs gekregen.  Maar ook een heel groot aantal niet. Ik kom denk ik ook niet meer aan de beurt, terwijl ik keurig om 9 uur aan de start was verschenen. Er zijn nog meer dan 3500 wachtenden voor me zie ik.
Tja, dat is het risico van spelletjes waarmee je wat kan winnen.
O maar wacht even. Dit was eigenlijk geen spel! En ook niet iets wat je kon winnen! Het was een subsidieregeling waar iedereen in de aangewezen postcodegebieden recht op heeft. Ik herhaal: recht op heeft. 
Maar dat maakt blijkbaar niet uit bij de overheid. Ik zie ze al grijnzen: “We houden ze gewoon een Groninger worst voor.  Kijken of ze er op af komen! Kunnen we lachen.  Eerlijk? Hoezo eerlijk? Dat hoeft toch niet? We maken een ruimhartig gebaar met een subsidiepot, die Groningers moeten niet zo zeuren over eerlijk verdelen.  Ze zitten duidelijk niet in den Haag, hahahahaha.  Iene Miene Mutte, 10 pond Rutte, 10 pond kaas, wij zijn lekker toch de baas”

(foto: Hema)