De vader van onze Tess is een jachthond, de moeder een herdershond.
Deze combinatie van DNA zorgt nog wel eens voor wat verwarring in haar hondenbrein.
Er is behoefte aan veedrijven, maar dat resulteert al gauw in opjagen. En uiteraard vinden wij dat niet goed.
Ik moet zeggen dat wij het haar, onbedoeld, ook niet gemakkelijk gemaakt hebben door haar Tess te noemen.
Ze heet gewoon zo omdat we het een leuke naam vonden, kort en bondig, stoer,
met toch iets liefs.
Pas veel later zag ik in een namenboekje dat Tess “jaagster” betekent……
Toeval? Lijkt me sterk eigenlijk.
In ieder geval, de jachtgenen voeren nogal de boventoon ten opzichte van de herdersgenen.
Jammer, maar het zij zo.
In het voorjaar moet ze altijd weer extra getraind worden  om de lammetjes in de wei niet als lamsboutje te zien.
Het ouderwetsche versje “zullen wij het haasken jaagen” is haar lievelingsliedje,  en kalfjes laten schrikken is  een favoriete bezigheid van haar.
Flauw hoor.
Omdat we op het platteland wonen komen we nogal eens wat weilanden met bijbehorende beesten tegen.
Ook bij het dagelijkse rondje wat we lopen als er niet veel tijd is voor een uitgebreide wandeling.
Vandaag was het ook zo’n dag.  Nee, dat is niet helemaal eerlijk. Er was wel tijd voor een uitgebreide wandeling,
Maar de regen kwam met bakken uit de lucht, het waaide hard, kortom: hondenweer zoals sommige mensen zeggen.
Wij gebruiken die uitdrukking eigenlijk nooit, om de simpele reden dat onze honden er ook totaal niet van houden om er in zulk weer op uit te gaan.
Maar ja, nature calls, dus gewapend met een enorme stormparaplu gingen we toch maar de deur uit van morgen.
Ik had alleen Tess mee, want anders kwam ik een hand tekort voor de paraplu, die toch wel heel erg noodzakelijk was.
Dus hondje Lynn bleef achter in huis om op haar beurt te wachten, haar oogjes twee poeltjes van ellende en eenzaamheid…..
wat een actrice, ze haat het om naar buiten te gaan in de regen!
Ik weet voor 100% zeker dat ze zich nog eens heerlijk omdraaide in haar warme mandje toen we eenmaal de deur uitwaren.
Overigens betekent de naam Lynn “beeldschoon”.  Iets wat we haar maar nooit verteld hebben, wie haar kent begrijpt wel waarom.
Tess en ik worstelden ons tegen de regenvlagen in en kwamen langs het gebruikelijke weiland.
Er liepen vandaag koeien, echte Groningse blaarkoppen. Een grote rode stond een hoop lawaai te maken, te loeien dat horen en zien je verging.
Ze was echt heel groot, met enorme horens. Ik heb nog even gekeken of het geen stier was, maar wat er onder hing was toch duidelijk een uier.
Maar veel vrouwelijkheid zat er verder niet aan.
Alhoewel de vrouwelijke hormonen blijkbaar wel flink opspeelden, volgens mij was ze tochtig. (idiote uitdrukking vind ik dat trouwens, maar bij dit hersfstweer past het wel)
Tess kachelde door de berm, moest het perfecte polletje vinden om op te plassen,
ze had geen aandacht voor Berta2.
Maar Berta wel voor haar, ze ging vol in de aanval! Whow, ik schrok me naar!
Tess ook, zoveel boze koe ineens voor haar kop!
Ze herstelde zich snel en zou wel even in de tegenaanval gaan. Voordat het uit de hand zou lopen,
blafte ik Tess terug.
Haar hele houding drukte tegenstand uit aan mijn commando, maar plichtsgetrouw als ze is, kwam ze toch.
Aan de lijn, kort volgen aan de voet, langs de koe.  Pff, dat hadden we gered. Dachten wij.
Ik had Tess nog niet losgelaten of de koe kwam er al weer aandaveren, loeiend en blazend.
Ik kreeg er zelf hartkloppingen van.
Tess weer aan de lijn, langs het hekje , tot aan de lege wei ernaast. Hèhè, dat was dat.
Niet dus! Op miraculeuze wijze wist de koe ook langs het hekje te komen en denderde alweer op ons af.
Ik riep enige dieronvriendelijke verwensingen in haar richting, maar het mocht niet baten.  Het leek wel een inzending van “Lachen om homevideo’s”!  Alleen kon ik er niet om lachen, had al mijn aandacht nodig voor Tess, de kwaaie koe en de stormparaplu.
Wat was dit toch allemaal? Revenge of the Cows?
Het snertbeest bleef naast ons galopperen, ik gebruikte de paraplu om het zicht af te schermen voor Tess en werd alsnog drijfnat.
Wat een vertoning! En wat een groot weiland, het gewone uitlaatrondje leek nu wel een halve marathon.
Uiteindelijk bereikten we de straat weer. Ik weet eigenlijk niet eens of Tess nou wel haar behoefte heeft kunnen doen, ik wilde alleen maar naar huis!
Maar ik moest er nog eens op uit, Lynn moest ook nog.
Jakkes, nog een keer langs Koezilla.
Gelukkig had Lynn andere plannen.  Ze deed haar plasje en nog wat  en draaide zich weer om.
Ze liep zelf de weg alweer terug en keek om naar mij:  Kom je nog? ‘tIs hondenweer!