Vorig jaar, eind maart, schreef ik het stukje Lente .
Het was toen koud en het stormde.
Maar blijkbaar kan het nog erger.  Dit jaar, eind april, is het nog veel kouder en we hebben om de haverklap hagelbuien.Om de hagelklap zou ik ook nog kunnen zeggen, want er zijn af en toe ook beste onweersknallen te horen. Vorige week ging het op een middag zo te keer, dat de ramen in de sponningen trilden. Kinderen en hond werden er zo onrustig en gespannen van dat ik ze op mijn meest rustige toon (terwijl ik zelf bang ben van onweer) moest zeggen dat er niks kon gebeuren.
Het heeft ondertussen ook nog gesneeuwd en we lopen nog steeds met truien, winterjassen en sjaals.
De pony’s die ieder voorjaar, hier vlakbij, in de wei lopen, zijn hoogdrachtig en normaal kijk ik uit naar de nieuwe veulentjes. Het is altijd weer een prachtig gezicht als zo’n heel pril diertje, nog maar een paar uur oud,  naast de moeder in het gras staat. Maar nu zeg ik, als ik langs de kudde loop, elke keer in gedachten:  blijf alsjeblieft nog even lekker warm bij mama zitten, kleintjes, word nog maar even niet geboren.
Het zal niet lang meer duren, er zijn pony’s bij die inmiddels even breed als lang zijn, maar ik hou mijn hart vast voor de veulentjes. Stel je toch eens voor dat je geboren wordt en direct wordt neergehageld in een ijzig koude wind……..Welkom in de wereld….

Afgelopen dagen is Irene gezellig hier geweest.
En in plaats van een glas rosé of Sangria in de tuin, hebben we een fles Glühwein geopend.
Het was heel knus hoor, daar niet van. Helaas hebben we geen open haard, anders hadden we daarbij gezeten.
Vandaag ben ik nog wel vrij, maar wel in m’n eentje thuis. Ik ging even ‘lekker’ met Lenny naar het bos. Helaas totaal verkeerd getimed. Vanmorgen scheen de zon, dat zag er prettig uit, blauwe plekken lucht tussen mooie witte wolken. Het was wel nog steeds heel koud (Bert moest alweeeer ruiten krabben vanmorgen) maar we zijn tegenwoordig al blij als we wat zonlicht zien.
Bij het Lauwersmeer is een hondenlosloopgebied, dus daar gingen we heen, Lenny en ik. Met de auto. Omdat hij in de achterbak levensgevaarlijke toeren uithaalt om maar vooral naar voren te kunnen komen, mag hij tegenwoordig voor de bijrijderstoel op de vloer liggen en dat gaat prima.
Het blije hoofd van hem als hij in de gaten krijgt waar we heen gaan is iedere keer weer iets waar ik zelf heel blij van word.
Het is voor hem een feest om daar rond te rennen, 1000 luchtjes op te snuiven en de allermooiste takken uit te zoeken.  Ik denk dat we ongeveer 100 meter gelopen hadden (ik althans, Lenny een veelvoud met z’n heen-en-weer gevlieg)  toen het begon te regenen. En daarna te hagelen. Ik was er wel op gekleed maar toch was het niet zo prettig. Lenny  veranderde van een mooie langharige hond in een slierterig mormel, maar het deerde hem niet zoveel. Dapper als ik ben liep ik gewoon wel een hele wandeling, ik was er nou toch.
Weer terug bij de parkeerplaats,  zag ik dat er nog een auto was verschenen, met iemand die niet zo dapper (of zo dom)  was als ik. De man had wel zijn hond eruit gelaten, maar zelf wachtte hij in de auto tot de bui over was. Hij had wel de autodeuren opengelaten.  Ik dacht dat Lenny met de andere  hond zou gaan spelen, maar in plaats daarvan liep hij om de auto van de meneer heen, stapte doodgemoedereerd naar binnen en ging met zijn kletsnatte stinklijf prinsheerlijk op de bijrijderstoel zitten.  De man had het niet eens zo gauw in de gaten, omdat hij op zijn eigen hond lette die in de buurt rondstruinde.  Ik kwam er roepend en gebarend  aanrennen en toen zag de man pas  wat er aan de hand was. Ik hield mijn hart vast, dacht dat hij pissig zou zijn, maar hij kreeg wel zo’n geweldige lachbui…… Pfew, gelukkig.   Ik heb me toch maar wel even veronschuldigd, terwijl ik ondertussen gauw Lenny de auto uitbonjourde, aanlijnde en in mijn eigen auto liet stappen.
De voorruit zag wit van de hagel, de binnenkant was beslagen, wij zaten er lekker in te dampen…. Leve de lente.
En ja hoor, op de terugweg werd het droog en kwam de zon weer voorzichtig tevoorschijn.
Maar het is nog steeds koud.  En ik ben nog vrij, dus ik heb net het laatste restje Glühwein opgemaakt.  Eens zal het toch wel Sangria-weer worden?