Deze ochtend loop ik de Kringloopwinkel binnen. Ik heb Berts favoriete bierglas gebroken en wil daar even kijken voor een nieuwe. Die hebben ze niet. Wat ze wel hebben is een heleboel herkenbaars. Serviesgoed van vroeger. Soepkoppen die ik ook had in 1984. Kop- en -schotels die bij het eetservies van mijn ouders hoorden.
En een heleboel dingetjes die mijn moeder vroeger zo mooi vond. Tinnen maatbekertjes, porseleinen koffiekopjes. Een rookverdrijver (wat tegenwoordig trouwens sfeerlichtje heet). Een houten stoof met een aardewerk tesje erin. Niet een antieke, maar een exemplaar uit de jaren ’70, toen retro modern werd. Een sier-keteltje voor op de gaskachel. Dekschalen voor aardappels en groente. Theeglazen in een houdertje.
Allerlei spulletjes die we vroeger thuis hadden, verzameld door mijn moeder.
Net zoals ik nu spulletjes in huis en op tafel zet, die ik mooi vind.
Zelf gekocht en cadeau gekregen. Het heeft meer waarde dan ‘spullen’. Het bepaalt mijn woonsfeer, mijn omgeving. Het zegt ook iets over de aandacht die mensen voor mij hebben, als ik iets krijg waarvan de gever weet dat ik er blij mee zal zijn.
Ik denk aan mijn moeder, die dat ook zo gevoeld heeft. Er komt een groot gevoel van weemoed over me. Wat blijkt alles vergankelijk…. De spullen die
deel uitmaakten van haar sfeer, zijn nu voor €0,50 te koop in de Kringloopwinkel. Afgedankt, weggedaan. Ze doen er niet meer toe.
Zal het met mijn spulletjes ook zo gaan? Ongetwijfeld. Dingen die voor mij van waarde zijn, komen mijn kinderen later tegen op de rommelmarkt.
En dan zullen ze ook zeggen: Och kijk, dat vond mama zo mooi….
Maar dan bedenk ik ineens dat het niet erg is. Want het is niet de herinnering die te koop staat voor € 0,50 , maar de spulletjes. Die dan opeens toch gewoon maar ‘spulletjes’ zijn. De herinnering is onbetaalbaar.
Het gevoel van weemoed verdwijnt en ik glimlach in gedachten naar mijn moeder als ik eventjes een lepelvaasje oppak. Mooi he mam?
Ik zet het weer neer, ik heb het niet nodig. En het was ook niet van mijn moeder zelf, ze had alleen een vergelijkbare.
Ik loop de winkel weer uit. Onverrichterzake. Of misschien toch niet. Ik grijns in mezelf over hoe filosofisch ik werd in de Kringloopwinkel.
Iets over de kringloop van het leven…….

Voor het eerst kijk ik weer ècht uit
naar Kerstmis vieren met elkaar,
naar voorbereiden en versieren
Voor het eerst in vijf jaar
Natuurlijk, ik vierde wel kerst
en wilde wel plannen maken
maar diep, heel diep van binnen
kon het me niet meer raken
Ook al waren we met elkaar
ik voelde zo’n verdriet
Ik was met mijn liefste mensen
maar zij, zij waren er niet
Nooit meer Jan Willem, met zijn brede lach
die druk aan het koken was
Nooit meer Nel met haar lieve gezicht
als ze het Kerstevangelie las
Nooit meer Pa met zijn bijdrage voor
likeurtjes en goede wijn
Nooit meer Ma, die zo intens genoot
van het gezellige samenzijn
Het voelde als een gat in mijn hart
en God, wat deed dat zeer.
Het dagelijks leven ging heus wel door
Maar het leek niet zo zinvol meer
om extra te vieren en moeite te doen,
het voelde niet echt als een feest.
Ik voel me gezegend met mijn gezin
maar miste zo wat was geweest….
Zou het dan toch waar zijn:
‘de tijd heelt alle wonden’?
Dat ik, ondanks het grote gemis
mijn vreugde weer heb hervonden?
Ik versier een boom, bedenk een menu
en heb daarin weer plezier.
En ik verheug me op 1e kerstdag
we krijgen weer gasten hier!
Het verdriet blijft ,maar de rouw is voorbij
ik denk aan hen met een glimlach
En het voelt voor mezelf dat ik eindelijk weer
ECHT zin in Kerst hebben mag