Morgen ben ik 10 jaar gastouder! Wat begon als nieuw  werk vanwege mijn nieuwe situatie, groeide uit tot een eigen bedrijfje. Dat had ik echt nooit gedacht. Ik als zelfstandig ondernemer? Ik zou nog eerder gaan emigreren.  Zeer gesteld op zekerheid, vastigheid, alles tevoren goed plannen en vooral niet teveel onverwachte dingen tegenkomen.  Zo was ik.  En hoe is het nu? Ik heb nu geen zekerheid, geen vastigheid, kan wel van alles plannen maar het verandert iedere keer toch weer en ik weet nooit hoe het zal gaan in de toekomst.
En toch heb ik het leukste werk van de wereld.
En ben ik supertrots op mijn “Kind aan Huis”.

Precies op  de dag dat ik 10 jaar gastouder ben, mag ik het 22^e kindje verwelkomen.
Onvoorstelbaar. Zoveel ouders die mij het kostbaarste en dierbaarste wat ze hebben toevertrouwen: hun kinderen. Wat een eer is dat! Al die prachtige kindjes. Sommigen kwamen als kleine baby, anderen als kleuter. Ieder met zijn/haar eigen karakter, ontwikkelingstempo, hebbelijk- en onhebbelijkheden. Wat is het ontzettend mooi om te zien hoe ieder kind is en zich ontwikkelt. En iedere keer ben ik er toch ook weer verbaasd over. Het lijkt immers vanzelf te gaan, terwijl het toch heel niet vanzelfsprekend is. Al die mijlpalen van tandjes, zitten, staan, lopen, praten, ontdekken, lezen,creatief bezig zijn, ze komen iedere keer voorbij en het was al 21 keer anders, omdat niemand  het op dezelfde manier doet.  Ik blijf me dus altijd weer een beetje verwonderen, op een blije manier.
Natuurlijk zijn er ook minder leuke dingen. Als een kind problemen heeft, of het loopt niet zo lekker met de ouders, dan kan dat lastig zijn. Maar ik merk dat ik zelf daarin in die 10 jaar flink gegroeid ben. Leren relativeren, soms een stapje terug doen, en tegelijkertijd duidelijk voor mezelf zijn wat ik wel en niet wil. En echt, over het algemeen is het werk gewoon heel erg leuk en geeft veel voldoening.
Ik zeg nu werk,  maar voor mijn gevoel heb ik er in het begin behoorlijk voor moeten knokken, om serieus genomen te worden. Niet door de vraagouders, die keken er anders tegenaan, maar door zoveel anderen in mijn omgeving die vroegen:  ‘Wanneer ga je weer werken dan, ben je wel aan het solliciteren?’  Of de onvermijdelijke grapjes, als ik met mooi weer buiten was in het speeltuintje, over dat het zo makkelijk was om zo je geld te verdienen.  Eerst verdedigde ik me steeds, maar ik werd er moe van. En soms ook een beetje verdrietig. Alsof ik maar wat aan het lanterfanten was en ondertussen af en toe een luier verschoonde of een neusje afveegde. Het was toch maar erg makkelijk dat ik bij Bert was komen wonen en mijn bedje gespreid vond. Zo voelde het, die opmerkingen,  en daar baalde ik van. Maar ook daar leerde ik van, ik wist zelf dat ik hard werkte en mijn best deed om met mijn nieuwe gezin in mijn nieuwe woonplaats een goed leven op te bouwen. Met werk waar ik van hield en waarvan ik wist dat ik er goed in kon zijn.  Dus later reageerde ik op zulke opmerkingen anders. “Ja leuk hè, waarom ga je dat zelf ook niet lekker doen dan?”  En dat was eigenlijk altijd wel afdoende.  Inmiddels heb ik een bepaalde ‘naam’ opgebouwd, mensen kennen me en weten me te vinden als er opvang nodig is. Ik vind het zo belangrijk dat een kind zich veilig en geliefd voelt als het bij mij is, omdat de ouders aan het werk zijn. En ook dat de ouders hun kind met een gerust hart bij mij kunnen laten verblijven.

Ouders hebben trouwens eveneens te maken met  een (ver)oordelende omgeving. Vooral als moeder lijk je het nooit helemaal goed te kunnen doen. Als je buitenshuis werkt is het: waarom heb je kinderen gekregen als je ze naar een opvang brengt, en als je thuisblijfmoeder (wie heeft trouwens ooit dat vreselijke woord uitgevonden) bent krijg je ook commentaar omdat je zelf een te beperkt leven zou leiden. Mag iedereen alsjeblieft zelf bepalen wat het beste is voor zichzelf en de kinderen?
Wat heb ik al veel meegemaakt met alle kinderen en hun ouders. Vreugde om een nieuw broertje of zusje, verdriet om het plotselinge overlijden van een papa, het kwam allemaal voorbij. De eerste stapjes, de eerste schooldag, het eerste zwemdiploma, mijlpalen in het kinderleven waar ik getuige van was.
En de bijzondere momentjes voor mezelf:  de stralende lach van een babietje als ik het uit bedje kom halen, de eerste keer dat een kindje je naam zegt. Dat laatste doet me trouwens altijd denken aan mijn buurvrouw in Zeewolde, die ook gastouder was. Ze heet Esther en toen haar kleine jongetje zover was dat hij haar kon roepen, klonk er keihard:” ETTER!!!” door de tuin.
De spontane knuffels die ik soms zomaar krijgt, de blije verhalen na een weekend of een vakantie, het bloemetje van strijkkralen toen ik verdrietig was, het lieve zelfgeschreven kaartje bij een afscheid.

Ik heb ook herhaaldelijk dingen beschreven in vorige blogjes ( Begin de dag met een dansje ; Prietpraat ; Observeren ;Verder ; Lumineus ; Prietpraat (2) ) omdat er zoveel te vertellen valt wat ik de moeite waard vind!
We zijn allemaal kind geweest, maar blijkbaar zijn we best veel vergeten van wat we vroeger konden. Een kind leeft bij de dag, kan zich verwonderen, kan diep verdrietig zijn zonder daar aan onderdoor te gaan, kan vreugde halen uit dingen waar wij aan voorbijgaan. Ieder kind is een stukje nieuwe wereld.
Daarom houd ik zo van kinderen. Omdat ik die eigenschappen zelf niet wil verliezen, en als het toch gebeurd is, ze weer terug te vinden.

Morgen ben ik 10 jaar gastouder. Mijn oudste kind, dat op dit moment ook het langst bij me is, zit in groep 8 en neemt volgend jaar afscheid van mij als ze naar de middelbare school gaat.
Mijn jongste kind , dat morgen voor het eerst komt, is nauwelijks 2 maanden oud.
Ik ben een rijk mens.
  Mijn eigen website voor Kind aan Huis