Ik hou van de zaterdagochtend. Ik hou van mijn hond. Ik hou van wandelen. Ik hou van de omgeving waar ik woon. Laten deze 4 voorliefdes nu uitstekend te combineren zijn!

Het was heerlijk weer. Bert had andere prioriteiten, dus ik zei: “Ik ga lekker wandelen met Lenny hoor! Ik loop naar Wehe en dan via de Borg weer terug.
“Het kan een beetje gaan regenen”, zei Bert.
“Maakt niet uit, lekker fris na alle warmte. Daar krijgen Lenny en ik niks van”
Het was echt lekker om te lopen. Langs de weiden, onder het tunneltje door en dan langs het lange fietspad naar Wehe den Hoorn. Daar de provinciale weg oversteken en via landgoed Verhildersum weer terug naar huis. Een wandelingetje van 3 kwartier.
We waren nog niet zo lang van huis toen het wat begon te spetteren. Maar het was zo weinig dat we zo’n beetje tussen de druppels door konden lopen.
Ik hield de windrichting in de gaten en zag dat de lucht die eraan kwam licht was. Heerlijk.
In de zon liepen we naar Wehe en zowel Lenny als ik hadden het prima naar de zin.
Voordat we op het landgoed kwamen, liepen we eerst door een ministukje bos. Jeetje het was echt dicht begroeid zeg, want wat was het donker daar.
Maar eenmaal op het Ede Staal-pad bleek het niet veel lichter te zijn. In no-time was er een enorm dreigende lucht verschenen waar ik niet blij van werd. Ik hoorde gerommel in de verte.

Nou ben ik best een flinke meid, maar ik ben al mijn hele leven bang van onweer. Het is te groots voor mij, een overweldigend natuurverschijnsel. En Lenny vindt onweer ook vreselijk. De honden die we vroeger hadden gaven er niks om, dus het is niet zo dat ik mijn angst op hem overbreng.
“Kom Lenny”, zei ik ongerust en we begonnen te draven. Ook al is de sportschool al maanden dicht, mijn conditie is nog aardig op peil gelukkig.
Het pad waar we langs moesten is open, en Verhildersum ligt hoog ten opzichte van de rest van de omgeving. Ik zag de bliksem flitsen en werd erg bang. We moesten ook nog een hoge brug over, die hebben we werkelijk in recordtijd genomen, Lenny en ik.
Toen kwamen we bij een bomenrij en begon het te stortregenen. Ik moest even uitpuffen van al het geren. Ondanks het dichte bladerdak was ik in een paar tellen nat tot op mijn huid en was mijn mooie hond veranderd in een armzalig nat wezentje met grote bange ogen.
De donder rolde en Lenny probeerde zo’n beetje in mijn broekzak te kruipen.
We waren nog lang niet thuis en wat moest ik nou doen, wat was wijsheid? Was het verstandig om te schuilen onder een boom of juist niet? Hoe zat het nou ook al weer met blikseminslag, ik wist het echt niet meer. Tranen prikten in mijn ogen en mijn heerlijke wandeling was veranderd in een nachtmerrie. Ik wou alleen nog maar naar huis!
We bleven doorlopen en ik probeerde alleen daar aan te denken. Aan de grens van het landgoed was het nog een klein stukje langs de wei naar de Wierde, als we die afliepen kwamen we bij onze eigen straat.
Een wierde is wat ze in Friesland een terp noemen, dus een hooggelegen stuk land. Ik durfde er eigenlijk niet op. Maar ik durfde ook niet te blijven staan. Ik raakte in paniek.
En juist op dat moment kwam er redding, de prins op het witte paard. Of in dit geval in een zwarte auto. Onze auto. Want het was mijn eigen prins. Hij was ongerust over ons, in het plotselinge noodweer. En hij weet hoe bang ik ben voor onweer en was ons gaan zoeken. Hoe vreselijk lief is dat. Ik rende naar de auto en vloog Bert om de nek, terwijl ik op de stoel plofte Alles, inclusief Bert, natuurlijk nat, maar dat maakte niemand wat uit. Lenny rolde zich direct op aan mijn voeten, ik kon zijn opluchting voelen.
Het was maar een klein eindje rijden naar huis, maar wat was ik ongelooflijk blij dat ik in de auto zat, met deze stortregen en het onweer.
Veilig thuis, de natte kleren afgestroopt, droge kleren aan en stiekem nog even nasnikken. Maar nu van opluchting.
Beneden stond er een kop koffie voor me klaar en ik heb me zelden zo beschermd en verzorgd gevoeld.
Overdreven? Voor een ander misschien wel. Maar voor mij was het feit dat Bert me was gaan zoeken iets om ongelooflijk blij mee te zijn en dat gevoel blijf ik lekker koesteren.

(Foto: Harrie Muis, werkaandemuur.nl )

Vanmorgen maakte de radiowekker me wakker met muziek van Jean- Michel Jarre.
Oxygene, part 4. Synthesizer muziek! Direct was ik terug in de tijd want mijn broer had de lp en draaide ‘m grijs . Ik hield er wel van.

Ik lag met m’n ogen dicht een beetje mee te neuriën en ineens viel het me op dat de melodie dezelfde was als die van het nummer Popcorn van Hot Butter waar ik vroeger mijn zakgeld nog eens aan uitgegeven heb. Alleen waren de klanken van Oxygene veel vloeiender dan de elektronische plopjes van Popcorn.
Maar ik was nieuwsgierig of het klopte wat ik net ontdekt meende te hebben. Dus toen de grote kinderen naar school waren en de kleinste even lekker een slaapje deed ging ik het uitzoeken.

Tot mijn plezier, want ik vind dat soort dingen leuk om te ontdekken, bleek het te kloppen en ik leerde nog veel meer.
“Popcorn” was al veel ouder, een nummer van ene meneer Gershon Kinsgley, uitgebracht in 1969. In Engeland was het toen al een hit, getuige dit filmpje van Top of the Pops

Als je dit beluistert hoor je dat het veel dichter in de buurt komt bij de stijl van Jean-Michel Jarre dan de latere hippe uitvoeringen van Hot Butter en de velen na hen.
Het was duidelijk nieuwe muziek, het publiek danst wat ongemakkelijk hierop en ik denk dat als ze het nu zelf terug zien, dat ze zich tranen lachen. Ik wel in ieder geval.

Toen Popcorn in 1972 hier een hit werd door Hot Butter was het nog niet veel beter. De dansers doen een leuke poging maar het heeft een hoog pinguïn- gehalte.

Oxygene van Jean Michel- Jarre kwam in 1976 uit. En wat lees ik tijdens mijn speurtocht op internet: Part 4 is een variatie op het motief uit Popcorn van Gershon Kingsley.
Yes. Altijd leuk om gelijk te hebben.

Popcorn is nog heel veel keer gecoverd. Wat mij betreft geen noemenswaardige uitvoeringen, met uitzondering van deze, die ik jullie niet wil onthouden:

Zo. Spelende Vrouw, wat hebben we nu geleerd? Och, niet zoveel maar ik vond het zelf heel leuk om even uit te zoeken. En wie weet is er een lezer die denkt: Nou fijn, nu weet ik het ook.
Dan ga ik nu maar eens even het hele album Oxygene beluisteren. Uit nostalgie. En ook omdat ik het gewoon heel mooie muziek vind.
O, toch niet. Kleintje wordt wakker hoor ik.  Vanavond dan maar, misschien wel weer met mijn ogen dicht.