Helaas is het scherm van mijn iPad gebroken. Om het niet bij een onduidelijke reparateur te laten maken en zo misschien mijn garantie te verspelen (helaas valt het scherm dan weer niet onder garantie maar wie weet wat er nog eens meer gebeurt) wil ik het via Apple Support in orde laten maken.
Ik vind het nogal een gedoe om een afspraak in de stad te maken daarvoor, dus ik regel het online.
Reparatie aanmelden moet een ‘piece of cake’ zijn. Dat je eerst je adres gegevens, je Apple ID, een verificatiecode, het serienummer van het apparaat, je bloedgroep en het menu wat je de laatste vrijdag van de maand hebt gegeten moet invoeren hoort blijkbaar bij die cake.
De reparatiebetaling moet vooraf en kan alleen via creditcard gedaan worden, dus nogmaals een hele waslijst aan nummers, codes, namen en data invullen, wachten op smsje, beveilingingscode werkt niet wilt u een nieuwe code aanvragen, wachten op smsje , laptop weer uit de slaapstand halen, formulier verder invullen, hèhè klaar, druk op ‘verzenden’.
Computer says no.
Begint u alstublieft opnieuw. Pffff. Adresgegevens, Apple ID, etc etc. PLIENG smsje: “ Uw creditcard betaling is goedgekeurd en staat in reservering”.Huh, hoe kan dat nou want ik was daar nog niet aan toe en bij mijn vorige poging kreeg ik een foutmelding.Ik maak het formulier af, druk op verzenden
Computer says no.
Nogmaals en nogmaals het hele programma doorlopen.
Computer says no en Computer says no

Ik haat bellen, maar ik pak nu toch de telefoon. Een ellenlang keuzemenu waarin ik geen toetsen moet indrukken maar antwoord moet geven. Ik zit dus tegen een computer te praten. Dat voelt ongelooflijk stom. De computerstem herhaalt mijn antwoorden en vraagt dan of ze correct zijn. “Zanik niet zo!” wil ik eigenlijk zeggen maar ik zit niet in mijn auto tegen de navigatie te praten dus ik zeg braaf iedere keer “Ja” tegen mevrouw Apple. Dan mag ik zelfs het genre wachtmuziek uitkiezen maar ik wacht liever in stilte. Na een hele poos in de wacht krijg ik een, serieus, vriendelijke mevrouw aan de lijn. Ik doe mijn verhaal . Ze vraagt naar het reparatienummer. Dat heb ik niet want ik kreeg geen bevestiging, computer said immers no!
Ze kan aan de hand van mijn Apple ID wel zien dat ik online aan het knoeien geweest ben met een reparatie aanvraag en stelt voor met mij samen een aanvraag op te stellen. We doorlopen alle stappen en ze zegt: “Om de aanvraag definitief te maken moet je op de betaallink in de mail klikken die ik je nu stuur.”
” Ok, hartelijk dank, dag mevrouw.”
Ik krijg mail. Er staat een link in die ik aanklik om te betalen. Vul mijn creditcard gegevens weer in en druk op verzenden.
Computer says no.
Ondertussen is er al een aardig groot stuk van mijn vrije ochtend verstreken met dit geneuzel, maar ik moet en zal het in orde hebben.
De mail is een no-reply adres dus er zit niks anders op om weer met Apple Support contact op te nemen. Ik heb inmiddels flinke trek want het is lunchtijd dus ik besluit het per chat te doen, kan ik ondertussen mijn broodje eten.
Op de chat een andere, weer vriendelijke , mevrouw, ik doe weer het hele verhaal en kan nu een reparatienummer geven. Hm, ze weet het ook niet. Heb ik wel genoeg op de creditcard staan? Daar gaat me een licht op. Ik heb maar een klein limiet want ik gebruik de kaart alleen als het echt niet anders kan, en er is al een bedrag gereserveerd bij mijn eerste poging. 2 x het bedrag komt boven het limiet, daar zit het probleem. “Belt u even met de creditcard maatschappij” is het advies. Ik :” Maar als ik het bedrag betaald heb kan dat toch aan dit reparatieverzoek gekoppeld worden?”
Computer says no.
Ik bel de creditcard maatschappij en vraag of ze de reservering ongedaan kunnen maken.
Computer says no.
Apple moet de reservering ongedaan maken.
Redelijk ten einde raad neem ik nogmaals contact op met Apple Support: “Kunt u de betalingsreservering ongedaan maken?
Computer says no.

Ik voel me zo langzamerhand alsof ik om Vrijgeleide A38 vraag in Het Huis waar je Gek wordt* .
“Mevrouw, ik wil een reparatie laten doen, ik heb het exacte bedrag via de creditcard voldaan, die reservering moet blijkbaar blijven staan, waarom kan ik dan die reparatie niet laten doen?”
Computer says no.
Ze kan niet in het systeem om mijn betaling aan het reparatienummer te koppelen, ik moet een nieuwe reservering doen, en dan maken ze geen gebruik van de eerste.
MAAR IK KAN GEEN NIEUWE RESERVERING DOEN WANT DAN GA IK BOVEN MIJN LIMIET
“Hm nee, dat is een probleem” Ja, dat het geen piece of cake meer is had ik ook al in de gaten.
Maar nogmaals, mevrouw is echt vriendelijk en doet haar best.
“Ik ga het opnemen met een senior medewerker, die kunnen alleen wij bereiken”
Fijn, doe dat, ik hoor het graag, dan ga ik even een poosje in een papieren zak ademen.
Maar ik word netjes teruggebeld met de mededeling dat ik met 5 minuten gebeld zal worden door de Senior Consultant, vanuit Ierland.
Nee, ik verzin het niet, vanuit Ierland. Ik zit al in de zenuwen hoe ik mijn verhaal in het Engels moet gaan doen maar meneer klinkt erg Hollands gelukkig.
Ook hij kijkt in het systeem, hoort mijn verhaal aan en op mijn vraag of hij de reservering kan koppelen aan mijn reparatie…. Computer says no.
Het systeem is zo geautomatiseerd dat er geen handmatige veranderingen kunnen worden doorgevoerd. Kunnen jullie de reservering dan ongedaan maken? Ja. Maar dat duurt een poosje. Wat is een poosje? 48 uur. En dan moet de creditcardmaatschappij het nog verwerkend.
Kan ik ondertussen op een andere manier betalen zodat mijn reparatie aangenomen wordt?

Computer says no.
Een hele verhandeling over dat Apple een heel groot internationaal bedrijf is en dat ze zo voorkomen dat er geld in verkeerde handen valt. En dat ik niet moet denken dat het kleine Nederland met bijvoorbeeld iDeal invloed kan uitoefenen op het beleid van het enorme internationale bedrijf. Hij vertelt dat overigens allemaal heel vriendelijk, zodat ik de neiging krijg om te vragen of ik ook naar Dublin zal komen om er samen bij een glas Murphy’s eens over verder te discussiëren. Maar ik bedank hem voor de uitleg en verbreek de verbinding.

Letterlijk uren gespendeerd en nog steeds een kapotte iPad zonder reparatieaanvraag.
Misschien zou Apple eens iets aan z’n systeem moeten doen. Wie weet proberen ze het wel maar Computer says no….

*

Nadat ik schrok van een heel felle bliksemflits heb ik mijn ochtend niet zo. De door mij gevreesde onweersklap blijft uit, het rommelt alleen in de verte. De hond is wel onrustig en loopt heen en weer langs mijn bed. Ik val weer in slaap en droom 1000 kleine onsamenhangende droompjes, vreemd en druk, zodat ik me niet erg uitgerust voel als de wekker gaat.
Na het opstaan lukt het me niet om normaal mijn shirt aan te trekken: achterstevoren, arm door de halsopening, pas bij de derde poging lukt het.
Ik maak het ontbijt en zet de borden met brood bij de verkeerde stoel, pak een beker om melk in te schenken, maar kan de beker vervolgens nergens meer vinden. Ik zie wazig met mijn rechteroog, dat alarmeert me want dat is een voorteken van migraine. Dan merk ik dat er niks mis is, heb alleen een vlek op mijn brillenglas.
Ik ben nerveus en weet niet waarvoor, maar de onrust is erg onprettig.
Als mijn man de deur uit is lijn ik de hond aan. De lucht is zwaar bewolkt, ik kies een paraplu uit mijn verzameling, vandaag zijn de ezeltjes aan de beurt.
We stappen naar buiten. Het is koel en fris, direct verandert mijn stemming. Het begint zacht te regenen, ik klap mijn paraplu uit maar, voel nog wel spettertjes op mijn blote armen en benen. Het is aangenaam. Alle bedompte warmte van de laatste dagen verdwijnt, ook uit mijn hoofd.
We lopen langs de weilanden, een haasje drukt zich in het gras. Hij heeft zijn lange oren tegen zijn rug aangelegd om zich zo onzichtbaar mogelijk te maken, kleine natte piekjes steken omhoog op zijn kruin, hij ziet er aandoenlijk uit. De hond heeft hem niet gezien, ik kan over de berm heen kijken. Stilletjes knik ik het haasje toe: blijf maar zitten vriendje,we doen je niks.

De regen ruist en alles om mij heen voelt heerlijk fris aan. Ik wil wel een hele lange wandeling maken, maar zowel gerommel in de verte als de wetenschap dat ik zometeen aan het werk moet, zorgen dat ik weer richting huis ga. Ik loop over een houten bruggetje en let goed op, het kan glad zijn nu het na dagenlange hitte ineens weer is gaan regenen. Ik besef dat mijn hoofd het weer doet , de frisheid buiten is weldadig.
De pony’s in de wei liggen ook niet meer loom in de buurt van de watertank. De moeders grazen, de veulens springen en rennen. Hun natte lijven geven een zware geur af, ik zie ze letterlijk dampen.
Als ik thuis kom voel ik me veel meer verkwikt dan na een nacht slapen.
Ik zet de paraplu op de oprit om uit te druipen en ga naar binnen. De warmte slaat direct op me, maar ik doe alle ramen en deuren open.
Op de vensterbank bij het open raam drink ik tevreden mijn koffie. De hond eet zijn ontbijt en komt dan onder de vensterbank liggen.
Nog even een ontspannen momentje samen voor de werkdag begint. Ik ben er klaar voor.

Hou je ook zo van lifehacks? Van die relatief kleine tips die een klusje makkelijker kunnen maken. Geen wereldschokkende dingen, gewoon handigheidjes. Bijvoorbeeld dat je verse gember heel makkelijk kan schillen met een lepel. Dat verzin jezelf niet, (ik tenminste niet) maar het is echt waar en het scheelt een hoop gepiel, geknoei en tijd. Of dat je een rodewijn-vlek in je tafelkleed eerst moet inspuiten met wat haarlak voor dat je het kleed in de wasmachine doet. Geen idee hoe het werkt, maar de vlek gaat eruit!

Maar, haaks op deze handigheidjes staat de praktijk. Want ik heb een heleboel contra-lifehacks.
First-world problems, ik weet het, want het gaat nergens over. Maar deze zijn denk ik toch wel herkenbaar. In dit geval vind ik 13 wel een toepasselijk getal.

1

Het is vandaag zulk prachtig weer, ik kan het niet maken om de wasdroger aan te zetten.
Ik heb er een hekel aan, maar hang alle theedoeken, vaatdoeken, t-hirts, onderbroeken, en talloze sokken plichtsgetrouw aan de droogmolen (die sokken moeten ook nog per paar want anders vind ik het niet netjes) en raap nog 3 x de spijkerbroek van de grond die eigenlijk te zwaar is voor de knijpers.
Als de was bijna droog is begint het vanuit het niets te regenen. Elke f*** keer! Ik laat alles (behalve als het een kind is) uit handen vallen en raus alle theedoeken, vaatdoeken, t-shirts, onderbroeken en de talloze sokken weer van de lijn. Omdat het wasgoed nog niet droog genoeg is keil ik alsnog alles in de droger.

2

We hebben een vaatwasser. Wat handig. Maar deze pan mag er niet in. En die andere pan eigenlijk ook niet. De glazen hebben een opdruk, die mogen ook niet. En die beker die we uit Engeland meegenomen hebben is ook niet vaatwasserbestendig. De messen uit het messenblok mogen vanwege het heft er ook niet in. De houten lepels ook niet. En vervolgens sta je dus nog driekwart met de hand af te wassen en te drogen.

3

Wat leuk, die setjes keukendoeken. Een handdoek en theedoek die mooi bij elkaar passen, daar hou ik van! Waarom is er dan altijd iemand die daar niet naar kijkt en lukraak in het kastje graait zodat er ALWEER een stel doeken hangt die niet bij elkaar passen! Ik noem geen namen.

4

Tijd voor een nieuwe wc-rol. Ik draai hem zes keer rond voordat ik kan vinden waar het begin is. Ik zie tenminste een naad, maar niet welke kant op die geplakt zit. Met geen mogelijkheid is het netjes los te halen, dus vinger onder het papier en losritsen. Flardjes wc-papier dwarrelen op de grond en wat er van de rol komt is slechts 1 van de 3 lagen. Het is een ware breinbreker om het papier zo af te rollen dat uiteindelijk alle 3 de lagen meekomen, alleen is de bovenste laag nog altijd een velletje langer. Mysterie.

5

Ik heb ons salontafeltje ge-whitewashed en druk iedereen op het hart om vooral NOOIT meer kopjes en glazen neer te zetten zonder een onderzettertje te gebruiken.
Zulke leuke onderzettertjes ook! Maar dan blijken ze potverdorie zelf kringen achter te laten. Niet weg te poetsen bruine kringen op ons witte tafeltje. Ik baal.

6

De zon schijnt. Jemig wat zien die ramen eruit, die moeten nodig gewassen. Emmertje met water en spiritus, queeste voor de spons die op de telescoopwisser past maar die nooit op de plek ligt waar hij hoort. Bij het naar buiten lopen vergeten dat de telescoopwisser langer is dan de deur hoog is. Proberen tijdens het zemen niet het water in mijn mouwen te krijgen. Tevergeefs.
Zo, klaar, streeploos, mooi!
Het gaat regenen.

7

17 dekseltjes van diepvriesdoosjes in de kast maar ze passen geen van allen op het bakje waar ik net een restje chili con carne in heb gedaan. Overigens heb ik maar 12 bakjes. Geen idee waar de andere dekseltjes van zijn en waarom ik die überhaupt bewaar. Ik denk omdat ze iedere keer zo gezellig uit de kast komen vallen als ik het deurtje opendoe.

8

En nu is het afgelopen met die rommel in de la! Ik haal alles eruit, gooit meer dan de helft weg en hou nog heel veel over. Ik sorteer en hou minstens 7 dingen over die in geen enkele categorie passen. Ik ben het zat en flikker alles weer in de la. Klaar.

9

Ik ga schilderen. Ik krijg het niet af. Handige tip (lifehack!) : folie over de verfkwast, dan blijft ie zacht. Ik heb de dagen er na geen tijd om verder te gaan. Uiteindelijk zit de folie aan de kwast geplakt zodat ik het flintertje voor flintertje eraf moet halen, zitten mijn handen al onder verf voordat ik ook maar iets gedaan heb, blijken een aantal kwastharen alsnog tot harde staafjes ingedroogd te zijn, zodat ik de kwast uiteindelijk alsnog weggooi Geen nieuwe in huis, dus ik kan het werk nog steeds niet afmaken.

10

Ik koop eindelijk een nieuwe afwasborstel. Man maakt er de bbq mee schoon. Nieuwe afwasborstel nog viezer dan de vorige. Ik vergeet de komende 5 boodschappenrondes een nieuwe afwasborstel te kopen

11

Over boodschappen gesproken: In de winkel: o ja, de azijn* is op. Ik koop azijn. Ik kom thuis en zie in de kast 4 flessen azijn * staan. (* vervangbaar door: kaneel, kappertjes, citroensap en roomboter)

12

Ik moet de afzuigkap schoonmaken en het filter vervangen. Schuif het ding uit,haal het filter eruit en poets de binnenkant. Vergeet zoals ALTIJD dat ik eerst het lampje moet uitdoen voordat ik er met de natte doek overheen ga. Knal, schrik, lampje kapot, scherfjes glas op het fornuis. Uiteraard geen ander lampje in huis. Neem me voor om de volgende keer het lampje uit te doen bij het poetsen. (nu kun je weer bij de eerste zin van nr 12 beginnen te lezen)

13

Ik ga stofzuigen, ook onder de bank. Ik hoor iets rammelen door de stofzuigerbuis. Ik wil persé weten wat ik heb opgezogen: belangrijk stukje lego, verloren oorbel, dat ene missende knoopje?
De stofzak zit erg vol, door de opening is niet zichtbaar wat ik heb opgezogen. Ik leg een krant neer en knip de stofzak open. Het stuift dus ik krijg een hoest- dan wel bescheiden astma-aanval. Ik graai in kluiten stof, hondenhaar en kruimels.
Ik vind wat! Het blijkt een paperclip.
Ik draai kuchend de opengeknipte stofzak in de krant en gooi hem weg. Wil daarna de geknoeide stofresten opzuigen, maar moet eerst een nieuwe zak in de stofzuiger doen. Stofzuigerzakken op.