Dan ga ik nu een tweede lans breken voor het belang van sporten. En wel met een heel specifiek en persoonlijk verhaal. Maar ik hoop dat het toch, in het algemeen, duidelijk maakt hoe je je gezondheid kan verbeteren door te sporten. Daarnaast hoop ik dat anderen, die in dezelfde situatie zitten als Irene, hierdoor geïnspireerd worden.
Toen mijn dochter aan het eind van de puberteit kwam, bleek dat ze een vervelende aandoening aan het ontwikkelen was. Lipoedeem. Dat typ ik nu even zo gemakkelijk, maar het heeft lang geduurd voor het duidelijk was. Want al komt dit bij 11% van de vrouwen voor, nog steeds is er erg weinig bekendheid mee, zowel publiekelijk als in medische kringen. Ze heeft er zelf onderzoek naar gedaan voor haar Master Zorgtraject en ik citeer uit haar Ontwerpproject:

11% van de vrouwelijke bevolking lijdt in meer of mindere mate aan de ziekte lipoedeem. Lipoedeem (wat letterlijk vet en oedeem betekent) is een ziekte waarbij het vetweefsel ongelijk is verdeeld over het lichaam, waardoor er vetophopingen ontstaan. Deze ophopingen kunnen leiden tot ernstige pijnklachten en in een verder stadium tot invaliditeit.
Lipoedeem komt voornamelijk voor in de (onder)benen. 30% van de patiënten met lipoedeem heeft ook oedeem in de bovenarmen. Opvallend is dat, in tegenstelling tot veel andere oedeemsoorten, de voeten en handen niet worden aangedaan
De ziekte komt vrijwel alleen voor bij vrouwen en is een hormonale aandoening.

Ben je geïnteresseerd in het hele onderzoek, dan kan je ongetwijfeld meer informatie krijgen via irene.vangerner@hu.nl
Het voert te ver om nu alle medische details te bespreken, maar het was voor Irene niet altijd gemakkelijk om met haar aandoening om te gaan. Uiteraard heb ik toestemming gevraagd of ik hierover mocht schrijven en haar antwoord was: “Zeker, maar maak het niet te dramatisch.” Dus dat doe ik dan ook niet.
Maar wel wil ik benadrukken dat er naast het lichamelijke probleem ook een niet te verwaarlozen psychisch probleem aan gerelateerd is. Het is niet fijn als je onderlichaam 2 of 3 kledingmaten groter heeft dan je bovenlichaam. Het is niet fijn als je voelt dat je nagekeken wordt. Dat er opmerkingen over je gemaakt worden, dat je “adviezen” krijgt om af te vallen. Ook als moeder deed dat mij pijn.
En het is toch een schrikbeeld dat het in de toekomst erger kan worden en dat je naast meer pijn klachten zelfs de kans loopt immobiel te  worden.
Ze leeft gezond, en afvallen heeft geen effect op de aangedane zones van haar lichaam. Het is wel belangrijk dat haar gewicht op peil blijft, want hoe zwaarder ze zou zijn, hoe meer belastend dat is voor haar heupen en benen.
Steunkousen geven de compressie die verlichting kan geven en verergering kan vertragen, maar welke jonge meid wil nou steunkousen dragen…. toch deed ze het trouw, ik bewonder dat. Alleen als het echt zomer was, liet ze de kousen wel eens in de kast liggen.
Ze bleef altijd nieuwe mogelijkheden zoeken om haar situatie te verbeteren. Juist omdat er zo weinig over bekend is, en al helemaal ontzettend weinig over behandeling, ging ze zelf experimenteren. Ze had in haar onderzoek al geconstateerd dat het heel belangrijk is dat de doorbloeding zo goed mogelijk blijft en beweging stimuleert dat. Dat betekent sporten.
Nu is ze net zo’n sporter als ik. Dus met tegenzin, maar toch gemotiveerd vanwege de mogelijke effectiveit, ging ze gericht sporten. Twee maal in de week, eerst bij Ladyline, maar “haar” vestiging heet nu Figuura.
In een infraroodcabine volgt ze een pittig programma, vooral voor de benen en de heupen/buik en sinds januari heeft ze daar ook compressietherapie bij. Het is zwaar. Echt. En ze doet dit nu al bijna 3 jaar. Maar wat een resultaat!
Ten eerste is al bereikt dat de lipoedeem sowieso niet verergerd is. Dat is al heel wat. Maar ze voelt ook dat haar benen niet meer zo zwaar en pijnlijk zijn, dat is natuurlijk ook geweldig.
En als klap op de vuurpijl is haar figuur veranderd en niet zo’n beetje ook. Wat niemand voor mogelijk hield, want lipoedeem is niet echt behandelbaar: ze raakt omvang kwijt op de aangedane plaatsen. En dat is heel goed te meten, niet in (kilo)grammen maar in centimeters.
Zit u goed op uw stoel, lezer? Vanaf het het startmoment tot nu is zij maar liefst 64 cm omvang van haar onderlichaam kwijtgeraakt! Ik tel af: 16 cm van de heupomvang, 23 cm van de dij-omvang( een cruciaal punt bij lipoedeem), 14 cm van haar knieën en 11 cm van haar kuiten. Ik geef het je te doen, ik ben zo ontzettend trots op haar!
Ze kan nu gewoon in de winkel laarzen kopen, die dicht kunnen . Een leuke spijkerbroek. Een mooi jurkje, omdat het niet meer zo is dat ze aan de bovenkant maar 38 en aan de onderkant maat 42 nodig heeft. Dat doet natuurlijk veel voor je zelfbeeld en je zelfvertrouwen.
Als moeder moet ik nog even kwijt dat ik er echt bewondering voor heb hoe ze er überhaupt al die jaren mee omgegaan is. Natuurlijk waren er wel eens tranen ( Nee, Irene, ik maak het niet te dramatisch, wees maar niet bang), maar ze was toch meesttijds positief en vastbesloten om een remedie te vinden.
Lipoedeem kan niet echt genezen. Maar zij zorgt er wel voor, dat voor haar de klachten tot een minimum beperkt blijven op deze manier. En haar kennende houdt ze dit ook vol, al is het haar hele leven. Op gewicht blijven, veel beweging zoals lopen en fietsen naar werk en winkels, en heel belangrijk: het specifieke sporten. Twee keer in de week.
Ken je iemand met lipoedeem waarvan je denkt: die moet dit stukje lezen? Deel het dan gerust.
Ik heb het geschreven als compliment aan Irene, maar ook zeker als inspiratie voor lotgenoten.

Nooit gedacht dat ik het ooit zou doen, maar ik wil in dit stukje toch echt een lans breken voor het belang van sporten.
Ik kom uit een a-sportief gezin. Sport had geen plaats bij ons, niet actief en niet passief. Dus geen lidmaatschap van een sportclub, maar ook geen Studio Sport op de zondagavond . Wel veel irritatie als een film op tv, waar we op ons hadden verheugd, niet doorging omdat er een voetbalwedstrijd werd uitgezonden (zo ging dat in die tijd). Mijn moeder was erg goed in briefjes schrijven voor de gymleraar waarom we niet mee konden doen. Het enige wat we wel moesten was zwemmen leren, maar dat was natuurlijk ook wel heel belangrijk.
Geen sportief gezin dus, maar wel een bourgondisch gezin. Lekker eten en drinken, niet teveel actie, vieren wat er te vieren valt, dat was onze levensinstelling.
Er was dus van huis uit geen enkele stimulatie om ook maar íéts aan sport te doen, maar ik had er zelf ook totaal geen behoefte aan. Ik ben sowieso niet zo’n teamplayer, dan vallen er al veel sporten af natuurlijk, maar ik hield ook niet van individuele sporten en al helemaal niet van een wedstrijd-element.
Het enige wat ik altijd wel heel graag had gewild was paardrijden. En toen ik 28 was ging ik dat ook daadwerkelijk doen. Ik hield van het contact met het paard, en genoot vooral van de buitenritten samen. Volgens mij deed ik het ook best aardig, maar ik wilde nooit meedoen aan dressuur- of springwedstrijden. Toen Irene groot genoeg was mocht ze ook gaan paardrijden en het was leuk omdat samen te doen.
Door persoonlijke omstandigheden zat ik op een gegeven moment in een heel stressvolle periode. En in plaats van dat het paardrijden me toen ontspanning gaf, bracht ik mijn stress over op het paard. Geen goede situatie en ik besloot te stoppen.
Daarna heus wel eens gedacht dat het “goed zou zijn om iets aan sport te doen” maar omdat ik de echte motivatie miste had ik ook de zelfdiscipline niet om die gedachte in praktijk te brengen.
Ondertussen werd ik er niet gezonder op. Ik heb al wel vaker iets verteld over astma en het gevolg daarvan voor de conditie van mijn longen. Ik sta onder controle van een gespecialiseerde verpleegkundige en krijg tenminste 1x per jaar een longfunctietest. Mijn medicatie wordt naar gelang de resultaten aangepast. Maar de laatste jaren gingen die resultaten ondanks die aanpassingen achteruit. En ik kreeg steeds vaker en makkelijker longontsteking. Ik ging me zorgen maken. Grote zorgen. Hoe zou dat over een paar jaar zijn met mij, als mijn conditie almaar afneemt en ik steeds meer tijd nodig heb om van de longontstekingen te herstellen? Ik kreeg een doembeeld in mijn hoofd van mijzelf in een scootmobiel met zuurstofflessen in het mandje. Zou sporten helpen? Maar ik had er de conditie niet voor! Iedereen moest zich altijd aanpassen aan mijn lage wandeltempo en fietsen doe ik al helemaal niet met anderen. Ik vroeg een apart gesprek aan met de longverpleegkundige en ze nam alle tijd om met mij m’n zorgen door te spreken. En ze zei: “Nee ik kan je niet garanderen dat je niet over 10 jaar in die scootmobiel zit. Maar ik kan je wel vertellen dat ik mensen heb gezien die na 10 jaar veel fitter waren dan dat ik tevoren kon vermoeden en andersom dat er fitte mensen waren, waarbij het ineens snel bergafwaarts ging. Ga het proberen, dat sporten. Ga naar de sportschool en leg je situatie uit. Kijk wat je doen kan, om je conditie niet verder te laten afnemen”.
Ik ben gegaan. Als ik hier niet door gemotiveerd was, had ik het beter helemaal op kunnen geven. Ik kreeg goede begeleiding, waardoor ik wel tegen mijn grenzen aan, maar niet over mijn grenzen heen ging. Twee keer in de week. Eerst een half uur, later 3 kwartier, inmiddels, anderhalf jaar later,een uur. Op de loopband, eerst 4 km per uur, inmiddels 6. Op de hometrainer, eerst 10 minuten, inmiddels een half uur. En dan incidenteel op de roeibank, en ook tussendoor wat op de toestellen voor buik- en beenspiertraining. Toen ik in april begonnen was, kreeg ik in september weer een longfunctietest. Was nog niet zo goed, maar ik moest doorzetten. De schade die door 56 jaar astma veroorzaakt was kon niet in 5 maanden verdwijnen. Ik bleef dus netjes 2x in de week gaan, ook al vond ik er niet veel aan en moest ik mezelf er soms heenschoppen. Misschien hielp het zelfs wel dat Bert mijn abonnement betaalt, gevoelsmatig moet ik dat wel verdienen.
En ik begon toch echt te merken dat mijn conditie beter werd. Ik kon langer goed doorlopen, was minder snel buiten adem en voelde me sowieso “ruimer” in de borstkas, ik weet niet hoe ik dat anders moet verwoorden.
We planden in het voorjaar onze  zomervakantie: wandelen over de Hexenstieg in de Harz. 7 wandelingen , in totaal 100 km.
Ik had er zin in , want wandelen heb ik (ook met mijn destijds lage tempo) altijd wel heel leuk gevonden.
Het was geweldig. Prachtige natuur, heel afwisselend. Klimmetjes, grote klimmen, rechte stukken, afdalingen, ik kon het allemaal. Ik had er niet meer moeite mee dan Bert. En ik was werkelijk mega trots dat ik dit gedaan had. 100 km! Ik had het gepresteerd en nog zonder veel moeite ook!
Twee weken na thuiskomst stond er weer een longfunctietest op de agenda. Ik ging er met gemengde gevoelens heen. Ik hoopte dat de conditie van mijn longen stabiel was gebleven, dat de neergaande lijn van de laatste jaren gestopt was. Maar wat als dat niet zo was?
Ik blies en blies, als de wolf in het sprookje van de 3 biggetjes, in het apparaat en was erg zenuwachtig toen de printer begon te rammelen om het papier met het resultaat uit te printen. Ook de vorige werd ter vergelijking nog uitgeprint.
Wat ik niet had durven hopen: het was niet eens niet minder dan vorige keer, het was zelfs beter! En niet zo’n beetje ook.

Ik ga niet alle waardes uitleggen maar alles was verbeterd. De peakflow was van 6 naar 7,5 gegaan, maar liefst 25% omhoog!
Een fantastisch geluksgevoel vulde me terwijl ik de scootmobiel achter de horizon zag verdwijnen. Het lukte! Het lukte echt! Littekenweefsel in de longen wordt niet verminderd, maar de ademhalingsspiertjes en de grote spieren in de borstkas zijn zoveel sterker geworden dat ik veel meer zuurstof kan opnemen. En daardoor in alles fitter ben. En dat komt ECHT door het sporten.
Ik was zo blij dat ik doorgezet heb en ik ben nu zo gemotiveerd om door te gaan!
Het is dat ik met de auto was, anders was ik naar huis gedanst. Juist die week was ik helemaal alleen thuis, terwijl ik het zo graag wilde vieren! Dus ik heb het eerst op de gezinsapp verteld en daarna voor mezelf gewoon een lekker feest-etentje gemaakt. Met een glas wijn erbij.
Ik blijf tenslotte ook een bourgondiër.

“Hé, mam? “
“Ja kind? “
“Ik krijg m’n ramen nooit goed schoon, ze blijven altijd streperig. Hoe doe jij dat?”
“Ik gebruik spiritus.”
“Oh, goeie tip, ik ga het proberen!”
………………..
“Hé,mam?”
“Ja kind? “
“Het is er niet van opgeknapt, integendeel. Het is nou helemaal een rare streepzooi.”
“Hoeveel spiritus heb je in het water gedaan dan? “
“Water???? Jij zei: ik gebruik spiritus”
“O jemig kind ja, maar een scheutje in het zeemwater! Heb je het met zuivere spiritus gedaan?”
“Ja…. het ging al zo stroef……. Maar je had heel niet gezegd dat ik ook water moest gebruiken…., hou eens op met lachen!”
“Ja, sorry, had ik moeten doen, je bent ook pas 12 jaar het huis uit……”

“Ga je nog naar de stad, Irene? “
“Ja, ik ga denk ik maar met de bus, ben niet zo’n held met de auto in de stad. Moet ik wel even kijken waar ik uit moet stappen. O, halte Tsjoppin-straat.”
“Huh? Waar? “
“9292OV zegt : Tsjoppin-straat”
“Hoe schrijf je dat dan? Ik heb er nooit van gehoord”
“Even kijken hoor: C-h-o-p-i-n .Waarom lach je nou? “
“Whahaha meid, ik dacht dat ik je een culturele opvoeding had gegeven, maar dat valt wat tegen.”

“Ik wil ook nog even bij Coolcat kijken of ze iets leuks hebben, mam”.
“Prima, gaan we doen. O kijk, wat een leuk jurkje, Irene, dat moet je eigenlijk even passen!”
“Ja, inderdaad, heel leuk, even proberen!”
(Van achter het gordijn: ) “O wat handig, de voering is een broekje, sta je in ieder geval nooit in je onderbroek als je bukt”
( Gestommel en gezucht)
“Pff, het zit wel strak hoor.”
”Laat eens kijken? Ehm…. Irene? De beveiligingsclip zit door de dubbele voering, het is helemaal geen broekje”
“Mam, hou op met gieren en help me uit deze ellende, ik krijg dat ding nooit meer uit….”

“Wil jij een knoop aan m’n jasje zetten ,mam? “
“Jawel, maar dan ga jij heel goed kijken, want het is toch eigenlijk te gek dat ik dat nog steeds doe.
Kijk, je maakt eerst van garen een paar steekjes over elkaar, dat noem je een stoeltje. Daar komt de knoop op want anders zit ie te strak op de stof en krijg je ‘m niet door het knoopsgat”.
………
“Mam? Nu is van mijn andere jasje ook een knoop af, maar hoe zat dat nou, iets met een krukje ofzo? “

En toch is mijn dochter eigenlijk een heel handige en slimme meid, hoor! Die heel lekker kan koken (alhoewel ze er nog maar kort geleden achter kwam dat je van spruitjes de stronkjes en buitenste blaadjes moet afhalen voordat je ze kookt “O echt? Ik vond ze altijd al zo hard en taai, daarom aten we ze nooit…”)
Kijk vooral op haar blog Gezellige Gerechten, voor heerlijke recepten en veel inspiratie.
Ze is een keiharde werker, niet alleen in haar baan, maar ook om de vervelende lipoedeem die ze heeft zoveel mogelijk te beperken en liefst te elimineren. Ze houdt ervan mensen te verrassen, te helpen en het iedereen naar de zin te maken.
Maar een kleine revenge voor het blogje van gister mocht wel vond ik .

Dames en heren, mijn moeder…

Ja jullie lezen het goed. Deze blog is  niet van mijn moeder, maar over haar. Het is weer eens wat anders toch? Ze schrijft over dagelijkse dingen. En over minder dagelijkse dingen, denk aan haar blunderblog. (Gelukkig is dat geen dagelijkse kost ;)) Maar sommige dingen verzwijgt ze. Dus vond ik het de hoogste tijd om daar eens even wat over te schrijven. Het zijn soms zulke bizarre dingen, Bert Visscher zou zeggen “Je verzint het niet…” en zo geldt dit ook voor dit. Je verzint het gewoon niet.

Probeer je het volgende eens voor te stellen. Want met beeld er bij is het echt leuker, ik kon alleen geen foto’s maken. Afgelopen weekend was ik met moeders een weekendje naar de sauna. Het was mooi weer dus we lagen een tijdje lekker in de grote tuin op de ligstoelen. Moeder lag naast me. Grote handdoek op de stoel en een omslaghanddoek aan. We keken recht in de zon dus zij zocht een oplossing. Ze had de stoelhanddoek omhoog getrokken en als een soort afdak boven haar ogen gehangen. Eigenlijk lag ze er  bij als een combinatie tussen een Arabische kamelenverkoper en Moeder Theresa. Dat heb ik haar ook gezegd, maar het boeide haar niet. Na een tijdje kwam er een serveerster vragen of we nog wat wilden drinken. Ik tikte moeder aan want, ze had het niet door en zei “Wil je wat drinken, er staat iemand”. Van schrik wilde ze snel de handdoek van haar hoofd rukken, rechtop gaan zitten en antwoord gaan geven. En dat allemaal tegelijkertijd. Dit resulteerde in een enorm, zenuwachtig gewapper met allerlei lappen en ze raakte alleen maar meer verstrikt. Ik had kunnen helpen, ware het niet dat ik van mijn stoel afrolde van het lachen. Om het feest compleet te maken keek ze als Titia Konijn met knijpoogjes de serveerster aan, omdat die een beetje onhandig in het zonlicht stond. En dat allemaal om een spa rood te bestellen.

Of wat dacht je van die keer in Turkije. Ook daar waren we samen, een heerlijke week op vakantie met z’n tweetjes. En iedere avond konden we gebruik maken van een heerlijk buffet. Dus dat deden we ook. In een enorm restaurant. Met ook enorm veel loopruimte. Ineens verdwijnt moeder bijna uit beeld, ze zoeft over de vloer met haar voet en ligt nog net niet op de grond. Een beetje schaapachtig keek ik haar aan, wat was er nou? Er bleek een klein beetje aardappelpuree op de grond te liggen (nogmaals, je verzint het niet) waar ze op ging staan en over uit gleed. Een ober had het ook gezien en kwam direct aanvliegen met zo’n geel driehoekig bordje met “caution, wet floor” erop, om over de aardappelpuree heen te zetten.  Nodeloos te zeggen dat dit ook wel enige hilariteit mee bracht.

Uitglijden over eten is sowieso haar specialiteit. Afgelopen maand nog. We zouden de kaasplank aanvullen, dus liepen we samen van buiten naar binnen, ik achter haar aan. En net over de drempel volgde er een zelfde soort zoef. Dit keer was een weggerolde druif waar ze op ging staan de boosdoener. Maar zonder blikken of blozen en zonder enige gene zei ze alleen maar “Ik was vast met de eerste persing bezig”, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Er komen terwijl ik dit typ steeds meer herinneringen boven. Een kopje koffie in het ziekenhuis waar ik heen moest voor de dermatoloog. Moeders wilde een cappuccino. Op het bord stond Klein of Groot. Ons gesprek ging vervolgens ook zo:
“Mam wil je klein of groot”
“Normaal”
“Nee, klein of groot”
“Nee, doe maar normaal”
“Mahammm , klein of groot!”
“Kind wat zeur je nou”
Stonden we daar bijna ruzie te maken haha. Vervolgens draaide ik haar hoofd maar richting het bord en verzuchtte nog 1 keer “Klein of Groot”
“Oh, doe maar klein” zei ze beteuterd.

Of wat dacht je van een megagrote, rare stap in Bremen “omdat we nog wel snel konden oversteken ohnee het stoplicht is rood we doen het toch niet” waardoor haar pas  een soort kruising tussen moderne dans en een paard wat dressuur loopt werd.
En ik weer op de grond lag.

Dames en heren, mijn moeder.

Maar ze is echt heel lief hoor.  En een ster in haken en mij online haakles geven. En in blogjes schrijven. En in haast kinderlijk enthousiasme als er iets heel leuks gebeurt of iets lukt zoals ze bedacht had. En in nog honderd dingen meer. Alleen is het ook best leuk om een beetje te plagen met bovenstaande situaties. Ik doe namelijk noooooit rare dingen… dus we moeten toch ergens om kunnen lachen.

‘Mens en natuur’heb ik altijd een  rare uitdrukking gevonden.
Alsof wij mechanisch zijn. Zoals ik het zie, is een mens ook natuur, een van de vele levensvormen die de aarde bevolken. Toegegeven, we beïnvloeden de rest van de levensvormen behoorlijk, maar toch blijf ik erbij dat wij ook natuur zijn.
Ik zie mijzelf altijd graag als iemand die respect heeft voor de natuur en al het leven. Toch ben ik niet zo consequent. Ik heb meer respect voor het leven van mijn hond dan voor het leven van de vlooien die hem als habitat willen gebruiken. Ik heb meer respect voor de lavendel in de tuin dan voor de paardenbloemen, die worden dan ook keihard uitgestoken en aan de konijnen gevoerd. Ik maak wel degelijk onderscheid tussen welke levensvormen mij aanstaan en welke niet.
Toen ik vorige week met Tim buiten zat te eten, wilde een spinnetje een web maken tussen de kastanjeboom en de ovenschaal met rozemarijnaardappeltjes. “Ach dat beestje, al dat werk voor niets” zeiden we, en we wilden hem (haar?) aan het zijden draadje naar een ander plekje leiden. Prompt viel spinnetje in de braadslee. Paniekerig gekrabbel van 8 pootjes, die uitgleden over de olijfolie. Wij grepen in en na een paar mislukte pogingen wilde het spinnetje zich dan toch uit de schaal laten wippen met de steel van een lepel. Leventje gered, wij waren voldaan.
Vervolgens ruimden we af , zette ik de boel in de keuken en veegde ik en passant wat fruitvliegjes weg met de vaatdoek. Selectief in respect voor het leven.
Als er een bij of hommel in huis terecht gekomen is, of er is een spin, dan komt er een glaasje en een kartonnetje te voorschijn om het beestje te vangen en buiten weer los te laten.
Als er een vlieg in huis is komt de vliegenmepper te voorschijn.
Waar zit nou het verschil? Ik kom er niet helemaal uit. Misschien omdat vliegen gerelateerd zijn aan viezigheid, ziekte, aan dood en bederf. En bijen en hommels aan bloempjes en honing en andere zoete ideeën. Maar paddestoelen zijn ook gerelateerd aan dood en bederf. En die vind ik juist heel mooi en interessant! Het verschil is misschien dat paddestoelen op hun eigen plek blijven.
Vliegen zijn ongelooflijk irritant, ze gaan zomaar op alle plekken op je lijf zitten, in hun gore handjes wrijvend van plezier. GA WEG!
Zou dat het zijn? Dat vliegen, muggen, vlooien, teken en aanverwanten in je ‘personal space’ komen? Interessante gedachte.
Ik word er ook haast een ander mens van heb ik gemerkt. Ik word zo vreselijk geïrriteerd door die stomme vliegen dat ik ga slaan. Ik heb er zelfs een wapen voor gekocht. Ineens ben ik dan geen pacifist meer. Het wapen wordt gebruikt en niet zo’n beetje ook. Ik ren door de kamer, zwiepend met de mepper en achtervolg meedogenloos de akelige zoemers, die toch ook alleen maar doen waar ze voor gemaakt zijn. Soms voel ik toch een sprankje wroeging als ik de lijkjes met de stofzuiger weghaal. Gelukkig ben ik nog niet helemaal een ander mens.
Alhoewel ik zojuist zo fanatiek op jacht was, dat de ik de vliegenmepper in tweeën sloeg.
Ontnuchterend.
Nu is de keus: ga ik een nieuw wapen kopen? Omdat ik mezelf voorspiegel dat een korte klap minder erg voor het beest is dan creperen aan een kleefband? Of denk ik: laat ze hun korte leven leven en jaag ze gewoon weg als ze te dicht bij komen? ( en pak dan stiekem een opgerolde tv-gids om ze alsnog te meppen). Moeilijk.
Ik ben een echte zomerliefhebber. Maar misschien ben ik in de winter wel een beter mens.