Wie mij kent, weet dat ik van dieren hou.
Mijn huis en tuin zijn er ook vol mee, ik heb momenteel een dierenstop:
er mogen geen nieuwe meer bij.
We hebben twee, inmiddels wat bejaarde, honden.
Vroeger was de ene gitzwart, de ander zwart met scherp afgetekende witte accentjes.
Inmiddels zijn de snuiten aardig grijs geworden en ook elders op het lichaam verschijnen steeds meer grijze haren.
De scherpe aftekening van wit/zwart bij Lynn is volkomen vervaagd tot een grijze zone.
Ik vind het aandoenlijk.(Waarom heb ik dat gevoel nou niet als ik zelf in de spiegel mijn eigen grijze zones bekijk….)
We hebben ook een cavia,die is nog jong en stuiterig. Een grappig,orgineel beestje dat niet weet dat cavia’s eigenlijk mollig en suf behoren te zijn .
En we hebben vier zebravinkjes. Pa,ma,dochter en zoon. De laatste twee zijn bij ons geboren. Zo lief.
Buiten hebben we drie kippen,momenteel gigantisch in de rui en eierloos, maar wel gezellig.
En twee konijnen, die net een prachtig nieuw huis hebben gekregen omdat hun oude woning onbewoonbaar verklaard werd. Dus eigenlijk wel genoeg dieren.
Ik kan tenslotte niet met dwerggeitjes en een ezeltje aankomen in een woonwijk (toch?)
en binnen moet het ook bewoonbaar blijven.
Maar wie zich totaal niet aan die dierenstop houden zijn spinnen!
Grote spinnen wel te verstaan. Enorme spinnen zelfs.
Ze wandelen hier onuitgenodigd binnen zonder te kloppen en zorgen iedere keer dat ze zich laten zien dat ik een soort hartverzakking krijg . Want ik weet niet waarom eigenlijk, maar deze dieren vind ik niet leuk. Waar ligt het aan? Het onvoorspelbare rennen, wie-weet-waarheen? Teveel poten?
Stilletjes gekruip op plekken waar ik ze beslist niet wil hebben? Het altijd weer aanwezige schrikeffect bij hun verschijning? Waarschijnlijk een combinatie van dat alles.
Ja ik weet het, ze zijn nuttig. En ze doen me niks.
En ze zijn waarschijnlijk banger voor mij dan ik voor hen (heb ik nu alle cliché’s genoemd?) Ik maak ze dan ook niet dood. Maar ik durf ze ook niet te vangen. Daar moeten de mannelijke hulptroepen hier in huis bij te pas komen. Aan de vrouwelijke heb ik namelijk niks. Lynn kijkt alleen maar en Tess zet aarzelend een lompe poot op de spin, zodat die ineens verder door het leven moet met 5 poten . En als ik dan dat gekreupel zie, vind ik dat ook weer zo zielig.
Dus Bert en Tim zijn de klos. In de praktijk is dat meestal Bert. Maar die is natuurlijk ook niet altijd direct ter plaatse als er weer zo’n kolossale achtpoter verschijnt op de muur, of op het gordijn, of op de bank of… noem maar op. En die spinnen hebben de hinderlijke gewoonte om op het moment dat Bert er wel is , onzichtbaar te zijn. Weggekropen.  Waarheen? Ja, dat is nou net mijn hele probleem.  Waarheen???? Bert moet naar het werk en ik denk  de rest van de dag van alles te zien bewegen vanuit mijn ooghoeken, durf nauwelijks iets te pakken omdat ik bang ben dat De Spin verschijnt…..
Maar af en toe lukt het Bert wel om er éen te vangen. Met een groot glas (bierpullen van Tim voldoen prima) en een kartonnetje wordt de spin dan gevangen. En naar buiten gebonjourd. Afgelopen dagen waren het er al vier! Of zou het steeds dezelfde zijn,die telkens weer gezellig binnen komt? Ik denk het eerlijk gezegd niet, ik meen toch wat verschil te kunnen zien.Vanmorgen was de maat vol hoor. Bert had er, amper aangekleed, omdat ik al stond te blèren dat ie gauw gauw gauw moest komen,
nog éen van het tafelkleed afgeplukt en naar de tuin getransporteerd.
Maar later op de ochtend kroop er wéér éen uit het tv-kastje! En aangezien ik op dat moment aan het stofzuigen was, heeft Henry ‘m opgegeten. Geheel tegen mijn principes in, maar ik heb zelf het lef niet om hem met een glas te vangen.
Het zal wel bij de herfst horen dat ze nu steeds tevoorschijn komen.
Binnenkort krijgen we trouwens een nieuw toilet.
En moet de loodgieter onder het kruipluik om leidingen aan te sluiten.
Oh, als dat kruipluik opengaat……ik vrees met grote vreze!