In aanloop naar de Decemberfeestdagen komt er extra veel reclame voor speelgoed voorbij. 
Sommige winkels geven nog een speelgoedcatalogus uit. Wat een feest was dat vroeger, als die in huis kwam. Kinderen van nu voelen dat misschien ook nog wel zo. Ook al kan je nu een verlanglijstje maken door QRcodes te scannen, het idee blijft hetzelfde. Vroom en Dreesmann noemde het ‘De schatkamer van Sint Nicolaas’ , Bol nu ‘Het grote speelgoedboek’. 

Ikzelf was altijd het meest geïnteresseerd in alles wat met poppen te maken had.
Het liefst alles wat net echt leek, maar dan in miniformaat.
Ik hield niet van (wat net in opkomst was toen) poppen die konden praten. Dat ging serieus met een heel klein grammofoonplaatje in de rug, daar klonk dan een beperkt repertoire blikkerige zinnetjes uit. Niet echt. Liever had ik gewoon een pop die ‘niks’ kon, daar kon ik zelf alles voor verzinnen.
We hadden thuis mooi speelgoed trouwens. Veel heeft de tand des tijds niet doorstaan. En er waren volgens mij nauwelijks veiligheidsregels. 

Mijn zus en ik hadden bijvoorbeeld allebei een keukentje en mijn broer een stoommachientje, en daar gebruikten we brandende spiritusblokjes voor.  Die kocht je ook gewoon in de speelgoedwinkel en het enige wat erop stond was dat je ze niet mocht eten.
Er was wel supervisie van mijn ouders, maar ik mocht gewoon echte pannenkoekjes bakken op een echt vuurtje in mijn keukentje.  Die zag er zo uit:  

Die van mijn zus was groter want die had ook nog een gootsteen en een geisertje.
Maar de keukentjes waren van blik en plastic. En uiteindelijk gingen ze stuk, het blik roestte weg en het plastic brak. Toch kreeg ik bijna tranen in mijn ogen toen ik dit plaatje zag.
De nostalgiekraan was weer opengedraaid hoor.
Eens even kijken of er op internet nog meer speelgoed stond wat we vroeger thuis hadden of wat van mij persoonlijk was. Op Etsy bleek een hele verzameling speelgoed uit de jaren ’60 te staan. 

Het eerste wat ik tegenkwam was deze puzzel:

Och, die hadden wij ook. En ook eentje van Roodkapje. Waar ze gebleven zijn? Geen idee.

En deze bouwdoos!

Volgens mij had iedereen van onze generatie die wel. Ik speelde er wel mee maar je kon er niet een echt huis van bouwen zoals wel op het deksel stond. En waarom was het raampje rood?  Dat stoorde me. Zoals ik al zei: bij mij moest alles net echt zijn.  Zoals dit:

Dit bestekmandje had ik ook en het kan best zijn dat die nog ergens op zolder in een doos zit. Eindeloos heb ik er mee gespeeld, om het eten wat uit het keukentje kwam op te eten en natuurlijk om mijn poppen te laten eten. 

Over poppen gesproken, daar zag ik de Bella pop! Daar heb ik ook over geschreven in ‘Cumarine’ 

Dat was niet een pop die in een poppenwagen hoorde, daar had ik andere voor. En ik had de mooiste poppenwagen van de hele wereld, ik was er uitermate trots op en heb er ontzettend lang mee gespeeld. Ik was inmiddels 14 en durfde er niet meer mee buiten te lopen, maar in mijn eigen kamertje speelde ik er nog heerlijk mee. Ik heb hem nog heel lang bewaard, maar helaas heb ik hem uiteindelijk toch weg moeten doen, het plastic verbrokkelde en het onderstel verroestte. 

Nu op internet gezocht naar een foto, wie weet had een ander dezelfde. Maar hij is niet meer te vinden. Het meest lijkt hij nog op deze:   

maar die van mij had nog een witte streep op de zijkant, en de duwstang was ook wit. 

Die Etsy site is trouwens een garantie voor veel te lang op internet zitten en daardoor veel te laat naar bed gaan. Steeds was ik weer nieuwsgierig wat er op de volgende pagina te zien was en of er weer een ‘Och ja’ moment kwam. 

Overigens kwam ik ook rare dingen tegen, die ik nooit eerder gezien had. 
Deze bijvoorbeeld: 

Ik vraag me vertwijfeld af waar die tangen nou voor bedoeld waren….  

En ineens zie ik dit ertussen staan:  

Bizar. Speelden we zulke rare dingen in de jaren ’60? Ik niet hoor!

En wel verdorie! Deze hadden we zelf te koop staan toen we afgelopen zomer schuurverkoop hadden, voor € 1,- . 

En nog niet eens verkocht ook,dus hij is met het oud papier meegegaan. Hadden we dus op internet veel meer voor kunnen vragen, als je er maar ‘Vintage’bij zet.  

Gemiste kans. Maar ja, als je zelf inmiddels vintage bent, denk je daar niet aan.

Zo, nu moest de laptop maar weer eens dicht. Mooie herinneringen blijven toch wel. En ik heb er gelukkig veel.