“En dit”, zei de Amerikaanse makelaar op tv, “is de blokhut. De prijs valt binnen jullie budget en we gaan even binnen kijken.” Ik liep via de beelden met het gezin mee, ik zag de rustieke uitstraling van het kleine houten huis, ik zag de werkelijk schitterende omgeving: geen andere huizen, maar bos, veld, een meer….. als ik toch eens zo kon wonen!
“Er is hier alleen geen stromend water”, zei de makelaar. En ik stond gelijk weer met beide benen op de grond. Dat er geen mogelijkheid was voor een douche, betekende einde verlangen voor mij.
Ik ben teveel gesteld op mijn comfort. Wat overigens iets anders is als luxe.

Ik kan niet zonder douche. Echt niet. Want een douche betekent voor mij veel meer dan een manier om je te wassen. Een douche zorgt vaak voor het gevoel dat ik op dat moment echt nodig heb.
Voor mij niets heerlijker dan na een vermoeiende dag onder douche te gaan, en de dagelijkse drukte door het doucheputje weg te spoelen.
Als ik het heel koud heb en me niet lekker voel: even lekker onder de douche en daarna voel ik me stukken beter.
Na een vakantiedag in de zon, een douche nemen met heerlijk geurende douchegel, er van genieten dat het witte schuim zo mooi afsteekt tegen mijn bruine huid en daarna lekker opgefrist iets leuks aantrekken om uit eten te gaan.
Een lange dag achterop de motor, waardoor ik stram en kil ben geworden, en dan in een hotel een heerlijke douche nemen, me daarna in een grote dikke zachte handdoek wikkelen en volkomen gelukkig zijn met dat gevoel.|

Zo verdrietig zijn dat mijn hart een pijnlijke bonk in mijn borstkas is en dan onder de douche bevrijdend mijn tranen laten stromen, die niemand hoeft te zien, maar die zich vermengen met het douchewater.
Ziek op bed gelegen hebben en dan eindelijk weer de energie hebben om even een douche te nemen, en me daarna echt opgeknapt voelen.
Overvallen door een regenbui tot op mijn hemd nat zijn, zodat alles onaangenaam en koud aan mijn lijf plakt, en daarna lekker een warme douche en een droge handdoek zodat alles weer goed is.
Een hele zaterdag hard werken in de tuin zodat ik mezelf als een aardmannetje voel, dan voor het eten onder douche, het water stroomt over mijn haar en mijn lijf en ik voel me daarna frisser als ooit te voren.

Het gevoel van het stromende water, de geur en de zachtheid van een heerlijke douchegel, ik zou niet zonder willen. Dan maar geen blokhut in de natuur.

‘Zullen we Goede Vrijdag komen dan?’ appt mijn dochter. Ik stuur een blij gezichtje en een duimpje terug.
Ook dit jaar mogen we nog niet met het hele gezin bij elkaar zijn met Pasen. Maar zij op vrijdag, zoon op zondag, dan heb ik ze in ieder geval weer gezien en ben ik niet zo sip als vorig jaar.
Ik maak gelijk plannen voor het eten. Niet dat dat heel moeilijk is, want de traditie wil dat we involtini (Italiaanse vlees/kaas/ham-rolletjes) eten met Pasen en ook dat is er voor hen vorig jaar bij ingeschoten, dus dan maak ik het dit jaar gewoon 2x.
En taart! Er moet natuurlijk taart komen. Zelfgebakken uiteraard, want ik heb niet voor niets een Kitchenaid. (zie: Koekje van eigen deeg )

Ik ben net tante Petunia van Harry Potter: ”I want everything to be perfect on this special day!” Ik maak een boodschappenlijst, zoek mooie ingrediënten uit, het is tenslotte Pasen en ik wil dat alles perfect wordt.
Op vrijdagochtend begin ik met de taart. Het wordt een abrikozen-yoghurtcake, wat ziet die er heerlijk uit op de foto bij het recept!
Een luchtig beslag met ‘whirls’ van abrikozenjam, prachtig. Helaas zie ik bij mij geen whirls verschijnen, ik heb klontjes jam die zich maar moeilijk over het beslag laten verdelen. Ze zakken er in weg en er is geen mooie spiraalvorm te herkennen, hoe goed ik ook mijn best doe met mijn mespunt zoals in het recept staat.
O wacht, hier staat nog iets: Roer de jam los in een schaaltje en verdeel het vervolgens…etc…
Ja daar heb je het al, ik heb alleen de ingrediëntenlijst gelezen: een paar lepels abrikozenjam. Niks losgeroerd. Nou, dan maar zo proberen, niets meer aan te doen.
De taart gaat in de oven. Het gaat heerlijk ruiken maar ik zie de cake niet rijzen.
Als hij klaar is, laat ik hem afkoelen, het is geen schoonheid geworden maar er moet strakjes nog lekkere ‘creamcheese-frosting’ op en een chocolade decoratie, komt vast goed.
Ondertussen bedenk ik dat ik het ledikantje moet verschonen, gister sliep er nog een opvangkindje in, vandaag moet mijn kleinzoon er in slapen. Snel naar boven, beddengoed eraf, in de wasmachine. Ik begin een lichte stress te voelen als ik op de klok kijk. Krijg ik het allemaal klaar voor ze komen, ik wil dat alles perfect is!
Man heeft ook vrij genomen vandaag, hij loopt met de hond, zorgt voor de andere dieren , en maakt de kamer netjes en gezellig. Dan kan ik me helemaal op de keuken concentreren. Maar alles zit tegen. Mijn zo zorgvuldig uitgekozen ham voor de involtini blijkt veel te dun gesneden, scheurt aan alle kanten zodat ik geen gesloten rolletjes kan maken en ik voorzie dat in de oven alle kaas eruit gaat lopen. Verre van perfect. Ik maak gehaast de saus en als die staat te pruttelen zie ik dat de gesnipperde ui, waar ik mee had moeten beginnen, nog gezellig op de snijplank naast het fornuis ligt. Sh**.

Ik fruit de ui in een apart pannetje en doe die dan alsnog in de saus. De ui dan, niet het pannetje.
De klok tikt door.
Het beddengoed moet nog in de droger, is die wasmachine nou eens klaar?
Frosting! De taart moet af! Boter op kamertemperatuur, roomkaas, poedersuiker, mixen!
Het wordt een rare korrelige substantie, hoelang ik de Kitchenaid ook laat draaien. Het ziet er onsmakelijk en geschift uit, zo kan ik dat niet presenteren.
En dan komen, onvermijdelijk bij mij, de tranen. Als alles tegenwerkt terwijl ik het perfect wil hebben kan ik daar niet tegen.
Mijn altijd rustige man gaat naar de winkel voor nieuwe ingrediënten. Ondertussen gooi ik de vieze frosting weg en probeer wat orde te scheppen in de keukenchaos.
Als man weer terug is doe ik een nieuwe poging voor de frosting, deze keer zonder de boter want die was volgens mij de boosdoener en nu komt er een mooie fluwelige creme uit de beslagkom. Ik smeer het op de taart, doe er chocoladebloemen op en denk: nou zo moet het maar. Ik ben lang niet tevreden, het strookt niet met mijn perfecte plannen.
Ik kleed me snel om, restaureer met make-up mijn roodaangelopen gezicht, en dan hoor ik de hond blaffen. Ze zijn er.
Als ik de voordeur opendoe zie ik een heel klein jongetje de oprit opstappen.
“Oma! Oma!” hoor ik zijn lieve stemmetje. Ik smelt. Dit is perfect. Helemaal perfect. En het enige wat er werkelijk toe doet.