Sinds ik  Tuintje in mijn hart schreef, een jaar geleden, zijn er bijzondere dingen in onze tuin gebeurd.
De hulst, die ik altijd alleen maar als donkergroene struik heb gekend, kreeg plotseling een enorme hoeveelheid rode besjes. Een prachtige explosie van kleur , die nog steeds niet over is.

De twee acaciabomen in de voortuin, die ’s winters kaal en zomers groen waren zolang als ik hier al woon, (13 jaar) gingen ineens uitbundig bloeien. Ik was sprakeloos, talloze prachtige witte-gele bloemtrossen die heerlijk roken, in beide bomen.

Uiteraard trokken die veel bijen en hommels aan, geweldig. Bert kon zich ook niet herinneren dat hij ooit eerder de bomen had zien bloeien en hij woont hier al zo’n 25 jaar.
De grote oude kastanjeboom, die al jaren een ziekte heeft, waardoor er grote bruine vlekken op de bladeren komen, ziet er dit jaar ineens opvallend gezond uit.

Ik realiseerde me deze dingen vanmiddag toen ik weer in de tuin aan het werk ging.
Na een drukke week met veel werk en een moeilijke peuter was ik moe. Maar toen ik met mijn emmer met gereedschap en op mijn klompen de voortuin in stapte voelde ik een bijzondere energie. Ik keek naar de bomen en de hulst. Ik dacht aan mijn blog over Nel en Ingrid en fluisterde: “Jullie zijn er hè? Hebben jullie onze tuin aangeraakt?”
Op hetzelfde moment begon een merel te zingen, zo dicht bij dat ik hem aan had kunnen raken. Er kwamen tranen in mijn ogen en een geluksgevoel vulde me. En dat gevoel bleef, tijdens het snoeien, het wieden en het vegen.
Onze peuter kwam ook in de tuin, hij wou helpen. Met zijn kinderbezem en een klein schepje was hij zo druk in de weer.

Vergeten was zijn recalcitrante gedrag en zijn ongedurigheid. Vergeten was zijn paniek over insectjes, zijn afkeer van vieze handen. Hij leek een ander kind. Hij werd zelfs niet boos toen hij de snoeischaar niet mocht gebruiken. Samen trokken we kleefkruid uit de heg, samen zetten we bloeiende planten in de potten onder het raam.

Ondanks dat we hard aan het werk waren, was er een enorme rust.
Er hing een positiviteit in de lucht die bijna tastbaar was. Het voelde magisch.
De middag vloog voorbij, ineens bleek het al etenstijd te zijn. En ik was nog steeds niet moe, het bijzondere gevoel was er nog steeds.
De voortuin is klaar, de rest is de volgende keer weer aan de beurt.
Ik voel me nog steeds gelukkig.  En wil deze bijzondere ervaring zo graag delen.
Laten weten dat het niet over is, ze zijn er. En ze delen nog steeds hun liefde uit.
Als ik dit allemaal opgeschreven heb denk ik: ‘ Ik weet geen slotzin’
Maar ik hoef niks te bedenken. Het einde van die eerste blog volstaat nu ook prima:  “Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten”
Dat gaat dus nooit gebeuren. Want hoe zou ik jullie ooit kunnen vergeten?
Jullie verzorgen het tuintje in mijn hart.