Vroeger stond er in de Libelle, die mijn moeder samen met een tante las,
de rubriek ‘Prietpraat’.
Dat was,  samen met  ‘Jan , Jans en de kinderen’  zo’n beetje het enige wat ik las, want verder vond ik de Libelle niet zo interessant.
Nog steeds niet trouwens, maar dat terzijde.
Ik vond de prietpraatjes meestal erg leuk,  en ik heb zelf ook bijgehouden wat mijn eigen
kinderen voor prachtige dingen zeiden toen ze klein waren.
Ook als kleuterjuf heb ik heel wat leuke uitspraken gehoord, die ik vaak in de schoolkrant zette,tot plezier van de ouders.
Nu,  met mijn eigen kinderopvang, schrijf ik ook weer op wat de kinderen zeggen.
De laatste tijd was het een beetje stil met grappige uitspraken.
De oudste kinderen werden te groot voor prietpraat en de kleintjes waren nog niet zo aan praten toe.
Maar vanmorgen was het weer zover dat ik met een grijns van oor tot oor zat.
Juultje van bijna 2 jaar wijst naar onze cavia Peach.    “Cavia!”
“Ja “, zeg ik ,” Weet je nog hoe ze heet? “
Juultje:  “Bitch!”
Vervolgens helpt ze me met was vouwen.
Ik pak  een t-shirt en zeg : “Van Bert”
Zij pakt het volgende en zegt: “Van Ernie”
En kijkt me vervolgens verbaasd aan omdat ik vreselijk moet lachen.
Hoogste tijd om het mapje “Prietpraat”op mijn laptop te openen en er deze uitspraken aan toe te voegen.
Natuurlijk keek ik ook even naar wat ik verder had verzameld in de afgelopen tijd.
En ik dacht bij een paar dingen:  dit is te leuk om voor mezelf te houden,
dit moet maar even hier op de site.
Ik heb niet de echte namen van de kinderen gebruikt natuurlijk,
maar de uitspraken zijn allemaal authentiek

We vieren een verjaardag .
Mirjam heft het glas en roept stralend: ” Stroop !!!! ”

Johan, Kevin en Annemieke gaan buiten spelen en maken plannen.
Johan:  “ Ik ben Spiderman”
Kevin:  “En ik ben Superman ! ”
Annemieke:  “En ik ben Dokter Mulder ! “
(Dr.Mulder is onze huisarts)

We lopen in de stromende regen naar huis.
Frank  moppert: “Waarom regent het nou zo!”
Linda:  “Dat gooit Jezus naar beneden”.

Juf Elly gaat met pensioen.   De kleuters hebben sportmiddag gehad.
Frank:  “Ik zat bij juf Elly in het groepje.  De jonge juf Elly.
De ouwe doet het niet meer, die heeft een pension.”

Mirjam:  ” Mijn broer  is Gronings ziek, hij heeft astma.” (chronisch)

Frank en Ronald zijn verhuisd. Om het weekend komen hun stiefzusjes logeren.
Ik:  “Jullie buurman is zeker wel blij dat hij nu 2 buurjongetjes heeft ?”
Frank:  “ Ja, en ook nog  2 stiefbuurmeisjes !”

Hans:  “Mijn opa heeft net zo’n lange paal als Bert ! “(vlaggenmast)
Ik hoop dat ik nog heel veel leuke uitspraken kan gaan noteren.
En het heeft ook nog een effect.
We proosten hier regelmatig met : “Stroop !!”
Onze huisarts is een superheld en regen blijkt een religieuze ervaring.
Ikzelf ben  Gronings ziek , maar daar is prima mee te leven .
Over de paal van Bert zal ik echter maar niet uitweiden, dat lijkt me beter.

(omwille van de privacy zijn de namen van de kinderen gefingeerd J )

Begin de dag met een dansje
begin de dag met een lach
wie vrolijk kijkt in de morgen
die lacht de hele dag.

Dit schreef een schoolvriendinnetje vroeger in mijn poezie-album en
het was zo’n rijmpje wat je altijd onthoudt.
En vandaag dacht ik er ook weer aan.
Niet dat ik nou de dag met een dansje begon, dat is overdreven.
Maar ik stond goedgehumeurd op, zelfs wat eerder dan normaal (en dat is heel wat voor mij!) omdat ik nog even mijn haar wou wassen.
Ik had lekker geslapen en voelde me goed.
Alles verliep volgens schema,   broodjes smeren, ontbijten, Tim uitzwaaien,
Truusje ontvangen, Bert uitzwaaien,  niks aan de hand.
Nog even gezellig met Truusje een spelletje gedaan,  en toen was het tijd om haar naar school te brengen.
Het stormde hard,  dat had ik vannacht vanuit mn knusse bed ook al gehoord,
en helaas regende het ook.
Maar we zijn niet van suiker, dus we pakten ons in en gingen de deur uit.
En toen was het gedaan met de rust en de vrolijkheid.
Want ik schrok me rot! Het konijnenhok lag in de tuin, kapot en omgewaaid.
Bang voor wat ik aan zou treffen ging ik erheen, maar gelukkig lagen er geen verpletterde
konijnenlijfjes onder.
Maar waar waren ze dan wel?
Na wat rondkijken zag ik ze zitten,  doornat en verkleumd, bij een struik.
Twee zielige hoopjes, gelukkig niet gewond.
Maar ondertussen stond Truusje ook nog te kleumen en die moest op tijd op school zijn.
Ik had geen idee wat ik moest doen met die arme konijntjes, maar ik moest ze eerst nog
laten zitten,  ik zou onderweg naar school een oplossing bedenken .
Truusje en ik worstelden ons door de storm en regen,  gelukkig mochten de kinderen bij school direct naar binnen vanwege het weer.
Ik liep weer snel terug en had ondertussen bedacht dat ik de hondenbench van zolder
zou halen en in de schuur opzetten,dan konden daar de konijnen in, als ik ze te pakken kon krijgen.
Dus thuisgekomen direct naar zolder,  de bench opgraven.
Dat ging nog niet zo makkelijk, omdat we dat ding nooit gebruiken lag hij ergens ver achteraan, en ik moest van alles op zij zetten om erbij te kunnen.
Ter verhoging van de vreugde had Tim het drumstel opgezet op zolder, zodat ik tussen
toms en snares en de hihat door moest manoeuvreren, maar ik sjorde en sjouwde verbeten en ik kreeg het voor elkaar om de bench beneden in de schuur te krijgen.
Voor de verandering was daar zomaar een plekje waar ik ‘m neer kon zetten.
Maar wel erg weinig ruimte om hem uit te klappen,  ik stond klem tussen de tandem,
de bolderkar en de tuintafel, en kreeg natuurlijk ook nog lelijk mijn vinger tussen het
ijzerwerk van de bench.
Wie vrolijk kijkt in de morgen, die lacht de hele dag, jaja!
Uiteindelijk stond het gevaarte en ik vulde het met een dikke laag stro.
En daarna op konijnenjacht. Gelukkig lieten ze zich vrij snel oppakken,
ze waren koud en nat, en van streek.
In de schuur in de bench met het warme stro hadden ze een prima plekje en
liet ik ze verder maar even met rust.
Ik wilde nog snel even stofzuigen, in verband met het heen- en- weer-geloop
vanuit de tuin, en het stro-gebeuren , want zometeen zouden er weer kindertjes
komen die op de grond moesten kunnen spelen.
Ik had Henry nog niet uit de kast getrokken of de moeder van Pietje en Klaasje kwam
voorrijden.  Ok, Henry in de wachtstand,  ontvangst van de kinders.
En onderwijl kwam de moeder van Marietje ook,  dus het was direct spitsuur.
Moeders weer weg, zwaai-rituelen,  speeltijd.  Pietje is 2 ½  , die kan zich prima vermaken.
Klaasje en Marietje zijn allebei 1 jaar, ze schelen 2 maanden.
Marietje zit in de eenkennigheidsfase,  Klaasje zit in de alles-wat-ik-zie-is-van-mij-fase.
Dit is geen gelukkige combinatie.
Het duurde dus ook nog geen minuut of beide peuters zetten het op een brullen.
Telefoon!
“ Goedemorgen , u spreekt met Martin Huppeldepup van Bladcadeau.  Bel ik gelegen?”
“Wat denkt u zelf?” tetterde ik boven de sirenes van Klaasje en Marietje uit.
Mijn sarcasme ontging hem volkomen.
“Uw man had gezegd dat ik u even terug mocht bellen”.
Dank je Bert.   “Nou even snel dan” zei ik.
Met één hand aan de telefoon en één hand troostend op de bol van Marietje
luisterde ik wat  hij te melden had.
Dit was niet naar de zin van Klaasje, die wilde ook een hand op z’n bol.
Helaas had ik er geen meer over,  dus de sirene ging over op een hoger volume.
“Ik bel u naar aanleiding van…… “  maar waarvan  verstond ik door de herrie niet.
Ik verplaatste mijn hand  van Marietjes bolletje naar die van Klaasje en o gezegende rust,
ze waren er even stil van.
“ U heeft een aantal nummers  van Bookazine gehad sinds de zomer?” hoorde ik
Martin Huppeldepup vragen.  Hij kende helaas z’n eigen producten niet.
De naam is een samenvoeging van book en magazine, maar hij sprak het uit als boekazain.
Ik nam maar niet de moeite om hem te verbeteren, maar zei direct dat ik geen verlenging wilde, ik had dit cadeau gekregen en daar wou ik het bij laten.
Dit was ongeveer twee stappen verder dan de vragen die hij op z’n lijstje had staan en
hij moest dus ook even naar de volgende vraag zoeken.
“Wilt u misschien een ander  tijdschrift uitproberen?”
Ook hierin kon ik hem weer voor zijn.
“Ik heb voor  Sinterklaas weer van iemand anders een Bladcadeau gekregen” zei ik,
“En daar heb ik Flow voor uitgekozen.”
“Vlo?” vroeg Martin wat aarzelend.
Ik weerstond de neiging om te zeggen dat ik altijd al erg geïnteresseerd was in parasieten
en spelde “ F L O W” .
“O,  Flaaaoooowwww “ herhaalde hij met een overdreven engelse uitspraak.
“En heeft u die al binnen?  “
“Nee, maar ik kan niet wachten tot het eerste nummer.  Goedemorgen!”
En ik legde vastberaden de telefoon neer.
Ik had niet eens gejokt.   Ik kan echt niet wachten tot het eerste nummer.
Ik citeer:

GUN JEZELF FLOW!
Flow is een magazine voor vrouwen die graag wat meer tijd voor zichzelf willen,
die op zoek zijn naar authenticiteit en rust, die het leven net anders willen aanpakken
en nuchtere en praktische oplossingen zoeken voor dat overvolle
(maar leuke!) bestaan.

Kom maar op!
Want dat “begin de dag met een dansje”  etc,  werkt niet zo.
De rust is inmiddels weergekeerd.  Klaasje en Marietje doen allebei een slaapje,
Pietje zit aan tafel te puzzelen  en Truusje zit nog hoog en droog op school.
De konijntjes zitten lekker in het stro, alles weer onder controle.
Alleen Henry staat me nog verwijtend aan te kijken.
Maar die wacht maar even,  eerst even met een kopje koffie dit schrijven.
Zometeen is hij weer aan de beurt om een dansje te maken en ga ik weer verder met mijn
“overvolle (maar leuke !) bestaan”