Maandelijks archief: december 2019

Het einde van een tijdperk

Algemeen

De trilogie van trilogieën is afgesloten. Gisteren heb ik de laatste Star Wars-film gezien. Al eerder heb ik geschreven over deze films (Star Wars!).
Het is overdreven om te zeggen dat ze invloed op mijn leven gehad hebben. Maar toen ik gister in de pauze in de bioscoop er even over nadacht, werd ik toch wat weemoedig.
Toen de eerste film van de eerste trilogie uitkwam woonde ik nog ‘thuis’. Was gewoon nog kind van mijn ouders. Nu de laatste film van de laatste trilogie draait ben ik oma. Daartussenin keek ik de tweede trilogie met mijn toen nog kleine zoon.
Star Wars was/is er dus in alle fases van mijn leven bij. Dat is toch wel iets bijzonders vind ik.
Net zoals in het echte leven zijn in de films personages opgegroeid, oud geworden en gestorven.
En daarom was ik haast een beetje aangedaan toen (spoiler voor degenen die deze laatste film nog niet gezien hebben!) op het allerlaatst de gedaantes van Luke en Leia nog even verschenen. Als een laatste groet.
Ja, ik weet ook wel dat het niet echt is. Maar als je zolang van een filmserie gehouden hebt, hebt meegeleefd met de karakters, reikhalzend hebt uitgekeken naar een nieuw deel en je weet dat het nu ècht afgelopen is, dan mag je best een heel klein beetje verdrietig zijn.
Wat dat gevoel er niet beter op maakt, is de wetenschap dat voor deze film de fantastische componist John Williams zijn laatste soundtrack heeft gecomponeerd. Nog een tijdperk afgesloten! Ik gun de man zijn pensioen, hij is inmiddels 86. Maar er komt dus geen nieuwe epische filmmuziek van hem meer.
Jaws, Harry Potter, Indiana Jones, Jurassic Park, Close Encounters of the Third Kind, als je de muziek hoort, weet je direct om welke film het gaat. En dat is nog maar een heel kleine greep uit zijn enorme oeuvre.
Dus tweemaal afscheid.
Als het aan mij ligt, ga ik nog heel vaak zijn muziek luisteren.
En Tim en ik hebben al afgesproken dat we een enorme StarWars marathon gaan houden als de 9e film eenmaal op dvd uit is.
Maar toch voel ik me weemoedig. Star Wars groeide met me mee. Of ik met Star Wars, wie zal het zeggen. Maar de Skywalkers zijn er niet meer.
Ik gelukkig nog wel en ik hoop dat ik nog eens met mijn kleinzoon de films kan bekijken.
En tegen John Williams wil ik zeggen: ” Bedankt voor al uw prachtige muziek.”

Collage Starwars

Piekerperikel

Geen categorie

04.45 u. Wakker, even plassen. Kan nog verder slapen tot 06.15 u.
Niet dus. Want mijn hoofd begint te malen. En alles is ineens onoverkomelijk.
We moeten vanavond vroeg en snel eten want Bert komt om 17.45 u. thuis en we moeten om 18.15 u. weg. Wàt moet ik maken want ik moet ook tot 17.00 u werken. Er komt geen enkel idee in mij op. Het kerstmenu is nog niet klaar. Wat voor voorgerecht? De slager heeft nog niet terug gemaild, moet ik gaan bellen? We moeten het vlees ophalen in Groningen, wanneer dan? Wat eten we erbij? O en vrijdag moeten we ook iets makkelijks eten, want we moeten naar Amsterdam ’s avonds. Wat moet ik verzinnen?
Ga nou slapen mens! Wat moet ik aan voor het feestje? Waar kunnen we parkeren? Ik heb nog geen voorgerecht bedacht voor Kerstmis. De logeerkamer moet nog in orde. Hoe moet dat nou met die slager. Heb ik wel mooie panty’s voor vrijdagavond? Zal ik pasteitjes maken als voorgerecht met kerst, nee dan zit iedereen direct al vol. Wanneer zal ik de boodschappen gaan doen? En wat voor vanavond dan? Hoe laat is het? Ik moet  slapen! Maar wat als de slager nou niet antwoordt vandaag. Wat moet ik nou voor vrijdag maken. Laat ik niet vergeten dat ik morgenochtend vroeg een afspraak heb om m’n nagels te laten doen. Soepje vooraf dan? Maar welke, wil graag dat iedereen het lekker vindt. Wat is Lenny stil, ik hoor hem niet ademen. Hij was niet lekker gister, is het wel goed met hem? Even eruit en aaien. Gelukkig, reactie. Weer in bed. Hoe laat is het? Jeetje al half 6. Dan kan ik net zo goed nu al mijn medicatie nemen en nog even wat slapen. Maar ik heb het kerstmenu nog niet rond. En ik weet niet hoe dat nou moet met het vlees ophalen. Bert kan vast wel uitzoeken waar we vrijdag kunnen parkeren. Nog een keer plassen. 05.50 u. al. Ik moet ècht nog even slapen. Wanneer zal ik boodschappen doen. Ik wil Tim z’n sjaal nog af hebben, kan hij ‘m vrijdag gelijk krijgen. Jeetje wat moet ik nou voor vanavond maken. Als ik morgen klaar ben met m’n nagels moet ik direct maar door naar de sportschool. En als de slager vandaag niet mailt moet ik…
“ALL I WANT FOR CHRISTMAS IS YOUOUOUOU!” Blèrt de radiowekker. Nee toch.
Niet niet niet!!! Ik wil geen wekker, ik wil geen gepieker, ik wil slapen! Te laat.

08.15 u.
Kinderen gaan naar school. Koffie. Ik pak een schrijfblok.
Binnen 2 minuten heb ik het kerstmenu opgeschreven.
We eten vanavond kapucijnerschotel.
Bert heeft vrijdag vrij en de hele dag de tijd om te kijken waar we kunnen parkeren in Amsterdam.
Morgen ga ik nagels laten doen, sporten en daarna de logeerkamer in orde maken.
Ik maak een boodschappenlijstje en ga strakjes met de kleintjes in de bakfiets naar de winkel.
Vanmiddag bel ik de slagerij in Groningen.

08.20 u. Alle piekerproblemen opgelost. In 5 minuten dus.

Ik leer het ook nooit blijkbaar.

img_20191218_0914358921036236596027052198.jpg

2000

Bezinning

Nog iets meer dan twee weken, en dan begint het jaar 2020. Als ik erover nadenk kan ik het bijna niet geloven. Al 20 jaar over dat magische jaar 2000 heen.
Toen ik kind was, leek het jaar 2000 iets uit een science fiction boek of – film. Het was zó ver weg in de toekomst. In het jaar 2000 zouden alle mensen in metallic kleding lopen, zich voortbewegen in vliegende auto’s, allemaal astronautenvoedsel eten en alle bekende ziektes zouden zijn uitgebannen want overal was een technische genezing voor. Net zoals we dat konden zien in StarTrek. Een holografische dokter ging met een ondefinieerbaar apparaatje langs je lichaam en klaar was het weer.
Het jaar 2000 was zo ver weg, dat ik me niet eens realiseerde dat ik een grote kans maakte om dat mee te maken. Het was het synoniem voor de toekomst met al haar nieuwe mogelijkheden en uitvindingen.
Eigenlijk zouden we dan allemaal zo leven als de Jetsons, stelde ik me voor.

jetsons
In de jaren ’80 werd ik volwassen en kwam het jaar 2000 dichterbij. Maar toen maakte ik me wel ernstig zorgen of ik dat wel mee zou maken. Het was de tijd van de wapenwedloop, de Koude Oorlog was op z’n grimmigst. Ik was letterlijk doodsbang dat er een kernoorlog uit zou breken en ons allemaal op een gruwelijke manier zou wegvagen. Het heeft me serieus heel wat slapeloze nachten en angstaanvallen gekost. Ik was niet de enige. “Doemdenken” was een veel gebruikte term.
Ook in de muziek kwam het thema veel voor. ‘Two Tribes’ van Frankie Goes to Hollywood, ‘Russians’ van Sting, en ‘De Bom” van Doe Maar waren grote hits. De wereld was bang.
God zij dank is een escalatie uitgebleven. Het politieke klimaat veranderde en daarmee nam ook mijn angst af.
Toen kwamen we in de jaren ’90 en het jaar 2000 kwam ineens heel dicht bij. Nieuwe zorgen, nieuwe angsten. Wat zou er allemaal gebeuren tijdens de jaarwisseling van 1999 naar 2000. De Millenniumbug! Een doemscenario van alles wat er zou uitvallen, crashen en op tilt zou slaan in de elektronische en digitale wereld. Wat zou er gebeuren met militaire installaties, zouden ze nog beheersbaar zijn? Medische apparatuur, zou het nog werken? Beveiliging, elektriciteitsnet, zendapparatuur, alles zou in de war raken en er zou een wereldwijde chaos ontstaan.
In de Volkskrant in 1999 stonden ingezonden brieven,
ene meneer of mevrouw Swen schrijft:

Dacht u nou echt dat het millenniumprobleem later begint omdat het NMI de klokken een seconde moest stilzetten. Misschien loopt er dan al een uur lang geen enkele klok meer. Misschien zijn we dan al een uur bezig om Russische kernraketten tegen te houden. Zijn we al een uur lang bezig om elektriciteitscentrales weer te starten. En hebben we al een uur lang geen water. Wie maakt zich dan nog druk over die ene seconde?


En een meneer Pijpers schrijft:
In Amerika schijnen mensen zich in verband met de jaarwisseling van 1999 naar 2000 een aantal dagen in een hol onder de grond te willen verstoppen met medenemen van een aantal blikken bruine bonen en flessen bronwater, om alle verschrikkingen maar niet mee te hoeven maken. Maar sommige mensen verwachten al eerder problemen, en wel op 9 september 1999.Ik kan deze mensen wel geruststellen, want een beetje computerprogrammeur/euse gebruikt nooit de echte datum 090999 om een programma te stoppen of een lus te beëindigen, maar altijd de fictieve datum 999999. In mijn 22-jarige loopbaan als automatiseerder ben ik die enge datum 9 september 1999 nog nooit in een computerprogramma tegengekomen!

Het werd 31 december 1999 en ik was bloednerveus. Het kon me niet schelen als we misschien een poosje geen telefoon of elektriciteit hadden. Ik was heel bang dat wapensystemen op tilt zouden slaan en dat we alsnog in een atoomoorlog zouden geraken.
Het is allemaal niet gebeurd. Niets is er gebeurd bij mijn weten, de gevreesde millenniumbug bestond niet echt.

Ineens leefden we in het jaar 2000. En was het magisch? Nee. We liepen niet in metallic kleding, aten geen astronautenvoedsel en hadden geen vliegende auto. En helaas zijn ook niet alle bekende ziektes uitgebannen, er zijn zelfs nieuwe ziektes bijgekomen.
Het jaar 2000 verloor zijn magie, we leefden verder, met alle ups en downs die het leven met zich meebrengt.
En nu zijn we zelfs al 20 (!) jaar verder.

Bij mijn weten hebben we nu niet meer zo’n punt in de toekomst waar we als het ware naar uit kijken. De techniek ontwikkelt zich nog steeds, we kunnen steeds minder zelf, maar dat gaat in een soort sluipgang. We doen allemaal mee met de massa, want we kunnen niet anders. Je kan bijvoorbeeld wel bezwaar hebben dat alles elektronisch, digitaal en automatisch gaat maar er is geen alternatief. En daar kan ik me dan momenteel zorgen over maken. Niet de doodsangst uit de 80-er jaren, niet de paniek van rond het jaar 2000. Maar wel een zeer drukkend gevoel dat ik ergens naartoe geduwd wordt waar ik niet heen wil.
Ik hou mezelf voor dat ik me vaker onnodig te grote zorgen heb gemaakt. Hopelijk is dat deze keer ook zo.
Daarom wil ik blij zijn met het leven wat ik nu heb, mijn gezondheid, degenen die ik liefheb, de dingen die ik graag doe, de dingen die ik krijg. Dat is wat er echt toe doet.
Het is immers niet vanzelfsprekend. Misschien is dat juist wel magisch.

UKV

Algemeen

Deze blog is echt mijn uitlaatklep(je) voor allerlei, niet met elkaar verband houdende zaken waarover ik wat wil vertellen.
Schrijven is zo leuk en ik voel me er zo goed bij/door.
Degenen die mij nog kennen uit de prehistorie weten dat ik kleuterverhalen geschreven heb die geen uitgever wilde hebben, maar waar ik zelf wel trots op was (en nog steeds ben) zodat ik ze via printing on demand toch uitgegeven heb. (Zelfpromotie: Een jaar met Krieltje)

Maar ik wil meer! Meer leren, meer inspiratie, meer schrijven.
Daarom heb ik een abonnement op Schrijven Magazine, volg de site Schrijven Online en ben lid van het forum daar, ik doe af en toe mee aan schrijfwedstrijden. En ik ben lid van de facebookgroep Ultra Korte Verhalen, oftewel UKV’s.
In maximaal 99 woorden een heel verhaal vertellen is een grote uitdaging. (Dit stukje telt bijvoorbeeld al 137 woorden).
Het komt neer op schrappen, nog meer schrappen en met wat je overhoudt toch een verhaal met inhoud vertellen. Ik vind het heel erg leuk om me daarmee bezig te houden, al heb ik lang niet altijd een goed idee voor een UKV (dat rijmt maar het is ook net Sinterklaas geweest)
Soms hoor ik of lees ik ergens een zin en denk: Dat is de slotzin van mijn nieuwe UKV en dan ga ik er iets bij verzinnen.
Een andere keer zie ik iets of maak ik wat mee, waar ik een UKV van maak. En soms zuig ik alles gewoon uit mijn duim. Het kan grappig zijn, verdrietig, serieus of over de top, alles mag en alles kan! Nou ja, bijna alles, je mag er geen overdenking of betoog van maken, het moet echt een verhaal zijn.
Sinds juni heb ik 17 UKV’s geschreven en in de fb-groep geplaatst. Met enige trots kan ik vertellen dat inmiddels 4x een verhaal van mij op de site Schrijven Online ‘in de schijnwerpers’ is geplaatst.

Ik zal jullie niet belasten met 17 verhalen, maar een paar wil ik hier toch laten lezen. Gewoon omdat ik dat leuk vind. Klinkt arrogant, maar hey, het is mijn eigen blog hier!

Hondenfluisteraar
“Cesar zegt dat hij zelf naar binnen moet lopen.”
“Dat zei je al drie keer,” zegt Mark. Hij opent het autoportier voor Saskia en de nieuwe pup.
“We moeten het toch direct goed doen,” verdedigt Saskia zich.
Ze zet het hondje op de oprit. “Kom maar, Millan ”
De pup blijft zitten.
“En wat zegt Cesar daarover?” vraagt Mark geamuseerd.
Saskia kijkt hem onzeker aan. “Eh, dat staat niet in het boek…,”
Ze kijkt naar het hondje. Dan voelt ze wat ze doen moet.
Ze tilt hem op, fluistert iets in zijn oortje en draagt hem naar binnen.


Schone Schijn
“Weet je wat het is, Janny?” Trees boog zich naar voren, terwijl ik juist terugdeinsde om de rondsproeiende koekkruimels te ontwijken. Ik wist wat er nu ging komen.
Een tirade over de buren die niet ‘ons soort mensen’ waren.
Trees leek dat mens uit Keeping Up Appearences wel.
“More tea, Hyancinth?” flapte ik er uit.
“Hè?“ onderbrak Trees verbouwereerd haar verhaal.
“Sorry, ik moest ineens aan Hyacinth Bucket denken“, zei ik.
“Je moet ‘Boekee’ zeggen”, verbeterde Trees. “Wat een enig mens is dat hè? “
“Ja, enig” ,beaamde ik en slikte de rest in met mijn thee.


Techniek
“Hou je er nou al mee op?” vroeg de linkersportschoen toen Emma hem uittrok.
“Van de week was je veel flinker, ” bemoeide de rechterschoen zich er mee.
“Ja, toen heb je een half uur gelopen, 20 minuten geroeid en óók nog krachttraining gedaan”, riep de linker nog, net voordat Emma hem geërgerd in haar tas gooide.
“En weet je nog dat…”. begon de rechter, maar Emma snoerde hem de mond door de rits van de tas dicht te trekken. “Irritant stelletje, ” mompelde ze. “Waardeloze uitvinding, memory-foam in de zool”.

 

Op het forum van Schrijven Online is er wekelijks een schrijfopdracht, je bepaalt zelf of je mee wilt doen. Je krijgt na plaatsing van je verhaal feedback van professionele- en medeschrijvers.
Deze week was de opdracht zelfs een UKV. : Schrijf een kerstverhaal met een strip- of sprookjesfiguur in de hoofdrol, gebruik maximaal 99 woorden.
Dat is nou echt een iets voor mij: Fantasie en UKV samen.

Neverland
“Tinkerbell, Tinkerbell, Tinker all the way”, joelden de Lost Boys.
“Schei nou eens uit, ieder jaar datzelfde flauwe geintje.” Het elfje keek zo chagrijnig als een krokodil. “Oehhhh!”riepen de jongens, om haar frustratie nog wat te verhogen.
“Boys!” Klonk er vermanend vanuit de lucht. “Vrede op aarde, weet je wel?”
Peter Pan dook naar de grond.
“Bedankt”, zei Tinkerbell nuffig. “Altijd dat kinderachtige gedoe! Word eens volwassen zeg!”
Peter Pan werd groen. “Nooit!” riep hij, terwijl hij zich van de grond afzette en wegvloog.Ze hoorden hem nog zingen voor het geluid wegstierf : Tinkerbell, Tinkerbell, Tinker all………

peter pan

 

Ik wens iedereen alvast heel mooie en fijne feestdagen! En natuurlijk ontzettend bedankt voor het zo trouw lezen van mijn blogs, daar ben ik echt heel blij mee. XXX

 

(foto: Pixabay)