Al die aandacht voor genderneutraal en stereotiepe rolverdeling… Ik ben weer terug in de jaren ’70.
Toen ik mijn opleiding voor kleuterleidster deed en het ook een hot item was.
Ik heb het persoonlijk nooit helemaal begrepen. En ook niet ervaren, dat ik in een meisjesrol gedwongen werd omdat ik een meisje was. Misschien zat ik in een bevoorrechte positie, ik mocht spelen waar ik mee wilde, of het nou mijn poppen waren of de meccano die mijn broer had. Ik vond het leuk hoor, met stangetjes en schroefjes en moertjes, maar wat ik maakte was geen hijskraan maar een stapelbed voor mijn poppen.
Nu ik dit aan het schrijven ben schiet het me toch te binnen dat het niet helemáál waar is wat ik zeg.
Ik werd op de lagere school wel verplicht om te handwerken omdat ik een meisje was, terwijl de jongens handenarbeid hadden. Dat vond ik toen wel stom, ik wou ook figuurzagen en verven. Waarschijnlijk had ik dan poppenmeubels gemaakt maar het gaat om het idee.

In de tijd van mijn opleiding waren handwerken en handenarbeid vervangen door ‘crea’ en dat was voor de hele klas. Prima, dan kan iedereen uitvinden wat hij/zij leuk vindt.
De andere kant was dat de stereotypen zo krampachtig vermeden moesten worden, dat het weer bijna verplicht werd dat jongens met poppen gingen spelen en meisjes met auto’s. Schiet je ook niks mee op natuurlijk.
Wat mij betreft: laat ieder gewoon doen wat hij of zij leuk vindt. En ik blijf gewoon hij en zij zeggen want daarin is het grootste gedeelte van de natuur verdeeld. Ik erken daarbij zonder meer dat er mensen en wie weet ook dieren zijn, die voelen dat ze de een zijn in het lichaam van de ander en dat er mensen zijn die voelen dat ze allebei zijn.
Wat er nu volgens mij een beetje gebeurt is dat je opgelegd krijgt om na te denken over je vrouwelijkheid dan wel mannelijkheid dan wel hybriditeit en zo weer ergens toe gedwongen wordt.

Het zou fijn zijn als iedereen het eens niet zo goed weet voor een ander. Zowel met in een rol dwingen als met dwingen uit die rol te stappen.
Ik kijk graag naar kinderen, hoe ze zich ontwikkelen. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat de kinderen die hier komen in liefdevolle gezinnen opgroeien en dat alle ouders het geluk en welbevinden van hun kind het belangrijkste vinden. Dus ik zie inderdaad niet de kinderen die worden geforceerd tot iets wat ze in wezen niet zijn.
Maar zie ik ‘mijn’ kinderen, vaak al vanaf de geboorte, dan zijn er zonder te willen generaliseren duidelijke verschillen tussen jongens en meisjes. In aanpak van dingen, in oplossen van probleempjes, in interesse.
Er is hier speelgoed voor alle leeftijden, alle interesses. Meisjes en jongens gaan daar anders mee om. Van mij mag dat. Moet dat zelfs, als ze zich daar goed bij voelen. Alles is voor iedereen beschikbaar maar toch zie ik (ik werk nu al 40 jaar met kinderen) steeds opnieuw hetzelfde patroon.
Een patroon is geen gebruiksaanwijzing, het is een globaal overzicht. Met ruimte voor uitzonderingen, variaties op het patroon. Meisjes zijn anders dan jongens. En van mij mag dat zo zijn.
Er spelen hier op dit moment twee peuters van 2 jaar. Ze zijn druk aan het kletsen, niet alles is verstaanbaar. Twee woorden komen veelvuldig en duidelijk naar voren: auto en piemel.
Ik laat het aan jou over om er een stereotiep aan te plakken.

IK ZOU LEKKER STOUT WILLEN ZIJN

Ik wil het weer, ik wil het weer!
Ik wil weer handjes geven
En ik wil roepen elke keer
Hallo mevrouw, hallo meneer
lekker heel overdreven
En overal met mijn handen aan
de fles met dettol laten staan

Ik wil geen staafje in mijn neus
als ik een keer moet niezen
Ik wil ontspannen, niet nerveus
op een terrasje, glorieus
een lekker biertje kiezen
Met mijn dochter de sauna bezoeken
en winkelen zonder een afspraak te boeken

Ik wil zo graag genieten
en ik wil bij mij thuis
Geen bezoeklimieten
maar heel veel visite
gezellig feestgedruis
ik wil alles wat niet mag
de hele dag, de hele dag!

Ik wil mijn mondkap aan de kant
mijn kinderen omarmen
knuffelen zonder die afstand
en naar een zonnig buitenland
om lekker op te warmen
Al wat ik wil, dat is dus dit!
En als dat niet mag zeg ik: shit

Gister was het wereldvrouwendag. Dan zijn vrouwen ineens heel solidair met andere vrouwen. Het zou best mooi zijn als dat op de andere 364 dagen van het jaar ook zo was.
Nee, dat is te kort door de bocht, dat weet ik zelf ook wel. En ik krijg mijn redenatie sowieso niet sluitend want ik heb commentaar op vrouwen die commentaar op vrouwen hebben. Dus ik maak me zelf ook schuldig aan hetgeen waar ik me zo aan kan ergeren.
Vrouwen komen voor elkaar op in moeilijke situaties en dat moet! Maar vrouwen kunnen elkaar ook zo vreselijk afkammen. Om uiterlijk, om gedrag.

Ik heb me er al vaak over verbaasd dat het in de mensenwereld zo anders is geregeld als in de dierenwereld. Bij de meeste diersoorten ziet de vrouw er onopvallend uit en is de man in uiterlijk nadrukkelijk aanwezig. Moet er een partner gevonden worden dan sloven de mannen zich enorm uit en kijken de vrouwen rustig toe en kiezen. Zonder zich van te voren opgetut te hebben, ze behagen de man blijkbaar zo ook al genoeg. Gewoon door hoe en wie ze zijn.
Maar mensenvrouwen…doen hun best om maar zo aantrekkelijk mogelijk te zijn en al hun seksegenoten te verslaan. Er zijn natuurlijk vrouwen die daar niet mee bezig zijn maar die worden dan door andere vrouwen met de nek aangekeken. Uitgemaakt voor grijze muis, saaie doos, noem het maar op allemaal. Vrouwen hebben meedogenloos commentaar op andere vrouwen. Is dat om zichzelf beter te kunnen voelen? Vrouwen zijn vaak helemaal niet aardig voor elkaar. Iedere vrouw vindt wel wat van een andere vrouw. Ja, ik ook want anders schreef ik dit stukje niet.

Vrouwen vinden onderling dat er regels zijn over wat wel kan en niet. Je moet er op een bepaalde leeftijd zo en zo uitzien en anders deugt het niet. Dan wil je te jong zijn of je bent te ouwelijk. Mannen hebben dat helemaal niet. Zowel een jongen als een man van 60 draagt een spijkerbroek en een t-shirt en dat vindt iedereen prima. Makkelijk hoor!
Er kwam op Facebook een advertentie voorbij van een kledingzaak. Een vrouw van rond de 60 showde een pakje. Stapels vrouwen reageerden afkeurend. “Ze ziet eruit als een opoe”. “Veel te ouwelijk, niet sexy”. Heel veel commentaar, er deugde allemaal niks van, de ene opmerking nog chagrijniger dan de andere.
Later van diezelfde winkel weer een advertentie, met hetzelfde model, nu in een korte jurk. Commentaar was niet van de lucht. “Veel te kort”. “Dat kan echt niet meer als je 60 bent”.
“Ze denkt zeker dat ze nog sexy kan zijn”.
Ik weet het niet hoor. Wat mag en moet je dan wel als je 60 bent? Daar bestaan toch geen regels voor! Je mag toch dragen waar je jezelf prettig in voelt? Of dat nou een kort jurkje en pumps zijn of een fleecetrui en wandelschoenen? Zonder dat je door andere vrouwen wordt bekeken en beoordeeld (= afgemaakt)?

Wereldvrouwendag gaat over de positie van vrouwen in het leven en in de maatschappij. Een heel belangrijk onderwerp want veel vrouwen hebben minder kansen dan mannen, of worden zelfs onderdrukt. Dat is verschrikkelijk onrechtvaardig en daar zouden vrouwen onderling zich druk over moeten maken. Niet over het uiterlijk. Want we roepen allemaal dat uiterlijk oppervlakkig is, maar toch hebben we allemaal een oordeel klaar, puur gebaseerd op hoe een vrouw er uit ziet. Ja, ikzelf ook. En daar ben ik niet trots op. Als we dat nou eens konden uitbannen, dan waren we een stuk verder in wat werkelijk belangrijk is.

Gister stond dit stukje in het Dagblad van het Noorden. Ik ben niet zo’n krantenlezer maar Bert wees me er op. Hij is namelijk degene die mijn frustratie van dichtbij meemaakt over dit onderwerp.
In het artikel gaat het over de grote dingen, patientendossiers etc.
Maar thuis vind ik het ook een groot probleem dat je geacht wordt het wel te snappen als je iets nieuws en digitaals in huis haalt.

Ik heb een iPad, prachtig ding. Maar er zat geen gebruikershandleiding bij, omdat ze er bij Apple blijkbaar van uit gaan dat het voor iedereen gesneden koek is om met zo’n apparaat om te gaan. Dus mijn altijd behulpzame schoonzoon heeft heel wat vragen moeten beantwoorden voordat ik dingen kon instellen en de iPad kon gebruiken waar ik hem voor wilde hebben.
Ik kreeg een Pencil om digitaal te tekenen, nieuw in de doos. Nergens stond dat ik eerst de Pencil even aan de iPad moest koppelen. Dus leek het alsof hij niet werkte. Voor mij werd stap 1 dus overgeslagen en begon het gelijk bij 2. Maar dat heeft geen zin want je hebt stap 1 wel nodig! Misschien klinkt het voor een productontwikkelaar wel heel onbenullig. Zoiets als wanneer je wilt gaan fietsen, stap 1: Pak het stuur beet en zet je rechtervoet op het rechterpedaal. Maar voor mij is het niet onbenullig en zeker niet net zo vertrouwd als fietsen

.
Mijn smartphone ging langzaam ter ziele en ik kocht een (refurbished) iPhone. Zelfde verhaal. Prima apparaat maar ik kon er bijna niks mee omdat het allemaal net anders werkt dan een smartphone. Dan kom ik in een mentale staat dat ik hem net zo lief het raam uitflikker en dat alleen de aankoopprijs me dat belet.
Wij hebben geen smart tv en daarom kochten we een chrome-cast, zodat we Netflix en Disney+ kunnen kijken.
“Sluit de chrome-cast aan op uw tv en installeer deze”
Maar hoe en waar precies je hem moet aansluiten stond er niet bij. En hoe je überhaupt moet casten werd ook niet uitgelegd. Dat blijkbaar de rest van de wereld weet dat er een symbooltje bovenaan je telefoonscherm staat wat je moet aanklikken om te casten, maakte dat ik me nog dommer voelde.

We kregen een heel mooi digitaal fotolijstje cadeau. Er zat wel een handleiding bij maar ook hier werden de allereerste stappen weer overgeslagen en is het nog steeds moeilijk om uit te zoeken hoe je foto’s kan toevoegen of verwijderen.
De display van mijn crosstrainer (zie vorige blogje ) idem dito. “Zet de display aan en vul uw gegevens in, daarna kunt u de programma’s kiezen. Maar HOE je dit gegevens invult staat er niet bij. Dus ik kan niks.

Dat gemis van die allereerste stappen in een handleiding en soms zelfs het ontbreken van een handleiding is iets wat me zo kan frustreren, dat ik razend word.
Een gevoel van onmacht en falen, en uitgerangeerd zijn omdat je blijkbaar niet meer mee kan komen met de wereld. Ik weet het, ik maak het nu heel groot. Maar zo voelt dat echt op dat moment.
Ik probeer bij te blijven, maar ik ben hier niet mee opgegroeid, zoals met fietsen. Dus ik moet alles blijven leren. Alleen ontbreekt het lesmateriaal.
Toen de personal computer zijn intrede deed, wist ik ook HELEMAAL niets. En daarom ging ik op cursus. Gewoon fysiek op cursus, om met de computer om te leren gaan. Lessen in tekstverwerken en excel, later omgaan met internet. En op die manier heb ik het me eigen gemaakt.
Jongere generaties groeien er mee op en passen zich snel aan aan nieuwe ontwikkelingen.
Er was zo’n reclame waarin 2 mensen met de computer probeerde te werken “Ga met de muis naar de rechterbovenhoek”. Aandoenlijk maar ook een beetje belachelijk.
Zo voel ik me heel vaak nu. En ik word er helemaal niet blij van

Het nieuwe normaal, daar is het laatste woord nog niet over gesproken, want niemand weet hoe dat er uit gaat zien.

Wat ik wel zie (en vooral hoor) heeft niets met coronamaatregelen te maken maar wel met een nieuw soort normaal. En ik vind het echt verschrikkelijk.
Het is voor een, naar mijn idee, overgroot deel van de mensheid, normaal geworden om veelvuldig de uitdrukking ‘Mijn God’en vooral ‘Oh my God’ te gebruiken. Er is een hippe afkorting voor: OMG. Er zijn zelfs emoticons van. Een uitroep van ofwel groot enthousiasme ofwel afschuw. Maar echt, waarom moet dat? Ben je nou echt God aan het aanroepen als je ziet dat je vriendinnetje een nieuw shirtje heeft? Of wanneer je aannemer de keuken zo leuk verbouwd heeft?
Ik stoor me daar zo vreselijk aan! Aan het gedachteloos ‘God’ gebruiken als stopwoordje, of je nou gelovig bent of niet. En ik stoor me nog meer aan het feit dat het blijkbaar algemeen geaccepteerd is om voortdurend de naam van God te gebruiken.
Ik ben niet vroom. Maar ik vind het wel iedere keer pijnlijk om het te horen. Van meisjes van amper 5 jaar oud tot sportcommentatoren bij de F1.
Het is vloeken. Meer kan ik er niet van maken. En ik vind het verschrikkelijk dat het nu mode is.
Hou daar alsjeblieft mee op, heb respect en roep God alleen aan als je je bewust bent van wat je eigenlijk zegt.
Denk een beetje na en blaat niet gedachteloos alles na . Er is niemand die het in z’n hoofd haalt om voortdurend ‘O my Allah’ of ‘O my Boeddha’ te zeggen. Waarom is dit dan wel normaal?

“Het nieuwe normaal” , zei Rutte van de week. Ik weet niet hoe het bij jullie is maar voor mij went het ten dele al aardig, maar vind ik het aan de andere kant moeilijk.
En dat ligt aan mijn karakter. Ik vind het helemaal prima om afstand te houden van mensen in het algemeen, mensen die ik niet of nauwelijks ken. Ik vermeed in ‘het oude normaal’ al grote groepen, drukte en als het even kon lichamelijk contact met mensen buiten mijn persoonlijke cirkel. Ik kan me bijna niets ergers voorstellen dan in het gedrang te staan, op elkaar gepakt tijdens een concert, voortgeduwd te worden in de massa van een stadse winkelstraat, of veel te dicht op elkaar te zitten/staan in een volle bus. Ik raak in paniek, voel me lichamelijk onwel worden en wil maar één ding: weg!
Dus die anderhalve meter die we nu allemaal aanhouden, daar heb ik totaal geen moeite mee. Geen gezanik meer met duwende mensen in de supermarkt, mensen die niet op zij willen gaan bij het elkaar passeren op de stoep en ook niet meer amicaal aangeraakt worden door mensen van wie ik dat helemaal niet wil.
Over het algemeen houdt iedereen hier zich er goed aan.

Zojuist was ik met Lenny even lekker naar het honden-losloopbos in het Lauwersmeergebied. Normaal zie ik daar op een doordeweekse dag meestal (letterlijk) geen hond, in het weekend wordt het wat meer bezocht. Maar nu, voor alle thuiswerkers, is het een uitgelezen plek om even in je pauze een wandeling te maken en je hond te laten rennen. Dus vandaag kwamen we wel mensen en honden tegen. De mensen (ik ook dus) gingen netjes aan weerskanten van het pad lopen bij het passeren, dan haalden we de anderhalve meter afstand wel. De honden trokken zich er natuurlijk niks van aan, die hebben hun eigen regels. Meestal gaat het als volgt: even snuffelen, even spelen, en weer verder met de baas mee. Maar bij één hondje bleef Lenny wel erg lang plakken. Mijn doorlopen hielp niet, mijn roepen hielp niet, dus ik moest weer terug.
Mevrouw van het hondje: “Is het een reu?”
Ik, van anderhalve meter afstand: “Ja”.
Mevrouw: “Is hij gecastreerd?”
Ik: “Nee”.
Mevrouw: ”O, dan moet ik even ingrijpen, want mijn hondje is namelijk loops. En tegenwoordig zijn toch alle reuen gecastreerd?”
Pardon?Je gaat er van uit dat alle reutjes gecastreerd zijn, terwijl je je eigen teefje niet heb laten steriliseren en daarom laat je haar lekker vrij en loops rondstruinen in een losloopgebied? Wazig. Maar ik ben beleefd, dus dat zei ik niet hardop.
“Tja,” zei ik wel, “Je kan niet verwachten dat mijn hond nu anderhalve meter afstand houdt”
Ze zag er de humor niet van in. Lenny was helemaal hoteldebotel van verliefdheid dus die liet zich echt niet door mij afleiden. Stiekem gunde ik hem best een pleziertje, maar ik ging hem toch maar ophalen. En mevrouw deed werkelijk geen stap opzij. Mijn arm is geen anderhalve meter, (gelukkig maar, ik ben zelf 1.59 en dat zou best een raar gezicht zijn dan) dus ik moest veel te dicht bij haar komen om Lenny bij z’n halsband te kunnen pakken. Ik knarsetandde inmiddels. Dit was geen social distancing, dit was social lacking van mevrouw. Ik heb ook niet meer gegroet toen ik wegliep, met die arme hunkerende Lenny achterstevoren, aan z’n riem in het losloopgebied. Zodra het kon liet ik hem weer los en zorgde ervoor dat ik ze niet nogmaals tegenkwam.
Deze mevrouw hield ik liever op 1,5 km afstand.

Wat ik wel moeilijk vind, is het niet op bezoek kunnen gaan bij kinderen en kleinkind, ik mis ze verschrikkelijk. Gelukkig is er beeldbellen en hebben we veel contact via what’sapp. Ik heb altijd veel mitsen en maren bij de moderne technologieën maar ik ben er nu toch wel heel erg blij mee.
Gister stond ik bij het fornuis in de pannen te roeren en toen vielen er ineens een paar dikke tranen in de spaghettisaus. Ik vond  zo moeilijk dat ik die lieverds allemaal niet zou zien met  Pasen. We hebben echt niets te klagen, ik weet dat een heleboel mensen het nu veel en veel moeilijker hebben. Die nu erg ziek zijn, of voor altijd iemand moeten missen. Wij hebben persoonlijk geen ellende met het coranavirus. Geen zieken in onze directe omgeving, geen extra kwetsbare mensen. Het enige waar wij mee te maken hebben zijn de maatregelen. Ik ben blij en dankbaar dat wij de eerste maanden van onze lieve kleinzoon van zo heel dichtbij hebben meegemaakt, dat wij hem heel vaak hebben kunnen vasthouden en knuffelen. Als hij in deze tijd geboren zou zijn, had dat allemaal niet gekund.
Als hij mij nu op het scherm ziet met beeldbellen verschijnt er een brede lach en komt er een heel da-da-da verhaal. De band hebben we al op kunnen bouwen.
Maar om hem nu niet even te kunnen vasthouden, is moeilijk. Evenals niet de kinderen een knuffel te kunnen geven, samen een drankje te doen, gezellig samen te eten. Ik mis ze.
En daarom werd er opeens wat extra zout toegevoegd aan de spaghettisaus.
Maar daarna was het ook weer over. Even een traantje laten en klaar weer.
We zouden met elkaar gaan Paasbrunchen. Maar nu gaan we beeldbrunchen en het lijkt me erg leuk. Je wordt vanzelf creatief met ideeën.
Zo zou ik met mijn dochter naar de show van Fred van Leer gaan. Ging niet door natuurlijk. Maar Irene bedacht een heel leuk alternatief: zij ging, met een door mij vastgesteld budget, shoppen voor mij, zonder dat ik enig idee had wat ze voor me zou kiezen. Zo zou ik niet in mijn veilige maar ook wel saaie stijl blijven hangen, maar koos zij eens andere dingen. Out of the box (waarom klinkt: ‘Uit de doos’ zo raar?)
En het was leuk! Gister kwam er een heel pakket, ik had een discrete pas-sessie online en de meeste kleding was leuk, zat lekker en stond goed. Ik ben er blij mee en doe met Pasen een nieuw jurkje aan, ook al zijn we ‘maar’ met z’n tweeën thuis, Bert en ik.
Mijn zus ging met me videobellen, dat was ook leuk. Ik ben eigenlijk een heel slechte beller maar met beeld erbij gaat het veel makkelijker!

Ik heb een paar dagen vrij nu, en dat is best lekker. Maar ik mis ook wel de kinderen van de opvang. Een paar komen hier nog wel en daar hou ik geen anderhalve meter afstand van. Uiteraard is dat uit praktisch oogpunt al onmogelijk, maar hoe wil je een baby of een peuter goed verzorgen zonder dat je hem/haar een knuffel geeft, optilt, een aai over de bol geeft, op schoot neemt?
De ouders en ik houden onderling wel automatisch afstand en ik heb nog nooit zo vaak deurklinken en lichtknopjes gepoetst als deze weken.
Het is een vreemde tijd.
Je gaat even iets bij je schoonzusje brengen, blijft op een afstand staan en strekt je arm zover mogelijk uit , dat doet  zij ook en zo kan ze het aanpakken. Niet even samen een kopje koffie, ook al woon je zo dicht bij elkaar , maar een gesprekje met een tuinpad ertussen.
Als de pakketbezorger hier iets komt afleveren zet hij/zij het pakje een stukje bij mij vandaan op de grond en doet dan weer een aantal stappen terug. En als hij ver genoeg weg is kan ik het pakje pakken. Het heeft wel wat komisch, alsof er een gevaarlijk dier gevoerd wordt ofzo. Ik steek er de gek niet mee, ik vind het serieus knap dat de bezorgers juist in deze tijd zo hard werken terwijl ze met zoveel mensen in aanraking komen.

Zou het ‘oude normaal’ nog terugkomen? Of wordt het ‘nieuwe normaal’ op den duur normaal.
Bezoekjes en een knuffel voor degenen van wie je houdt wil ik wel weer terug.
Beetje afstand houden van anderen wil ik wel prolongeren.
Wat van mij helemaal mag wegblijven zijn De Drie Zoenen. Daar heb ik altijd al een hekel aan gehad en doe er alleen aan mee omdat ik mensen niet in verlegenheid wil brengen door me na één zoen terug te trekken terwijl de ander zich nog naar voren buigt voor een tweede en derde.
Maar ik vind het zo’n rare en onnodige gewoonte. Eén zoen en dan klaar hoor. Die ene zoen vertelt al dat ik diegene extra aardig vind en daar hoeven er niet plichtmatig nog twee achteraan.
Ik vind dit een uitgelezen gelegenheid om, nu de drie zoenen toch al afgeschaft zijn, dit niet opnieuw aan te wennen.
Mee eens?

Hartelijk dank voor uw email/aanmelding/reactie/verzoek/ gesprek. U krijgt binnen enkele dagen antwoord/reactie/uitleg.

‘Enkele dagen’ is blijkbaar een erg rekbaar begrip want na drie weken is er nog steeds geen antwoord.

Komt dit je bekend voor? Aan de ene kant hoop ik van niet, want dat scheelt een heleboel ergernis en verspilde energie.
Aan de andere kant hoop ik van wel, omdat dat zou betekenen dat ik niet de enige ben. Want dat zou impliceren dat ik best genegeerd kan worden omdat het allemaal niet zo belangrijk is wat ik te melden/te vragen/te bieden heb.

Helaas is voor mij in ieder geval het uitblijven van een reactie geen uitzondering. Het gebeurt veel te vaak dat er toezeggingen worden gedaan die niet nagekomen worden.
Het kan altijd gebeuren dat er iets tussenkomt in de planning. Maar laat dat dan weten!
Is het zo’n moeite om even te laten weten dat een inhoudelijke reactie wat later komt dan gedacht, dat een afspraak door wat voor reden ook niet nagekomen kan worden? Dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben en voel ik me niet genegeerd. En doe anders gewoon geen toezegging!
Ik vind het echt zo onfatsoenlijk om iemand niet te laten weten dat iets niet doorgaat, dat iets verlaat is, iets veranderd is.

Wat wil ik met deze blog bereiken? In ieder geval mijn eigen frustratie van me af  schrijven. Ik heb niet de illusie dat ik hier een (bedrijfs)cultuur mee kan veranderen, hoe graag ik dat ook zou willen.
Maar mocht het zo zijn dat toch iemand die het aangaat dit stukje leest: het kan heus wel anders!
Ik heb namelijk ook maken met een bedrijf waarvan iemand me netjes liet weten dat een reactie een week later zou komen dan gepland, die me sindsdien hoogte houdt van de voortgang en mij op een correcte manier behandelt. Maar het is toch idioot dat zoiets een uitzondering is!
Ik vraag geen moeilijke dingen en ik ben niet de belangrijkste en ik heb het volste begrip als er zaken tussendoor komen die urgenter zijn. Maar ik wil niet genegeerd  of aan het lijntje gehouden worden.
Doe geen toezeggingen die je niet waar kunt of wilt maken. Dat werkt alleen maar averechts.
(gif:Tenor)