De halfjaarlijkse markt van ons vrouwenkoor is al eerder ter sprake gekomen in een
vorig verhaaltje .
Vandaag was het weer tijd voor de voorjaarsmarkt.
Het weer wilde goed mee werken, het publiek helaas niet.
De markt startte om 10 uur, en toen ik om 12 uur verscheen om mijn verkoopskills
in praktijk te brengen (we hadden de uren netjes verdeeld onderling) was er eigenlijk nog niets verkocht.
De superleuke potten met “bijna koekjes” stonden er allemaal nog, evenals de door mij zo vlijtig gemaakte cake-ijsjes. Jammer hoor, we hebben er met z’n allen veel werk aan gehad, en het is leuk als dat ook wat oplevert voor het koor. Maar niet dus.
Depressie ja, maar eigenlijk slaat de titel van dit stukje daar niet op.
Ik stond er natuurlijk niet alleen, van 12 tot 2, maar met twee  andere dames.
Eén daarvan was Irene. Ze heeft haar naam natuurlijk al mee, maar we hebben
samen altijd veel lol.
We delen hetzelfde gevoel voor humor en soms zijn we op de koorrepetities net een stel
middelbare-schoolmeiden die op moeten passen om niet de klas uitgestuurd te worden.
Ik rommelde in een doos met 2e-hands boeken. Meest streekromans in de categorie
Jo van Nieland-Braat (volgens Godfried Bomans) maar ook nog wat ander spul ertussen.
Ik viste “De gelukkige huisvrouw” uit de doos en vroeg aan Irene: “Ken je die?
Ik alleen van naam”.
“O, ik vind het een vreselijk boek” zei Irene. “Grof, de stijl ligt me totaal niet”.
“Waar gaat het over?” vroeg ik.
“Over een vrouw met een postanale depressie” antwoordde Irene.  Ik keek haar aan.
Geen spoortje van spot op haar gezicht, geen twinkeltje in haar ogen.
“Wat zei je?” vroeg ik voor de zekerheid, “Wat heeft ze?”
“Een postanale depressie”  herhaalde Irene in alle ernst. Ik gierde het uit.
“Een postnatale depressie dan toch zeker?” wist ik nog enigszins verstaanbaar uit
te brengen.
Irene keek verschrikt: “Wat zei ik dan? Postana….  Oooooh….” het kwartje viel en ook zij
schoot vreselijk in de lach.
Vervolgens probeerden we stikkend van het lachen elkaar te vertellen wanneer je allemaal last kan hebben van een postanale depressie, maar die details zal ik de lezer besparen.
Met een beetje fantasie kan je daar zelf trouwens ook wel op komen!
Als een stel pubers hadden we de slappe lach en dat maakte de tijd dat we voor de marktverkoop niks te doen hadden toch nog gezellig.
Ik heb het boek overigens niet gekocht.
Nu nog, zoals meestal, een plaatje bij het verhaaltje. Dat wordt moeilijk deze keer.
Okay, ik zal het netjes houden: