Dit kreeg ik net, toen ik wat wilde regelen. 

Natuurlijk lastig, maar een storing kan gebeuren en het is gewoon een nette melding. Ik probeer het later nog wel eens. Ik erger me er niet aan.

In tegenstelling tot ‘Oeps! Het lijkt er op dat er iets is misgegaan.’ Daar word ik echt pislink van.
OEPS? Wat is dat nou voor een infantiele manier van communiceren. Is het de bedoeling dat het olijk overkomt? Ik voel me gelijk niet serieus genomen. Ooit is er een IT-figuur geweest die dat bedacht heeft en dat wordt prompt overgenomen door webhosts en aanverwanten, overal. Lekker informeel. Blegh.
De vaak daarop volgende zin maakt me nog kwaaier, namelijk ‘Probeer dit eens’ en dan een paar voor de hand liggende opties. Dat woordje ‘eens’, hels word ik ervan. 
Alsof je zelf niet kan bedenken wat er mogelijk fout is gegaan. Ik kan er niet precies de vinger op leggen waarom dit me nou zo kwaad maakt, ik denk het betuttelende. 

Dat ‘Probeer dit eens’ staat ook vaak op verpakking van etenswaren. Alsof je geen idee hebt dat je niet iedere dag aardappels met jus hoeft te eten, dat je aardappels ook op andere manieren kan gebruiken.
‘Voeg ook eens een uitje toe’  Echt briljant. Ik was er nooit opgekomen.

We gebruiken af en toe wel eens een Wereldgerecht, gewoon voor het gemak. Dat het tegenwoordig buitensporig duur is voor wat je er voor krijgt houdt me wel tegen inmiddels. Maar bij dat soort maaltijdpakketten zijn ze ook zo goed in kinderachtig doen. 
Bij de tips staat dan bijvoorbeeld ‘Dagje zonder vlees’

Hoezo ‘dagje’? Dat is voor mij dezelfde toon als in ‘centjes verdienen’.
Zet er toch gewoon op ‘Vegetarische variant’  en dan de tips.
Volgende categorie: ‘Lekker veel groente’.  Aaargh!

Ja ik hou veel van groente, meer als van vlees. Maar dat ‘Lekker veel groente’ beneemt me zowat de eetlust, omdat dit ook weer zó bevoogdend is. 
Het is natuurlijk heel erg in de mode, momenteel is veel groente eten gezond! En het zal Knorr en aanverwanten worst zijn (leuke woordspeling) hoe gezond ik eet. Als ze maar mee doen met de trend en net doen of ze begaan zijn met mijn gezondheid en het milieu, verkopen ze misschien meer van hun producten. Die op den duur allemaal hetzelfde smaken want je moet inmiddels overal een groentepakket doorheen flikkeren.
Of het nou Grieks, Italiaans of Aziatisch is, overal moeten die extra soorten groente in.
Leve de variatie.

Reclames kunnen er trouwens ook wat van, hun beoogde klanten benaderen alsof die zwaar kinds zijn.
Iglo komt met dansende spinazieblaadjes waar een gezichtje op is getekend en die zingen dan: ‘Wij zijn spinazie en wij zijn verser dan vers.’ Really? Het is toch de bedoeling dat volwassen mensen dit gaan kopen?
Dreft heeft een pratende druppel afwasmiddel. En…  Nee ik hou er mee op.
Ik heb mijn punt wel gemaakt, en ik heb niet de illusie dat het ook maar iets uithaalt wat ik er van vind. 

Ok, nog gauw even een reclame die ik haat. Niet helemaal in de lijn van dit verhaal maar het moet er even uit. Ik vind het namelijk zo’n antireclame!
Chantal Janzen, die in een peperduur trainingspak in een peperduur interieur op een peperdure hometrainer een internetsupermarkt belt, die haar binnen 10 minuten een flesje sap komt brengen. Echt mens! Kom met je designerreet van die hometrainer af en fiets naar de winkel voor dat sapje. Of beter nog, voor vers fruit. Dan heb jij je beweging gehad, hoeft die internetwinkel niet met de auto voor dat ene sapje naar jou te rijden en kan je gelijk je andere boodschappen meenemen. Wel zo makkelijk, gezond en verantwoord.  
Zo, genoeg. Ik heb even fijn mijn hart kunnen luchten en dat moet soms.

Lekker veel zeuren, dagje zonder lief zijn. Oeps.

Nog een paar dagen en dan is het 10 jaar geleden dat je uit het leven weggerukt werd.
10 jaar! Het is zo’n lange tijd, maar toch is het nog niet gewend. Het went misschien wel nooit.
Ja, de dagelijkse dingen, die gaan gewoon. En ik kan ook echt van het leven genieten. Maar er is zoveel wat ik nog met je had willen delen.
Ik, puur persoonlijk ik. Ik kan niet spreken voor je kinderen of voor de andere mensen die van je hielden en je zo missen.
Jij was mijn grote broer. En in die hoedanigheid uniek, want alleen voor mij was je grote broer. 

Ik praat nog vaak tegen je en heel soms heb ik het idee, het gevoel, dat je dat weet, dat je het op de een of andere manier hoort. Ik praat over vroeger en ik praat over nu. Omdat ik je zo mis. Zo verschrikkelijk mis.
En ik zie je, in andere mensen. Soms in mijn eigen kind, soms in een willekeurig iemand. Die lijkt op jou, denk ik dan. Zo kon jij ook doen, kijken, praten, lachen.
Ik ben inmiddels zes jaar ouder dan jij geworden bent. Ik heb je ingehaald en voor mijn gevoel had dat helemaal niet mogelijk geweest moeten zijn. Maar het is gebeurd.
Ik koester de vele, vele mooie herinneringen aan jou. Altijd. Voor altijd.

Soms moet je heel lang wachten op dingen en dan ineens gebeurt alles tegelijk.
Vrijdag was zo’n dag.
Ik mocht eindelijk gaan beginnen met mijn nieuwe werk als Educatief auteur Basisonderwijs. Eind april gesolliciteerd, in mei proefopdrachten gemaakt, in juni nog een gesprek gehad…. en daarna moest ik geduld hebben. Dat kon ook niet anders, want waaraan ik ga meeschrijven is een nieuwe methode en die moet stukje bij beetje ontwikkeld worden, nadat volkomen duidelijk is wat de richtlijnen van de overheid zijn.
Vorige week kreeg ik bericht: het gaat beginnen! En als start werd ik uitgenodigd voor de auteursdag in Amersfoort, met uitleg, ontspanning en schrijftraining. Zo leuk, ik had er enorm veel zin in. Ook wel spannend natuurlijk, ik kende behalve degene met wie ik het gesprek had gehad, helemaal niemand.
Maar ik maakte er gewoon een dagje uit van.

Met de trein naar Amersfoort, alles liep letterlijk op rolletjes en ik was keurig op tijd ter plaatse. Werd hartelijk ontvangen, kreeg veel informatie, leerde mensen kennen en ik voelde me echt op mijn gemak. We maakten aan het eind van de ochtend een stadswandeling, onder leiding van een gids. Het was goed weer, Amersfoort is een mooie stad, de gids had veel te laten zien en te vertellen, dus het was erg leuk.
Toen een lekkere lunch en daarna was het tijd voor schrijftraining. Ik snap nog niet hoe, maar de twee uur die daar voor stonden, waren voor mijn gevoel met een kwartier voorbij. Normaal was ik na een studiedag of cursus behoorlijk gaar, maar dit was totaal anders.
Nog een afsluitende borrel en daarna ging ik nogmaals de stad in, want ik had afgesproken dat ik met dochter, schoonzoon en kleinzoon, die heel dichtbij Amersfoort wonen, gezellig samen wat zou eten en drinken.
En gezellig was het! 

Zo ontzettend leuk om zomaar ergens je kinderen te ontmoeten en samen uit te gaan. Kleinzoon riep: ‘Oma! Omaatje!’  En oma smolt ter plekke. 

Na een drankje en lekker eten in een pub gingen we nog naar een ijssalon voor een ‘toetje’
Ook dat was weer zo leuk. ‘Kom oma, we gaan rennen’ Dus oma was zo gek niet of ze rende met dat driejarige peutertje door de stad, om een ijsje te gaan kopen. Ik kreeg een heerlijke knuffel met een kleverige kus op mijn wang, en die was nog lekkerder dan het ijs.
Toen toch maar weer naar het station, ik werd heel luxe gebracht met de auto, begeleid door een juichend ‘Oma zit naast mij!’  Ik weet het, jullie hebben zelf natuurlijk de liefste kinderen, kleinkinderen, nichtjes/neefjes, maar ik heb toch echt de allerliefste. 
‘Ik wou ook wel met de trein,’ zei hij en ik beloofde hem ter plekke dat, als hij komt logeren, we met de bus en de trein gaan. Het was maar goed dat ik niet met de boot of het vliegtuig naar huis hoefde anders had ik hem dat ook nog beloofd.

Ik kon de trein van 19.34 halen, het was nu 19.29. Maar ik moest eigenlijk nog wel even plassen, zeker met het idee in mijn achterhoofd dat ik pas over ruim 2 uur thuis zou zijn.
Uiteraard stond er weer een rij bij het damestoilet. Ik spiekte even in de wasruimte hoeveel er stonden en kreeg gelijk kribbig toegesnauwd: ‘Er staat hier ook nog een mevrouw te wachten hoor!’  Ik lachte vriendelijk terug. Eigenlijk wou ik zeggen: ‘Zit ik al op de pot dan?’ maar ik ben beleefd dus ik zei: ‘Ik keek alleen even of ik lang moest wachten.’
De meneer die de toiletten schoonhield zei tegen me: ‘Ik weet niet of u er bezwaar tegen hebt, maar bij de heren zijn twee toiletten vrij.’
Ik knikte hem dankbaar toe en zei: ‘ Super, dan kan ik mijn trein nog halen.’ Ik keurde het kribbige mens geen blik meer waardig en schoot het herentoilet in, bedankte daarna nogmaals de meneer en rende naar het perron waar de intercity naar Leeuwarden net aankwam. Die moest ik hebben en dan in Zwolle overstappen.
Het leek wel India. De trein zat al vol toen hij aankwam en er moest nog een hele kudde mensen bij. We werden letterlijk op elkaar geperst, alle gangpaden stonden vol en de portieken ook. In het portiek waar ik stond was ook nog een grote elektrische fiets geparkeerd met dikke fietstassen eraan, zo handig! Pal voor de wc deur ook nog.
Het was bloedheet, maar ik had geen ruimte om mijn jas uit te doen.
Ik bedacht dat we vorig jaar nog volop in de anderhalve meter samenleving zaten, niet te geloven dat het nu toch weer zover gekomen was dat we hutje mutje stonden om volop alle bacillen en virussen uit te wisselen.
We vertrokken op tijd en door de luidspreker klonk dat het de intercity naar Leeuwarden was en dat het erg druk was. Vooral dat laatste was fijn om bevestigd te krijgen.
Het was bijzonder dat de deuren nog dichtkonden en dat er niemand tussen zat, ik stelde me zo voor dat de trein bol stond.
Ik mocht mijn tas op de koffer van een meneer zetten, dat maakte het staan wat comfortabeler. En verder maar rustig ademhalen en hopen dat er in de volgende trein meer ruimte was. Een mevrouw die op het trapje stond herhaalde een keer of vier dat het een schande was dat het zo moest, maar niemand reageerde echt. Je gelooft het niet maar er kwam er nog een jongen door de menigte geworsteld, hij moest naar de wc. Waar die fiets en die 20 mensen met hun koffers en tassen voorstonden. Geen idee hoe die deur is opengekomen maar het lukte en ik zei: ‘Je kan daar wel blijven, dan heb je het meest ruimte van ons allemaal.’ 
‘Ik wou dat ik dat bedacht had,’ zei de man van de koffer grijnzend, ‘dan had ik comfortabel kunnen zitten.’ De mevrouw die er schande van sprak deed niet mee aan het gesprek. Waarschijnlijk pissig dat zij daar zelf niet op gekomen was.
Dat hele stuk van Amersfoort naar Zwolle stond overigens iedereen, behalve ikzelf, met zijn mobiel in de hand en het was enorm lastig welke kant ik nou op moest kijken zonder dat iemand dacht dat ik mee keek op het scherm. Ik keek uiteindelijk maar naar het plafond.
En toen waren we in Zwolle, de deur ging open en ik kon als derde naar buiten rollen, voordat de rest als diarree de trein uitstroomde. 

Hèhè bewegingsvrijheid. Ik had genoeg tijd om over te stappen en de trein naar Groningen was veel minder druk. Ik kon mijn jas uitdoen en gaan zitten, en rolde comfortabel naar het station. Nu pakte ik ook even mijn telefoon. Want, herinnert u zich deze nog: Mijn boek is af
Vandaag was de datum van de uitslag. Ik had al een keer eerder gekeken maar toen stond er nog niets vermeld op de social media van de uitgeverij. Nu wel, namelijk dat de uitslag er bijna was.
Nog maar even geduld hebben dan, die paar uur konden er nog wel bij. En ik had eerder al gelezen dat er heel veel inzendingen geweest waren dus ik gaf mezelf niet al te veel kans. 

In Groningen stapte ik rustig de trein uit, liep via het perron naar de auto-date plek. Daar stond mijn man naast de auto en ik dacht: Hoe leuk is dit. Na 18 jaar kan ik nog de kriebels in mijn buik krijgen als ik naar hem kijk en het voelde inderdaad als een date, dat hij daar op me stond te wachten. Ik deed niet wat ik een meisje op het perron had zien doen: die vloog de trein uit, rende regelrecht in de armen van een jongen en werd opgetild en rondgezwaaid. Maar ik voelde me wel zo, ook al was ik veertig jaar ouder.
‘Moi, laiverd’ met een kus was net zo lief.
Ik stapte in de auto en vertelde onderweg over de dag. Toen dacht ik: o ja ik zal nog even kijken of die uitslag er is. Ik opende Facebook en mijn oog viel direct op de woorden ‘De Sabot & Co,’ en het flitste door me heen DAT IS VAN MIJ!
Ik las het berichtje en hijgde: ‘Ik heb gewonnen!’ En gilde daarna: “IK HEB GEWONNEN!’
Omdat mijn man altijd de rust zelve is kregen we geen ongeluk door mijn geblèr. Maar hij zei wel blij: ‘Echt? Dat is fantastisch!’ 
Ik las en herlas het bericht en het stond er echt, mijn naam als winnaar, met de titel van mijn boek.

Onbeschrijflijk, wat voelde dat bijzonder. Van alle manuscripten is die van mij als winnaar gekozen. Wat een erkenning. Mijn boek wordt uitgegeven, komt te koop in de boekwinkel, gaat gelezen worden door mensen. Ik had en heb er eigenlijk geen woorden voor, dat gevoel. Euforisch komt nog het dichtst in de buurt denk ik.
Deze dag! Nieuw werk wat ik heel graag wil doen, een heerlijke ontmoeting met mijn lieverds en het bericht dat mijn boek gewonnen heeft! 
Toen we thuis kwamen hebben we er samen nog even een borreltje op gedronken.
En toen zag ik dat ik ein-de-lijk het belastinggeld, waar ik al maanden op wachtte, terug had gekregen. Ook nog! Puur materieel in vergelijk met de fantastische dingen van deze dag, maar toch was het nog een extra kersje op die hele grote taart. 

30 september 2022 was voor mij een gouden dag.