Soms maak je met z’n tweeën wat mee en beleef je dezelfde dingen net een beetje anders. Daarom vandaag een gecombineerde blog van gastschrijfster Irene en mijzelf.
Voor de duidelijkheid is Irene’s tekst cursief, dan weet de lezer wie wat geschreven heeft.

We gingen van de week samen naar de stad. Het was allang afgesproken, omdat we allebei vakantie hadden. Irene wilde in ieder geval naar een speciale winkel om een feestjurk te kopen. (och als ik het zo opschrijf zie ik gelijk weer het kleine meisje voor me die voor haar verjaardag altijd een mooie nieuwe feestjurk kreeg. Maar dat terzijde)
Het beloofde slecht weer te worden, met storm en regen, dus ik appte of we het wel door zouden laten gaan.Volgens Irene scheen de zon en zou ze die meenemen. Nou prima, als zij een bikkel was kon ik dat ook zijn, dus ik ging gewapend met stormparaplu naar de stad.

We spraken om half 11 af in de stad. Eerst gingen we naar een winkel om een jurk uit te zoeken voor een bruiloft die ik eind volgende maand heb. Ik slaag daar altijd en voor elke gelegenheid, dus ik moest en zou er heen. Het is een jurkenwalhalla, echt zoveel moois! Ik heb veel jurken gepast, en het werd de allereerste haha. Na een klein uurtje waren we klaar en gingen we verder de stad in.

Ze heeft echt een heel mooie jurk gekocht maar ik mag natuurlijk geen foto laten zien, het moet een verrassing blijven. Zelf zag ik ook iets moois en omdat ik over 2 maanden 60 word dacht ik: passen! Toen ik in de spiegel zag dat ik leek op een bejaarde versie van Wilma Flintstone heb ik mijn feestjurk nog maar even uitgesteld.
Goed, we gingen dus verder de stad in.

Eerst naar de Rituals. Hui? Ineens zagen we ergens anders een bord voor Rituals. Ze waren verhuisd. Nou prima, niks mis mee. We hoefden maar een minuutje of twee in de rij en mochten naar binnen. Behalve dat moeders van een afstapje kwakte is er verder niks raars gebeurd. Maar ja dat vind dat ik inmiddels niet meer raar.

Dit is wel weer een beetje kort door de bocht, Irene. Ik lette juist heel goed op, dat ik niet tegen de uitstekende punt van een display vol mooi uitgestalde heerlijkheden aan liep. Dat ik daardoor de ijzeren voet van een veiligheidsscherm naast de kassa niet zag en er gracieus over struikelde, daar kon ik helemaal niets aan doen.

5 over 12 liepen we de winkel uit.

Nee,we waren eerder klaar. En kreeg ik een zware Rituals tas in de handen gedrukt met de medeling dat er een cadeau inzat van de kinderen voor moederdag en dat ik het zondag pas open mag maken. Spannend!
Daarna gingen we naar van Haren alwaar we niet de enkellaarsjes gekocht hebben die ik wilde hebben en ook niet de passende schoenen voor bij Irene’s jurk. Nutteloze info, ik weet het maar toen was het pas 5 over 12. Wel een beetje accuraat blijven natuurlijk.

Ik had een groot overdekt terras gespot met terras-heaters. Je mag natuurlijk nog niet binnen in de horeca, maar sinds deze week wel weer op de terrassen, dus daar moesten we gebruik van maken. Alleen het moest wel overdekt want het stortregende en stormde alsof het herfstvakantie was in plaats van meivakantie.
De inschatting van mij was dat we beter nu direct konden gaan, omdat het later vast heel vol zou zitten. We liepen er heen en er was nog precies 1 tafeltje vrij, op de hoek van het terras, nog net overdekt en onder de heater. Top! Wij zaten. En inmiddels ontstond er een giga rij. We waren dus echt perfect op tijd.

Niets aan toe te voegen

De obers en serveersters liepen in poncho’s af en aan van het restaurant (telkens weer de lange trap op en af) en trotseerden het slechte weer. Heel eensgezind bestelden moeder en ik allebei een kop thee en brood met garnalenkroketjes. Het begon inmiddels steeds harder te stormen, maar we zaten er best oke.
Daar kwamen de thee en de kroketten, jeeej. Het waaide best hard dus moeder verkondigde dat ze het even handig aan ging pakken. Wat ze nou precies handig wilde doen weet ik nog steeds niet. Behalve dan dat ze met haar mouw in de truffelmayonaise hing.

Nou, dat zal ik even uitleggen dan. Dat handig aanpakken had niet zozeer met de storm dan wel met de ruimte te maken. Grote borden, kleine tafel, dicht naast elkaar zitten zodat we allebei in de droge hoek bleven, zo bleef er niet veel ruimte over om netjes met mes en vork te eten, dus ik klapte mijn boterhammetje dubbel over mijn kroketje. Die mouw in de mayonaise was een ongelukkige bijkomstigheid.

We hadden amper goed en wel één hap genomen of er kwam echt een gierende windstoot, niet te geloven. Een van de armen van de parasol waar wij (en nog 3 andere tafels) onder zaten brak af. Met heater en al. Ondertussen hing moeder over de tafel om te zorgen dat de garnalenkroketten niet weg zouden waaien (stel je voor, prioriteiten he). Maar de situatie met die bungelende heater en zo was niet veilig meer. Dat vond het personeel ook. We werden opgehaald, en mochten de rest van onze lunch binnen op eten. We hadden tenslotte al eten, en daar blijven zitten kon echt niet meer. Jongens wat een luxe, want inmiddels was er ook sprake van een moesson. Een hele aardige jongen nam onze thee mee en zelf spoedden wij er heen met onze handtassen, shoptasjes én natuurlijk het bord met de broodjes garnalenkroket.

Kijk, en dat heb ik nu heel anders ervaren. Door de windstoot hing ik in een reflex over tafel om boterhammen, sla, theezakjes, menukaarten, servetten en boterkuipjes niet weg te laten waaien, die kroketten waren mijn minste zorg, die zijn wel zwaar genoeg. En achter mijn rug zijn er dus blijkbaar heel gevaarlijke dingen gebeurd ondertussen, ik heb zelf helemaal niks meegekregen van die brekende parasol.
Voor mij vanuit het niets stond er ineens een ober bij ons die zei: “Dames! Gauw met me mee naar binnen!” Hij greep de theeglazen en ging ons voor. Maar ik moest nog een stormparaplu, een schoudertas, twee Ritualstassen en een bord met garnalenkroketten plus garni verzamelen en dat allemaal in twee handen meenemen.

We liepen de lange trap op naar binnen. En achter mij kwam maar niks. Waar hing moeders nou weer uit. Ik draaide me om en van het beeld wat ik toen zag heb ik nog ruim een half uur de slappe lach gehad. Een soort verwilderde eskimo stond achter me in de deuropening. Met een bontcapuchon die over de helft van haar ogen gezakt waardoor ze vrij weinig zag. Wat ze sowieso al deed want haar bril besloeg gelijk in de warmte van het lekkere knusse restaurant. Ze had natuurlijk haar handen vol met tassen en garnalenkroketten dus kon de capuchon niet van haar hoofd afkrijgen. Waardoor ze half headbangend in de deuropening stond om zonder handen de capuchon af te krijgen.

Ik zag geen moer door de beregende brillenglazen die ook nog besloegen, mijn te grote muts die over mijn voorhoofd zakte, met handenvol eten en tassen en een stormparaplu die zich steeds tussen mijn enkels wilde dringen tijdens het beklimmen van een trap die zo lang was als de stairway to heaven.

De geduldige ober stond ondertussen nog steeds de deur voor haar open te houden.

Hij had best even mijn muts af kunnen doen.

Uiteindelijk kwam ze achter me aan en werden we de lounge in gebracht. We werden serieus in heeeerlijk grote fauteuls geparkeerd, echt recht voor de open haard. Man man man wat zaten we daar luxe. We kregen voor het ongemak nog een gratis drankje van het huis. We vonden eigenlijk dat de gasten op het terras dat verdienden want wij zaten warm, droog en rozig te zijn.

Het was dus echt de stairway to heaven. Echt zelden zo in de watten gelegd als daar op dat plekje. Stoelen waar je volledig in wegzonk, zacht rood pluchen tapijt, een knapperend haardvuur, mensen die maar af en aan bleven lopen om te vragen of het goed met ons ging en of we nog iets wilden hebben…..

Ik heb er een half uur over gedaan om moeders te vertellen wat ik nu zo vreselijk grappig vond en moest daarbij zo’n beetje gereanimeerd worden. Ze zag er zelf ook wel de humor van in dus hingen we samen als een slappe vaatdoek in onze veel te grote luxe stoelen. Het was ook allemaal zo vreselijk stompzinnig hahaha.

Afijn, in alle luxe hebben we onze lunch opgegeten en het personeel zo’n 300 keer bedankt.

De rest van de middag hebben we ons keurig gedragen en niks raars gedaan. Maar goed we konden er dan ook weer compleet tegen na zo’n enorme boost!

En daar stopt het relaas van Irene. En vul ik het gewoon nog even aan. Want hey, ik ben niet de enige bij wie het niet altijd vlekkeloos verloopt. Ze had nog een paar minuten om de trein te halen en holde het perron op. Maar door de regen was haar papieren Ritualstas gaan scheuren en rolde de inhoud over het perron. Karma. Nee, niet dat haar dat overkwam, maar dat is de naam van de producten die ze had gekocht.
Maar misschien was het inderdaad toch Karma. Want doordat ze alles weer op moest rapen, had ze een trein later, die niet door naar Zwolle kon omdat er een boom op het spoor lag. Dus moest ze eerder overstappen en was ze langer onderweg dan gepland. Maar had ze wel in de trein gezeten die ze had willen halen was ze onderweg ergens op het spoor gestrand omdat die trein een boom voor zich kreeg.

In mijn eentje winkel ik altijd heel saai. Als we samen zijn gebeurt er altijd van alles.