“Wat lijkt je dochter op jou!” Dat hoor ik nogal eens. Het klopt ook wel. Uiterlijk enigszins, maar meer nog de houding, uitstraling en de manier van tegen dingen aankijken.
Wij kunnen samen zo heerlijk op dezelfde manier genieten van  situaties, omdat we daar zo de humor, of de aandoenlijkheid, of het idiote in zien.
Tot vervelens toe kunnen we ook op precies hetzelfde moment, precies dezelfde opmerking maken, met precies dezelfde intonatie. Meestal dan nog gevolgd door een geïrriteerd “nouhou” in koor.
Maar we zijn natuurlijk lang niet altijd samen.  What’sApp is een heerlijke uitvinding, zo kunnen we elkaar snel en kort op de hoogte houden van dingen waarvan we allebei denken: ‘dat zou mama/Irene moeten weten…’
Nou ging dat afgelopen vrijdag ook zo. Irene stuurde me berichtjes waarop ik reageerde met: “Blogmateriaal! Wat jammer dat ik er niet bij ben….”
“Dan schrijf ik een gastblog!” antwoorde Irene enthousiast.  En aldus geschiedde.
Onderstaande tekst is dus niet van mij, maar van Irene!

Afgelopen week was de KreaDoe beurs in Utrecht. Ik wilde daar erg graag heen, maar was bang dat het in het weekend te druk zou worden. De vrijdag had ik geen lessen en kon ik mijn thuiswerkdag ruilen met de maandag daarvoor, dus niets stond me meer in de weg.
Ik ging lekker in mijn eentje, ik vind dat nooit erg. Tienduizend keer langs dezelfde kraampjes lopen, twijfelen of ik iets zal kopen of niet, zonder zuchtende medemensen die vinden dat ik NU moet beslissen, en zo lang of kort kunnen blijven als ik zelf wil.
Het was lekker dichtbij, ik kon met de bus naar Utrecht centraal en vanaf daar nog 10 minuutjes lopen. Bij het stoplicht achter het station had ik al het vermoeden dat ik tussen andere KreaDoe bezoekers stond. En mijn vermoeden werd direct bevestigd. Er werd een hoop afgekletst.
Iemand wilde niet zo veel kopen, want ze was nog steeds bezig met de kerststal haken voor Henny.
Een kerststal haken… het klonk wel zo vreselijk grappig, ik heb echt staan grinniken. Moeders geappt, want wist zeker dat ze het ook leuk zou vinden, en inderdaad, ik kreeg terug: ” Ik zit hier te gieren van het lachen”. Goed, ik inmiddels ook, ik deed maar alsof er iets grappigs op mijn telefoon was en vervolgde mijn weg.
Eenmaal in de jaarbeurs aangekomen moest ik even wachten, schijnbaar was ik vijf minuten te vroeg. Er stond een enorme rij. Het was een gekakel van jewelste, het is ook wel een echte vrouwenbeurs hoor. Ik ving flarden gesprek op, over quiltlapjes, wol-aanbiedingen, en kraampjes waar persé gekeken moest worden. De kerststalmevrouw zag ik er helaas niet tussen, ik was wel benieuwd wat zij nog te vertellen had.
De deur ging open en als een soort uitverkoop bij de H&M schoot iedereen naar binnen. Gelukkig waren de hallen erg groot, eenmaal binnen was weinig van de drukte te merken.
Ik kreeg een plattegrond maar die verdween direct in mijn tas, ik vond dat ik zelf wel kon kijken. Ik had ook geen logische richting o.i.d. uitgestippeld, ik had tijd zat en liep gewoon daar waar ik zin in had. De eerste kraam die ik tegenkwam had al zulke leuke dingetjes, maar om nou gelijk de eerste vijf minuten al van alles te kopen ging wat ver, eerst even rondkijken (verstandig hè)
Al vrij snel kwam ik langs een kraam met borduurspullen. Niet mijn ding, dus hoefde er ook niet zo nodig te kijken. Mijn oog viel op een aandoenlijk oud stel. De vrouw was aan het rommelen in een bak vol borduurpatronen. De man, inclusief opa- petje en wandelstok, stond geduldig te wachten. Hij draaide zich alleen net iets te hard om waardoor hij een hele piramide zorgvuldig op elkaar gestapelde garenklosjes omstootte. De klosjes rolde alle kanten op. Voordat hij er iets over kon zeggen, had zijn vrouw zich al omgedraaid, zag wat er aan de hand was en zei alleen maar ” Hè ach….”. Het klonk wel zo hartgrondig en de man stond er zo beteuterd bij, dat ik er eigenlijk wel om moest lachen. De klosjes werden al opgeraapt door een zeer aardige voorbijgangster en nog nagrijnzend liep ik verder. Heerlijk dat iemand anders dit nou ook eens heeft, normaal heb ik zulke onhandige dingen. Ik kan me namelijk nog een dagje shoppen met mama herinneren en een Van Haren waar op de toonbank een soortgelijke piramide stond van spuitbussen… maar daar gaan we het nu verder niet over hebben.
Na een tijdje rondlopen had ik wel zin in een kopje thee. Ik haalde er eentje en sloot aan bij een vrouw op een lang houten bankje. Later kwam er nog iemand tussen ons in zitten, die al gauw weer weg was (ik weet niet of het aan ons lag). Ik dronk mijn thee en besloot verder te gaan, anders ging de dag veel te snel. Niet nadenkend dat ik samen met die mevrouw het bankje in evenwicht hield, stond ik op. Niet slim, want mijn kant van het bankje schoot omhoog en de mevrouw zat bijna op de grond. Oeps. Gelukkig vond ze het niet erg en kon ik met een rood hoofd verder.
Na een workshop leren armbanden maken (en de nodige aankopen daarna) kwam ik langs een standje die gevouwen kerstdecoraties verkocht. Het zag er heel mooi uit en je kon mee doen om een kerstster te vouwen. Ja ik weet het, het klinkt een beetje suf. Misschien was het dat ook wel, want ik zat tussen vrouwen die zo’n 50 jaar ouder waren dan ik, maar ik had het reuze naar mijn zin. Wel leuk is dat, als je alleen bent, dat je heel snel aanspraak hebt met andere mensen.
De ster werd mooi en ik was tevreden. Op naar het volgende.
Dat volgende was een kraampje dat ik al eens eerder op een andere beurs had gezien. Borduren op een soort plastic. Eerder hier zei ik dat borduren niks voor mij was, maar op deze manier is het leuk, je borduurt met wol, dus hebt niet dat oneindige gepriegel. Ik zag allemaal leuke dingen maar mocht van mezelf 1 zakje. En ik wilde natuurlijk het achterste. Dus alle zakjes moesten eerst van de pin af. Na twee zakjes stortte heel die pin naar beneden (hoe is me een raadsel) dus de vloer lag bezaaid met zakjes. Ach, kon ik nog eens met de meneer van de klosjes praten, ik voelde me gelijk verbonden met hem. Goed, opgeruimd, betaald, wegwezen.
Ik sloot aan bij nog een sieraden workshop, en zag ineens een bekende. Mijn oude pitmaatje van PU! Dat was toevallig, die had ik daar nooit verwacht. Zij was er met een vriendin en ze hadden besloten ook een armband te gaan maken. Leukleuk. We besloten daarna met z’n drietjes nog even verder te gaan, het was al kwart over 4 (de beurs duurde tot 5 uur) en zij hadden een workshop glas etsen gezien. Dat leek mij leuk en we waren net op tijd om nog mee te doen. Na eeuwen twijfelen of ik waxinelichtjehouders of een soort weckpotje zou maken (en zesendertig keer het omwisselen) besloot ik voor het eerste. Iets na vijven was het klaar. Met mijn tassen vol zelfgemaakte spullen en aankopen nam ik weer afscheid van mijn pitmaatje en vervolgde mijn weg richting het station. Daar liepen we in een soort optocht vol hobbyvrouwen, allemaal bepakt en bezakt. Iedereen had het volgens mij reuze naar haar zin gehad want het was een hele gezellige boel.
Ik werd opgehaald door mijn privéchauffeur, zodat alle tasjes en ik weer veilig thuis kwamen. Het was een ontzettend leuke dag, mede door de mensen die dat zelf niet weten. En ik ben oprecht heel benieuwd hoe de kerststal van Henny wordt. Dus als iemand een Henny kent, die een gehaakte kerststal krijgt: maak even een foto!”