Maandelijks archief: maart 2019

Logo’s

Algemeen

Toen ik ruim 10 jaar geleden zelfstandig ondernemer werd, vond ik éen van de leukste dingen het ontwerpen van een eigen logo.
Het moest de naam van mijn bedrijf hebben en een leuke afbeelding, bij mij en bij de doelgroep passen en duidelijk herkenbaar zijn.
Fijn dat er computers zijn, je kan zelf (in mijn geval eerlijk gezegd met hulp van zoon) je logo ontwerpen en maken.

logo
Ik ben nog steeds heel tevreden met het eindresultaat en ik ga ook niet beginnen met moderniseren of stileren. Dit logo hoort bij mijn kinderopvang en is inmiddels herkenbaar voor ouders en kinderen. En het blijft net zolang bestaan als mijn bedrijf.
Het valt me echt op dat momenteel heel veel logo’s zo fantasieloos en eenvormig zijn.
Alsof ze allemaal in Word Office ontworpen zijn door een en dezelfde persoon. Die zich nu in de handjes aan het wrijven is omdat zijn investering in de cursus “Omgaan met Paint” zich miljoenvoudig heeft terugbetaald, want zelfs grootste ondernemingen zijn klant geworden
Natuurlijk zijn er trends in marketing en wil een bedrijf daarop aansluiten. Maar waar is het onderscheid? Als ik vroeger bijvoorbeeld het logo van de RVS zag wist ik precies om welk bedrijf het ging.

rvs

Het was gewoon een leuk plaatje om naar te kijken. En dat is volgens mij de bedoeling van een logo. Nu lijken logo’s zoveel op elkaar dat ik eigenlijk niet precies weet bij welk bedrijf ze horen. Ik heb voor de aardigheid wat bij elkaar gezocht. Kijk dan:


Vind jij het inspirerend of lokkend? Ik niet. Allemaal eenheidsworst van cirkels of afgeronde driehoeken en dezelfde kleurkeuzes. Saai!
Tijd voor een nieuwe trend vind ik. Onderscheid! Misschien moet ik zelf een
ontwerpbureau beginnen.  Kan ik daar in ieder geval weer een onderscheidend logo voor ontwerpen 🙂

Lieveheersbeestje

Dierenperikelen

We lopen naar school na de lunchpauze. Heerlijk in de zon, een verademing na alle grauwe regen-en-storm dagen. Koolmeesjes zingen, de sfeer is lente-achtig.
Twee van mijn meiden duiken ineens in een struik. “Ik heb een lieveheersbeestje” roept een van beiden dan triomfantelijk en ze komt hem laten zien. Het beestje zit stil op haar vinger.
“Mooi hè?” zeg ik. “Zet je ‘m wel weer ergens buiten, voor je de klas in gaat?”

Met lieveheersbeestjes heb ik altijd een dubbel gevoel. Ik vind het fijn dat het een populair beestje is, veel kinderen (en grote mensen!) vinden insecten eng en/of vies. En dat verdienen ze niet, want zonder insecten waren wij er ook niet.
Het lieveheersbeestje is een uitzondering op deze afkeer. Het heeft met z’n bolle rode schildje, de 6 korte pootjes en natuurlijk de zwarte stipjes iets schattigs. Wat wel bijzonder is, want die kleurcombinatie is in de natuur een waarschuwing en het lieveheersbeestje is ook nog eens een roofkevertje. Zijn prooi zal hem niet schattig noemen,en de vogel die de snavel vol bittere gele vloeistof krijgt als hij het kevertje pakt ook niet.
Wij mensen wel. En vooral kinderen. Alle kinderen houden van lieveheersbeestjes.
Zodra de zon gaat schijnen, de temperatuur iets hoger wordt en de lieveheersbeestjes wakker worden uit hun winterslaap, volgt er direct een onvermijdelijke jacht door kinderen. Met potjes en boterbakjes, al dan niet gevuld met blaadjes, hopelijk met gaatjes in het deksel, gaan kinderen lieveheersbeestjes zoeken. En eigenlijk vind ik dat zo zielig…. Ik moet het natuurlijk niet te menselijk zien, maar stel je nou eens voor dat je de hele koude en donkere winter verstopt hebt gezeten en nu eindelijk weer naar buiten komt. Zit je net een tel van de eerste zonnestraaltjes te genieten, wordt je direct opgepakt door een kleverige kinderhand en in een doosje of potje gestopt. Weg vrijheid. Je afweer met bittere gele vloeistof werkt niet, je gaat onheroepelijk achter glas en krijgt dan nog ongevraagd gezelschap van soortgenoten die dezelfde pech hebben. Je slaat je vleugeltjes uit maar je kan niet weg, potje zit dicht.
Daar zit je op je geplukte grasspriet die al aan het verdrogen is. Je krijgt nog een handvol blaadjes op je kop gegooid. Lief bedoeld van het kind, maar je eet helemaal geen blaadjes.

Maar ja, aan de andere kant juich ik het alleen maar toe als kinderen interesse hebben in de natuur en die willen onderzoeken. Dan is dit nog een vrij aardige manier, tenminste als ze de beestjes na een poosje weer vrijlaten, zodat ze niet doodgaan voordat ze ook maar iets van de lente hebben mogen meemaken.
Sinds mensenheugenis heeft het lieveheersbeestje al een uitzondering ten opzichte van andere insecten. De naam alleen al! Als ze ‘satansgebroed’ hadden geheten was er weinig schattigheid aan geweest.
Ik ben wel heel nieuwsgierig waar deze bijzonder naam vandaan komt, dus ik ga op onderzoek uit.
De naam blijkt nog niet zo oud als de liefde voor het beestje zelf. In de tijd van de Germanen had dit kevertje ook al een uitzonderingspositie en heeft het freyflugl geheten, naar de god Freyr. En na de (discutabele, want gedwongen) kerstening is die naam veranderd in lieveheersbeestje (OnzeLieveHeerbeestje) . Tjongejonge. Dit gaat voor mij wel ver hoor. Het verbaast me dat we nog steeds de namen van de week hebben zoals ze nu zijn. Die zijn er zeker een beetje bij in geschoten, toen men bezig was om insecten te herdopen.
In ieder geval, ik vind het alleen maar fijn als kinderen geïnteresseerd zijn. Als ze de beestjes die ze gevangen hebben maar niet eindeloos in hun kleffe vuistje houden (niet bevorderlijk voor de levensduur) of laten sterven in een potje. Wel na bestudering weer vrijlaten alsjeblieft.
En lieveheersbeestjes, misschien moeten jullie toch maar een beetje blij zijn met jullie uitzonderingspositie. Jullie worden niet zomaar expres vertrapt of doodgemept of platgespoten,  alleen om dat jullie er toevallig zijn.
Niet voor niets zijn jullie het symbool tegen zinloos geweld.
Dan beloof ik dat ik jullie niet te zielig zal vinden als jullie een poosje in een potje of in een vuistje zitten. Het is voor het goede doel.

lieveheersbeestje

Imperfectie

Bezinning

Laatst kwam ik de term ‘Wabi Sabi’ tegen. Ik dacht aan die scherpe specerij, maar dan klopte de context totaal niet. Dus maar even gegoogled wat het dan wel betekent.
Het blijkt een Japanse leefstijl te zijn, waarin je de schoonheid van het imperfecte ziet en omarmt.
Klinkt wel weer erg trendy, maar het bestaat al sinds de 14e eeuw.
Ik vind het wel wat hebben. Ben niet zo oriëntaal georiënteerd (mooie uitdrukking), maar er zijn dingen die mijn interesse hebben, omdat ze aanvullen wat ik in de Hollandse cultuur mis.
Dat je er hier nu over hoort, in het nuchtere Nederland, zegt ook wel wat. Een reactie op het feit dat alles perfect moet zijn. Je moet er perfect uitzien, de perfecte maat hebben en een perfecte huid. Je huis en je tuin moeten perfect zijn. Je baan moet perfect zijn, de school van je kinderen moet perfect zijn. Je relatie moet perfect zijn en je geluk moet perfect zijn.
Het is niet alleen een onrealistisch en onhaalbaar streven, het is een heel beperkt streven. Want, hoe tegenstrijdig het ook klinkt, het imperfecte kan juist perfect zijn, maar op een andere manier.
Doorleefd, met een ziel zo je wilt.
Denk niet te gauw: ‘Ach dat werkt hier toch helemaal niet, die Wabi Sabi’
Heel veel mensen doen er wat mee, terwijl ze zich hiervan misschien niet echt bewust zijn.
De steigerhouten meubels, de Xenosbordjes met verschillende lettertypes door elkaar, zelfs de gescheurde jeans, het zijn allemaal reacties op de zielloze perfectie.
Er is een mooie songtekst van John Legend, met daarin de regel : “all your perfect imperfections”
Dat bedoel ik nou precies, en ik denk dat het ook is wat Wabi Sabi inhoudt.
Als je je niet meer zo richt op perfectie, of wat je daarvoor aanziet, ben je veel gelukkiger. Je keurt dingen veel minder snel af, je ziet meer mogelijkheden, en vooral: je ziet hoe het echte leven is.
Niet wat je er kunstmatig van probeert te maken. Dat geldt voor zowel materialen als gevoelens.
Bijvoorbeeld: Als je iets wilt maken, en je focust alleen op het eindresultaat wat jij voor ogen hebt, dan voel je het als falen als het niet geworden is zoals je dacht. Een negatief gevoel.
Als je iets wilt maken en je focust op het plezier wat je daarin hebt, en je ziet uiteindelijk wel hoe of wat het wordt, dan ben je trots op het eindresultaat. Een positief gevoel.
Als je al je vooroordelen en ideeën loslaat over hoe iets of iemand moet zijn zodat jij dat of diegene perfect vindt, dan zie je veel en veel meer, en ben je veel gelukkiger. Omdat je beleeft in plaats van er aan voorbij gaat. En dat vind ik perfect.
IMG_20190318_090014610.jpg

“mien Hogelaand”

Algemeen

Het regent en het stormt al dagen lang. Overdag lijkt het niet echt licht te worden. Onze hond Lenny komt er wat bekaaid van af deze week, want het is echt geen wandelweer. Bert loopt ’s morgens en ’s avonds een rondje met hem en ’s middags mag hij in de tuin. Ik kan het de kleine peuters die hier overdag zijn, niet aandoen om met dit weer te gaan wandelen. Maar Lenny vindt er zelf ook niks aan, als ik ‘m in de tuin laat is hij in no time weer binnen.
Hondenweer is blijkbaar niet op hem van toepassing.
En dan eindelijk, vandaag op het eind van de middag, stopt het met regenen. We hebben een zwembad in de tuin na al die regendagen, de goten in de straat kunnen het niet aan, er liggen grote plassen op de stoepen. Maar het is droog! En als ik naar de lucht kijk, lijkt dat ook even zo te blijven. Het wordt zowaar licht!
Ik ben alleen thuis vanavond en heb vroeg gegeten. “Kom Lenny!” zeg ik terwijl ik mijn laarzen aantrek. “We gaan lekker even wandelen! We kunnen mooi even een rondje Stort doen voor het donker wordt!” Er stuitert een blije hond naar de gang, hij kan maar ternauwernood stilstaan zodat ik zijn tuigje om kan doen.
Toen ik hier pas woonde dacht ik dat Stort de plek was waar je je grofvuil kan brengen. Maar het is de naam van een heel klein streekje, met een handjevol huizen. Een prachtig plekje. Als je aan de ene kant Leens uitloopt kan je langs het kanaal via Stort lopen en dan aan de andere kant Leens weer in. Een mooi wandelingetje van 3 kwartier. Heel veel Leensters lopen rondjes Stort, je komt altijd wel mensen tegen. Maar vanavond niet hoor. En ik vraag me af of ik zelf ook niet beter een andere wandeling had moeten kiezen. Grote genade, het is dan wel droog, maar wat een storm! En zo koud, die wind! Het giert over het kanaal en de weilanden. Ik trek mijn jas zo hoog mogelijk dicht, zet mijn muts zo goed als kan vast en maak een filmpje om aan Bert, die lekker ergens binnen aan het karten is, te laten zien hoe dapper ik wel ben.

Ik sta eigenlijk te vertellen waar ik ben en dat ik dat beter niet had kunnen doen, maar je hoort echt niets van mijn stem door de bulderende wind. Ik sta door de storm schokkerige beweginkjes te maken alsof ik David Attenborough ben en ik begrijp ineens waarom de beste man altijd zo doet. Het is de natuur.
Lenny loopt aan de rolriem maar omdat het zo hard waait werkt die niet eens naar behoren, de lijn wappert in een grote boog in plaats van dat hij oprolt.
IMG_20190314_182038479_HDR-1.jpg

De wind is sterker. Ik voel me of ik ergens in de Highlands van Schotland vertoef in plaats van gewoon in Groningen op het Hogeland. .
Hé, Highlands en Hogeland, dat is toch eigenlijk hetzelfde woord. Dus zo raar is mijn gevoel niet.
Ik zie de lucht opentrekken en de ondergaande zon. En dat is wel ZO schitterend!!!

prachtig
Het zwarte geploegde land, het gouden zonlicht erboven, het groene gras met  glinsterende plassen…. ik ben onder de indruk. Dit is wel degelijk Groningen. Ineens heb ik helemaal geen spijt meer dat ik juist dìt stukje wilde wandelen.
Ik ben geen geboren Groninger, maar ik stem in met Ede Staal: Dit is mien laand, mien Hogelaand….
Prachtig.

De Timer Truc!

Algemeen

Je kent het vast wel: Je werkdag zit erop en je ploft neer met de gedachte: “Zo en nu even niks. Ik heb hard gewerkt en nou verdien ik het om even te lanterfanten.”
Je klooit wat op je mobiel of je tablet, je zappt wat doelloos langs tv zenders. Je denkt dat het ontspannend is maar eigenlijk levert het niks op want in je achterhoofd zit het onvermijdelijke plichtsgevoel dat je straks moet gaan koken, dat het nog een rommel in huis is, dat je de droger nog moet uitpakken, dat er een uitgebloeide bos bloemen op tafel staat die opgeruimd moet worden….. om maar niet te spreken van al die klusjes die ‘ooit’ nog moeten maar waar het nooit van komt,zoals een rommella opruimen of de oven schoonmaken. Maar je blijft stug facebooken, stomme spelletjes spelen, of op tv bij een reclameblok hangen omdat je wilt weten welk programma er eigenlijk voor is. Want je vertelt jezelf dat je dat verdient hebt en dat je niet altijd maar aan het werk kan zijn.
Uiteindelijk is het dan toch echt tijd dat je aan het eten moet gaan beginnen en sjok je naar de keuken. Tjongejonge, wat was het toch ontspannend, dat gehang omdat je even ‘lekker niks’ wil, maar niet heus. Het heeft je helemaal niks opgeleverd. Je voelt je helemaal niet opgeladen maar chagrijnig over alles ‘wat nog moet’ en je baalt van het gevoel dat er zoveel is waar je nooit aan toekomt.
Herkenbaar? Lees dan gauw verder, want het kan anders!
Mijn dochter Irene was helemaal klaar met bovenstaande situatie! En zij heeft dan ook iets bedacht wat dit negatieve gedoe omdraait in een positief gevoel, met als gevolg dat vrije tijd dan ook echt quality-time is, waar je van kan genieten.
Het principe is zo eenvoudig dat je kan denken: ‘Nou ja zeg, moet je daar nou een heel artikel aan wijden?’
Ze heeft het de Timer Truc genoemd en ik ben zo enthousiast dat ik denk dat dit een grote hit gaat worden.
Waar gaat het om? Juist om die momenten zoals die ik hierboven beschreef.
Irene’s idee (en het werkt in de praktijk echt fantastisch, ik spreek uit ervaring!) is als volgt: Ga als je klaar bent met je werkdag niet eerst zitten, maar pak een kookwekker. Stel die in op 30 minuten en zet die ergens neer waar je ‘m wel kan horen, maar niet zomaar ziet. Nu kijk je rond en pakt het eerste het beste aan wat je ziet dat moet gebeuren. Ligt er rommel in je kamer, begin met opruimen. Maar je kan natuurlijk ook beginnen met je aanrecht leegmaken door de vaatwasser in te ruimen, met dorre blaadjes uit je kamerplanten te knippen, gewoon het eerste waar je oog op valt wat moet gebeuren. Als je dat af hebt en je kookwekker is nog niet gegaan, pak je het volgende aan. Je zult verrast zijn hoeveel je kan doen in een half uur! Het is niet de bedoeling dat je tussendoor op het klokje gaat kijken hoelang je over iets gedaan hebt, of hoelang je nog hebt voordat de 30 minuten om zijn. Je gaat gewoon rustig door tot de wekker gaat. Na dat half uur heb je dan echt vrij. Maar dan zul je zien dat je niet doodmoe gaat hangen, maar dat je juist een positieve energie gekregen hebt om iets voor jezelf te doen wat je ECHT leuk vindt. Dan pak je wel even dat leuke boek, of zet een aflevering van die interessante serie op. En zonder wroeging geniet je daar dan van, want er is geen afleiding uit je ooghoeken van dat rommelige aanrecht, of die krantenzooi in huis, of die stoffige vensterbank, of wat die vervelende stemmetjes in je achterhoofd ook zoemen wat je eigenlijk zou moeten doen, maar waarvan je tegen jezelf zegt dat je er de puf niet voor hebt.
Als je deze Timer Truc consequent iedere dag doet, zul je verbaasd staan hoeveel je voor elkaar krijgt in een half uur per dag.
Een half uurtje mensen! Ik overdrijf niet als ik zeg dat deze Timer Truc voor een grote verandering zorgt. Want stukje bij beetje komt alles op orde in je huishouden en dan heb je op den duur ineens ook tijd voor die dingen waar je al 100 jaar niet aan toekwam. Die rommella uitzoeken, je kleding sorteren, je koelkast reorganiseren, noem het maar.
Sceptisch, als je dit leest? Niet nodig. Het werkt, gegarandeerd! Als je consequent de Timer Truc toepast, verandert je hele mindset.
Het wordt rustiger in je hoofd, omdat je weet dat alles aan de beurt komt zonder dat je gestressed bent omdat je niet zou weten waar je de tijd en energie vandaan moet halen. En daardoor wordt ontspanning ook weer ècht ontspanning.
Irene is inmiddels zover dat ze de Timer Truc ook op andere gebieden dan het huishouden toepast.
Maar daarover misschien een andere keer.
Echt, het is in al z’n eenvoud een briljant idee en het werkt. Ik zeg: DOEN!

IMG_20190311_184134308.jpg

Leeftijd

Bezinning

Leeftijd is een getal. Zeggen ze. Je bent zo jong als je je voelt, en dat soort dingen. Ja, kan best zo zijn, maar aan iedere leeftijd hangt wel een waarde. Als je heel jong ben tel je nóg niet mee, als je heel oud ben tel je niet méer mee. En daar tussen in is het ook nooit duidelijk wanneer je voor vol wordt aangezien, want wat is nou “vol” . Age-appropriate is zo’n mooi woord vind ik, daar is volgens mij niet echt een Nederlands woord voor. Doen wat bij je leeftijd past. Maar!
Al van jongs af aan wil je iemand anders zijn dan je op dat moment bent Een oudere versie van jezelf. Ieder kind wil immers groot zijn! Er is altijd rivaliteit in een groep wie de oudste is en, daarmee samenhangend, blijkbaar het belangrijkste.
Ik ken geen kind dat zegt: “Ik vind het heerlijk om 7 jaar te zijn!” Groot zijn is het doel.
Natuurlijk wilde ik ook groot zijn! En was dan ook zwaar geïrriteerd dat ik, als schrieltje, altijd jonger geschat werd. Ik kon alleen zegevieren over mijn hartsvriendinnetje, want ik was 2 maanden ouder dan zij. Nou, woehoe. ”Maar ik ben groter” kaatste zij dan terug.
Het is heel lang zo gebleven dat ik jonger ingeschat werd. En ik vond het NIET leuk!
Ik herinner me nog heel goed dat er een keer een weekendarts bij ons thuis kwam omdat ik een ernstige astma-aanval had. De man was echt heel vriendelijk, toen hij,om te bepalen welke medicatie ik mocht, vroeg: “Hoe oud ben je nu? 10?” Maar ik was zwaar beledigd. Ik was namelijk 14. En dat is op die leeftijd een heel groot verschil! Ik neem het de dokter nu niet meer kwalijk, ik zal er ook niet als een blozende puber uitgezien hebben .Klein en tenger kind in een nachtjaponnetje met kersjes erop in het grote bed van haar ouders, snakkend naar een beetje lucht. De man heeft me trouwens wel mijn eerste inhalatiemedicijn gegeven, en dat werkte zo wonderbaarlijk dat hij ter plekke alsnog mijn held werd, maar dat terzijde.
Voor mij hield jonger geschat worden in: niet voor vol aangezien worden. Maar wat is dan dat “vol”? Misschien iets dat past bij je werkelijke leeftijd?
Toen ik vakantiewerk deed in de Jaarbeurs in Utrecht werd een jongen verliefd op mij. Leuk hoor, maar hij was 15. En ik 18. Dus ik zag het alweer niet positief.
Later had ik mijn opleiding afgerond en ging ik aan het werk, als kleuterleidster. Sommige ouders vonden mij veel te jong. Het maakte niet uit dat ik 20 was, alle diploma’s op zak had, ik was gewoon een broekie. (Volgens mij is namelijk ‘rokkie’ geen Nederlandse uitdrukking)
Jaren daarna werkte ik op de Eemhof in de horeca, toen een mevrouw tegen mij zei, toen ik haar tafel afruimde: “De vakantie is bijna voorbij hè, dan zit je baantje er weer op zeker?” Op dat moment was ik 29 en moeder van een 2-jarige dochter.
Toen ik de 30 gepasseerd was, begon ik het wel een beetje leuk te vinden om jonger geschat te worden. Waarom dan, was ik bang voor ouder worden? Geen idee eigenlijk, ik was me daar in ieder geval niet bewust van. Maar toen begon het toch mijn ijdelheid te strelen. Alsof jongere vrouwen leuker zijn dan oudere, belachelijk.
Het was iets anders, serieus, toen ik Bert leerde kennen. Ik was toen 43. En hij dacht dat ik halverwege de 30 was. Als hij voor mij koos, kon het zomaar zo zijn dat hij zijn toekomstplannen moest bijstellen. Waar mannen geen biologische klok hebben, hebben vrouwen die immers wel…. Waar ik maar mee wil illustereren dat eruit zien als je leeftijd wel degelijk voordelen kan hebben.
Aan iedere leeftijd hangt een waarde, zei ik al. En je omgeving raakt in de war als je er jonger of ouder uitziet.
Ik ben nu 57. En ik vind het helemaal prima. Ik gebruik geen botox, want ik stoor me niet aan mijn rimpels. Ik kleur wel mijn haar. Niet speciaal om er jonger uit te willen zien, als ik mooi grijs was, liet ik het zo. Maar afgezien van een grijswitte lok aan de voorkant heb ik een onbestemde peper-en-zout kleur gekregen. Wat mijn gezicht er grauw en vermoeid uit laat zien. En daar heb ik dus geen zin in. Goedbedoelde vragen als: “Ben je wel in orde? Zou je niet een beetje meer rust nemen?” hebben mij doen besluiten om mijn haar te blijven kleuren en daarmee er zo gezond uit te blijven zien als ik ook daadwerkelijk ben. En wie wil er nou niet een beetje tevreden zijn als hij of zij in de spiegel kijkt?
Vanmorgen kreeg ik het idee dat als je nog weer ouder wordt dan ik nu ben, er weer een bepaalde rivalteit komt. Ik was op de sportschool en er zijn overdag nogal wat senioren aan het sporten. Harstikke goed, ik wil het ook zo lang volhouden als ik kan. Ik voel me overigens zelf nog  geen senior, maar ik weet niet waar de leeftijdsgrens precies ligt. In ieder geval, deze mensen vragen elkaar hoe oud ze zijn en als iemand een ander de loef af kan steken omdat hij 81 is en de ander 79, glimt hij van trots en kijkt de ander wat beteuterd.
Ik hoorde bijna een echo van vroeger: “Ik ben lekker ouder!”
“Ja, maar ik ben lekker groter!”
Leeftijd is geen getal. Ontleed het woord maar eens. Leef- tijd. De tijd dat je leeft. En dat houdt veel meer in dan een getal.

ikjes

Hoe dan?

Bezinning

’s Morgens komt de krant. Meesttijds lees ik ‘m niet. Bert is hier degene die de krant leest, het journaal volgt en tussendoor nieuws op zijn mobiel bekijkt. Ik lees meestal alleen de stripjes en soms doe ik aan ‘koppen snellen’
Het is zelfbescherming. Ik kan de eindeloze stroom van berichten niet aan. Zoveel negativiteit. Enge wereldleiders. Misbruik van macht door mensen met geld. Onrechtvaardigheid. Economische misstanden. Disrespect voor de natuur. Ongelukken. Overlijdensberichten. Iedere dag weer.
Ik zit ermee, eerlijk gezegd. Het is voor mij teveel om mee om te gaan, ik zou niet normaal kunnen functioneren als ik alles toeliet.
Maar hoever mag je gaan in zelfbescherming? Wanneer verandert dat in “mijn wereldje” waar geen plaats is voor de buitenwereld?
Onwetendheid kan een zegen zijn. Maar ook een vloek.
Hoe beladen is de uitdrukking “Wir haben es nicht gewußt”…..
Ik kan er geen balans in vinden. Ik kan wel bedenken dat vroeger de wereld niet zo groot was als nu. Door het internet krijg je echt alles van wat in de hele wereld gebeurt mee. Maar ik kan toch ook niet meer doen alsof dat niet bestaat.
Ik kan er niet afstandelijk naar kijken, met een bepaalde onverschilligheid. Onvermijdelijk ga ik me inleven. Ik maak me kwaad over onrechtvaardigheid. Raak gefrustreerd over zaken waar ik als  persoon niets aan kan veranderen. Huil om wat mensen en dieren wordt aangedaan of wat ze is overkomen. Maar dan is de wereld te groot voor mijn hoofd en mijn hart en het leed te zwaar voor mijn schouders, dus wil ik het nieuws niet meer volgen.
Aan de andere kant vind ik het erg belangrijk om een goed leven te leven en dat kan volgens mijn principes niet als ik me alleen maar met mijn eigen leefomgeving bezig hou.
Hoe kan ik nou een balans vinden in wat ik voor mezelf kan toelaten, zonder dat ik een struisvogel word of met oogkleppen loop? Zonder dat ik me aan mijn verantwoordelijkheid onttrek?
Hoe doen jullie dat, lieve lezers, dit is echt een serieuze vraag van mij.
Lang heb ik gedacht: ik doe wat mijn hand (of oog) vindt om te doen. Maar als iedereen dat zou doen, gebeurt er dan genoeg?
Ik ben dol op luchtige stukjes schrijven. Op flauwekul en zelfspot. Maar deze keer ben ik echt heel erg serieus en zou ik heel graag reacties krijgen waar ik over na kan denken en die me verder helpen.
Mag natuurlijk via de Facebook van Daagse Dingen, of als reactie onder de blog. Maar het mag ook persoonlijk op mijn emailadres: jonkvrouwvantesselschade@hotmail.com
Ik kijk er naar uit.

Artis_struisvogel_leest_krant_van_oppasser_-_Ostrich_reads_newspaper_of_caretaker_(3236806056)  (foto: Nationaal Archief)