Alle berichten door Annelies

Er zit een gat in mijn emmer

Bezinning

De bucketlist. Je zou denken dat het echt iets voor mij is. Ik ben namelijk de koningin van de lijstjes. Door het hele huis, in al mijn tassen en jaszakken vind je mijn lijstjes. Boodschappenlijstjes natuurlijk. Maar ook het weekmenu-lijstje aan de koelkast. De lijst namen in de gang op de planborden: welke kinderen komen wanneer deze en komende week.
Als ik op vakantie ga maak ik lijstjes. Wat moet ik niet vergeten te regelen? Wat moet er mee? Wat moeten de thuisblijvers weten?
Bij een projectje in huis maak ik lijstjes. Op volgorde hoe we dingen gaan aanpakken, wat er voor nodig is en wat het ongeveer gaat kosten.
Ik maak een planning door middel van een lijst als we veel visite krijgen. Wat moeten we klaarzetten, wat gaan we serveren, wat moet er gekocht worden, wanneer moet wat klaargemaakt worden.
Lijstjes geven me rust. Ik schep alvast orde in de chaos die anders onvermijdelijk in mijn hoofd gaat ontstaan, het paniekerige gevoel of ik wel aan alles gedacht heb, of ik niemand vergeet, of het wel goed gaat lopen allemaal. Als ik een lijstje gemaakt heb, kan ik het loslaten. Hoef ik niet wakker te liggen omdat ik bang ben dat ik niet aan alles en iedereen gedacht heb, ik weet dat het gewoon op mijn lijstje staat allemaal. Weet ik eventjes iets niet meer, dan check ik mijn lijst.
Het gaat me om rust en controle. Maar als ik er goed over nadenk, vooral controle over dingen die fout zouden kunnen gaan of ongemak opleveren.
Want aan de andere kant hou ik heel erg van leuke verrassingen. En van onverwachte gebeurtenissen, mits ze positief zijn. Ik kan best het dagmenu van de vrijdag op het koelkastlijstje laten voor wat het is, als we onverwachts uit eten gaan. Heerlijk zelfs. Ik kan best de planning voor een verbouwinkje omgooien als we ineens in een winkel een betere oplossing zien, of als Bert met een briljant idee komt.
Ik ben dus niet een totale controlfreak, wil alleen zoveel mogelijk stress vermijden. En ik krijg er stress van als dingen mis gaan of dreigen te gaan.
Ja, natuurlijk weet ik wel dat je met een lijstje niet alles in de hand hebt. We zien allemaal in ons leven vaak genoeg dat er dingen gebeuren waar je geen vat op hebt, al maak je 100 lijstjes.
Het was een nare week, afgelopen week.
Ik was, wat ik niet in die mate verwacht had, erg van slag door wat het schrijven van het stuk Hond, Hart en Ziel bij me losgemaakt had.
En er kwamen heel veel berichten van overlijden, verdriet voor mensen die ik goed ken. Een broer, een moeder, twee maal een vader. En als verschrikkelijke toegift het ongeluk in Oss. Het bedrukte me erg allemaal, ik voelde me naar en gedeprimeerd.
Tijd voor een bucketlist dan, opschrijven wat ik graag wil doen en bereiken in mijn leven, ‘before I kick the bucket”?
Nee. Ik ben wel een dromer en ik heb wel wensen. Sommige al van jongs af aan. Maar het gevaar is dat je zoveel op die exacte dromen en wensen gefocused bent dat je niet goed ziet wat je inmiddels hebt.
Dat heb ik al eens genoemd in een vorige blog. Zo’n vast idee over een oud huis en een oude tuin, dat ik over het hoofd zag dat ons eigen huis oud genoeg is om in mijn plaatje te kunnen passen.
Mijn droom was altijd : Een huisje op het platteland, met een stukje grond er omheen, dieren en een moestuin. Ik keek nog regelmatig op Funda, zag de prijzen, zelfs hier voor ons onbereikbaar en ik kreeg een knoop in mijn maag bij de gedachte dat ik nooit mijn droom zou kunnen verwezenlijken.
Tot ik ineens besefte: hoezo niet? Kijk eens wat je nu hebt dan? Je woont op het platteland, in een leuk huis. Je hebt een grote tuin, met bomen, ruimte voor dieren en een moestuintje. Heb je nu niet al een groot gedeelte van je toekomstdroom van vroeger verwezenlijkt? Moet het perse dan dat oude boerderijtje in the middle of nowhere zijn? Hoe zou dat in de praktijk zijn voor jou? Je zou vereenzamen, want je bent niet iemand die er makkelijk op uit trekt. Je zou veel moeten verbouwen en onderhouden aan het huis en dat is helemaal niks voor jou/jullie, je wilt dat alles kant en klaar en comfortabel is. Ben je echt alleen maar gelukkig als je twee ezels en wat geitjes op je land hebt? Hoe geniet je nu niet van je kippen en je geweldige koppel konijnen die zoveel ruimte hebben!
Ga eens niet met oogkleppen op voorbij aan hoe het nu is omdat je maar naar dat ene vastgeroeste idee over de toekomst blijft kijken!
Wat een openbaring was dat voor mij. Natuurlijk mag ik blijven wensen en dromen, maar laat ik toch alsjeblieft zien wanneer en hoe er al wensen vervuld zijn en daar gelukkig mee zijn.
Wat ben ik bijvoorbeeld blij met mijn nieuwe vensterbank. Niet eentje die al honderd jaar oud is in een venster-nis onder glas in lood. Maar wel een vensterbank. Een echte met kussens, met uitzicht, met sfeer. Voor mij gemaakt, waarin ik kan lezen, haken, thee drinken, wanneer ik maar tijd voor mezelf heb. Ik ben een deken aan het haken in bijpassende kleuren, erin worden de woorden Home Sweet Home verwerkt. Zo toepasselijk bij het gevoel wat dit geheel me geeft.
Ik heb geen behoefte aan een bucketlist. Als ik zou weten dat ik er morgen niet meer zou zijn, heb ik geen spijt dat ik bepaalde dingen niet bereikt heb. Want wat belangrijk is, is er. Nu.
En dat is zo duidelijk geworden afgelopen week. Al dat verdriet, bij al die mensen, en ook bij mezelf.
Maar mijn gezin is er, de mensen van wie ik zoveel hou. Mijn familie. Mijn dieren. Mijn huis, mijn tuin. Lekker eten en drinken op tafel. Een borreltje op mijn nachtkastje naast mijn o zo heerlijke bed. . Een viool en een kast vol muziek binnen handbereik. Genoeg medicijnen in mijn toilettas om problemen te voorkomen.
Kinderarmpjes om mijn nek en een stemmetje dat zegt: ‘Ik vind jou lief.’
Een wijde landelijke omgeving, ik hoef de straat maar uit te lopen om het te zien.
Ik heb geen bucketlist, want er zit een gat in mijn emmer. Door dat gat dwarrelt het ene briefje na het andere, waar mijn wensen op staan. En in plaats van verschrikt te kijken omdat ik mijn wensen verloren ben, kijk ik achterom en zie een spoor van vervulde wensen. Ik zie het. En het maakt me gelukkig, ik hoef niet meer het gevoel te hebben dat ik nooit dit of dat zal bereiken.
Ik doe af en toe een nieuw briefje in de emmer. En ik zie vanzelf een keer, als ik omkijk, of het eruit gevallen is.
Het is zo’n populair gezegde : Leef in het heden, kijk niet achterom. Maar als ik niet achterom zou kijken, zou ik het spoor niet zien wat me hier gebracht heeft. Dan mis ik pas wat.

bucket

 

 

 

Kaars

Bezinning

De razende samenloop, juist op die ene seconde op die ene plek ….. daarna de oorverdovende stilte, die in heel Nederland doorklinkt.
Het leed is letterlijk niet te overzien en heel, heel veel mensen huilen. Ik ook.
Kinderen, leidster in de kinderopvang, het raakt me ook in mijn persoonlijke wereld.
En ik, die altijd met taal en vertellen bezig is, heb geen woorden om dat gevoel te beschrijven. Alleen tranen.
Ik steek een kaars aan , stil symbool voor de behoefte om ‘iets’ te doen in een situatie waarin je helemaal niets kan doen.

Voor de kinderen, die nu nooit meer thuis zullen komen

Voor de leidster, die machteloos was en nu zwaargewond, hoe moet ze verder

Voor de machinist, die machteloos was, hoe moet hij verder

Voor het zwaargewonde meisje in het ziekenhuis, dat 2 zusjes heeft verloren

Voor de ouders, die het meest verschrikkelijk bericht kregen wat er is

Voor de mensen die het bericht moesten gaan brengen

Voor de opa’s en oma’s, de familie en vrienden, collega’s, vriendjes en vriendinnetjes

Voor de hulpverleners die hun moeilijke werk moesten doen

Voor iedereen die getuige was

Voor iedereen die zo verdrietig is, ook al kende je de betrokkenen niet,

steek ik een kaars aan.

kaars

hond, hart en ziel

Bezinning, Dierenperikelen

Behalve mijn eigen schrijfsels voor  deze Daagse Dingen, schrijf ik ook voor de internetsite 50+ in Nederland  . Artikelen en blogs over allerhande onderwerpen en thema’s .
Een poosje terug plaatste de redactie een oproep:  Maakt een hond gelukkiger?
Ik wilde hier eigenlijk wel op reageren, niet als redactielid maar gewoon als mezelf.
Want het onderwerp riep direct veel emoties bij me op, die veel dieper gingen dan mijn eigen blogje uit 2015 Het leven is leuker met een hond.   Ik nam contact op met Julia, de hoofdredactrice en zei dat ik wel wat te vertellen had maar, dat ik het moeilijk vond om het op te schrijven. We spraken af dat ik toch ging proberen en dan gewoon alsof ik het tegen haar vertelde allemaal.  Toen ik het af had, voelde ik me wat vreemd. Leeg, geëmotioneerd,  maar het voelde ook heilzaam.  Het was een soort therapie geweest.
Toen heb ik nog getwijfeld of ik het eigenlijk wel online wou hebben, ik laat heel wat van mezelf zien hierin.  Maar na enig nadenken en overleg met Julia heb ik wel toegestemd.
Vanmiddag is het geplaatst, met wat kleine aanpassingen.
Maar wat zou mijn eigen site zijn als ik het daar zelf niet plaatste? Dit is immers helemaal mijn eigen verhaal…..

Zolang ik me kan herinneren wilde ik graag een hond. Maar daar was echt geen sprake van bij ons thuis, dus die kwam er niet. Ik liet hondjes uit van buren en van vriendinnetjes en daar stelde ik me mee tevreden. Honden hebben altijd iets heel speciaals gehad voor mij. Het contact wat je kan maken is uniek ten opzichte van andere dieren. Het zit op een bepaald geestelijk niveau wat je niet met andere dieren hebt. Honden verstaan mensen op een bepaalde manier, en ze zijn op je gesteld.
Toen ik trouwde was er nog steeds geen kans op een hond voor mij, want mijn toenmalige man stond er helemaal niet achter. En ik vind dat je samen de beslissing moet nemen voor een nieuwe huisgenoot, want dat is een hond, en als ik de enige was die het wilde vond ik dat geen goede basis.
Eind 2000, inmiddels had ik 2 kinderen van 12 en 9, die ook graag een hond zouden willen, ging hij overstag. Achteraf denk ik dat het een goedmakertje geweest is van hem, hij was achter mijn rug om een affaire begonnen met een andere vrouw.
We mochten een pup.
Het hondje wat we gekozen hadden moest natuurlijk groot genoeg zijn om bij haar moeder weg te mogen, en in februari 2001 was het zo ver. Tess deed haar intrede, een kruising Duitse Herder/Duitse staande. Vanaf het begin af aan heb ik een band met haar gehad die huisdier/eigenaar oversteeg. We verstonden elkaar op een bepaalde manier, ik kan niet goed uitleggen hoe. Zij voelde mij aan en ik haar. Ze was natuurlijk gewoon hond, met hondengedrag, maar ze kon mij ook ‘lezen’. Toen mijn man uiteindelijk te kennen gaf dat hij toch voor de andere vrouw koos en bij ons wegging,  stortte mijn wereld in. Een enorme complexiteit van gevoelens verwarde me.
Verdriet, rouw, boosheid, strijdlust, gevoel van vernedering, hoop, wanhoop, alles was er. En Tess was er voor mij. Voor haar hoefde ik me niet groot te houden, hoefde ik niet sterk te zijn, hoefde ik niet te vechten, maar als ik dat allemaal wel wilde, was zij er ook. Zij was letterlijk aan mijn zij, hoe ik me ook voelde. Dat voelde als een enorme steun, onvoorwaardelijk.
Zij heeft me echt geholpen om mijn dagelijkse dingen te blijven doen, zodat ik in eerste instantie kon overleven. Zo voelde het echt in het begin, overleven. Daarnaast wilde ik er zijn voor mijn kinderen , mijn man had hen immers ook in de steek gelaten. Echt in de steek gelaten want hij vertrok naar Amerika en zij begrepen er niks van. Hij was zo gefocused op zijn nieuwe liefde dat hij alle andere banden doorsneed. Ook die met zijn kinderen (vandaar mijn strijdlust) .
Maar als ik met Tess alleen was en door het bos en langs het meer wandelde (ik heb eindeloos gewandeld met haar) kon ik mijn tranen de vrije loop laten, kon ik heel hard schreeuwen over het water, kon ik hardop tegen mezelf praten. Zij vroeg niet, zij suste niet, zij werd niet boos of gegeneerd of ongeduldig, zij was gewoon naast me, drukte zich soms tegen me aan met de boodschap: ik ben er.
Dat heeft me zo heel erg goed gedaan. Mijn onvoorwaardelijke maatje. Die band is altijd zo gebleven, ook toen het weer beter met mij ging en ik uiteindelijk een andere man ontmoette met wie ik het aandurfde om een relatie aan te gaan.
Toen dat gebeurde had ik inmiddels nog een hond, Lynn. Een onduidelijke kruising, ruigharig, echt een boefje om te zien. Ik had via de hondenclub over haar gehoord, zij had een vervelend leven omdat zij de dupe was van de scheiding van haar eigenaars. Man kon niet voor haar zorgen in z’n miniflat, vrouw wilde die rothond eigenlijk helemaal niet hebben, dus ze werd verwaarloosd, zat dagen alleen op een balkonnetje en kreeg te eten als er toevallig om gedacht werd. Het sprak me zo aan, juist omdat ze slachtoffer was van een scheiding. Ik wilde haar een thuis geven, samen met mijn kinderen en Tess. Ze was 3 jaar toen ze bij ons kwam, we hebben haar dus niet als pup gekregen en daardoor heeft het een poosje geduurd voordat we een band kregen met elkaar. En het is nooit zo geworden als met Tess, zij heeft te lang voor zichzelf moeten zorgen om onzelfzuchtig te zijn. Maar toen ze ouder werd raakte ze helemaal gesetteld bij ons en kon ze laten zien hoe ze werkelijk was: liefdevol, geduldig en erg grappig.
Tess is 11 jaar geworden, ze werd op een gegeven moment ziek en na een paar dagen moesten we de beslissing nemen om haar in te laten slapen. Het is denk ik de moeilijkste beslissing van mijn leven geweest. Mijn verstand zei dat ik haar ermee hielp, dat ze waardig kon sterven terwijl ze nog een hond was in plaats van een afgetakelde hoop zieke ellende. Maar mijn gevoel zei dat ik haar in de steek liet. Zij die er altijd was voor mij, moest nu doormaken dat ik haar liet inslapen.
Ze kon zich ook niet overgeven, zodat het moment van de euthanasie verschrikkelijk was.
Ik heb me finaal binnenstebuiten gehuild hierover. Zowel over het gemis van haar als over mijn beslissing, ik had er zo’n enorme spijt van, ook al wist ik dat het niet terecht was. Ik voelde me zo verschrikkelijk schuldig.
Op een avond zat ik met mijn zus daarover te praten, ik was uiteraard weer helemaal in tranen. En op dat moment zag ik een beeld voor me. Het was als in een zonnig bos, maar het licht was veel feller. En Tess kwam op me toe rennen en vlak voor me sprong ze op, met een blije snoet.
Toen was het beeld weg en een enorme rust vulde me. Dit was haar manier om te laten weten dat mijn beslissing goed was geweest en dat ze nu gelukkig en gezond was.
Ik heb toen weer gehuild, maar het voelde heel anders. Tranen van opluchting en geluk. Het was goed zo.

Nu hadden we alleen Lynn nog maar en die hechtte zich meer aan ons nu ze alleen was.
Op 1 november 2012 kregen we ’s nachts telefoon, ik vergeet het nooit meer.
Mijn broer was op zijn werk op een afschuwelijke manier verongelukt, hij was dood.
Hij werkte bij een ijzergieterij en had nachtdienst. Die nacht is een heftruck die geladen was met een bak gesmolten ijzer van achter op hem ingereden en heeft hem verpletterd en verbrand. Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haal om dit zomaar te typen, het is immers te verschrikkelijk voor woorden.
Het is inmiddels 6 jaar geleden dus maar ik ben er nog steeds kapot van. De allerscherpste randjes zijn van het verdriet af, maar het nog steeds iets waar ik eigenlijk niet over kan praten.
Na het ongeluk ben ik ook een poos onbereikbaar geweest. Voor iedereen, dus ook voor mijn man en mijn kinderen, mijn zus, wie dan ook. Ik was volkomen opgesloten in mijzelf, de enige die echt tot me door kon dringen was Lynn. Omdat ze er gewoon was, met haar besnorde koppie, haar lijfje tegen me aan. Ze vroeg niet, ik hoefde niet te praten, alleen haar warmte te voelen. Ik kon helemaal mezelf zijn bij haar. Voor alle anderen en de rest van de wereld voelde het alsof ik in een glazen bubbel leefde. Ik zag en hoorde alles maar kon nergens deel van uitmaken en bij niemand komen en niemand kon bij mij komen. Behalve Lynn. Lynn probeerde niet om me uit die bubbel te halen, zij kroop er gewoon bij in.
En toen heb ik ook met haar eindeloos gewandeld, omdat ik met haar alleen kon zijn zonder me eenzaam te voelen en ook weer alle verdriet kon uitschreeuwen, uithuilen, hardop tegen mijn broer kon praten zonder dat zij vond dat het gek was….
Lynn is 14 jaar geworden en was op het eind eenvoudig op. Ze is heel rustig ingeslapen en ik had er vrede mee, maar wel weer heel veel verdriet.
Twee maanden later kwam pup Lenny. Ook met hem heb ik weer een heel speciale band. Gek genoeg herken ik heel veel van mezelf in hem. Misschien was het daarom ook niet moeilijk om hem te kiezen. Vanaf het moment dat ik hem op mijn arm had, hij was toen 3 weekjes oud, wist ik: Dit is hem. Ondanks dat zijn broertjes en zusjes even schattig waren natuurlijk, welke pup is dat nou niet. Maar hij was degene met wie ik direct een emotionele klik voelde, dus hij werd ons hondje. Ik begrijp hoe hij zich voelt als hij onzeker is, of juist uitzinnig blij. Hij kan ook echt verdrietig zijn, of pissig zitten mokken.
Hij is een hond, en niet ‘als ons kind’, laat dat duidelijk zijn. Ik zie honden ook niet als surrogaat mensen. Want juist het hond-zijn maakt hem/haar zo speciaal, de connectie tussen mens en hond. Met wederzijds respect en als het goed is heel veel wederzijdse liefde. Een hond verrijkt mijn leven en vult gaten op zoals mensen onderling dat niet kunnen.

paw

Sprookjes bestaan

Algemeen

Hou je van sprookjes? Ik wel. Niet alleen toen ik kind was, maar nog steeds. Ik heb ook boeken vol, oude en nieuwe. Ook het sprookje van Carlo Collodi, over Pinocchio. De oude Italiaanse houtsnijder Gepetto maakt een marionet, die ’s nachts tot leven wordt gebracht door Fata Blu, de Blauwe Fee. Ze belooft hem dat hij op den duur een echte jongen mag worden, als hij zich goed gedraagt. Ze geeft hem daarvoor een geweten in de vorm van Grillo, in het Nederlands Japie Krekel.
“Wat is een geweten?” vraagt Pinocchio. “Dat is het kleine stemmetje dat zegt wat wel en niet goed is” legt de Blauwe Fee uit.
Mooi hoor, zo’n beeldspraak.
Helemaal niet, het is geen beeldspraak, dat merkte ik vanmorgen.
Ik had de kinderen naar school gebracht en ik heb vandaag geen kleintjes in de dagopvang.
De sportschool draait nu na de vakantie weer het gewone rooster, dus ik zou vanochtend mooi kunnen gaan sporten, dan hoefde ik vanavond niet.
Ik nam mij voor om vroeg te gaan, maar de sportschool was nu nog niet open. Eerst even een kopje koffie dan. En ik had ook nog wel tijd voor een klein spelletje op de laptop. Het klinkt vast heel oubollig maar ik vind het leuk om Spider Solitaire te spelen, en dan inmiddels op het niveau ‘moeilijk’. Het is een heel gepuzzel en juist dat vind ik er leuk aan.
Ik zette de laptop aan en ging aan het puzzelen. Ik kwam een heel eind maar uiteindelijk verscheen ‘Geen zetten meer mogelijk’ op het scherm. Aaahw, jammer. Het spel moet sowieso op te lossen zijn, dus ik had het anders moeten doen. Ik keek op de klok. De sportschool ging over 5 minuten open, het is heel dicht bij ons huis, dus ik moest nu eigenlijk mijn spullen gaan pakken.
Maar zou ik niet nog éen keertje mijn spel even proberen dan, even een nieuwe ronde en daarna naar de sportschool? Ja, uitstel, ik wist het zelf, maar de puzzel lokte zo…
“Pok!” hoorde ik ineens en er zat een groene krekel naast me op tafel. “Ja zeg!” zei ik tegen hem, “Wat is dit nou weer”. Hij zei niks terug, nam een sprong en landde op de Escape-toets van de laptop! Dit was Japie Krekel, mijn geweten, geen twijfel mogelijk. De hint was overduidelijk. Stop met die tijdverspilling en ga naar de sportschool! “Oke, oke, ik ga al” mompelde ik en ging naar de keuken om mijn waterfles te vullen en naar boven om mijn sporttas te pakken. Ik wilde de laptop niet dichtklappen, dan zou ik mijn geweten pletten.
Toen ik weer beneden kwam was Japie weg. Nergens meer te bekennen. Hij had z’n plicht gedaan, was nu vast naar iemand anders onderweg om die te vermanen. Dus de laptop ging dicht en ik ging sporten. En het ging supergoed vandaag.
Dus roep maar niet te hard dat sprookjes niet bestaan, Japie Krekel bestaat gewoon echt.
Hier is het bewijs:

Japie

Zolder

Bezinning

De zolder. Een bergplaats, extra logeerplek, maar heel vaak gewoon een stortplaats.
“Wat moeten we hiermee? Eh, weet niet, zet maar even op zolder” En voor je het weet kan je niet meer lopen van de bende die je toch niet weg wilt gooien.
Nou hebben we voor de woonkamer plannen voor wat herinrichting. Onder andere dat de werkplek en administratie daar weg moeten. Naar zolder ja. Maar dan moet het eerst wel zo zijn, dat het daar goed toeven is. Dus voor de woonkamer, is eerst de zolder aan de beurt. En serieus, want we hebben grote plannen voor een kastenwand, een logeerhoek en een werkplek. Maar voordat dit veelbelovende idee gerealiseerd kan worden, moeten we eerst opruimen. Grondig opruimen.
We zijn al druk bezig geweest, dat is niet in 1 dag klaar. En weet je? Behalve opslag voor materialen (handwerkspullen, restanten laminaat, extra dakpannen etc) is de zolder eigenlijk gewoon een museumpje. Een heel persoonlijk museumpje, met een vaste collectie en een wisselexpositie.
In onze vaste collectie zit geen enkel systeem. Spullen van 4 generaties zitten door elkaar, maar wat een herinneringen! Alles vertelt een eigen verhaaltje. De stoel waar mijn oma altijd in zat met het voetenbankje wat mijn opa erbij gemaakt had. Melkbussen met het opschrift : Gebr.de Vries, afkomstig van de boerderij van Berts vader. Dingen die zo oud zijn dat ze een stukje unieke familiegeschiedenis vertegenwoordigen.
Het kleine houten sleetje waar we vroeger op de hei mee speelden als het flink gesneeuwd had. We pasten er niet alledrie op, dus om de beurt, maar wat kon je hard van de heuvel af, in vergelijk met de grote sleeën van de anderen. De kolenkit van vroeger thuis, die ik in de jaren ’80 beschilderd heb met “volksschilderkunst’, wat in die tijd helemaal in was.
En dan de dozen en kratten met ‘allerlei’, waarin echt alles door elkaar zit. Een antieke knijpbril van Berts opa, of misschien zelfs wel overopa, in een oeroud foedraaltje.

bril.jpg

De eerste schoentjes van Irene en Tim. Ach kijk nou…..

schoentjes

De kleinste zijn van Tim, hij liep al heel vroeg. Maatje 20, hij heeft nu maat 45. Die van Irene zijn aan de voorkant helemaal afgesleten van het geschraap over de stoep als ze op de loopauto zat. Sweet memories. Twee monopoly-spellen, eentje superoud en eentje oud. Afkomstig van zowel de De Vries- kant als de Van Bloois- kant. Een poppenwagen, een racebaan, een voetbalspel. Een hele serie meisjesboeken van Irene, over Cindy. Titels als: ‘Cindy op ballet’ en ‘Cindy danst de sterren van de hemel’. “Cindy springt een gat in de ozonlaag”, hoor ik in herinnering mijn broer zeggen en ik schiet in de lach. Van Tim zijn er momenteel wat minder boeken aanwezig, ik heb juist, met zijn toestemming, een heel stel boeken over sterren, planeten en ruimtevaart uitgeleend aan een jongetje dat hier in de opvang komt. Bijna 5 jaar oud en hevig geïnteresseerd in die materie, ik zie Tim er in terug. Nogmaals sweet memories.
Maar ook schoolwerkjes, zowel van mezelf als van mijn kinderen.
Mijn schoolrapport van de lagere school, met de opmerking van de juf van de 1e klas: “Niet zo kwebbelen, Anneliesje!’ Een verslag van Bert over techniek. : “Kijk eens aan, ik had een 7 ½” ,zegt hij terwijl hij het doorbladert. Alles is inmiddels gedateerd natuurlijk maar we bewaren het. Evenals de schriften van mijn vader met berekeningen die hij heeft gemaakt voor verschillende zonnewijzers. En tot mijn verrassing tref ik zelfs een hele beschrijving en berekening aan van de zonnewijzer op de Martinitoren in Groningen. Geen idee dat hij daar mee bezig is geweest, bijzonder!
Ik wil Berts oude bureautje graag gaan gebruiken op de nieuwe werkplek, maar de laatjes zitten nog vol. Brieven van zijn moeder in luchtpost-enveloppen, uit de tijd dat hij stage liep in Canada.

briefBeschrijvingen van ditjes en datjes, van een vakantie, maar ook de zin: “jongen, schrijf toch eens!” Wat kan ik me goed voorstellen hoe zijn moeder zich gevoeld moet hebben, haar zoon aan de andere kant van de wereld en nog geen skype of what’s-app om makkelijk contact te houden. Dan wil je toch wel iedere week een brief?
De brieven gaan in de bewaardoos met “Bert” erop. Evenals de foto’s van schoolkampen, zijn militair paspoort en een stel afgrijselijke pasfoto’s van door de jaren heen. Maar welke pasfoto is nou ooit leuk?
Er zijn op zolder nog veel meer foto’s, bergen foto’s. Dozen vol afdrukken, dozen vol dia’s. Van 3 generaties, en een paar foto’s zelfs nog van een generatie verder terug. Talloze vakanties, feestjes, familiegebeurtenissen, portretten, allemaal vastgelegd. Foto’s van mensen waarbij je denkt : Wie zijn dat in vredesnaam? En foto’s van mensen waarbij je denkt: Ach ja….. We nemen ons voor om ze een keer echt uit te zoeken en te sorteren. Maar niet nu, dat gaat dagen kosten.
Tassen vol kinderkleding voor crisis-pleegkinderen. Zulke kindjes staan na een telefoontje van pleegzorg met een uur voor onze deur, met niet meer bij zich dan ze aan hebben. Dan is het fijn om wat in voorraad te hebben. Zoveel mensen hebben ons hiermee geholpen, we kunnen er inmiddels een paar planken mee gaan vullen in onze nieuwe kast.
Ook de rest van onze vaste collectie krijgt straks een plaats in de nieuwe kastenwand, er is niet zoveel wat we hiervan weggooien. Het is als een impressie van ons leven en ons verleden.
De wisselexpositie is een ander lot beschoren. Zo hebben wij daar een aantal matrassen en dekbedden. Beelden van de tijd dat Tim hier nog woonde en af en toe een hele groep vrienden uitnodigde die dan allemaal konden blijven slapen, komen boven. In iedere ruimte in huis lagen dan wel matrassen. Eveneens sweet memories, maar tijden veranderen. Ze zijn niet meer nodig, dus ze gaan weg, dat hoofdstuk is afgesloten. Mappen uit de begintijd van mijn bedrijf, oud cursusmateriaal van Bert, het kan weg. Speelgoed van de opvang wat niet meer compleet is, gaat ook weg. Ook aan al die dingen zitten herinneringen, maar die gooi ik immers niet weg, alleen de spullen. Een oude salontafel, te goed om weg te gooien, die moet naar de Kringloopwinkel. Oude motorkleding, afgedragen winterjassen, we doen het weg. Wel even de zakken nakijken natuurlijk maar helaas vinden we geen briefgeld of andere leuke verrassingen.
De kleding die we droegen op onze eerste date bewaar ik wel. We trekken het nooit meer aan, maar het heeft emotionele waarde, evenals onze trouwkleding. Daar is in de nieuwe kast ook wel een plekje voor.
Er is zoveel dat weg kan dat we een hele aanhanger vullen om mee naar de grofvuilstort te gaan.

stort
Zonder emoties gooi ik samen met Bert de matrassen en de zakken met afgedankte of kapotte spullen in de daarvoor bestemde containers. Rommel hoort niet thuis in een goed museum. Alleen dingen van waarde. En die verdienen een mooie plek. Ik heb echt zin om de zolder op te knappen!

Zin in/van sporten (Deel 2)

Algemeen

Dan ga ik nu een tweede lans breken voor het belang van sporten. En wel met een heel specifiek en persoonlijk verhaal. Maar ik hoop dat het toch, in het algemeen, duidelijk maakt hoe je je gezondheid kan verbeteren door te sporten. Daarnaast hoop ik dat anderen, die in dezelfde situatie zitten als Irene, hierdoor geïnspireerd worden.
Toen mijn dochter aan het eind van de puberteit kwam, bleek dat ze een vervelende aandoening aan het ontwikkelen was. Lipoedeem. Dat typ ik nu even zo gemakkelijk, maar het heeft lang geduurd voor het duidelijk was. Want al komt dit bij 11% van de vrouwen voor, nog steeds is er erg weinig bekendheid mee, zowel publiekelijk als in medische kringen. Ze heeft er zelf onderzoek naar gedaan voor haar Master Zorgtraject en ik citeer uit haar Ontwerpproject:

11% van de vrouwelijke bevolking lijdt in meer of mindere mate aan de ziekte lipoedeem. Lipoedeem (wat letterlijk vet en oedeem betekent) is een ziekte waarbij het vetweefsel ongelijk is verdeeld over het lichaam, waardoor er vetophopingen ontstaan. Deze ophopingen kunnen leiden tot ernstige pijnklachten en in een verder stadium tot invaliditeit.
Lipoedeem komt voornamelijk voor in de (onder)benen. 30% van de patiënten met lipoedeem heeft ook oedeem in de bovenarmen. Opvallend is dat, in tegenstelling tot veel andere oedeemsoorten, de voeten en handen niet worden aangedaan
De ziekte komt vrijwel alleen voor bij vrouwen en is een hormonale aandoening.

Ben je geïnteresseerd in het hele onderzoek, dan kan je ongetwijfeld meer informatie krijgen via irene.vangerner@hu.nl
Het voert te ver om nu alle medische details te bespreken, maar het was voor Irene niet altijd gemakkelijk om met haar aandoening om te gaan. Uiteraard heb ik toestemming gevraagd of ik hierover mocht schrijven en haar antwoord was: “Zeker, maar maak het niet te dramatisch.” Dus dat doe ik dan ook niet.
Maar wel wil ik benadrukken dat er naast het lichamelijke probleem ook een niet te verwaarlozen psychisch probleem aan gerelateerd is. Het is niet fijn als je onderlichaam 2 of 3 kledingmaten groter heeft dan je bovenlichaam. Het is niet fijn als je voelt dat je nagekeken wordt. Dat er opmerkingen over je gemaakt worden, dat je “adviezen” krijgt om af te vallen. Ook als moeder deed dat mij pijn.
En het is toch een schrikbeeld dat het in de toekomst erger kan worden en dat je naast meer pijn klachten zelfs de kans loopt immobiel te  worden.
Ze leeft gezond, en afvallen heeft geen effect op de aangedane zones van haar lichaam. Het is wel belangrijk dat haar gewicht op peil blijft, want hoe zwaarder ze zou zijn, hoe meer belastend dat is voor haar heupen en benen.
Steunkousen geven de compressie die verlichting kan geven en verergering kan vertragen, maar welke jonge meid wil nou steunkousen dragen…. toch deed ze het trouw, ik bewonder dat. Alleen als het echt zomer was, liet ze de kousen wel eens in de kast liggen.
Ze bleef altijd nieuwe mogelijkheden zoeken om haar situatie te verbeteren. Juist omdat er zo weinig over bekend is, en al helemaal ontzettend weinig over behandeling, ging ze zelf experimenteren. Ze had in haar onderzoek al geconstateerd dat het heel belangrijk is dat de doorbloeding zo goed mogelijk blijft en beweging stimuleert dat. Dat betekent sporten.
Nu is ze net zo’n sporter als ik. Dus met tegenzin, maar toch gemotiveerd vanwege de mogelijke effectiveit, ging ze gericht sporten. Twee maal in de week, eerst bij Ladyline, maar “haar” vestiging heet nu Figuura.
In een infraroodcabine volgt ze een pittig programma, vooral voor de benen en de heupen/buik en sinds januari heeft ze daar ook compressietherapie bij. Het is zwaar. Echt. En ze doet dit nu al bijna 3 jaar. Maar wat een resultaat!
Ten eerste is al bereikt dat de lipoedeem sowieso niet verergerd is. Dat is al heel wat. Maar ze voelt ook dat haar benen niet meer zo zwaar en pijnlijk zijn, dat is natuurlijk ook geweldig.
En als klap op de vuurpijl is haar figuur veranderd en niet zo’n beetje ook. Wat niemand voor mogelijk hield, want lipoedeem is niet echt behandelbaar: ze raakt omvang kwijt op de aangedane plaatsen. En dat is heel goed te meten, niet in (kilo)grammen maar in centimeters.
Zit u goed op uw stoel, lezer? Vanaf het het startmoment tot nu is zij maar liefst 64 cm omvang van haar onderlichaam kwijtgeraakt! Ik tel af: 16 cm van de heupomvang, 23 cm van de dij-omvang( een cruciaal punt bij lipoedeem), 14 cm van haar knieën en 11 cm van haar kuiten. Ik geef het je te doen, ik ben zo ontzettend trots op haar!
Ze kan nu gewoon in de winkel laarzen kopen, die dicht kunnen . Een leuke spijkerbroek. Een mooi jurkje, omdat het niet meer zo is dat ze aan de bovenkant maar 38 en aan de onderkant maat 42 nodig heeft. Dat doet natuurlijk veel voor je zelfbeeld en je zelfvertrouwen.
Als moeder moet ik nog even kwijt dat ik er echt bewondering voor heb hoe ze er überhaupt al die jaren mee omgegaan is. Natuurlijk waren er wel eens tranen ( Nee, Irene, ik maak het niet te dramatisch, wees maar niet bang), maar ze was toch meesttijds positief en vastbesloten om een remedie te vinden.
Lipoedeem kan niet echt genezen. Maar zij zorgt er wel voor, dat voor haar de klachten tot een minimum beperkt blijven op deze manier. En haar kennende houdt ze dit ook vol, al is het haar hele leven. Op gewicht blijven, veel beweging zoals lopen en fietsen naar werk en winkels, en heel belangrijk: het specifieke sporten. Twee keer in de week.
Ken je iemand met lipoedeem waarvan je denkt: die moet dit stukje lezen? Deel het dan gerust.
Ik heb het geschreven als compliment aan Irene, maar ook zeker als inspiratie voor lotgenoten.

lipoedeem

Emancipatie/Evrouwcimatie

Mening

De meeste mensen die mijn stukjes lezen weten wel dat ik een voorstander ben van emancipatie.
Ik ben beslist geen feministe, ik vind zelf dat je dan al gauw de rollen omdraait. En dus nog niks verandert.
Maar ik ben er wel van overtuigd dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn. En dat is iets anders dan gelijk.
Want behalve de lichamelijke verschillen zijn er wel degelijk grote verschillen tussen de aard van mannen en die van vrouwen.
Ik heb mijn kleuterleidsters- opleiding eind jaren 70 gedaan. Toen was de feministische golf in volle gang en vertaald naar mijn opleiding betekende dat, dat je niet aan rolbevestiging mocht doen en dat al het speelgoed en ander ontwikkelingsmateriaal zowel voor jongens als voor meisjes moest en mocht zijn.
Mee eens, ieder kind moet kunnen spelen zoals het bij haar of zijn ontwikkeling past.
Maar in de praktijk bleek dat het niet zo werkt, dat als je meisjes ook met auto’s laat spelen en jongens ook met poppen, ze gelijk worden in hun belangstelling en in hun vaardigheden.
Dames en heren, we zitten gewoon anders in elkaar. Punt. En ik vind persoonlijk dat we elkaar daarmee prima aanvullen. Als we het maar accepteren en niet geforceerd willen dat vrouwen zakelijker en technischer worden en mannen zorgzamer en gevoeliger. Tenminste niet door de rollen om te draaien. Want een zakelijke en/of technische vrouw denkt toch anders dan een zakelijke en/of technische man. En een zorgzame, gevoelige man toont dat anders dan een zorgzame en gevoelige vrouw, alle genderneutrale (dat woord bestond nog niet eens in de jaren 70!) opvoeding ten spijt.
Vrouwen hebben andere hormonen dan mannen en aangezien wij allen het resultaat zijn van onze hormoonwerking blijven we verschillend.
In mijn kinderopvang is veel speelgoed en  alle kinderen mogen daar mee spelen. En ik zie grote verschillen. Als ik  kinderen vanaf de babyleeftijd hier heb,  mag ik toch aannemen dat het niet aangeleerd is, maar aangeboren. Als de meisjes met de auto’s spelen gaan ze gezellige ritjes maken, om te picknicken bijvoorbeeld, of ze zoeken een plekje in de parkeergarage omdat ze willen winkelen. Als de jongens met de auto’s spelen wordt er geraced of juist in de file gestaan, worden er veel brrrrroemmmm geluiden geproduceerd en is er niet zelden een politieauto of een brandweer nodig.
Als de meisjes met de poppenwagen spelen wordt de beer of pop zorgzaam aangekleed, toegedekt en mee naar buiten genomen voor een wandelingetje. Als de jongens met de poppenwagen spelen wordt er ofwel gekeken hoe hard je daarmee kan racen, ofwel wordt de pop/beer eruit gekieperd, de wagen op z’n kop gezet en bestudeerd hoe de techniek van de vering en de wieltjes werkt.
En als we groot zijn?
Gisteren gingen we naar de stad, Bert en ik. We moesten op een nieuwe bril voor Bert uit en verder gewoon een keertje wat shoppen, niets speciaals.
Het is eigenlijk hilarisch om te zien hoe we dat doen, mannen en vrouwen, en dan speciaal bij kleding kopen.
In de winkels voor dameskleding neuzen de vrouwen in de rekken, trekken van alles tevoorschijn en gaan met armen vol naar de paskamers. De bijbehorende mannen hangen intussen op een kruk of stoel of tegen de muur, vaak met hun mobieltje in de hand. De vrouwen passen de kleren, vragen soms hun man om zijn mening, die kijkt dan even op en zegt: “ ja mooi.” De vrouwen twijfelen eindeloos, kiezen nog eens een andere maat of kleur, doen het eerste toch nog maar een keer aan, draaien nog maar weer eens voor de spiegel heen en weer om van alle kanten te kunnen keuren hoe het staat en kopen van de 10 items misschien 1 of 2 dingen, de rest gaat terug. En vaak gaat alles terug.
In de winkels voor herenkleding lopen de mannen doelbewust naar wat ze willen hebben, pakken hun maat en lopen naar de paskamer. Hun vrouwen gaan dan helemaal niet op een kruk of stoel hangen en op hun mobieltje kijken, want zij zoeken ondertussen nog even verder naar wat nog meer leuk is. De man past zijn kleding, zijn vrouw vraagt: “Laat eens zien?”  En gaat vervolgens keuren. Getrek en gefrummel op zijn schouders, gestrijk over plooitjes, gepulk aan knoopjes, terwijl de man er lijdzaam bijstaat. De vrouw zegt: “Staat je goed! Of : “Nee dat moet je niet nemen”. En komt vervolgens met nog 3 items aan die hij echt even moet passen. En man doet dat gehoorzaam.
Ikzelf was gister net zo’n vrouw en ineens zag ik daar enorm de humor van in.
Laten we die verschillen tussen mannen en vrouwen maar omarmen , in plaats van ze te ontkennen of te proberen weg te werken. Het leven wordt er een stuk leuker van, er valt veel meer te beleven.

tek-symbool-man-vr-170_400_09

Zin in/van sporten ( Deel 1)

Algemeen

Nooit gedacht dat ik het ooit zou doen, maar ik wil in dit stukje toch echt een lans breken voor het belang van sporten.
Ik kom uit een a-sportief gezin. Sport had geen plaats bij ons, niet actief en niet passief. Dus geen lidmaatschap van een sportclub, maar ook geen Studio Sport op de zondagavond . Wel veel irritatie als een film op tv, waar we op ons hadden verheugd, niet doorging omdat er een voetbalwedstrijd werd uitgezonden (zo ging dat in die tijd). Mijn moeder was erg goed in briefjes schrijven voor de gymleraar waarom we niet mee konden doen. Het enige wat we wel moesten was zwemmen leren, maar dat was natuurlijk ook wel heel belangrijk.
Geen sportief gezin dus, maar wel een bourgondisch gezin. Lekker eten en drinken, niet teveel actie, vieren wat er te vieren valt, dat was onze levensinstelling.
Er was dus van huis uit geen enkele stimulatie om ook maar íéts aan sport te doen, maar ik had er zelf ook totaal geen behoefte aan. Ik ben sowieso niet zo’n teamplayer, dan vallen er al veel sporten af natuurlijk, maar ik hield ook niet van individuele sporten en al helemaal niet van een wedstrijd-element.
Het enige wat ik altijd wel heel graag had gewild was paardrijden. En toen ik 28 was ging ik dat ook daadwerkelijk doen. Ik hield van het contact met het paard, en genoot vooral van de buitenritten samen. Volgens mij deed ik het ook best aardig, maar ik wilde nooit meedoen aan dressuur- of springwedstrijden. Toen Irene groot genoeg was mocht ze ook gaan paardrijden en het was leuk omdat samen te doen.
Door persoonlijke omstandigheden zat ik op een gegeven moment in een heel stressvolle periode. En in plaats van dat het paardrijden me toen ontspanning gaf, bracht ik mijn stress over op het paard. Geen goede situatie en ik besloot te stoppen.
Daarna heus wel eens gedacht dat het “goed zou zijn om iets aan sport te doen” maar omdat ik de echte motivatie miste had ik ook de zelfdiscipline niet om die gedachte in praktijk te brengen.
Ondertussen werd ik er niet gezonder op. Ik heb al wel vaker iets verteld over astma en het gevolg daarvan voor de conditie van mijn longen. Ik sta onder controle van een gespecialiseerde verpleegkundige en krijg tenminste 1x per jaar een longfunctietest. Mijn medicatie wordt naar gelang de resultaten aangepast. Maar de laatste jaren gingen die resultaten ondanks die aanpassingen achteruit. En ik kreeg steeds vaker en makkelijker longontsteking. Ik ging me zorgen maken. Grote zorgen. Hoe zou dat over een paar jaar zijn met mij, als mijn conditie almaar afneemt en ik steeds meer tijd nodig heb om van de longontstekingen te herstellen? Ik kreeg een doembeeld in mijn hoofd van mijzelf in een scootmobiel met zuurstofflessen in het mandje. Zou sporten helpen? Maar ik had er de conditie niet voor! Iedereen moest zich altijd aanpassen aan mijn lage wandeltempo en fietsen doe ik al helemaal niet met anderen. Ik vroeg een apart gesprek aan met de longverpleegkundige en ze nam alle tijd om met mij m’n zorgen door te spreken. En ze zei: “Nee ik kan je niet garanderen dat je niet over 10 jaar in die scootmobiel zit. Maar ik kan je wel vertellen dat ik mensen heb gezien die na 10 jaar veel fitter waren dan dat ik tevoren kon vermoeden en andersom dat er fitte mensen waren, waarbij het ineens snel bergafwaarts ging. Ga het proberen, dat sporten. Ga naar de sportschool en leg je situatie uit. Kijk wat je doen kan, om je conditie niet verder te laten afnemen”.
Ik ben gegaan. Als ik hier niet door gemotiveerd was, had ik het beter helemaal op kunnen geven. Ik kreeg goede begeleiding, waardoor ik wel tegen mijn grenzen aan, maar niet over mijn grenzen heen ging. Twee keer in de week. Eerst een half uur, later 3 kwartier, inmiddels, anderhalf jaar later,een uur. Op de loopband, eerst 4 km per uur, inmiddels 6. Op de hometrainer, eerst 10 minuten, inmiddels een half uur. En dan incidenteel op de roeibank, en ook tussendoor wat op de toestellen voor buik- en beenspiertraining. Toen ik in april begonnen was, kreeg ik in september weer een longfunctietest. Was nog niet zo goed, maar ik moest doorzetten. De schade die door 56 jaar astma veroorzaakt was kon niet in 5 maanden verdwijnen. Ik bleef dus netjes 2x in de week gaan, ook al vond ik er niet veel aan en moest ik mezelf er soms heenschoppen. Misschien hielp het zelfs wel dat Bert mijn abonnement betaalt, gevoelsmatig moet ik dat wel verdienen.
En ik begon toch echt te merken dat mijn conditie beter werd. Ik kon langer goed doorlopen, was minder snel buiten adem en voelde me sowieso “ruimer” in de borstkas, ik weet niet hoe ik dat anders moet verwoorden.
We planden in het voorjaar onze  zomervakantie: wandelen over de Hexenstieg in de Harz. 7 wandelingen , in totaal 100 km.
Ik had er zin in , want wandelen heb ik (ook met mijn destijds lage tempo) altijd wel heel leuk gevonden.
Het was geweldig. Prachtige natuur, heel afwisselend. Klimmetjes, grote klimmen, rechte stukken, afdalingen, ik kon het allemaal. Ik had er niet meer moeite mee dan Bert. En ik was werkelijk mega trots dat ik dit gedaan had. 100 km! Ik had het gepresteerd en nog zonder veel moeite ook!
Twee weken na thuiskomst stond er weer een longfunctietest op de agenda. Ik ging er met gemengde gevoelens heen. Ik hoopte dat de conditie van mijn longen stabiel was gebleven, dat de neergaande lijn van de laatste jaren gestopt was. Maar wat als dat niet zo was?
Ik blies en blies, als de wolf in het sprookje van de 3 biggetjes, in het apparaat en was erg zenuwachtig toen de printer begon te rammelen om het papier met het resultaat uit te printen. Ook de vorige werd ter vergelijking nog uitgeprint.
Wat ik niet had durven hopen: het was niet eens niet minder dan vorige keer, het was zelfs beter! En niet zo’n beetje ook.

longtest
Ik ga niet alle waardes uitleggen maar alles was verbeterd. De peakflow was van 6 naar 7,5 gegaan, maar liefst 25% omhoog!
Een fantastisch geluksgevoel vulde me terwijl ik de scootmobiel achter de horizon zag verdwijnen. Het lukte! Het lukte echt! Littekenweefsel in de longen wordt niet verminderd, maar de ademhalingsspiertjes en de grote spieren in de borstkas zijn zoveel sterker geworden dat ik veel meer zuurstof kan opnemen. En daardoor in alles fitter ben. En dat komt ECHT door het sporten.
Ik was zo blij dat ik doorgezet heb en ik ben nu zo gemotiveerd om door te gaan!
Het is dat ik met de auto was, anders was ik naar huis gedanst. Juist die week was ik helemaal alleen thuis, terwijl ik het zo graag wilde vieren! Dus ik heb het eerst op de gezinsapp verteld en daarna voor mezelf gewoon een lekker feest-etentje gemaakt. Met een glas wijn erbij.
Ik blijf tenslotte ook een bourgondiër.

etentje

Dochter (ofwel: zoete wraak)

Algemeen

“Hé, mam? “
“Ja kind? “
“Ik krijg m’n ramen nooit goed schoon, ze blijven altijd streperig. Hoe doe jij dat?”
“Ik gebruik spiritus.”
“Oh, goeie tip, ik ga het proberen!”
………………..
“Hé,mam?”
“Ja kind? “
“Het is er niet van opgeknapt, integendeel. Het is nou helemaal een rare streepzooi.”
“Hoeveel spiritus heb je in het water gedaan dan? “
“Water???? Jij zei: ik gebruik spiritus”
“O jemig kind ja, maar een scheutje in het zeemwater! Heb je het met zuivere spiritus gedaan?”
“Ja…. het ging al zo stroef……. Maar je had heel niet gezegd dat ik ook water moest gebruiken…., hou eens op met lachen!”
“Ja, sorry, had ik moeten doen, je bent ook pas 12 jaar het huis uit……”

“Ga je nog naar de stad, Irene? “
“Ja, ik ga denk ik maar met de bus, ben niet zo’n held met de auto in de stad. Moet ik wel even kijken waar ik uit moet stappen. O, halte Tsjoppin-straat.”
“Huh? Waar? “
“9292OV zegt : Tsjoppin-straat”
“Hoe schrijf je dat dan? Ik heb er nooit van gehoord”
“Even kijken hoor: C-h-o-p-i-n .Waarom lach je nou? “
“Whahaha meid, ik dacht dat ik je een culturele opvoeding had gegeven, maar dat valt wat tegen.”

“Ik wil ook nog even bij Coolcat kijken of ze iets leuks hebben, mam”.
“Prima, gaan we doen. O kijk, wat een leuk jurkje, Irene, dat moet je eigenlijk even passen!”
“Ja, inderdaad, heel leuk, even proberen!”
(Van achter het gordijn: ) “O wat handig, de voering is een broekje, sta je in ieder geval nooit in je onderbroek als je bukt”
( Gestommel en gezucht)
“Pff, het zit wel strak hoor.”
”Laat eens kijken? Ehm…. Irene? De beveiligingsclip zit door de dubbele voering, het is helemaal geen broekje”
“Mam, hou op met gieren en help me uit deze ellende, ik krijg dat ding nooit meer uit….”

“Wil jij een knoop aan m’n jasje zetten ,mam? “
“Jawel, maar dan ga jij heel goed kijken, want het is toch eigenlijk te gek dat ik dat nog steeds doe.
Kijk, je maakt eerst van garen een paar steekjes over elkaar, dat noem je een stoeltje. Daar komt de knoop op want anders zit ie te strak op de stof en krijg je ‘m niet door het knoopsgat”.
………
“Mam? Nu is van mijn andere jasje ook een knoop af, maar hoe zat dat nou, iets met een krukje ofzo? “

En toch is mijn dochter eigenlijk een heel handige en slimme meid, hoor! Die heel lekker kan koken (alhoewel ze er nog maar kort geleden achter kwam dat je van spruitjes de stronkjes en buitenste blaadjes moet afhalen voordat je ze kookt “O echt? Ik vond ze altijd al zo hard en taai, daarom aten we ze nooit…”)
Kijk vooral op haar blog Gezellige Gerechten, voor heerlijke recepten en veel inspiratie.
Ze is een keiharde werker, niet alleen in haar baan, maar ook om de vervelende lipoedeem die ze heeft zoveel mogelijk te beperken en liefst te elimineren. Ze houdt ervan mensen te verrassen, te helpen en het iedereen naar de zin te maken.
Maar een kleine revenge voor het blogje van gister mocht wel vond ik .

stoeltje

 

 

Moeder (gastblog van Irene)

Algemeen

Dames en heren, mijn moeder…

Ja jullie lezen het goed. Deze blog is  niet van mijn moeder, maar over haar. Het is weer eens wat anders toch? Ze schrijft over dagelijkse dingen. En over minder dagelijkse dingen, denk aan haar blunderblog. (Gelukkig is dat geen dagelijkse kost ;)) Maar sommige dingen verzwijgt ze. Dus vond ik het de hoogste tijd om daar eens even wat over te schrijven. Het zijn soms zulke bizarre dingen, Bert Visscher zou zeggen “Je verzint het niet…” en zo geldt dit ook voor dit. Je verzint het gewoon niet.

Probeer je het volgende eens voor te stellen. Want met beeld er bij is het echt leuker, ik kon alleen geen foto’s maken. Afgelopen weekend was ik met moeders een weekendje naar de sauna. Het was mooi weer dus we lagen een tijdje lekker in de grote tuin op de ligstoelen. Moeder lag naast me. Grote handdoek op de stoel en een omslaghanddoek aan. We keken recht in de zon dus zij zocht een oplossing. Ze had de stoelhanddoek omhoog getrokken en als een soort afdak boven haar ogen gehangen. Eigenlijk lag ze er  bij als een combinatie tussen een Arabische kamelenverkoper en Moeder Theresa. Dat heb ik haar ook gezegd, maar het boeide haar niet. Na een tijdje kwam er een serveerster vragen of we nog wat wilden drinken. Ik tikte moeder aan want, ze had het niet door en zei “Wil je wat drinken, er staat iemand”. Van schrik wilde ze snel de handdoek van haar hoofd rukken, rechtop gaan zitten en antwoord gaan geven. En dat allemaal tegelijkertijd. Dit resulteerde in een enorm, zenuwachtig gewapper met allerlei lappen en ze raakte alleen maar meer verstrikt. Ik had kunnen helpen, ware het niet dat ik van mijn stoel afrolde van het lachen. Om het feest compleet te maken keek ze als Titia Konijn met knijpoogjes de serveerster aan, omdat die een beetje onhandig in het zonlicht stond. En dat allemaal om een spa rood te bestellen.

Of wat dacht je van die keer in Turkije. Ook daar waren we samen, een heerlijke week op vakantie met z’n tweetjes. En iedere avond konden we gebruik maken van een heerlijk buffet. Dus dat deden we ook. In een enorm restaurant. Met ook enorm veel loopruimte. Ineens verdwijnt moeder bijna uit beeld, ze zoeft over de vloer met haar voet en ligt nog net niet op de grond. Een beetje schaapachtig keek ik haar aan, wat was er nou? Er bleek een klein beetje aardappelpuree op de grond te liggen (nogmaals, je verzint het niet) waar ze op ging staan en over uit gleed. Een ober had het ook gezien en kwam direct aanvliegen met zo’n geel driehoekig bordje met “caution, wet floor” erop, om over de aardappelpuree heen te zetten.  Nodeloos te zeggen dat dit ook wel enige hilariteit mee bracht.

Uitglijden over eten is sowieso haar specialiteit. Afgelopen maand nog. We zouden de kaasplank aanvullen, dus liepen we samen van buiten naar binnen, ik achter haar aan. En net over de drempel volgde er een zelfde soort zoef. Dit keer was een weggerolde druif waar ze op ging staan de boosdoener. Maar zonder blikken of blozen en zonder enige gene zei ze alleen maar “Ik was vast met de eerste persing bezig”, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Er komen terwijl ik dit typ steeds meer herinneringen boven. Een kopje koffie in het ziekenhuis waar ik heen moest voor de dermatoloog. Moeders wilde een cappuccino. Op het bord stond Klein of Groot. Ons gesprek ging vervolgens ook zo:
“Mam wil je klein of groot”
“Normaal”
“Nee, klein of groot”
“Nee, doe maar normaal”
“Mahammm , klein of groot!”
“Kind wat zeur je nou”
Stonden we daar bijna ruzie te maken haha. Vervolgens draaide ik haar hoofd maar richting het bord en verzuchtte nog 1 keer “Klein of Groot”
“Oh, doe maar klein” zei ze beteuterd.

Of wat dacht je van een megagrote, rare stap in Bremen “omdat we nog wel snel konden oversteken ohnee het stoplicht is rood we doen het toch niet” waardoor haar pas  een soort kruising tussen moderne dans en een paard wat dressuur loopt werd.
En ik weer op de grond lag.

Dames en heren, mijn moeder.

Maar ze is echt heel lief hoor.  En een ster in haken en mij online haakles geven. En in blogjes schrijven. En in haast kinderlijk enthousiasme als er iets heel leuks gebeurt of iets lukt zoals ze bedacht had. En in nog honderd dingen meer. Alleen is het ook best leuk om een beetje te plagen met bovenstaande situaties. Ik doe namelijk noooooit rare dingen… dus we moeten toch ergens om kunnen lachen.

l416