Zo. We zijn weer thuis van een eindje toeren op de zondagmiddag (ja, klinkt enorm oubollig maar we hebben een oldtimer, dus dan mag dat) met daarbij een prachtige boswandeling inclusief blije hond, er staat een heerlijke stoofpot met kip en bockbier te pruttelen (gelijk even reclame maken voor de altijd fijne receptenblog van Irene: Gezellige Gerechten), er is nog een half flesje bockbier over (ach toch) dus nu een prima gelegenheid om het vervolg van de blog van gister te schrijven.
Waar waren we gebleven?
O ja, de lezer heeft ons achtergelaten in de auto naar Amsterdam. Nou, stapt u maar weer in, want we gaan verder.
Het was best druk toen we in de buurt van de Ziggo Dome kwamen, zo aan het eind van de middag waren er wat hysterische zakenmannetjes in te grote auto’s die vonden dat wij niet op die en die baan mochten rijden, knipperden omdat Irene zich aan de maximum snelheid hield, rechts inhaalden om ons vervolgens weer af te snijden en ondertussen kwaad naar binnen keken. Ik was te netjes om mijn middelvinger op te steken maar ik moest daarvoor op een gegeven moment zowat op m’n hand gaan zitten. Wat een irritant gedoe. En kom niet aan mijn dochter want dan kom je aan mij. Zo hoort dat bij moeders. Ze reed namelijk perfect. Puh!
We kwamen op  een grote parkeerplaats, waar iedereen door een stel goed samenwerkende parkeerwachters in no-time perfect op de plaats gezet werd. Toen we uitstapten zei Irene: ik wil altijd zo parkeren, kunnen we er niet een mee naar huis nemen? De mannen lachten en zeiden dat ze erg duur waren, dus we lieten het er maar bij. We waren ruim op tijd om nog lekker wat te drinken en te eten voor het concert begon, en we vonden een plekje in een eetcafeetje op het plein daar. We hadden ook niet veel later moeten komen want het liep snel vol. We namen een wijntje en na lang wikken en wegen koos ik voor patat met stoofvlees, wat heel uitnodigend op het bord aan de muur vermeld stond, tussen wat andere gerechten.
Ach jammer, dat was nou net op! Dan moest ik me maar behelpen met een flinke burger. Was uiteindelijk ook geen straf.
Irene zei: “We hebben nog wel even tijd, zullen we buiten een ijsje kopen? “Dat vond ik een goed plan, ware het niet dat we op het hele plein geen ijsje konden kopen. Maakte niet uit, we hebben heerlijk even in de buitenlucht gelopen na de warmte van het cafe. En we zagen bij de muur om de hoek van de Ziggo Dome een hele rij jongen mensen, vooral meisjes, met tassen, slaapzakken en weet ik veel wat nog meer allemaal. Later bleek dat het hier om ging: Concert B T S
Dat is toch niet te geloven, 2 volle dagen  tevoren al voor de concertzaal gaan liggen om maar vooraan te kunnen staan….. ik wist niet dat zoiets nog gebeurde, na heel vroeger de Beatles en in de jaren ’80 Doe Maar. Ik kan zelf niet bedenken waarom je dat zou willen. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde, anders werd de wereld wel heel saai, maar ik moest er toch wel even mijn ouwe hoofd over schudden.
Inmiddels was het de tijd dat de zaal openging voor ons concert. En wij hadden ook echt voor de zaal kaartjes en zo gebeurde het dat wij als VIPs tussen twee lange rijen mensen doorliepen. Want voor de ingangen van de balkons stonden heel veel wachtenden en voor de ingang van de zaal niet! We hebben nog wel 3x omgekeken of we het wel goed deden, maar een suppoost wapperde ons naar voren, het klopte echt.
Binnen wat muntjes gekocht voor drankjes en onze stoelen opgezocht, mooie plekken!
Ik haalde 2 glaasjes Prosecco, als je uit bent moet je het goed doen tenslotte.
Om half 8 begon het voorprogramma, en wel met Bastian Baker uit Zwitserland. Een singer/songwriter met een gitaar en hij kreeg de hele zaal mee, wat ik eigenlijk best heel knap vind. Meestal is er geen belangstelling voor een voorprogramma en nu zat immers de hele Ziggo Dome op Shania Twain te wachten en had niemand ooit van Bastian Baker gehoord.
Na zijn optreden was er pauze voordat het grote concert begon en Irene wilde even naar de wc. Ze bleef lang weg, maar ik dacht wel dat er lange rijen voor het toilet zouden staan. Toen ze terug kwam had ze een rood hoofd, ze plofte naast me neer en zei: “Naaaah! Nou is me toch iets raars overkomen!” Ik moest uiteraard bij voorbaat al lachen, maar wilde wel weten wat dan.
“Nou er stond een rij voor de muntjes-automaat en die wilde ik omzeilen om naar de wc te lopen en toen duwde een beveiliger me ineens naar voren”Ja, jij bent aan de beurt!”. Ik dacht ‘huh, wat’? Keek ik om me heen , bleek ik plompverloren de rij voor de Meet & Greet van Bastian Baker ingelopen te zijn . En toen stond ik ineens daar naast hem en hij zei: Let’s make a selfie!” En ik: “Eh ja, wacht ff, m’n telefoon zoeken…..” en ik was helemaal confuus en toen heeft ie een foto gemaakt! En ik heb nog steeds geen idee hoe ik daar dan gekomen ben!”

Ik moest er verschrikkelijk om lachen, zag helemaal voor me hoe ze paniekerig met een rood hoofd in haar tas naar haar telefoon stond te graaien, en toen moest ie nog aan op de selfiestand , terwijl iedereen natuurlijk dacht: Hallo, Meet & Greet, dan heb je je camera toch in de aanslag!
Dit is echt weer iets voor haar om mee te maken.
“Ben je nou nog naar de wc geweest? vroeg ik.
“Ja”, gierde ze, “Eerst vergat ik dat, maar ben nog omgedraaid!”
“Staat er nog een rij, denk je? Kan ik er veilig heen, zonder Meet&Greet?”
“Ja, ga maar gauw, kan best nog!”
En inderdaad waren de rijen opgelost en kon ik snel even naar de wc. Ik wilde ook mijn lippenstift even bijwerken maar moest als een prima-ballerina op mijn teenspitsen gaan staan want natuurlijk hingen de spiegels weer te hoog. Net als op een heleboel andere openbare plekken. En ik ben helemaal niet extreem klein!
Ik ging gauw weer terug naar de zaal en manouvreerde me langs de andere mensen van onze rij, waardoor ik een soort wave veroorzaakte van mensen die opstonden en weer gingen zitten.
Helaas stapte ik in het hengsel van een handtas en sleepte die mee, zodat zowel ik als de eigenares “HOOO!” riepen en de wave de andere kant op bewoog.omdat de tas weer terug moest nadat ik mezelf eruit bevrijd had. Daarna alsnog naar mijn stoel (visualiseer even de wave en roep jeeeej) en toen zat ik dan eindelijk weer. En op tijd, want de deuren gingen dicht en het concert begon.
Wat een mooie show! Ik was echt onder de indruk. Shania Twain is 4 jaar jonger dan ik, en het is haar aan te zien dat ze er niet meer uitziet zoals in haar clips van 20 jaar geleden. Maar wat een prachtige vrouw, ze “ownde” haar leeftijd om het zomaar eens te zeggen. Geen kunstgrepen, niet zonodig nog jong moeten zijn, maar vol levendigheid en uitstraling, zo mooi van zichzelf! Ik ben zeker geen dweper, heb vroeger ook nooit idolen gehad, maar ik vond haar echt inspirerend.

Ze had een hele goeie band, ze zong krachtig,zoals gezegd de show was mooi, het was echt helemaal top!
En dat was te merken ook aan het publiek, iedereen was enthousiast en genoot. Wat een leuke sfeer, wat een leuke avond.
Het programma ging aan een stuk door, ze eindigde tegen half 11 met ‘Man! I feel like a woman!’ Echt een uitsmijter. En toen was het ook echt klaar, geen toegift, gewoon afgelopen. Maar dat paste ook prima zo, niemand was daar teleurgesteld over. Zoals bij een vuurwerkevenement: een grote knaller als afsluiter en daarna is het afgelopen.
Het publiek roezemoesde de zaal uit en we liepen allemaal naar buiten, waar het nog zomers warm was.
We waren er verbaasd over hoe makkelijk we allemaal van de parkeerplaats afkwamen en hoe vriendelijk iedereen naar elkaar was op de vele,  verwarrende rijbanen. Wat een verschil met de machomannetjes van vanmiddag!
Toen we thuiskwamen hadden we niet meer de behoefte om nog te zitten en wat te drinken, we waren helemaal verzadigd van deze mooie avond uit.
Ik kroop in een lekker bed met frisgewassen beddengoed, met het heerlijke gevoel dat ik uit kon slapen en daarna nog een heel gezellige dag voor de boeg had.

Wordt vervolgd!