Het is vier uur. De laatste van de vijf kinderen die hier vandaag waren is opgehaald, ik ben vroeg vrij vanmiddag. En heb heel wat in het verschiet, ik heb hierna maar liefst vier dagen vrij!
Morgen ga ik naar Irene en samen gaan we naar Amsterdam, naar een concert van Shania Twain. Daar zijn we al eens eerder samen heen geweest, maar dat is voor mijn gevoel al honderd jaar geleden, volgens mij woonden we toen nog in Zeewolde. We hebben er enorm veel zin in. De dag daarna gaan we gezellig samen shoppen in Amersfoort. Irene heeft een hele waslijst aan dingen die ze nodig zegt te hebben, ik zie wel. Zal in ieder geval met haar meekijken wat leuk voor haar is, maar niet zelf dingen gaan aandragen. Daar heb ik mijn les mee geleerd. Pakte ik een leuk jurkje voor haar uit het rek, was haar reactie: ‘Oefff’. En ze keek erbij alsof ze een acute aanval van indigestie had. Ze mag het dus lekker zelf uitzoeken en ik zal op de juiste momenten Oh en Ah zeggen. Of misschien ook niet, wie weet ga ik wel gewoon een keer bikkelhard reageren. Zoals zij toen ik de paskamer uitkwam met een gebreide jurk en haar commentaar was: ‘Je lijkt wel een vaas!’ Ik heb hem niet gekocht natuurlijk. En nee, hij stond heus niet zo leuk, maar dat had ook wel wat subtieler gekund.
Daarna is het weekend, dus maandag pas weer aan het werk. Niet dat ik mijn werk niet leuk vind, ik heb juist een fotocollage gemaakt van alle twaalf kinderen en ik voel me enorm rijk als ik al die prachtige mensjes zie. Omwille van de privacy mag ik de collage hier niet plaatsen, anders had ik het trots gedaan.
Maar even wat tijd voor mezelf is ook heerlijk. Zoals vanmiddag om vier uur dus. Nog lang geen tijd om als een brave huisvrouw achter het fornuis te gaan staan en met mijn vrije gevoel wil ik wat anders gaan doen dan zogenaamd nuttige dingen. Waarvan ik er zo een heleboel kan bedenken: achterstallige administratie, poetsen, opruimen…. Nee, vanmiddag niet.
Ik maak een lekkere kop thee, zet een heerlijk relaxte ambient CD van Moby op, steek een stokje wierook aan en ga in mijn vensterbank zitten met de haakdeken. Toevallig (?) staat er op het theezakje: Wat is jouw favoriete me-time moment?
Nou dit dus. De zon schijnt naar binnen, ik voel me helemaal happy en haak aan de deken.
WOEF! blaft Lenny opeens hard en daar gaat de bel. Hm, wie kan dat wezen? Zal ik het laten voor wat het is? Maar ik ben toch al ruw uit mijn me-time gerukt, dus ik hijs me overeind en ga naar de voordeur. Even zie ik niemand staan voor het glas, ik zal toch niet voor belletje lellen naar de deur gegaan zijn? Maar dan zie ik een silhouet verschijnen en doe toch de deur maar open.
Daar staat een jong ventje met een badge van Essent op z’n jas, die me nota bene begroet met: “Hallo Annelies!” Alsof we vorige week nog samen koffie gedronken hebben. Die gluperd heeft mijn naam natuurlijk op het bedrijfsbord naast de deur gezien, daar stond hij naar te kijken toen ik hem niet zag.
“Pardon?” Vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. “Ik hou er niet van om zo aangesproken te worden, beetje beleefdheid kan geen kwaad dacht ik zo.”
“Hahaha”,lacht het kliertje, “Ik ben gewoon mezelf”
“Ja, ik ook’, snauw ik, “En ik hou ook niet van ongevraagde verkoop aan de deur”.
“O, gebeurt dat vaak?” Hij is onverbeterlijk. “Ik dacht alleen met bellen”? “Ja ook”, zeg ik ijzig, “En ik hoop van harte dat wat jij nu doet ook binnenkort verboden wordt.”
Ik neem niet de moeite om U te zeggen. Snotneus.
“Maar ik wil..”hoor ik hem nog zeggen,terwijl ik de deur dichtdoe. Jammer joh, ik wil ook wel eens wat.  Het is dat er een ruit in de deur zit, anders had ik hem dicht geknald.
Pffff, ik ben pissig. Mijn hele sfeertje is weg, vanwege zo’n opdringerig ventje die niet weet hoe hij zich gedragen moet. Zouden ze geen training krijgen in klantvriendelijkheid, maar gewoon de weg op gestuurd worden en zie maar hoe je de klanten binnen hengelt? Ik heb eigenlijk heel geen zin om er nog over na te denken.
De CD is inmiddels afgelopen en de wierook is opgebrand. Ik ga maar even een blogje typen en dan als een brave huisvrouw achter het fornuis staan.
Gelukkig nog me-time in het verschiet. Of you-and-me-time, maar met Irene voelt dat eigenlijk hetzelfde. Alle Oeffs en opmerkingen over vazen ten spijt.