Het was Irene’s idée om onze verjaardag samen te vieren, omdat zij 25 werd en ik 52.
Dat is mooi gespiegeld tenslotte.
Zij had de locatie geregeld en samen zouden we voor de catering zorgen.
Het feestje was op zaterdagavond. Mezelf kennende had ik besloten om reeds op vrijdagavond naar haar toe te gaan, zodat we samen op zaterdag genoeg tijd hadden om het voor te bereiden.
Want Tim moest zaterdagochtend nog werken, en ik zag mezelf al stressend en bekkend door het huis lopen omdat ik vond dat we veeeel te laat weggingen!
Die arme Bert en Tim zouden het dan moeten ontgelden en om hen dat te besparen en mijzelf wat gemoedsrust te bezorgen, was het plan om vrijdagavond per trein naar Irene te gaan.
Bert zou me naar station Groningen brengen, Irene me van station Amersfoort ophalen,
prima geregeld dus.
Netjes mijn ov-chipkaart opgeladen, ik was er klaar voor, moeder ging op stap.
De trein zou om 19.46 u. vertekken en ik betrapte me er op dat ik alsnog liep te stressen dat ik op tijd van huis wilde. Bert zei dat we tijd zat hadden maar ik liep alweer te heuen omdat het misschien druk was op de ringweg, en misschien druk in de stad en….
nou ja Bert leeft al wat langer samen met mij dus we gingen op tijd weg.
Lees: we waren er veel te vroeg.
Op het station bedacht ik dat ik bijna twee uur in de trein moest zitten en dat ik nog wel even wou plassen van tevoren.
“Heb ik daar nog tijd voor?” vroeg ik aan Bert.
“Als jij denkt dat je het in twintg minuten kan redden, ja dan heb je er nog tijd voor”.
Ik meende toch een zweempje sarcasme in zijn stem te horen.
Uiteraard was ik met twee minuten weer terug op het perron.
Bert moest nog even naar de motorzaak en ik zei: “Je hoeft niet te wachten tot de trein
vertrekt hoor, ik red me wel. Welke kant rij ik straks op?” Ik hou namelijk niet van achteruitrijden.
Bert wees het aan, we namen afscheid en ik klauterde met mijn weekendtas en schoudertas de trein in, ging op een vrije plaats zitten en zag Bert hevig gebaren op het perron.
Ok, ik zat dus alsnog in de verkeerde richting, dus andere zitplaats gekozen.
Bert zwaaide en liep weg, ik installeerde me. En dacht ineens: Sh***! Ik heb niet ingecheckt!
Ik durfde m’n spullen niet te laten liggen, dus zeulde ik mijn weekendtas en schoudertas weer door het smalle gangpad, trein uit, het perron op.
Ondertussen ging mijn telefoon, maar ik had geen tijd om hem op te nemen.
Ik rende naar een incheckpaaltje, gauw kaart ervoor, en weer terug in de trein met mijn hebben en houden. Mijn stoel was nog vrij , dus wederom geïnstalleerd.
En even op mijn telefoon gekeken. Sms-je van Bert: ‘Vergeet je niet in te checken?’
Ik was te eerlijk om terug te sms-en ‘natuurlijk niet’ dus ik liet hem weten dat ik er net aan
gedacht had.
Maar ik was niet de enige hoor, ik hoorde ineens een meisje achter me hartgrondig “Kak!” zeggen en ze rende de trein uit, zij liet wel haar spullen achter. En ze was ook weer op tijd terug voor de trein vertrok.
En geloof het of niet, ik zag verderop nog iemand de trein uitvliegen naar de incheckpaal
en weer terug. Ik voelde me iets minder dom.
Ondertussen waren er aardig wat meer passagiers in de trein gekomen en ik kreeg gezelschap van een mevrouw. We knikten vriendelijk naar elkaar en zaten vervolgens zo’n half uur zwijgend naast elkaar.
Ik keek uit het raampje en had kinderlijk plezier in de weilanden met koeien en slootjes die zo diagonaal langs je heen glijden.
“Goedenavond, plaatsbewijzen alstublieft” riep de conductrice die onze coupe binnenstapte.
Men dook collectief in tassen , jassen en zakken en toverde kaarten en kaartjes tevoorschijn.
Mijn buurvrouw had een kortingspas met een papieren kaartje, ik zat met mijn ov-chipkaart paraat.
De conductrice pakte hem aan en hield hem voor de scanner. Stilte. Ze keek naar mij.
En weer naar de scanner. En weer naar mij. “U heeft niet ingecheckt mevrouw!”
“Jawel!” zei ik verbaasd, “In Groningen, ik ben er zelfs de trein nog voor uitgerend”.
Ze tuurde op het schermpje van de scanner.
Ik zag dat iedereen belangstellend meekeek en luisterde, zou ik ook gedaan hebben in hun geval.
Ondertussen voelde ik een enorme opvlieger opkomen. Vroeger kon ik gewoon blozen,
tegenwoordig spring ik op de gekste tijden, maar ook als ik schrik, op een alarmerende tint rood.
Ik wist zonder spiegel hoe mijn teint vloekte met mijn koraalroze shirtje en voelde me erg ongelukkig.
“O, ik zie het al”, zei ze uiteindelijk (dus dat “al” had ze wel achterwege kunnen laten)
“u heeft ingecheckt bij een Arriva-paal. En u reist nu met de NS”
Ik geloof niet dat ik heel erg intelligent keek toen ik zei: “Maar daar had ik geen idee van,
dat er verschillende incheckpalen zijn….”
De conductrice keek naar mijn buurvrouw en vroeg: “Reist u samen?”
Zij keek even naar mij en ik zei: “Nee”. Mijn buurvrouw zei heel vriendelijk:”Maar ze mag wel op mijn pas hoor, ik mag iemand meenemen voor 40% korting.”
Dat vond ik wel heel aardig, maar dat kon toch niet zomaar.
“Nee” zei de conductrice, “U heeft nu geen geldig plaatsbewijs. Ik moet u nu een boete geven van 35 euro.”  Jemig, dacht ik, maar ja, als ik fout zat dan moet het maar.
“Maar”, vervolgde ze , “Ik zie op de kaart dat u niet vaak met de trein reist en het is ook wel verwarrend. Moet u naar Zwolle? “
“Ik moet naar Amersfoort, maar overstappen in Zwolle”.
“Nou, dat doen we het zo: ik laat het nu hierbij, u moet alleen in Zwolle direct inchecken met uw chipkaart. Maar let u alstublieft op dat het een NS paal is en niet een van Connexxion . En voortaan goed op letten, want ik had u eigenlijk 35 euro moeten rekenen”.
Ik knikte en bedankte en kreeg mijn kaart weer terug, maar mijn normale kleur nog steeds niet, voelde ik.
Dit incident had het ijs tussen mijn buurvrouw en mij wel gebroken en ik bedankte haar voor haar aanbod met korting te reizen. De rest van de reis naar Zwolle had ze heel veel verhalen over wat er allemaal mis kon gaan met de ov-chipkaart. Ondertussen zat ik enigzins op hete kolen, ik had in Zwolle maar een paar minuten om over te stappen en ik moest eerst zo’n checkpaal vinden.
Bij station Zwolle zei ik mijn buurvrouw gedag en stond al in de startblokken bij de deur toen we bij het perron aankwamen.
De trein stopte, deuren gingen open en ik stuiterde met m’n bagage naar buiten.
Heerlijk even de koele wind over mijn vlekkerige wangen.
De trein naar Amersfoort stond aan de andere kant, ik hoefde alleen de breedte van het perron maar over te steken. Maar er stond geen paal.
Dus in gestrekte draf richting stationshal, daar zou er toch wel een staan?
Trap op, uiteraard met tassen. Geen paal. Links of rechts? Geen tijd voor overleg, hup naar rechts. Dat bleek de achterkant van het station. Station Zwolle is best groot, dus die gang ook. Eindelijk aan het eind weer een trap, en daar beneden zag ik dan een checkpaal. Van NS ! Ik ben niet zo’n goeie traploper, en de klok tikte door, dus ik holderdebolderde oncharmant naar beneden.
Kaart voor de lezer, piep, hup weer naar boven. Het was topsport.
Helaas heb ik niet de conditie van een topsporter.
Terug naar het perron, de gang leek nu nog langer dan op de heenweg.
Nog weer een trap af, trein stond ernog. Tassen en ik erin, deur dicht, rijden. Pffff gehaald.
Mijn hart bonkte zowat uit m’n lijf van de inspanning en het was ook niet bevorderlijk voor het tegenaan van de opvliegers.
Als dat verschijnsel z’n naam eer aandeed was ik al 3x in Amersfoort geweest, goeie genade!
Er was nog een zitplaats vrij, zonder buren. Ik reed wel achteruit maar ik had geen fut meer om een andere plek te zoeken, ik moest eerst bijkomen.
En natuurlijk kwam er nu geen conducteur. Jammer, ik vond dat mijn moeite best beloond mocht worden met een goedkeurende knik na een blik op de scanner!
In Amersfoort ging ik de trein weer uit, wel weer aardig bijgekomen.
Ik was er, en kreeg ondertussen een berichtje van Irene dat ze met de auto stond te wachten.
Alles in orde dus.
Maar om dit verhaal toch nog even compleet te maken liep ik aan de verkeerde kant het station uit.
Ik had wel uitgecheckt, dat dan weer wel , maar Irene was nergens te bekennen.
Dus nog maar even bellen: waar ben je nou?
Volgende keer neem ik een tas op wieltjes mee, als ik dan weer alle stations meerdere malen moet doorkruisen hoef ik niet zo te sjouwen. Ik zal het maar op de leeftijd gooien, toch?
Of moet ik dan met de regiotaxi….