Wat was die kipstoofschotel lekker! Allemaal een keertje maken, het is echt de moeite waard. Zoek op Gezellige Gerechten naar Kip in Bockbier voor het recept.
Het was een mooie afsluiter van het weekend, nu is het weer maandag en er moet weer gewerkt worden. Als je je afvraagt: waarom zit jij dan te schrijven: ik heb net 2 kinderen naar school en peuterspeelzaal gebracht en heb nu even blogtijd. Want ik moest mijn uitje-verslag immers nog afmaken!
Na het concert bleef ik dus bij Irene slapen en dat vond katertje Trooper maar weer erg buiten zijn comfortzone allemaal. Het is een schatje maar o.a. zeer gesteld op regelmaat, er is zelfs wel eens geopperd dat hij autistische trekjes heeft. En waarom zou dat bij een kat niet kunnen. De andere kat, poes Puck, trekt zich er geen bal van aan, die gaat gewoon haar eigen gang en kijkt hooguit of het bezoek een tas mee heeft waar ze in kan gaan liggen.
Maar Trooper stond vertwijfeld op de overloop, juist toen iedereen in slaap was: Maaaow! Maaaow! Maaaow! Etc. Ik weet inmiddels wat er daarna komen gaat, gestommel en geschuifel, een slaapkamerdeur die opengaat, een fluisterend doch dringend “Trooper! Wees stil!” van Irene op de overloop en geklepper van het kattenluikje omdat hij dan maar bij hen op de kamer moet. Ik draai me dan grinnikend weer om in bed om verder te slapen.
Om 7 uur werd ik wakker gedaverd door bouwvakkers die op de hoek van de straat huizen aan het bouwen zijn. Wat een arbeidsvreugde op dit vroege uur. Maar het was tenslotte vrijdag, voor andere mensen een normale werkdag, dus ik had niks te mopperen. Ik trok het raam dicht, dat scheelde veel lawaai en ik dommelde weer in. Tenminste, ik dacht dat ik dommelde, maar ik werd pas om half 10 wakker. Moeder was ook eens een avondje uit geweest hoor, moest gelijk bijslapen.
Ik ging naar beneden voor koffie en daar zat Irene ook , die was al uren op. Ze bakte lekkere ontbijtbroodjes en samen aten we die op de bank op, terwijl we naar een aflevering van Queer Eye op Netflix keken. Ik weet niet of je het kent maar wij vinden het zo’n leuk programma! The Fab 5, bestaande uit vijf zeer verschillende en allemaal zeer sympathieke homo’s geven mensen een make-over. En dan niet alleen uiterlijk maar ze helpen ook met huis, met relatie, met zelfvertrouwen, met koken…. En wat we heel leuk vinden is dat het vaak mannen zijn die deze make-over krijgen. Er zit enorm veel humor in het programma, de Fab 5 kunnen heel serieus zijn, maar hebben ook een behoorlijke dosis zelfspot.
We kijken dit meestal ieder in ons eigen huis, maar dan wel tegelijkertijd en dan appen we onderling tussendoor. Maar nu konden we een keertje echt samen kijken en het was superleuk.
Daarna gingen we toch maar even aankleden en optutten want we zouden immers naar de stad!

Samen naar de bus, ik moest weer een kaartje kopen maar deze chauffeur wist precies welke ik moest hebben. Het was prachtig weer en we hadden er zin in! Bij een bepaalde bushalte stapten een paar mensen in en we zagen (we zaten helemaal voorin, dus ruim zicht) in de verte een man in vliegende vaart aankomen rennen, hij sprong de bus in en hijgde grijnzend: “Hèhè! Gehaald. Als ik de andere kant op was gerend was ik er al geweest trouwens”. We moesten daar erg om lachen, hij was ook zo’n blij ei.
We stapten op station Amersfoort uit en liepen naar het centrum, hierbij de metalen pijlen volgend die in de stoep zitten daar. Handig. Ik was vroeger ook wel vaker in Amersfoort geweest, maar had echt de weg niet meer geweten. En Irene gaat meestal met de auto, dan is het ook anders natuurlijk.
Wat een leuke winkelstad is het . Gezellige straten, veel verschillende winkels en genoeg terrasjes.
Zoals ik in het blogje Klier al had gezegd, had Irene een aantal dingen die ze wilde kopen en ik niet. Het resultaat was natuurlijk dat ik minstens zoveel als zij gekocht heb, misschien nog wel meer.
Maar het lukte ook allemaal zo goed! Afgezien van de eerste winkel, waarbij de maatvoering heel raar was, (ik kon een rokje maat XL niet eens dichtkrijgen) en die kleding verkocht die of heel stug en stijf was of prikte, zijn we echt zo goed geslaagd! We hebben ook echt de HELE middag geshopt en ik kreeg geen hoofdpijn en voelde me niet gaar, wat anders altijd gebeurt na een uurtje of 2.
We hebben even lekker thee gedronken op een terras, Irene met een muffin ter grote van een atoomwolk, zodat we ruim de helft in een zakje weer meegenomen hebben en ik een brownie met walnoten en zachte chocola die een hoog kreungehalte had. Die ging wel op.

Ook maar even naar de wc daar voordat we weer verder gingen winkelen en ja hoor, het was weer zo:

Story of my life.
Deze keer was het wel heel erg, als ik op mijn tenen stond kwam er net een kruintje te zien, maar omdat er een geslepen rand aan de spiegel zat vertekende die tot een babykuifje. Ik moest er maar vanuit gaan dat ik er nog presentabel uitzag.
Het was verder zo’n beetje shop till you drop, bijna schandalig.
Allebei hebben we laarzen gekocht,(dat was voor Irene nog een dingetje, want er zaten van degene die zij uitgezocht had een linker maat 38 en een rechter maat 39 in de doos! De verkoopster heeft het rek ondersteboven gehaald, maar waarschijnlijk heeft een andere klant serieus 2 verschillende maten gekocht!) broeken, shirts, jurkjes, panty’s, ik nog een ketting en oorringen, en we moesten ook nog vreselijk naar de Rituals winkel.
Leontine, als jij dit leest, eigenlijk komt het door jou. Omdat jij me een paar jaar geleden met kerst een cadeau van Rituals hebt gegeven ben ik sinds die tijd verkocht.
En een hele winkel is dan natuurlijk helemaal luilekkerland. Maar we hebben ons keurig gedragen, alleen gekocht wat we nodig hadden. Nou is dat natuurlijk discutabel, van Rituals hebben we eigenlijk altijd alles nodig, maar dat is toch teveel luxe.
Aan het eind van de middag had ik zoveel verschillende tasjes en zakjes in mijn handen dat ik dacht: hoe ga ik daar ooit de trein mee in komen. Dus heb ik bij de Hema voor een euro een schreeuwerige big-shopper gekocht waar de meeste van mijn mooie zakjes en pakjes in konden en de rest kon nog wel in mijn rugtas.
O wat waren we aan wat lekkers toe, na die hele middag op sjouw en Irene wist een leuk plein met terrasjes. Wie had kunnen denken dat we op 12 oktober nog heerlijk met een shirtje aan in de zon konden zitten!
Ik dronk een Westmalle Dubbel (en later nog een) Irene witte wijn en er kwam een houten plank met fantastisch lekkere hapjes, gebracht door een ober die in de winter vast ski-leraar is. Niet dat ik ooit op wintersport geweest ben, maar zo stel ik me dat voor: Bruinverbrand, blonde golvende haren en sneeuwwitte tanden. Bijna te mooi.
Wat een vakantiegevoel, het was zo gezellig!

Na al die hapjes hadden we echt geen behoefte meer aan avondeten en we besloten naar huis te gaan.
Wel samen naar het station, maar Irene dan met de bus weer terug, en ik in de trein.
Het was nog best een eindje lopen en onderweg merkte ik dat ik vreselijk naar de wc moest eigenlijk. Ik zal je de details besparen maar het werd haast penibel. Het station kwam gelukkig in zicht.
Aan de overkant was een café en ik zag op de gevel “de Ontlasting” Maar dat was een mindfuck door mijn toestand, want dichterbij gekomen las ik “De Onthaasting”

Ik zeilde het station binnen, kwakte de tassen bij Irene neer, keek verwilderd rond, Irene duwde me naar rechts: Daar! En ik vloog naar de toiletten. Zag toen ik binnen was dat ik het invalide-toilet was ingeschoten maar jammer dan, ik moest.
Toen ik, heel wat rustiger, weer naar buiten kwam, drukte die lieve dochter me een beker thee in de handen (Hier, voor onderweg) en zei: “Je hebt 3 minuten om de trein naar Zwolle te halen, daar overstappen naar Groningen”. Had ze ondertussen al weer even voor me uitgezocht.
We namen snel maar met een stevige knuffel afscheid en ik sjouwde met mijn thee, mijn rugzak en mijn big-shopper de trein in.
Deze keer is er over de reis niks te melden, het lijkt altijd of terugreizen rustiger verlopen dan heenreizen. Misschien omdat er dan voor mij geen tijdsdruk meer op zit.
Bert kwam me in Groningen van het station halen, samen met een uitzinnig blije Lenny die me om m’n nek vloog alsof ik 3 maanden weggeweest was.
Het was inmiddels helemaal donker en omdat ik behoorlijk nachtblind ben was ik blij dat ik niet zelf hoefde rijden.
Tussen Aduard en Warfhuizen kwam ons iets tegemoet dat er uitzag als een ruimteschip. Enorm hoog, Felwitte lampen opzij, onderop, bovenop, en de vorm was niet echt te herkennen Ik werd er haast een beetje bang van, maar Bert zei: “Een oogstmachine”.
O ja.
Ok, dat is voor iemand uit de stad misschien inderdaad een ufo, maar ik was weer thuis.