Precies een jaar geleden zei Irene: “Mam, heb je zin om mee te gaan naar een concert van Shania Twain?” Dat vond ik erg leuk en zei: “Wanneer is het?”
“Donderdag 11 oktober volgend jaar”. Goeiendag, dat was een end weg in mijn beleving, maar de kaartverkoop begon al. Irene zorgde voor kaartjes (heel goede plaatsen en ze trakteerde ook nog, lief hè!) , maar ik kon het nog niet eens in mijn agenda zetten want die ging nog niet zo ver. Dus heb ik in de tussentijd nog een keer of 7 gevraagd: “Wanneer was het ook al weer?” En Irene antwoordde dan geduldig alsof ik al last had van beginnende dementie: “11 oktober”.
Maar deze week was het ineens toch zover! We spraken af dat ik met de trein naar Irene zou gaan, en samen met de auto naar Amsterdam, naar de Ziggo Dome. Ik vond Irene een held dat ze dat durfde, ik zou al een week van te voren ’s nachts zwetend wakker worden met de gedachte: ‘Hoe dan…..’ Ja ik weet het heren, past niet bij mijn ge-emancipeerde geblaat, maar het is gewoon zo dat ik onbekende bestemmingen en zeker onbekende drukke bestemmingen eng vind om naar toe te rijden als chauffeur. Maar nu mocht ik lekker meerijden.
Als ik eerst maar zorgde dat ik bij Irene kwam natuurlijk. Zij had ook weer (het is echt alsof moeders niet zo handig is dat ze iets zelf kan) treinkaartjes met korting geregeld, die heb ik ook inderdaad online gekocht en ik hoefde ze alleen nog maar te verzilveren.
Dinsdagavond lagen we in bed en ik was al bijna in slaap toen Bert zei: “Heb je je kaartjes wel geregeld eigenlijk?”
Ik schoot overeind, gelijk klaarwakker. NEE dat had ik niet. Ik zou dat natuurlijk woensdag gewoon nog kunnen doen ,maar ik had de rust niet, ik ken mezelf. Ik zou 10 x wakker worden die nacht met de gedachte: Ik moet morgen niet de treinkaartjes vergeten….
Dus ik stapte weer uit bed, lampje aan (arme Bert) , haalde mijn laptop van beneden en kroop weer in bed. “Moet dat nu nog?” protesteerde Bert nog, maar ja, dat moest nu nog.
Ik vulde de reisdata in en overtrof mezelf door superhip de NSreizen-app te installeren op mijn smartphone en daarmee mijn “reisproduct” te downloaden. Klopt NS, het is op die manier geen kaartje, maar om een onduidelijke reden heb ik een gloeiende hekel aan het woord reisproduct. Wat is er mis met het woord vervoersbewijs? Niet trendy genoeg denk ik.
Toen ik klaar was , vertoefde Bert inmiddels in dromenland (volgens mij was hij bosbouwer in zijn droom, of hij was alvast de nieuwe zaagtafel aan het uitproberen die we voor het klussen willen kopen) en ik ging ook maar slapen.
Over woensdag had ik in mijn vorige blog al geschreven.
En daarna werd het donderdag.
Voordat ik met de trein mee kon, moest ik eerst met de bus mee. Ik maak daar zo weinig gebruik van dat ik geen ov-chipkaart heb, maar gewoon een kaartje in de bus koop.
De bus ging naar Winsum, dan had ik 5 minuten om de trein te halen naar Groningen, daar overstappen in de Intercity richting den Haag en in Zwolle nogmaals overstappen naar Amersfoort, en vandaar met de bus naar Huis ter Heide, waar Irene woont. Het is echt verschrikkelijk ,maar deze reis uitzoeken was ook al door Irene gedaan.  Het lijkt wel of ik handelingsonbekwaam ben of zo. Afijn.
Al eerder vertelt dat ik altijd lijstjes maak, dus hierbij geen uitzondering.

De bus kwam 3 minuten te laat. Ik stapte in en vroeg om een kaartje naar station Winsum. “Wat kost dat?” vroeg de chauffeur. Ik slikte mijn antwoord: “Ja, wie is hier nou de chauffeur” in, want ik ben goed opgevoed en zei beleefd: “Sorry, dat weet ik niet”
Er werd een gelamineerde kaart van onder het dashboard opgediept, bestudeerd, en de conclusie was:  € 5.
Jeetje, voor dat stukje? Ik vond het wel veel, maar ik betaalde en ging zitten. Ik hoopte dat de bus nog op tijd zou zijn voor de trein, die kaartjeskoperij had ook weer voor vertraging gezorgd.
De bus zat op een gegeven moment ook nog achter een sliert auto’s die niet door konden rijden in verband met een bermenmaaier, (volgens mij worden de bermen tussen Leens en Winsum non-stop gemaaid, als ik zelf met de auto ben tref ik het namelijk ook iedere keer) dus ik gaf mijn hoop op dat ik volgens schema zou reizen. Dan maar een half uur later.
Maar de buschauffeur zette er flink de vaart in waar het kon en toen we in Winsum bij het station kwamen had ik nog 1 minuut. Nou is station Winsum niet van ontzagwekkende afmeting maar je moet wel een trap af, tunneltje door en trap weer op voor je van het busstationnetje op het treinperron bent. Dus ik zette er de sokken (die ik niet aan had) in en naast mij hijgde een mevrouw met wandelschoenen en rugzak , en beiden slaagden we erin om de trein in te springen voor de deuren dichtgingen. Ik had zelfs een plek, en ook nog in de rijrichting, dus alles was top. Bij station Sauwerd gekraak in de intercom en een vrouwenstem spuugde het woord “SZSÁÚWERTTT!!!!” uit. Het klonk als een vloek. Ik hou het er maar in denk ik. Voldoet vast prima als je bijvoorbeeld je kleine teen stoot aan de bedpoot. AAAARGH! SZSÁÚWERTTT!
We kwamen keurig op tijd in Groningen aan, alwaar ik in de intercity stapte. Vanwege mijn reisproduct geen gezanik met uit- en inchecken, jippie (Lees Ik spoor (niet)) Alweer plek, alweer in de rijrichting, het ging goed vandaag! Bert was zo lief geweest om me voor de reis een exemplaar van het tijdschrift  Geschiedenis te geven , en een zakje honingdrop, zodat ik me prima vermaakte. Ik weet nu veel meer over het Chinese Terracottaleger en over Leni Riefenstahl, maar daarover een andere keer misschien.
Vlak voor Zwolle werd er omgeroepen dat deze intercity niet naar Schiphol zou rijden, omdat er vlak daarvoor op het baanvak een aanrijding met een persoon was geweest.
Ik kreeg er kippenvel van. Hier zat ik, vol voorpret voor de komende dagen, en ergens anders was iemand zo wanhopig geweest dat hij of zij niet meer verder wilde leven. Iedereen in de coupé viel even stil.
De stem van de intercom vertelde dat reizigers voor Schiphol konden overstappen naar Amersfoort en daar weer overstappen naar Schiphol.
De trein stopte en ik stak het perron over naar de trein naar Amersfoort. Maar omdat er zoveel extra passagiers waren nu, was de trein mudvol, zowel boven als beneden was er geen plek meer. Ik stond samen met een heleboel mensen in het op zich best ruime portaal en probeerde me vast te houden aan een paal in plaats van per ongeluk aan iemand anders. Mijn tas tussen mijn voeten, zodat ik niemand daar mee bezeren zou, en we vertrokken. Ik kreeg erge dorst, het was zo warm. Juist toen kwam er een verkoopster van koek-en-zopie aanworstelen, als een sandwich tussen tassen met lekkers, en dat tussen die opeengedrongen kluit mensen… Ik slaagde erin haar aandacht te trekken en met veel moeite toverde ze een flesje Spa blauw tevoorschijn wat bijna net zoveel kostte als de hele treinreis. Ok, ik overdrijf. Maar het was wel heul duur! Ik had amper ruimte om mijn arm omhoog te doen om uit het flesje te drinken, maar het lukte.
Voordat we bij Station Amersfoort waren daverden we zo hard over de wissels, dat het leek alsof we met een groepsles paaldansen bezig waren.
Gelukkig had ik mijn flesje toen al leeg. Op Station Amersfoort rolden we allemaal de trein uit, zowel mensen als koffers, en ik hoefde nu niet te rennen, had tijd genoeg voor de bus.
Ik appte Irene dat ik op helemaal op schema lag. Of zat. Of stond op dat moment.
Ze appte terug dat het was uitgelopen op haar werk, maar ze zou haar best doen om bij de bushalte te staan. . Ik appte weer terug dat ik heus de weg naar haar huis wel alleen kon vinden.
Antwoord:’ Ja maar ik laat mijn moeder toch niet alleen bij de bushalte staan! Het arme mensje!’
Alsof ik inmiddels tegen de 80 loop.
Jongens, het verhaal wordt te lang! Ik ben nog niet eens bij het concert en daarna kwam er nog een shopdag!
Laat ik nu afsluiten met te vertellen dat ik bij de goede halte uitstapte, dat Irene er was om me op te halen, dat ik bij haar een emmer thee heb gedronken en een schandalig lekkere truffel uit Brugge heb gegeten, we ons daarna wat optutten en in de auto stapten om naar Amsterdam te gaan!

Wordt vervolgd dus.