We zijn aan het klussen in huis. Voor mijn gevoel al maanden. Eigenlijk is het ook al maanden.
Natuurlijk is er heus wel wat afgekomen in die tijd, maar zo voelt het haast nog niet, omdat er iedere keer nog weer wat moet! Het begon met de radiator van de achterkamer vervangen. Hoeveel ik ook van ons huis houdt, dat ding was me al vanaf dag 1 een doorn in het oog.
Spuuglelijk, en een ramp om schoon te houden. Dus wat was ik blij dat we in de herfst eindelijk dat kreng vervingen door een platte radiator. Het oude geval was loodzwaar en een oud-ijzer-boer was er maar wat blij mee, hij kwam ‘m zelf ophalen. Da-hag!

Met deze vervanging begonnen eigenlijk de grote plannen. De radiator stond onder het raam en Bert zei: Als we hier nu toch mee aan de gang gaan, dan kunnen we het ook groter aanpakken, dat jij je vensterbank krijgt! En aldus geschiedde. Het zat wel enorm tegen want het houtwerk achter de verwarming bleek erg verrot te zijn. Het duurde dus een paar weken voordat we alles echt in orde hadden. Maar we bleven positief: gelukkig maar dat we dat nu gezien hadden en niet pas als het te laat was. Ik was (en ben) ontzettend bij met het resultaat.

Maar het smaakte naar meer. En dat meer was ook echt wel noodzakelijk. Ik bedoel: als je door de bank zakt ben je echt wel aan andere meubels toe, toch? En nieuwe meubels vragen om een nieuwe kleur op de muur. Als we dan een nieuw bankstel hebben , kan de slaapbank, die we als tussenoplossing hebben, naar zolder, voor logees.  Maar dan moeten we wel eerst de zolder aanpakken.
Zo zitten we dus inderdaad al maanden in de rommel. Want iedere ruimte die je aanpakt moet leeg en de spullen moeten dan zolang ergens anders staan. Dus we sjouwen ze van hot naar her. Of van het kastje naar de muur misschien wel.
Bovendien moet ik eerlijk zeggen dat ik niet degene ben die het makkelijkst iets wegdoet. Overal zit wel een emotionele waarde aan. Maar omdat ik ook niet binnenkort te zien wil zijn in een aflevering van Extreme Hoarders probeer ik toch zoveel mogelijk weg te doen en wat ik wel wil bewaren, overzichtelijk op te ruimen.
Over TV-progamma’s gesproken, daar duren de make-overs nooit maanden.
In een paar dagen knappen ze een heel huis op. Ik herhaal: een heel huis!
Dat wil ik ook! Want dan komt er een ploeg van 20 man/vrouw, en zelf ga je ondertussen lekker in een hotel in een bubbelbad of zo.
Die mensen pakken alle ruimtes in je huis tegelijk aan. En ze hebben blijkbaar nooit, zoals wij wel, te maken met een levertijd van 8 weken op een bankstel en 10 op een kast. En al helemaal niet met levertijd op meubelplaat wat we nodig hebben op zolder, zodat die nog steeds niet af is. Zij fixen dat in een dag.
Zij denken niet: Pff, dan zijn straks de kamer en de zolder eindelijk klaar , maar moeten we ook de overloop nog, en 2 trappen. Het halletje moet ook nodig weer gewit worden. En de bijkeuken is ook weer veel te vochtig geweest, dus die moet ook nog…..
Er is altijd het juiste gereedschap voor handen en alle inrichting en accessoires zijn direct beschikbaar.
Voor de vorm gaan ze dan even stressen op het eind, omdat wij dan al bijna terug zijn en nog niet alle kussens al in de hoezen zitten en de tafel nog niet gedekt is met twee kleuren servetten , 62 kaarsen en een Aronskelk in een design-vaas, maar het komt altijd nog net op tijd af!
Het lijkt me super. We komen dan binnen en roepen op de juiste momenten “Oh!” en “Ah!” En ik zal niet vergeten mijn hand voor de mond te slaan, want dat hoort er ook bij.
Daarna gaat er  een fles champagne open en als we de TV-ploeg uitgezwaaid hebben gaan we nog even aan de tafel met de 62 brandende kaarsen zitten. Om rustig rond te kijken en de fles champagne leeg te maken. Daarna via onze nieuw geschilderde trap naar boven, over een opgeruimde overloop naar een opgeruimde slaapkamer.
Goed beeld toch?
We zullen het maar doen met de werkelijkheid. Stukje bij beetje de dingen opknappen en uiteindelijk komt het dan wel een keertje echt af.
En dan komt er ook champagne, dat heb ik nu al besloten.