Het zijn de kleine dingen die het doen! Mijn generatie kent dat zemelliedje van Saskia en Serge nog wel. Maar dat ene regeltje, daar zit voor mij wel veel waarheid in.
Daar dacht ik vandaag nog weer aan, omdat door iets kleins te veranderen in huis, voor mij de hele sfeer is verbeterd en een bepaald vervelend gevoel (ergernis is misschien een te groot woord, het is meer een associatie) totaal is weggenomen.
Al eerder heb ik geschreven over de herinrichting van ons huis en de verwezenlijking van een grote wens, namelijk een echte vensterbank om in/op te kunnen zitten. ( Make-over ) Daar ben ik nog steeds heel erg blij mee, niet in het minst omdat de foeilelijke oude radiator eindelijk wegging en er een gezellige sfeervolle en comfortabele plek in de achterkamer is gemaakt. Met hout, kussens en een woondeken in warme kleuren.
Toen al was het plan om de vensterbanken aan de voorkant ook te vernieuwen. Alleen konden we maar niet de oplossing realiseren die we bedacht hadden, simpelweg omdat het juiste materiaal niet te vinden was.
Hangt mijn levensgeluk af van een paar vensterbanken? Nee, natuurlijk niet. Maar ik vind het wel heel belangrijk dat ik me prettig en echt blij voel in huis. En dingen uit de jaren ’70 horen daar gewoon niet bij. Daar hangt een bepaalde sfeer omheen die ik niet fijn vind. De kleuren en de materialen spreken me niet aan, ze hebben voor mij zelfs een vervelende uitstraling. Ik was heus niet ongelukkig in de jaren ’70 , maar het was ook niet de tijd die ik het leukst heb gevonden.
En wat toen mode was, zowel in kleding als in woninginrichting, ook niet. Natuurlijk deed ik wel mee, maar ik heb er nu echt niks meer mee.
Ik ben wel heel trots op mijn auto uit 1976, maar dat heeft ook te maken met de zeldzaamheid.
Toen we afgelopen zomer gingen figureren in een filmopname en getransformeerd werden tot een jaren ’70 stel, had ik enorm veel plezier, maar ook de hele tijd het gevoel “o, vreselijk”

Als ik terugdenk aan de jaren ’60, of de jaren’80, dan heb ik dat helemaal niet, dan voel ik een prettige nostalgie, het is puur de sfeer uit de jaren ’70 die me tegenstaat.

Als ik hier in huis de vensterbanken schoonmaakte, of zelfs maar de planten water gaf, dacht ik iedere keer weer: gatverdarrie, die stomme lichtgrijze tegels! Zo dor!

Eigenlijk hoorde er halve vitrage boven en een hangplant in een macramé houder. Terwijl ik dit opschrijf krijg ik alweer een gevoel van afgrijzen in plaats van een gevoel van weemoed. En nog kan ik er niet precies de vinger op leggen waarom ik juist déze sfeer zo vervelend vind.
Maar vandaag is het geschied: de nare vensterbanken zijn er niet meer! We hebben het juiste materiaal eindelijk gevonden en in goede harmonie samen (ja we kunnen het heus wel hoor, samen klussen!) er passende vensterbanken van gemaakt. Nu ligt er een warme kleur hout en dat maakt de sfeer, ja echt de hele uitstraling, een heel stuk prettiger voor mij.
Zo raar, dat een drietal planken het verschil maken tussen akelig en fijn. Maar zo werkt het blijkbaar als je sfeergevoelig bent.

Ja, dit zal op den duur ook weer gedateerd zijn. Maar ik weet zeker dat ik er nooit met zoveel afschuw naar zal kijken als naar dingen uit de jaren ’70.
Wie me uit kan leggen waarom dan: graag!