Wat was voor 1982 mijn lievelingsfilm? Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Nooit heeft een film zo’n blijvende indruk op mij gemaakt en de behoefte geschapen om ‘m keer op keer weer te kijken, als The Dark Crystal.
Jim Henson heeft destijds een meesterstuk gemaakt.
Another time, another world….  Een andere natuur, een andere sterrenhemel, andere levensvormen, andere talen, alles perfect tot in de details uitgewerkt en tot leven gebracht. Alles anders en toch heel herkenbaar omdat het over het oudste thema aller tijden gaat: de strijd tussen goed en kwaad.
Een sprookje, een geschiedenis, zie het zoals je wilt. Maar alsjeblieft, geef het de waarde die het verdient, àls je er al wat over wilt zeggen.
Jim Henson is de bedenker en maker van Sesamstraat en van The Muppets.
Met The Dark Crystal heeft hij iets totaal anders gemaakt, maar helaas blijven de vergelijkingen met Kermit en Pino hardnekkig bestaan bij veel te veel mensen.
Je hoeft niet van fantasy-verhalen of – films te houden, ieder z’n ding. Maar alsjeblieft hou op met verwijtend te zeggen dat het een film is waarvan kinderen nachtmerries krijgen. Want het is geen kinderfilm. Ik krijg echt vaak de neiging omdat gewoon een keertje te schreeuwen. HET IS GEEN KINDERFILM!!!!
Dat de hoofdpersonen uitgebeeld worden door poppen, wil niet zeggen dat het geschikt  is voor (kleine) kinderen! Het verhaal is te groot, te veelomvattend, het is een volwassen verhaal met een volwassen uitwerking daarvan.
Een aantal jaren na het verschijnen raakte de film in de vergetelheid bij het grote publiek. Maar niet bij mij. Ik had hem op twee videobanden, eentje als reserve. Daarna op DVD , in verschillende uitvoeringen. De film heb ik zo vaak gezien dat ik de tekst kan meespreken en dat ik vrijwel alle details weet. En ik heb er nog steeds geen genoeg van.
Groot was mijn opwinding dan ook toen ik twee jaar geleden hoorde dat Netflix plannen maakte om een serie te maken, die zich afspeelde vóór het verhaal van de film.
Ik begon de voorbereidingen te volgen en zag al gauw op de facebookpagina dat er een handjevol Nederlanders is die net zo’n grote fan zijn als ik, en dat er in het buitenland veel meer bekendheid mee was. Maar ook hier kwam weer dat commentaar, over een griezelige kinderfilm…. Maar ach, die mensen haakten snel af en alleen de echte liefhebbers bleven over.
Toch was ik eigenlijk ook wel een beetje bang, voor dit vervolg. Want wat als de sfeer die zo belangrijk is in de film, veranderd werd door een andere aanpak? Wat als er geen poppen maar 3D animatie gebruikt zou worden? Dus eigenlijk was mijn angst: Wat als alles verpest wordt?

Ik heb dus een favoriete film, maar ook een favoriet boek. Dat is de Waterschapsheuvel, ik heb daarover deze blog geschreven een aantal jaar geleden.
Ook daarvan zou door Netflix een serie gemaakt worden en ook daar keek ik naar uit. Het was overigens sowieso wel vergelijkbaar, hierover werd ook geblaat over griezelig voor kinderen en trauma’s van de tekenfilm. Okay, voor iedereen die dat nog steeds denkt heb ik nieuws: HET IS GEEN KINDERVERHAAL. Omdat het over konijntjes gaat en er een tekenfilm over gemaakt is, nemen mensen dat automatisch aan, maar Richard Adams heeft het boek voor volwassenen geschreven. Prima als kinderen het lezen en kijken, maar piep niet over trauma’s en tere kinderzieltjes als ze er gewoon nog te klein voor blijken te zijn, jouw taak als volwassene is om eerst te kijken waar je kinderen aan bloot stelt.
Ja, ik ben daar gefrustreerd over en misschien denk je: mens waar maak je je druk om. Maar het is iets waar ik me druk over wìl maken.
Dus, de Netflix serie. Wat verheugde ik me daarop. En wat was ik onvoorstelbaar teleurgesteld en geërgerd. Er zat geen sfeer in, het was erg slecht gemaakt, de konijnen leken niet op konijnen, echt belangrijke stukken uit het verhaal waren onnodig veranderd of weggelaten…. Ik heb het uitgekeken maar zat me op het laatst alleen maar te verbijten.
Ja, ik weet dat een filmscript veranderingen aanbrengt t.o.v een boek omdat niet alles verfilmbaar is. Maar als ik dan de tekenfilm kijk (of bijvoorbeeld de verfilming van LOTR) kan ik daar helemaal vrede mee hebben, omdat de essentie bewaard blijft en eer aan gedaan wordt. Maar niet in deze, ik mag wel zeggen, slechte serie.

Dus nu de releasedatum van The Dark Crystal – the Age of Resistance dichterbij kwam vond ik het erg spannend worden.
Vannacht om 1 minuut over 12 ging de serie in première. Maar dat werd me toch te gek, ik heb dus gewoon lekker geslapen. Vanmorgen eerst de dingen gedaan die ik moest doen en daarna met een kop koffie geïnstalleerd voor de 1e aflevering.
En…. ik vond het prachtig! Het is zo duidelijk dat hier mensen aan gewerkt hebben die precies weten wat de wereld van The Dark Crystal inhoudt. Alles klopte. Tot in de details. Dit raakte me zo, dat ik werkelijk met tranen in mijn ogen zat, de eerste momenten. Dat iets wat je al bijna 40 jaar zo mooi en bijzonder vind dat je het niet kan uitleggen, nu een uitbreiding krijgt…. ik kan het eigenlijk niet omschrijven hoe dat voelt.
De film heeft een duidelijk einde, daar kon geen vervolg op komen. Maar dit verhaal laat zien wat er aan vooraf ging. En het werkt.
Er zijn nog 9 afleveringen te zien, maar als ik zo deze blog geplaatst heb moet ik aan het werk.
En ik wil ook niet alles achter elkaar zien, ik wil er stukje bij beetje van genieten en op me in laten werken.
Vind je het niks, dit onderwerp, prima! Ik kan niet verwachten dat iedereen er lyrisch over is. Maar ik had zo’n behoefte om er over te schrijven.
Ik kende Jim Henson helemaal niet persoonlijk natuurlijk. Heb er vroeger, toen hij nog leefde, wel eens over gedacht om hem te laten weten wat The Dark Crystal voor mij betekent. Nooit iets mee gedaan en dat geeft ook niet.
Nu heb ik het idee dat hij, als hij op de een of ander manier kan zien of weet wat er met zijn erfenis gedaan is,  heel tevreden en trots kan zijn. Voor mij heeft hij nu extra de erkenning gekregen die hij verdient.