Al die aandacht voor genderneutraal en stereotiepe rolverdeling… Ik ben weer terug in de jaren ’70.
Toen ik mijn opleiding voor kleuterleidster deed en het ook een hot item was.
Ik heb het persoonlijk nooit helemaal begrepen. En ook niet ervaren, dat ik in een meisjesrol gedwongen werd omdat ik een meisje was. Misschien zat ik in een bevoorrechte positie, ik mocht spelen waar ik mee wilde, of het nou mijn poppen waren of de meccano die mijn broer had. Ik vond het leuk hoor, met stangetjes en schroefjes en moertjes, maar wat ik maakte was geen hijskraan maar een stapelbed voor mijn poppen.
Nu ik dit aan het schrijven ben schiet het me toch te binnen dat het niet helemáál waar is wat ik zeg.
Ik werd op de lagere school wel verplicht om te handwerken omdat ik een meisje was, terwijl de jongens handenarbeid hadden. Dat vond ik toen wel stom, ik wou ook figuurzagen en verven. Waarschijnlijk had ik dan poppenmeubels gemaakt maar het gaat om het idee.

In de tijd van mijn opleiding waren handwerken en handenarbeid vervangen door ‘crea’ en dat was voor de hele klas. Prima, dan kan iedereen uitvinden wat hij/zij leuk vindt.
De andere kant was dat de stereotypen zo krampachtig vermeden moesten worden, dat het weer bijna verplicht werd dat jongens met poppen gingen spelen en meisjes met auto’s. Schiet je ook niks mee op natuurlijk.
Wat mij betreft: laat ieder gewoon doen wat hij of zij leuk vindt. En ik blijf gewoon hij en zij zeggen want daarin is het grootste gedeelte van de natuur verdeeld. Ik erken daarbij zonder meer dat er mensen en wie weet ook dieren zijn, die voelen dat ze de een zijn in het lichaam van de ander en dat er mensen zijn die voelen dat ze allebei zijn.
Wat er nu volgens mij een beetje gebeurt is dat je opgelegd krijgt om na te denken over je vrouwelijkheid dan wel mannelijkheid dan wel hybriditeit en zo weer ergens toe gedwongen wordt.

Het zou fijn zijn als iedereen het eens niet zo goed weet voor een ander. Zowel met in een rol dwingen als met dwingen uit die rol te stappen.
Ik kijk graag naar kinderen, hoe ze zich ontwikkelen. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat de kinderen die hier komen in liefdevolle gezinnen opgroeien en dat alle ouders het geluk en welbevinden van hun kind het belangrijkste vinden. Dus ik zie inderdaad niet de kinderen die worden geforceerd tot iets wat ze in wezen niet zijn.
Maar zie ik ‘mijn’ kinderen, vaak al vanaf de geboorte, dan zijn er zonder te willen generaliseren duidelijke verschillen tussen jongens en meisjes. In aanpak van dingen, in oplossen van probleempjes, in interesse.
Er is hier speelgoed voor alle leeftijden, alle interesses. Meisjes en jongens gaan daar anders mee om. Van mij mag dat. Moet dat zelfs, als ze zich daar goed bij voelen. Alles is voor iedereen beschikbaar maar toch zie ik (ik werk nu al 40 jaar met kinderen) steeds opnieuw hetzelfde patroon.
Een patroon is geen gebruiksaanwijzing, het is een globaal overzicht. Met ruimte voor uitzonderingen, variaties op het patroon. Meisjes zijn anders dan jongens. En van mij mag dat zo zijn.
Er spelen hier op dit moment twee peuters van 2 jaar. Ze zijn druk aan het kletsen, niet alles is verstaanbaar. Twee woorden komen veelvuldig en duidelijk naar voren: auto en piemel.
Ik laat het aan jou over om er een stereotiep aan te plakken.