Het is Lente! De krokusjes en narcissen bloeien, de lammetjes dartelen in de wei en de vogeltjes kwinkeleren.
De natuur ontwaakt uit haar winterslaap, een zacht briesje voert heerlijke bloemengeuren aan en ik loop te genieten met mijn nieuwe zomerjas aan, als ik de hond uitlaat.
Wat een fijn beeld!

                                           
De werkelijkheid is toch ietsje anders. Het enige wat klopt is: de hond uitlaten. Althans een poging daartoe. Het stormt verschrikkelijk en ik heb moeite om op de been te blijven. Donkere wolken jagen langs het zwerk (het enige woord wat de lading dekt) en van tijd tot tijd komen daar venijnige regenvlagen uit. Het is hartstikke koud en juist vandaag heeft de rits van mijn winterjas besloten dat het genoeg is geweest, hij wil niet meer dicht. Het ondersteunende klittenband langs de randen is niet sterk genoeg voor de kracht van de wind, dus het tocht nogal tussen de kleren. Mijn capuchon wil ook niet blijven zitten , die blaast zich op als een weerballon en ik stijg nog niet net op. De hond (waarvan mijn moeder zou zeggen: ‘nog zo heerlijk jong’)ziet in elk dwarrelend blad een prooi waar achteraan gejaagd moet worden, en niettegenstaande de lente, liggen er blijkbaar toch nog heel wat dorre bladeren. Ik heb mijn handen vol aan riem en capuchon en tochtende jas en probeer niet verstrikt te raken in het akelig snijdende koord van de rolriem. De hond kort houden is ook geen optie, hij moet toch een beetje z’n energie kwijt en hij zou me bovendien anders nog omver trekken. Hij ziet er fragiel uit maar dat is bedrieglijk, hij is beresterk.
Ik zeil als een soort waterskiër achter onze Lenny aan en mijn verwaaiende opmerking naar hem dat ‘ van trekken de riem echt niet langer wordt’, maakt geen indruk. Normaal wil hij best goed luisteren, normaal trekt hij ook niet zo, maar dit is niet normaal. Ik vraag me af of we aan een vervolg bezig zijn van ‘de Tovenaar van Oz’. Waaien in plaats van Dorothy en Toto nu Annelies en Lenny naar het land van de Munchkins en de slechte heks van het Westen? Toch slagen we erin om thuis te komen, zelfs zonder de robijnrode schoentjes. Even op adem komen, voordat de kinderen weer uit school komen.
We hadden net zes kinders aan de lunchtafel, heel gezellig maar ze maakten dat het binnen net zo stormde als buiten. Met z’n zessen maakten ze een drukte alsof ik een klas van 30 kinderen had hier. Het is normaal dat kinderen reageren op storm, net als dieren. Grote mensen willen het liefst lekker met een kopje thee op de bank en een boekje wachten tot de storm over is. En op de lente , die misschien ooit toch nog komt.
Over 5 dagen is het Pasen. Ik heb zo’n vermoeden dat we geen paasbrunch in de tuin hebben. En ik zou de paashaas ten stelligste aanraden om de paaseieren deze keer maar binnen te verstoppen.