Persoonlijke kwaliteiten. Ik zal ze ongetwijfeld hebben maar gestructureerd een administratie c.q. boekhouding bijhouden hoort daar niet bij. Ik ben vanaf 2009 zelfstandig ondernemer, ik neem me al vanaf 2010 voor om het dit jaar anders aan te pakken, maar op de een of andere manier wil dat maar niet lukken. In ieder geval, voor de helft. De dagelijkse agenda hou ik bij, mijn maandelijkse urenstaatjes voor de opvang die ik naar het gastouderbureau moet sturen en ik hou mijn bankzaken in de gaten. Maar voor de belastingdienst moet ik als zelfstandige ook een aantoonbare administratie hebben, van inkomsten en uitgaven. Logisch, snap ik helemaal. En toch is het in de weken voordat de accountant komt voor het jaarwerk en de belastingaangifte iedere keer weer crisis bij mij. En als ik dan een keer een dag heb dat ik alleen voor schooltijd kinderen heb en verder de rest van de dag niet, lijkt het mij een uitgelezen kans om in ieder geval een gedeelte van die crisis te gaan oplossen. Vol goede moed start ik onze oude computer op, want op mijn laptop heb ik geen Officeprogramma. Alleen superonhandig dat ik met mappen op schoot moet gaan zitten… tot Bert de opmerking maakt dat het computertafeltje wieltjes heeft en dat het dus zeer wel mogelijk is om die tegen de eettafel aan te schuiven. Briljant. Ik had het zelf niet kunnen bedenken. Ik open mijn mapje op de pc. Ik zal toch al wel IETS gedaan hebben vorig jaar? Ja hoor, wel helemaal tot Maart! En aangezien het dus nu weer Maart is loop ik een vol jaar achter. Fantastisch. Ik begin met alle betalingsspecificaties van het gastouderbureau te downloaden en uit te printen, en geef ze allemaal een nummer voor mijn facturering. Dat gaat vlot. Als ik zo door ga heb ik straks gewoon een vrije middag! Ik begin met facturen te maken en open daarvoor het mapje Blanco Facturen. Ik hoef dan voor ieder gezin alleen de datum, de opvangperiode en de afgenomen uren in te voeren. Dan moet ik het opslaan als een PDF bestand. Eitje. Hm, om een volstrekt onduidelijke reden zijn mijn Wordbestanden ineens veranderd in DOCX en kan ik ze niet zomaar aanklikken, ik moet eerst “openen met Word” opzoeken en dan kan het. Kost tijd, jammer. Na een aantal keren kom ik op het lumineuze idee om ze opnieuw op te slaan als Wordbestand. Ja, dat lukt! Hoe moeilijk kan het zijn, ik ben erg tevreden over mezelf. De ingevulde facturen opslaan als PDF en in de map 2016 zetten. Maar dat vind de pc zo moeilijk, waar dat mapje nou toch staat…… Letterlijk bij iedere factuur moet ik weer opnieuw een hele toestand doorscrollen voordat het mapje komt. Fact 1637 opslaan. ‘ Fact 1637 bestaat al, wilt u het bestand vervangen?’ NEEE, niet, maar wel zoeken waar de fout zit. En dan de blanco factuur weer afsluiten, zonder opslaan want anders is hij voor de volgende maand niet meer blanco. Dat gaat allemaal niet meer zo vlot dus. Als ik nou zorg dat die facturen klaar zijn, dan mag ik daarna naar de bakker wat lekkers halen. Maar het duurt allemaal zo lang…. En ik heb zo ontzettend geen zin meer…..En ik heb nog een nieuw gezin erbij gekregen en die hebben nog niet eens een blanco factuur, die moet ik ook nog maken…. Als ik nou tot en met September ga, dan mag ik daarna naar de bakker , sluit ik een deal met mezelf. Na de koffie en een heerlijke Deense weet-ik-niet-meer-hoe-dat-ding-heet, ga ik dapper verder. Bijna bij de laatste factuur van December als de telefoon gaat. Bert, die heeft pauze. Huh, is het al zo laat? Ja het is 12 uur geweest. O. Dat gaat ‘m niet worden, die vrije middag. Maar als ik nou alleen de facturen en niet de boekingen……NEE! Streng zijn, je hebt er nu tijd voor en je gaat het nu doen. Als je straks klaar bent, voel je je heel voldaan! (Ja mam) De facturen zijn klaar maar ik kan ze niet printen want de inkt is op. Zal je altijd zien, maar ze staan in ieder geval in de pc. Dan toch maar aan de slag met boeken. Ik heb een echt heel eenvoudig boekhoudprogramma, ik vul de datum, de post volgens een code, en het bedrag in en het programma doet de rest. Piece of cake, en ik had vanmorgen al zo’n Deens ding gehad dus ik word erg verwend vandaag. Ik moet mijn bankafschriften erbij hebben en mijn o zo professionele blikje dat uitpuilt van de bonnetjes. Als je dat ding ziet verwacht je dat ik mijn geld in een schoenendoos onder mijn bed bewaar. Dat blikje was een cadeautje van mijn zus , er zat een flesje sublieme Port in. Uiteraard is dat flesje Port allang leeg maar het blikje doet nog dienst. Ik zou trouwens best zin hebben in een glaasje Port. Maar het is nog vroeg in de middag en ik wil nog heel veel doen, dus nog even niks inschenken. Ik sorteer de bonnetjes en er blijken ook privé uitgaven tussen te zitten. Omdat ik een cadeaufles Glen Fiddich voor Bert niet kan op voeren als post bij de kinderopvang heb ik werkelijk geen flauw benul waarom ik die bon bewaard heb. Een bon van Wellness de Woudfennen. Ook een ellenlange bon van Jumbo van weekendboodschappen… gaat lekker zo, geen wonder dat ’t blikje uitpuilt. Maar uiteindelijk ligt de tafel vol met stapeltjes bonnetjes per maand en ik ga aan de slag. Ik typ en zoek en typ en zoek en wordt het zo spuugzat…. Ik vind dit geen leuk werk! In mijn jonge jaren heb ik uit noodzaak een poosje op een kantoor gewerkt en ik weet nu weer heel goed waarom ik daar weg wilde! Maar ik ploeter door. Pff, ik moet even pauze hoor. Is het al Port-tijd? Nee, ik moet tot aan Oktober gekomen zijn en dan mag ik een glaasje Port. “Coolblue” staat er op mijn afschrift, en een bedrag. Ik pieker. Wat heb ik gekocht bij Coolblue? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Ik open mijn email om te kijken of ik wat terug kan vinden. Niks. Ik ga naar de site van Coolblue en hoop op een brainwave. Die blijft uit. O, ik zie dat je met de klantenservice kan chatten. Ik open het schermpje. “Waarmee kan ik u van dienst zijn” verschijnt er. Ik typ: “ Ik ben met mijn boekhouding bezig en ik kan niet terugvinden wat ik in september bij u gekocht heb. Als ik u het ordernummer en bedrag geef, kunt u dat dan opzoeken? “ “Jazeker” is het antwoord. Ik stel me zo voor dat er aan de andere kant iemand zit te grinniken om zo’n suffe klant. Ik vind mijn vraag zelf een beetje klinken als: “Weet u misschien waar ik woon?” Volgens mijn zus is dit Alzheimer Light. Ze zit de halve dag al te spammen op onze groepsapp, omdat ze tijdelijk aan een rolstoel is gekluisterd is ze supermelig. Dat maakt het trouwens wel gezellig, want ik helemaal alleen met mezelf en een achterstallige administratie vind ik maar niks. Ik blijk een loopfietsje gekocht te hebben! O ja natuurlijk, nou weet ik het weer. Ik boek het gauw in en ga verder. Jaaa daar is Oktober. Het is Port tijd. Het voelt raar, alsof ik clandestien aan de drank ga. Maar er zijn geen kinderen en het is vrijdag, dus wat let me? Niks! En ik neem er ook een bakje chips bij! Het smaakt me prima maar ik vraag me toch af of ik niet beter had kunnen wachten tot alles klaar was. Het boeken begint een beetje rommelig te gaan. * Bedrag* kosten Webstie.  Webstie.  Webstie. WEBSITE!!!!!! Lenny kijkt verschrikt op door mijn driftige getimmer. November! En daarna alleen nog December, dat moet kunnen. De tafel is een stuk leger omdat er nog maar 2 stapeltjes bonnen liggen. Als ik klaar ben mag ik een blog schrijven , beloof ik mezelf. Want dat vind ik wel leuk. En voortaan IEDERE maand mijn boekhouding doen! Dus komende week moet ik Januari en Februari gaan doen, maar ik heb nog niet eens een nieuwe map en geen printerinkt…. Ik ben benieuwd of alles klopt als de accountant komt. Mijn zus stelde al voor om haar ook een glaasje Port aan te bieden… Het gaat vast gezlelig worden. Gezlelig. GEZELLIG!!!

Je kent het vast wel: je hebt iets online gekocht bij een bedrijfje wat je gevonden hebt op google met de zoekterm van hetgeen je wilt hebben en 2 dagen later krijg je een mailtje met het verzoek of je de webshop waar je het gekocht hebt èn het artikel wilt beoordelen.
Ik snap best dat een (beginnende) webshop feedback nodig heeft van z’n klanten.
Maar daar blijft het niet bij.
Momenteel zitten we in de Grote Beoordelingscultuur! En dat vind ik geen fijne ontwikkeling.
Als ik ergens ben, heeft google dat via mijn mobiel geregistreerd en verzoekt mij de bezochte plaats te beoordelen. WAAROM???
Ik heb een jurkje gekocht en Bonprix vraagt mij een review te schrijven.
Ik ben bij de Jumbo en ik krijg bij de kassa een kaartje met een internetadres waar ik mijn beoordeling kan geven.
Ik koop online een telefoonlader voor wel helemaal € 7,50 en krijg vervolgens een hele vragenlijst om mijn aankoop te beoordelen.
Ik heb contact gehad met een klantenservice en moet daarna weer vertellen hoe ik dat contact vond.
Waarom toch moet alles beoordeeld worden? Waarom moet ik een mening hebben over iedere winkel, over ieder product, over iedere locatie, over iedere dienstverlening?
Moeten we nou echt in de veronderstelling verkeren dat we inspraak hebben ofzo?
Gaat de online winkel de antwoorden op de vragenlijst aandachtig door en kijken ze dan ineens met een heel andere blik naar de universele telefoonlader van € 7,50?
Als je alle verzoeken gaat honoreren zit je zo een paar uur per dag allerlei beoordelingen te schrijven.
En dat wil ik niet.
Ik hoef niet overal een oordeel over te hebben! Als ik iets wil kopen verwacht ik dat de winkel dat levert, ik betaal en klaar. Dat is toch het principe van handel, of zie ik dat nou verkeerd.
En wat heb je toch aan al die beoordelingen? Ieder mens is verschillend, wat de een helemaal geweldig vindt, vindt de ander verschrikkelijk.
Als ik bijvoorbeeld de al geschreven reviews van de eerder genoemde jurk lees, is de een er helemaal mee in de gloria omdat ie zo goed past en zo leuk staat, en de ander stuurt ‘m teleurgesteld terug omdat ie niet goed past, de derde jubelt dat de stof zo mooi is gebleven na 10 x wassen en de vierde jammert dat de jurk na 1 x wassen ging pluizen en lubberen.
En dan moet ik zèlfs de reviews nog weer beoordelen: Vindt u deze review nuttig Ja/Nee
Ik word er zo moe van…..
Overal een mening over moeten hebben, overal een waardeoordeel aan moeten hangen….
Alles moet altijd aan de hoogste verwachtingen voldoen, je mag blijkbaar niet meer gewoon iets kopen omdat je het simpelweg nodig hebt en verder niks. Of omdat het in de aanbieding is. Of iets vragen aan iemand van wie je verwachten mag dat hij er verstand van heeft.
Iedere leverancier hunkert blijkbaar naar goedkeuring, wat een gezanik. Doe gewoon je werk op een goede manier en haal je bevestiging uit het feit dat je klanten hebt.
En al dat zogenaamd persoonlijke geneuzel er omheen:
“Wij geven om u en uw mening” Donder toch op. Jullie geven helemaal niet om mij. En daar vraag ik ook niet om, jullie zijn geen familie, geen vrienden, zelfs geen kennissen, dus laten we onze verhouding wel even zakelijk houden ja? Jullie geven om het idee om zoveel mogelijk klanten te hebben en dat lijkt me normaal als je een bedrijf hebt.
Als iedereen zo betrokken bij een ander was als verzekeringsmaatschappijen, telefoonaanbieders, banken en veel andere bedrijven ons willen laten geloven, dan zag de wereld er heel anders uit dan ze nu doet.
Dus laten we nou alsjeblieft maar gauw ophouden met alles te beoordelen en te reviewen en gewoon ons werk doen, ok?

O ja,trouwens, ouders van mijn kinderopvang: Wat vinden jullie van het merk pindakaas wat ik op tafel zet?
De kleuren van het toilet? De namen van de cavia’s? Mijn uiterlijk?
Vonden jullie deze vragen nuttig Ja/Nee