Door Irene Hoos

Mijn lieftallige moeder schreef al eens een blog over treinen.  ( Ik spoor (niet) ) Nu ging ik het weekend met de trein op pad en er gebeurde een aantal rare dingen. Ik appte ze aan haar en de reactie was: “GASTBLOG”. Nou daar komt ie dan hoor jongens.

Zaterdag was er een verjaardagsfeestje van de Cosmopolitan in Amsterdam. Ik had kaartjes gekocht en ging gezellig met Melanie hier naartoe. We hadden om 11.00 afgesproken op Amsterdam Centraal, in de Starbucks. Om 10.26 zou mijn trein vertrekken vanaf station Amersfoort. Iets over tien kwam ik aan, dus tijd zat om eerst een kop thee te kopen. Gewapend met die thee en een gratis krantje liep ik het perron op.  “Ding dong dinggggg Dames en heren” (niks genderneutraal hoor, er werd echt dames en heren gezegd, dus waar die discussie voor was, I don’t know. Maar dat is een ander verhaal). Goed opnieuw. “Dames en heren. De trein van 10.26 vanuit Duitsland naar Hilversum en Amsterdam Centraal zit overvol. U wordt verzocht een andere trein te nemen”.
Uit Duitsland? Dat was nieuw voor mij. Ik zou geen ICE nemen en normaal heb ik altijd een gewone geel -blauwe trein. Maar los van dat, overvol?  Hallo ik zou PRECIES om 11.00 uur aankomen, ik wilde helemaal geen andere trein. Dus ik bleef recalcitrant op het perron staan en zou wel zien wat er zou gebeuren.
Daar kwam de trein. Een grijs- rode oude trein die van buitenaf helemaal niet zo vol leek. Ik ging het gewoon proberen. Ik stapte in de allerlaatste coupé in. Het was een fietscoupé, dus eerst wurmde ik me door een hele lading fietsen. In de gewone coupé waren dan wel geen zitplekken, maar er stond nog niemand in het gangpad. Dus ik weet niet wat de NS als overvol ziet, ik vond het reuze meevallen. De trein naar de huishoudbeurs zat voller met dames en rolkoffers. (voor de goede orde, ik ben nooit naar die huishoudbeurs geweest, ik heb alleen een keer een ongelukkige treinkeuze gemaakt)
Afijn, ik stond in het gangpad (zonder krantje, die had ik op het perron laten liggen en had nu toch geen handen vrij) maar wel met mijn thee. En HEET dat het was in de trein. Pfff. Als een soort acrobaat probeerde ik, met handen vol met thee en een tas, mijn jas uit te doen in een net het station uit rijdende trein. Het lukte, hoera!|
Naast mij vroeg een meneer, in het Duits, of dit wel de trein naar Amsterdam was en hoe lang deze trein er over deed. Nou kan ik helemaal niet zo veel Duits, maar ik kon best vertellen dat dat inderdaad zo was, en dat het nog funfundreisig (oke vraag me niet hoe je het schrijft, ik zei ook dat ik het kon zeggen) minuten duurde.
De trein reed het station uit en toen pas merkte ik in wat voor trein ik terecht was gekomen. Volgens de Duitse meneer naast mij was het Ferien in Deutschland, dus daarom was het zo druk. Ach so. Maar druk is een understatement. Dat was niet eens het belangrijkste van deze trein. Deze trein zat VOL met jonge Duitsers. Die niet, net als ik, met een kopje thee om half 11 in de trein zaten, maar met bier. En nog meer bier. En muziek. En een hoop lawaai. Het leek een beetje op de nachttrein en dat op een doodnormale zaterdagochtend. Nou ja, gezellig.
In Hilversum moesten er een aantal mensen uit. De vrouw van de Duitse meneer naast mij,  kon zitten. Een paar minuten later keek ik eens om me heen en werd ik gewenkt door de Duitse meneer, hij had een stoel en naast hem was er eentje vrij, ik kon ook zitten. Nou wat lief. Maar schijnbaar had ik wel zo vreselijk goed gezegd dat de treinrit 35 minuten duurde, dat deze beste man dacht dat ik gepromoveerd was in de Duitse taalwetenschappen. Hij begon met praten en stopte niet meer. Een deel verstond ik best. De rest niet. Maar soms keek hij me dan zo blij afwachtend aan dat ik dacht:  oh hij heeft vast iets heel leuks gezegd. Dus in stuntelig Duits verontschuldigde ik me dat ik niet zo heel goed in Duits ben en niet zoveel zinnen kon maken, maar dat het heel leuk was. En dat was voldoende voor de beste man, het volgende verhaal volgde al weer.
We kwamen in Amsterdam, ik wenste de beste man een fijne vakantie (hij had immer ferien want hij was met pensioen, mij een raadsel waarom je dan de enorme drukte opzoekt, afijn) en onze wegen scheiden.
Oke, doel: Starbucks. Het duurde een eeeeeeuw voor ik het perron af kon, want alle Duitsers en koffers en fietsen die in de trein waren, die stonden nu met z’n allen op het perron, nog door te lallen.
Uiteindelijk lukte het me om iedereen achter me te laten. Ik had Melanie al geappt dat ik iets later was, omdat ik een soort van klem zat. Maar ik kwam in de Starbucks. Al wie ik zag, geen Melanie. Oke, appje. ” Ik ben er!”  ” Oh ik ook, maar ik zie jou niet! Wacht er zijn twee Starbucksen ik kom naar je toe nu komt alles goed!”  Nou als Melanie zegt dat alles goed komt, geloof ik dat. En ik ken Amsterdam CS niet zo goed, ik was al trots dat ik de Starbucks gevonden had. Paar minuten later, telefoon. Melanie. “Nou ik weet niet hoor, ik ben nu in die andere Starbucks, maar ik zie je nog steeds niet hoe kan dit nou!” Ik keek om me heen en zag dat ik uit het raam een bordje met Spoor 2B zag dus vertelde dit ook aan Melanie. Korte stilte. ” WACHT! Er zijn drie Starbucksen!!! Nu kom ik echt naar je toe!”  Hoera, een paar minuten later vonden we elkaar, haha, maar een beetje krankzinnig was het wel. We stelden ons voor dat er al heel wat eerste dates mis zijn gelopen, dat er al heel vaak gedacht is ” oh nee hij is niet op komen dagen” en dat allemaal door de chaos van meerdere Starbucksen.

Over de dag zelf zal ik verder niet zo veel vertellen, het is tenslotte een treinblog. Maar ik wil wel even zeggen dat het heel leuk was en dat we ons vet mooi hadden laten opmaken en ons haar hadden laten doen.

Dus toen het afgelopen was liepen wij echt super zelfverzekerd door het station, omdat we onszelf zo knap vonden. Nog even lekker wat gegeten en toen naar huis. Oke, reisplanner. Ah kijk, dit komt mooi uit. Mijn trein gaat om 21.00 uur dat is over een kwartier.  “Oh mijne om 20.53”,  zei Melanie. Dus nog even gauw plassen en naar de perrons. Het bleek 1 en hetzelfde perron te zijn, ik moest op 10b zijn, zij op 11b. Gezellig. Haar trein stond er al, en we hadden nog 2 minuten. Dus we zeiden zelfs nog, oh kom even gauw zoenen, want we hebben nog twee minuten. En geloof mij. Wij hebben echt niet twee minuten hartstochtelijk staan zoenen op het perron. Maar toch, om 20.52, een minuut voor de trein zou gaan, gingen de deuren niet meer open. En reed de trein ietsje later weg , terwijl wij daar nog schaapachtig naar stonden te kijken. En er later best heel erg de humor van inzagen. Gelukkig kon Melanie ieder kwartier naar huis, dus hoefde ze niet lang te wachten. Ik besloot maar wel vast in mijn trein te stappen, want ik zag het gebeuren hoor, dat we nog steeds met z’n tweetjes op het perron stonden, en dan allebei zonder trein.
Maar nee alles kwam goed, en een uurtje later waren we allebei weer thuis, na een hele leuke dag. En had ik genoeg materiaal om een gastblogje te schrijven!