Vijf jaar. Het lijkt nog maar zo kort, maar het is echt al vijf jaar.
Gister was het Halloween. Ik hou best van een beetje griezelen, het werk van Tim Burton is daarbij mijn favoriet.
Maar met Halloween in 2012 hadden we echte horror. De allerergste nacht die ik ooit heb meegemaakt, toen Jan Willem verongelukte en overleed.
Het is gewoon niet te beschrijven hoe dat was, toen de telefoon ging. En de periode daarna. Ik ga het ook maar niet proberen.
Vijf jaar, wat gebeurt er allemaal niet in vijf jaar? Veel. En toch blijft tegelijk de tijd stilstaan.
Vanwege het “nooit meer”.
Bij alle goede en blije dingen is er toch altijd een schaduw. Soms een grote, soms een kleine.
De ene keer een schaduw van weemoed. Een andere keer de schaduw van een glimlach. Maar ook soms een schaduw van knijpend verdriet.
Want ik mis hem verschrikkelijk.
Het is letterlijk zo dat een deel van mezelf is gestorven met hem. Ik ben niet meer compleet. We hadden met z’n drieën moeten blijven: Toos, Jan Willem en ik. Broer en zussen.
Hij is tussen ons weggerukt, terwijl we met elkaar verbonden waren. Het voelt voor Toos en mij als een amputatie, de bloedband is met geweld kapot getrokken.
Natuurlijk stopt het bloeden op een gegeven moment en komt er een vliesje op de wond. En na vijf jaar zit er wel een korstje op.
Maar het is maar een dun korstje, wat heel makkelijk weer kan openbarsten. Het heeft nog heel wat tijd nodig voor het een litteken is geworden.
We kunnen gelukkig wel samen over hem praten en herinneringen ophalen nu. In het begin kon ik het niet, ik zat op slot.
En we kunnen lachen. Gister nog vertelde Toos dat ze over hem gedroomd had en we hadden er lol over dat hij in haar droom heel gezond granen en noten at. Granen en noten! We zeiden tegen elkaar dat hij waarschijnlijk boven een van z’n onbedaarlijke lachbuien kreeg hierover, terwijl hij aan een hemels biertje zat.
Want hij was een echte bourgondiër.
Zijn favoriete Bijbeltekst staat in Prediker: Dus eet uw brood met vreugde, drink met een vrolijk hart uw wijn, God ziet alles wat u doet allang met welbehagen aan. Draag altijd vrolijke kleren, kies een feestelijke geur. Geniet van het leven met de vrouw die u bemint.
Deze tekst heeft Tim voorgelezen op Jan Willems begrafenis.
En toen ik vorige week Tims jasje even repareerde, kwam ik in het borstzakje een opgevouwen papier tegen: het gedeelte uit de liturgie met deze tekst. Al die jaren zorgvuldig bewaard.
Ik heb het ontroerd weer terug gestopt. Het is ook echt iets speciaals om te bewaren, het is Jan Willem ten voeten uit.
Lieve Jan Willem, wij zullen ook ons best doen, om de tekst uit Prediker in de praktijk te brengen.
Je bent er niet meer, en toch ben je voor altijd bij ons.
Toen ik gister in de auto zat en moest huilen omdat ik er aan dacht dat het vijf jaar geleden je laatste dag was geweest, viel me ineens de tekst op van het liedje wat op de radio was. Een liedje wat ik al 1000 x eerder gehoord had. Een liedje wat ik eigenlijk nooit de moeite waard had gevonden.

Well sometimes you can’t change and you can’t choose
And sometimes it seems you gain less than you lose
Now we’ve got holes in our hearts, yeah we’ve got holes in our lives
Where we’ve got holes, we’ve got holes, but we carry on

Iets te toevallig dat dit nu juist voorbij kwam en het me nu ineens opviel wat de tekst zegt.
Een boodschap van boven.