Nog een paar dagen en dan is het 10 jaar geleden dat je uit het leven weggerukt werd.
10 jaar! Het is zo’n lange tijd, maar toch is het nog niet gewend. Het went misschien wel nooit.
Ja, de dagelijkse dingen, die gaan gewoon. En ik kan ook echt van het leven genieten. Maar er is zoveel wat ik nog met je had willen delen.
Ik, puur persoonlijk ik. Ik kan niet spreken voor je kinderen of voor de andere mensen die van je hielden en je zo missen.
Jij was mijn grote broer. En in die hoedanigheid uniek, want alleen voor mij was je grote broer. 

Ik praat nog vaak tegen je en heel soms heb ik het idee, het gevoel, dat je dat weet, dat je het op de een of andere manier hoort. Ik praat over vroeger en ik praat over nu. Omdat ik je zo mis. Zo verschrikkelijk mis.
En ik zie je, in andere mensen. Soms in mijn eigen kind, soms in een willekeurig iemand. Die lijkt op jou, denk ik dan. Zo kon jij ook doen, kijken, praten, lachen.
Ik ben inmiddels zes jaar ouder dan jij geworden bent. Ik heb je ingehaald en voor mijn gevoel had dat helemaal niet mogelijk geweest moeten zijn. Maar het is gebeurd.
Ik koester de vele, vele mooie herinneringen aan jou. Altijd. Voor altijd.