Soms lijkt het of je leven een beetje op pauze staat. Er gebeurt niks nieuws, alles is zoals het al een hele poos was. Dat kan rustgevend zijn, op zo’n moment heb je helemaal geen behoefte aan verandering. Het kan ook het tegenovergestelde effect hebben: onrust, het gevoel van ergens op te wachten. En dan ineens… gebeurt er van alles heel snel achter elkaar. Soms te snel.
Zelf ben ik iemand die probeert te anticiperen op wat er gebeurt, als ik al niet een doel zie in wat me overkomt, dan probeer ik er in ieder geval zo goed mogelijk mee te dealen.
Zie het als dobberen op een meer. Als er een wind opsteekt komen er flinke golven. En dan krijg je dit:

Ik voel dat momenteel heel sterk. Ik heb al geschreven over mijn gebroken voet en in het verlengde daarvan mijn beslissing om te stoppen met werken.
Dat was eigenlijk wel even genoeg om te verwerken vond ik zelf. Maar er werd niet gevraagd wat ik zelf vond.
Mijn voet geneest niet goed. De artsen willen graag dat het zonder operatie gaat lukken. Maar na drie weken is er nog geen enkele verandering te zien op de röntgenfoto. Nu heb ik een soort gipsschoen gekregen en moet ik mijn voet heel voorzichtig af en toe wat belasten. Dat zou botgroei stimuleren. Over twee weken moet een foto uitwijzen of dat inderdaad het geval is.
Nou wil ik het niet beter weten dan ervaren dokters, maar ik heb er niet zoveel vertrouwen in dat het gebeurt, het voelt gewoon niet zo goed.
Als mijn gevoel juist is ben ik straks vijf weken verder en moet er alsnog een operatie komen. Ik hoop dan ook van harte dat de wetenschap het beter weet dan mijn gevoel.
Ik kreupel af en toe wat door het huis, probeer Bert een beetje bij te staan met lichte huishoudelijke klusjes.
En dan ineens word ik weer helemaal teruggefloten.
Ik heb corona. Ik ben gevaccineerd en ik had niet gedacht dat het me nog te pakken zou krijgen. Ik kom ook bijna nergens momenteel maar één keertje bij een besmet iemand, die dat zelf nog helemaal niet weet en mij een verzetje gunt, is blijkbaar genoeg. Verraderlijk rotvirus.
Ik ben er ook echt wel beroerd van. Niet doodziek gelukkig! Maar wel genoeg om als een dweil op de bank te hangen, veel te huilen en te slapen en nergens fut voor te hebben. Totale isolatie is niet mogelijk want ik kan niet zonder hulp douchen etc. Maar quarantaine wel.
En geen bezoek te mogen ontvangen, de 30e verjaardag van mijn zoon niet te mogen vieren…. eigenlijk vind ik het gewoon klote. En dat schrijf ik op zonder censuur**tjes.
Want zo voelt het echt. We zouden samen twee dagen weggaan, maar dat ging niet door vanwege mijn voet. Plan B dan maar, hij zou hierheen komen voor lekker eten en een gezellige avond. Maar weer gooi ik roet in het eten omdat ik corona heb. Ik weet dat beiden niet mijn schuld zijn, niemands schuld, maar ik ben er best verdrietig over. Raar hoor, ik probeer eigenlijk altijd positief te zijn. Maar de enige keer dat ik negatief wil zijn, met de coronatest dus , blijk ik ook positief te zijn.
Heel even heb ik geen energie om te surfen, ik wil gewoon alleen maar balen. En er over schrijven want dat helpt bij mij altijd heel goed.
Misschien is dat wel mijn surfen. Want schrijven zet het weer wat in perspectief.
Die voet, daar komt uiteindelijk wel een oplossing voor. Die coronabesmetting, daar ga ik weer van genezen. En dan gaan we de gemiste dingen inhalen.
Wat blijft is mijn beslissing om het een beetje anders te gaan doen in de toekomst. En daar hoort ook bij om geen stress meer te hebben.
Laat ik daar nu dan alvast maar mee beginnen.