Inmiddels heb ik ruim 41 jaar gewerkt en ik heb best een gevarieerde loopbaan gehad.
Bijna 5 jaar voor de klas, 2 jaar op een kantoor van een bouwtoeleveringsbedrijf, 2 jaar bij een kinderdagverblijf, 8 jaar in de horeca, 8 jaar nogmaals voor de klas en ruim 16 jaar als (zelfstandig) gastouder.
Kinderen zijn dus wel de rode draad in het geheel. Dat was toch wel waar mijn hart lag.
De horeca vond ik ook leuk trouwens, maar de werktijden minder. Altijd ’s avonds en in het weekend, daar had ik op den duur echt geen zin meer in.
Het kantoorwerk was echt niks voor mij. Voortdurend op dezelfde plek zitten en met (toen nog) papieren bezig zijn, dat vond ik verschrikkelijk. Maar je moet het eerst proberen voordat je dat kan zeggen, toch.

Hoeveel kinderen zal ik onder mijn hoede gehad hebben? Op de scholen in totaal toch al gauw zo’n 325 heb ik uitgerekend. Ongelooflijk zeg. Al die kleine en grote jongens en meisjes, al die unieke kinderen met hun eigen hebbelijk- en onhebbelijkheden.
Sommigen hadden een heerlijk leven, anderen maakten al veel te vroeg ellende mee. Als juf sta je daar heel dicht bij en dat voelt heel bijzonder, daar ben ik dankbaar voor.
Ik bedacht laatst dat de kleuters uit mijn eerste klas dus nu ook al ergens halverwege de 40 zijn…. bizar idee.

Het kinderdagverblijf was heel kleinschalig en ik was er maar kort, dus laten we zeggen dat ik daar in totaal 12 kinderen verzorgd heb.
En mijn eigen bedrijf, mijn kinderopvang Kind aan Huis?
35 kindertjes en kinderen kwamen hier in huis. Sommigen waren nog maar een paar maandjes oud toen ze hier kwamen, anderen waren peuters of kleuters.
Ik zag ze opgroeien, maakte van dichtbij alles uit hun leven mee. De babietjes die ik in mijn armen had toen ze de eerste keer bij mij kwamen, groeiden me letterlijk boven het hoofd en namen afscheid als een tiener, klaar om naar de brugklas te gaan.
Er is daarbij nog wel eens een traantje gevloeid, zoveel jaar samen is immers niet niks!

Maar als ik zeg dat ‘mijn’ eerste kleuters nu veertigers zijn, dan betekent dat, dat ik zelf inmiddels 60 ben…. en ik merk het. Je kan wel zeggen: ‘je bent zo jong als je je voelt’, maar voor mij gaat dat niet op.
Eigenlijk denk ik: waarom moet ik jong blijven? Waarom moet ik geforceerd proberen hetzelfde te doen als toen ik 20, 30 of zelfs 40 was?
Het lijkt soms wel of je opgedrongen krijgt dat je jong en actief moet blijven, omdat dat hetgeen is wat je gelukkig maakt.
Maar mag ik dan niet ouder en rustiger worden, omdat dàt mij gelukkig maakt?
Ik wil niet meer jong en actief zijn. Ik wil leven en gelukkig zijn op een manier die past bij mijn nieuwe levensfase.

Dat heeft niets te maken met minder aandacht hebben voor je omgeving en alert zijn op wat er gebeurt in de wereld. Ik wil echt niet indutten en uiteindelijk vegeteren.
Maar ik wil wèl naar mijn lichaam en geest luisteren die zeggen: doe het voortaan maar wat kalmer aan, dat is beter voor je.

En wat is daar dan de uiteindelijke consequentie van? Dat ik toegeef dat ik het allemaal niet meer aankan zoals het gaat. Dat het afbouwen wat ik het laatste jaar gedaan heb niet voldoende oplevert.
Dat ik, nu ik letterlijk ben stil gezet met mijn gebroken voet, kan nadenken en tot beslissingen kan komen. Beslissingen die ik alsmaar voor me uitschoof. Maar die zo noodzakelijk zijn.

Ik ga stoppen met mijn werk, Kind aan Huis gaat sluiten. Een dubbel gevoel omdat ik met kinderen en hun ouders te maken heb en die ga ik missen. Ik sluit een periode af. Ik sluit af wat ik zelf opgebouwd heb.
Maar toch voelt het als de juiste beslissing.
Lieve lieve kinderen, jullie allemaal, van lang geleden tot aan nu toe, jullie hebben mij zoveel gegeven in het leven. Ik hoop dat dat ook wederszijds geweest is.

Ik sta open voor wat de toekomst brengt. En ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig!