Als ik met mijn kleine pleegkindje in de wagen door het dorp loop en ik iemand tegen kom, die vraagt welk kindje dit is, vertel ik dat dit jongetje een poosje bij ons woont, omdat Bert en ik pleegouders zijn voor crisis- en kortdurende opvang.
“O,wat goed” is de reactie. “Maar vind je het dan niet moeilijk om weer afscheid te moeten nemen?”
Deze vraag verwacht ik inmiddels. Het blijkt vrijwel iedere keer het eerste te zijn wat mensen vragen. (sommige mensen zeggen zelfs ” het weer af te moeten staan”….) als ze
horen dat wij pleegouders zijn.
Mijn antwoord is steeds hetzelfde: “Jawel, maar daar stellen we ons op in”.
Begrijp me goed, ik neem de vrager niks kwalijk. Ik waardeer de oprechte belangstellng erg, en vind het lief dat mensen om me denken.
Maar toch verbaas ik me ook wel, dat dit blijkbaar het eerste is wat bij iemand opkomt.
Want voor mijzelf is de vraag of ik het moeilijk vind om afscheid te nemen, niet mijn eerste gedachte als ik aan pleegzorg denk. Dat komt pas veel later.
Het eerste wat bij me opkomt, is het kind. Wat voor kindje is het, waarom komt het bij ons? Kunnen wij iets voor dit kind betekenen?
Een liefdevol, veilig thuis is voor ieder kind belangrijk. En kan dat niet bij eigen ouders, dan misschien een poosje bij ons.
In de tijd dat het bij ons is, willen we de beste zorg en heel veel liefde geven.
En dat is soms heel moeilijk, want ieder kind komt met een rugzak vol emotionele bagage, hoe klein het ook is.
Maar we willen het graag. En in zoverre denken we dus aan onszelf, we doen wat we graag willen doen.
Maar het kind is niet ons kind, en het is het belangrijkste, dat het uiteindelijk op de goede plek thuis is en opgroeit.
Dat beslissen wij niet, dat doen de jeugdzorginstanties. Misschien terug naar de ouders,of wonen bij familie. Naar een permanent pleeggezin, of een gezinshuis.
In de tijd die nodig is om duidelijk te krijgen wat het beste is voor specifiek dat kind, zorgen wij voor hem of haar.
In het voorbereidingstraject wat wij hebben doorlopen om pleegouders te kunnen worden, kreeg ik een boekje onder ogen met de titel:’Plaats in ons huis en in ons hart’.
En zo is het voor ons precies, dat is de motivatie.
Afscheid nemen is een onderdeel, maar er is zo veel meer, wat voor mijn gevoel veel belangrijker is.
Zorgen voor, houden van, de voldoening om te zien dat een kind zich vertrouwd gaat voelen en gaat laten zien wie hij/zij is.
Uiteindelijk weten dat een kind toe is aan een volgende stap. En dankbaar zijn om te zien dat het zover is gekomen, wat die stap ook mag zijn,
want die is voor elk kind anders.
En ja, dan is het afscheid lastig. Maar ook goed. Want we weten dat die volgende stap het kind kansen biedt die wij niet kunnen geven.
En daarom hebben wij voor deze vorm van pleegzorg gekozen.
Als een kind weg is, is het even heel stil in huis. We zitten ineens weer maar met z’n tweetjes aan tafel en lijken zeeën van tijd te hebben.
Het is raar om dat stemmetje niet meer te horen, niet meer bij het naar bed gaan even op het kleine kamertje te kijken of alles goed is.
Om nog kleertjes in de wasmand te hebben, die even niemand meer zal dragen. Eendjes op de badrand, terwijl er geen kinderhandjes meer mee spelen.
We nemen een paar maanden pauze als pleegouders, doen weer wat dingen samen en bouwen zo weer energie op voor de volgende keer.
Dan zijn we er weer klaar voor, zodat we ‘ja’ kunnen zeggen als er een telefoontje van de pleegzorginstantie komt.
Er zijn verschillende vormen van pleegzorg: crisisopvang,kortdurende pleegzorg, weekend-en vakantiepleegzorg, pleegzorg voor lange termijn.
Wil je er meer over weten? Zou het iets voor jou kunnen zijn?
Kijk dan op https://www.supergewonemensengezocht.nl of op de site van de pleegzorginstantie in jouw regio.