Toen ik vanmorgen wakker werd van de wekker, hoorde ik de regen tegen de ruiten kletteren. Maar het maakt me niks uit, ik ben al de hele week in een opperbeste stemming. Vorige week was je bruiloft! Niet te geloven, is het echt al een week geleden?
Ik ben er nog zo vol van! Maar het gewone leven ging weer door daarna. Gelukkig maar. Alhoewel, gewoon voelt het nog niet. Het voelt of alles veranderd is door de fantastische dag van vorige week. Of er nu echt een eind is gekomen aan alle verdriet en afscheid, dit is een prachtig nieuw begin. Hoe stralend en gelukkig stonden jullie daar vorige week als bruidspaar, hoe stralend en gelukkig voel ik me sindsdien.
Is dit het nieuwe ‘gewoon’ voor mij? Ik hoop het, want het voelt heerlijk. Vorige week was je de bruid, de mooiste die ik ooit gezien heb. En het was maar goed dat er een beetje rek in mijn feestjurk zat, want mijn hart zwol zo van trots dat het bijna barstte. Met jouw Jan, mijn favoriete schoonzoon, stond je daar, klaar voor een nieuwe stap in de toekomst.
En natuurlijk word ik daar als moeder emotioneel van. Maar uitsluitend vreugdetranen deze keer, hoe heerlijk is dat. Ik mocht jouw getuige zijn, wat een eer en wat ben ik enorm geraakt door jouw woorden, waarom je mij daarvoor gekozen had. De ambtenaar zei:’binnen de lijntjes tekenen’, en ik ben er in geslaagd om er geen bibberige handtekening van te maken. En ik heb verteld wat ik 25 jaar voor je bewaard had, wat je als 3-jarige tegen me zei: “Mama, als ik later ga trouwen, ga je dan wel met me mee, anders ben ik helemaal alleen met die jongen!” Mijn mooie kleine meisje van toen is nu een mooie sterke vrouw. Maar echt veranderd ben je niet, je bent nog steeds vrolijk, positief en wil het liefst dat alles “gezellig” is.

Vanmorgen ging ik met een ander meisje van 3 en haar kleine broertje naar de Aldi. Ik vind het altijd zo leuk om even te neuzen in de bakken daar. Er lag nu allemaal speelgoed en ik pakte een doosje met kralen en rijgtouwtjes. Direct kwam er een herinnering aan jou boven. Je was stout geweest en je mocht voor straf niet meer buiten spelen. Met een betraand gezichtje vroeg je aan mij: “Maar mag ik nog wel kraaltjes rijgen?” Dat klonk wel zo aandoenlijk en lief en verdrietig, ik voelde me een rotmoeder.
En heb samen met jou de kraaltjesdoos opgezocht en een ketting geregen, met een kopje thee erbij. Een op zich klein voorval, maar ik heb het altijd onthouden omdat ik toen op dat moment ook zo goed voelde hoe ongelooflijk veel ik van je hou. En dat is nooit veranderd. En ach, we rijgen nu dan misschien geen kraaltjes meer samen, maar er is zoveel wat we (nog steeds) samen doen! Ook al wonen we 2 uur rijden bij elkaar vandaan, we hebben alle dagen contact en we zien elkaar veel, kletsen, praten, leuten thee, leuten wijn, gaan naar de sauna, wisselen recepten en zelfs kleding uit, praten alles uit, lenen elkaars pufjes omdat we niet meer bijkomen van het lachen…
Ik ben gezegend met jou als dochter. Dat je dat maar even weet.
En als je weer hier komt, mag je gerust nog een keertje kraaltjes rijgen.
Met een kopje thee erbij. Of een glaasje wijn.