Deze keer een gastblog van mijn liefhebbende dochter, die vanmorgen na het zoveelste voorval spontaan geïnspireerd werd tot het schrijven van dit stukje!

Ik moet neerleggen want…

Telefoneren. Je zou toch zeggen dat dat de normaalste zaak van de wereld is. Voor veel mensen is dat ook zo, maar volgens mij geldt dat niet voor mijn moeder.

Er is zó vaak iets raars!
De eerste herinneringen die ik daar aan heb zijn van vroeger, toen ik nog thuis woonde. Moeders was een keer aan de telefoon met haar zus. Ze liep een beetje te ijsberen en struikelde over Tim zijn voeten. Op hele kalme, rustige toon zei ze tegen haar zus: “Wacht even ik val”.  Nou, behalve haar kon je mij ook oprapen, want het klonk wel zo stom! Een normaal mens klettert gewoon op de grond, nee zij moet dit eerst even verkondigen.
Een andere keer werd ze tig keer achter elkaar gebeld door dezelfde persoon. Na vijf minuten ging weer de telefoon, dus ze nam op met “jaahaaaaaaa”. Bleek het de manager van een bedrijf waar mijn vader een sollicitatie had lopen te zijn. Oeps.
Maar ook gebeld worden door allerlei bedrijven, houdt ze niet zo van. Op een gegeven moment werd er gebeld door een of ander bedrijf wat goedkope lingerie wilde aansmeren. De reactie van mama was wel de beste reactie die je daarop kon geven.
“Sorry geen interesse”.  “Oh waarom dan niet?” klonk aan de andere kant.
“Nou, ik draag geen ondergoed”.  Bam, telefoon op de haak. Onnodig om te vertellen dat dit weer enorm op mijn lachspieren werkte.
Dit waren allemaal zaken waar ik getuige van was. Maar als ik zelf bel is het ook altijd spannend wat er gaat gebeuren. Toen wij nog niet verhuisd waren, ging ik altijd met de bus van het werk naar huis, en altijd belde ik dan even gezellig met mama. De kinders die op dat moment aanwezig waren vroegen ALTIJD wie er belde, dus altijd zei ze:  Pietje Puck.
En nam dus ook de telefoon op met “Ha Pietje Puck wat fijn dat u belt!”
Goed, ik was getransformeerd naar Pietje Puck.
Tussen de verhalen door, komen, naast het gelach, geschreeuw, gebonk en gehuil vaak opmerkingen als “Hey afblijven!” “NIET aan de knopjes zitten!” “Jongens waarom moet dit nu altijd als ik aan het bellen ben” etc.
Maar ik denk dat ik nog het meest kan schrijven over de manieren van een telefoongesprek beëindigen. Vaak midden in een verhaal, maar doordeweeks bellen is gewoon niet zo handig als er een huis vol kinderen is.
Het zijn alleen altijd zulke grappig dingen, dat ik vaak gierend bij het bushokje eindig, of in mijn heerlijk rustige huis als ik vanuit huis bel. Om maar even een selectie te noemen:

Ik moet neerleggen want…
… Lenny wordt in zijn oor geknepen
… Jantje gooit de strijkplank om
… De bel gaat, Marie wordt opgehaald (vaak vergezeld van een blaffende Lenny en een    huilend kind)
…*geluid van vallende dingen* Het is hier echt huize chaos en cambodja, ik kan niet bellen nu
… Ik ga niet gillen want er zijn kinderen bij, maar ik heb een enorme spin op mijn schouder
… Klaasje kruipt in de boodschappentas
… Ik moet Roodkapje zijn. Oh en grootmoeder. En ook nog de wolf
… Erik komt aan lopen met een oude pinda, ik wil even weten waar hij die vandaan heeft
… Pietje zit bij de cavia’s te klieren
… Tina kruipt in de bench van Lenny

Ik kan nog wel even doorgaan maar ik denk dat ik wel een beeld heb geschetst toch? Ik moet zeggen, het houdt het spannend, je weet nooit wanneer een gesprek klaar is en hoe. En omdat het vaak zo semi wanhopig klinkt ben ik na zo’n gesprek altijd weer helemaal blij.
Ik denk dat ik mijn moeder eens ga bellen om te vragen of ze dit blogje wil posten!