Eigenlijk wil ik van alles vertellen, maar ook nog niks.
Lekker duidelijk, nietwaar?
Het gaat om mijn boek. Wat klinkt dat echt, ‘mijn boek’.  Een hele poos geleden heb ik er over geblogd. Over de cozy detective , waarmee ik de manuscriptenwedstrijd van 18.02 Publishing heb gewonnen.
Daarna was het een poos stil. Tenminste, zo leek het. Want er is achter de schermen hard gewerkt.  

Een aantal redactierondes zorgden ervoor dat de tekst heel grondig werd gecontroleerd. Waar nodig werden adviezen voor wijzigingen en correcties gegeven.
En ja, dat was inderdaad nodig. Want nu zag ik bijvoorbeeld hoe vaak ik bepaalde woorden onnodig gebruik, als stopwoordje. En ook dat ik zinnen mooier of levendiger kon maken, door gewoon een paar woorden om te draaien. 

Het moeilijkste vond ik het perspectief. Dat was dus ook mijn grote valkuil. Als je schrijft vanuit een persoon, dan kan je daarbij niet vertellen wat iemand anders ondertussen denkt. Gewoon omdat je personage dat niet kan weten! En die persoon kan ook niet alles zien of horen wat een ander doet of zegt. Superlogisch natuurlijk, maar ik heb nooit geweten dat het zo lastig was om het kloppend te krijgen.
Ook na advies en uitleg van de redacteur ging ik nog de fout in.
Ik kreeg op een gegeven moment haast het gevoel wat ik bij de buitenspelregel van voetbal heb: ik snap het een beetje maar niet goed genoeg. Iets met klokken en klepels, zeg maar.
Misschien komt het omdat ik vanuit mezelf een verteller ben. Eentje die uitvoerig alles beschrijft, van omgeving tot personen, van gedachtes tot gebeurtenissen, van ‘terwijl dit gebeurde, was er ondertussen drie kilometer verderop…’  ’
En dat, lieve lezertjes, (ook een standaard verteller opmerking) mocht nou net niet in dit boek. Er stond ook duidelijk in de opdracht: Er mag niet worden geschreven vanuit een alwetende verteller.
Nou dat heb ik geweten dus. Ik ben een alweter en een betweter in mijn manier van vertellen, dat bleek maar weer.
De redacteurs waren geduldig en bleven het uitleggen, en uiteindelijk ging ik het begrijpen.
En zag ik er ook de logica en vooral het nut van in.
Leerzaam dit, ik denk ook echt dat het boek er beter van geworden is. 

Het is nu bijna zover! Op 15 april komt mijn boek uit.
Vandaag mocht ik al zien hoe de cover wordt. Ik stuiterde toen ik de foto kreeg. Zo mooi en helemaal passend bij mijn verhaal. 
De tekst op de achterkant, het binnenwerk, ik heb het allemaal al onder ogen gehad.
Ik popel werkelijk om het te laten zien. Maar nee, ik hou het vandaag toch echt alleen bij een blogje.
Want ik ga niet op de feiten vooruit lopen.
Het is erg leuk, maar ook best spannend, dat mensen mijn boek gaan lezen.
Wat zal men ervan vinden?

(illustratie Vector)