Een sommetje voor de lezers die Daagse Dingen al langer volgen:
Mooi weer + Anderhalve dag in de tuin werken = ?
Goed zo. Een nieuwe blog.
Want als ik in de tuin werk komt er altijd nieuwe schrijfstof te voorschijn. En zo ook deze keer.
Het is nu de avond van het Paasweekend. Afgelopen zaterdagmiddag en vandaag, 2e Paasdag de hele dag, heb ik hard gewerkt in onze tuin.
We hebben een grote tuin en je weet zo langzamerhand wel dat we die het liefst landelijk en natuurlijk hebben. Maar ook zo’n tuin heeft veel onderhoud nodig.
Als ik, zoals dit weekend, er een heleboel tijd voor heb, vind ik het heerlijk om er in te werken.
Ik kan mijn hoofd leegmaken van alle dingen die ik er in gestopt heb, of heb laten stoppen.
Eerlijk gezegd ging het vorige week niet zo heel goed met mij. Ik merkte dat ik de laatste tijd meer, vooral geestelijke, energie had verbruikt dan ik had. En dan kom je jezelf tegen, zoals dat zo mooi heet.
Ik was zo moe in mijn hoofd dat ik niks meer kon opnemen en dat ik fouten maakte waar dat echt niet mocht, en om het minste of geringste vloeiden tranen. Tijd voor een beetje rust, zonder geregel, gezorg en geplan. Mijn lieve gezin gaf me hiervoor alle ruimte en gooide de plannen voor het paasweekend om. Zodat ik nergens aan hoefde te denken en tot rust kon komen.
En wat is voor mij dan heerlijker dan in de tuin werken. Stukje bij beetje de boel netjes maken, bloemen planten, de moestuinbakken klaarmaken en ondertussen mijn gedachten de vrije loop laten.
Het werk in de tuin zorgt ervoor dat ik de dingen anders ga zien. Ik kan niet zo goed uitleggen hoe dat dan komt, maar het werkt therapeutisch.
De nooit eindigende levenscyclus van de natuur in de tuin is geruststellend en nodigt mij tegelijkertijd uit tot bespiegelingen.
Het paadje naar de tuinschuur wordt aan beide kanten begrensd door gras. Maar dat gras was zelf de grenzen aardig aan het verleggen en het paadje werd steeds smaller. Ik was met de steker bezig om de randen van het pad weer tevoorschijn te halen en zei tegen Bert: “Moet ik dat nou eigenlijk wel doen? Volgens Jezus moet je het brede pad laten voor wat het is en smalle pad kiezen. En nu ben ik bezig om het smalle paadje weer te verbreden”
Natuurlijk bedoelde ik het als een grapje, maar toch dacht ik er over na, terwijl ik ondertussen de grootste moeite had om het hardnekkige gras van de stenen te verwijderen. En toen zag ik het ineens anders.
Ik ben dol op metaforen. Die zorgen ervoor dat ik de dingen beter kan begrijpen. Toen ik de emmer met afgestoken gras zag, dacht ik: Dat paadje, dat ben ik vandaag. Ik heb me laten overwoekeren door van alles, zodat er steeds minder van mijzelf overbleef voor mijn gevoel. En nu haal ik alles wat niet bij mij moet zijn weg, en ben ik weer mezelf. Ik vind het gras nog steeds mooi maar ik laat me er niet meer door overnemen.”
Ik keek tevreden naar het paadje toen het klaar was, zo moest het eruit zien!

Op naar het volgende stuk van de tuin. De vogels floten, de zon scheen heerlijk, ik voelde me niet meer opgegejaagd en dacht : “Dank u Heer”. Dit is wat ik nodig had.
In de achtertuin hebben we een border en daar had ik zaterdag bloeiende planten voor gekocht.
Vorige winter waren er twee grote aardewerk bloempotten kapot gevroren. Ik had ze bewaard, ze hebben tijden op een hoekje van de oprit gestaan. Bert ging pas geleden naar de grofvuil-stort en zei toen: “Zal ik die kapotte potten nou ook maar eens meenemen ? “
“Nee!” riep ik, “die wil ik nog een keer gebruiken!”. Geen idee nog waarvoor, maar ze mochten niet weg.
Ik heb echt een heel lieve man. Hij dacht misschien wel zuchtend : ‘Mens, wat moet je nou toch met kapotte bloempotten, gooi die rotzooi toch gewoon weg!’
Maar dat zei hij niet hoor, hij zei: “Ok, dan laat ik die staan”
En nu wist ik wat ik met de gebroken potten wilde doen. Ik legde ze in de aarde en plantte de bloemen erin, en bij eentje ook nog in een gat er doorheen. Het staat leuk. De planten krijgen de gelegenheid om goed te wortelen en het decoratieve element wordt versterkt.

Ik was in mijn nopjes en de volgende metafoor diende zich aan.
Als iets bij je kapot is gegaan, is het niet per definitie over. Ook als er een beschadiging is, kan je iets moois betekenen, al is het misschien op een andere manier dan je eerst gewend was. Als je het (of misschien zelfs jezelf) maar een kans geeft en niet direct afschrijft.
Ben ik dan de hele tijd maar aan het bespiegelen en filosoferen terwijl ik in de tuin werk?
Welnee! Ik zeg een lelijk woord als ik mijn arm openhaal, ik gooi ongeveer 153 x Lenny’s speelgoedbeest door de tuin, zodat hij hem onvermoeibaar blij weer ophaalt, ik zeg tegen een hardnekkig zoem-insect dat ie nou maar eens ergens anders moet gaan zoemen dan vlak boven mijn hoofd, ik schiet vreselijk in de lach omdat de ezel die 300 m verderop bij DoeZoo staat een geluid laat horen als een misthoorn en ik vind om half 4 dat ik enorm aan een biertje toe ben.
En daar is niks metaforisch aan.
Maar therapeutisch is het wel, die tuin. Ik ben er echt heel dankbaar voor, dat wij die mogen hebben.