Zes jaar geleden schreef ik Naar de Sauna
Inmiddels ben ik nog vele keren met Irene geweest,naar verschillende locaties en het was altijd weer heerlijk en erg gezellig.
Vorige zomer hadden we het wel heel decadent gemaakt, een arrangement met 2 hotelovernachtingen en een aantal schoonheidsbehandelingen. Dat was echt een uitspatting en daar gaan we uiteraard geen gewoonte van maken.
Het was ook niet steeds nodig om er weer blogjes aan te wijden, maar na 6 jaar mag ik er wel weer iets over schrijven vond ik.
Van onze lieve vriend c.q oom Gertjan hadden we voor onze verjaardag een bon gekregen voor een heerlijke dag welness bij Thermen Soesterberg. Een fonkelnieuw complex, wel helemaal 5 minuten rijden bij Irene’s huis vandaan, wat een luxe.
Gister gingen we die bon verzilveren. Ik was keurig op tijd bij Irene en om kwart voor 11 stonden we binnen in de ontvangsthal. Ik overdrijf niet als ik dat zo noem, want het complex is huge!
We kregen een plattegrond mee, en een bandje voor een kluisje en verder konden we ons wel redden dachten we.
Eigen handdoeken en badjassen mee, dus dit keer minder risico voor spullen-kwijt-zijn-omdat-een-ander-ze-pakt.
We liepen het Saunaplein op en zeiden tegen elkaar hoe prachtig het er allemaal uitzag. En het rook overal zo lekker!
Veel verschillende sauna’s, een paar zwembaden, een prachtige tuin (zelfs in dit jaargetijde), dit ging een mooie dag worden. We zagen wel dat er in de meeste sauna’s niet gepraat mocht worden, dat is natuurlijk moeilijk voor ons.
Maar ach, er waren genoeg plekken waar dat wel mocht. Het was behoorlijk druk maar omdat het zo groot is hadden we daar geen last van. Zeer gemengd publiek, van jong tot oud, Irene werd zelfs bijna van de sokken (die ze niet aanhad) gereden door een oude mevrouw die in hoog tempo achter een rollator langs kwam scheuren.
Je verwacht het niet.
Het was erg koud maar toch wilden we in het buitenzwembad. Het water was wel lekker warm, maar je moet natuurlijk eerst je badjas uit en dan sta je daar te vernikkelen in je blootje. Ik stapte snel in het water, dat heel ondiep was.
Ik zag dat er een afstapje was, en was erg tevreden over mezelf dat ik zo goed oplette. Irene zei: “Weet je nog dat we in zo’n zwembad stapten en dat jij onder water verdw……” De rest hoorde ik niet meer, want op dat moment gebeurde er exact hetzelfde.
Het afstapje bleek namelijk een soort ravijn te zijn, de bodem was 1.40m lager. Omdat ik daar niet op bedacht was kwam ik met mijn bil op pijnlijke wijze in aanraking met de rand van de ‘afstap’ en riep ik hardgrondig  “AU” onder water. Toen ik weer bovenkwam moest ik Irene zowat reanimeren. Die moest al lachen omdat ik zo idioot alwéér onder water verdween en daarna kwam ze helemaal niet meer bij omdat ik ook nog een heel raar geluid had gemaakt. Medelijden was ver te zoeken, ook al vertoonde mijn bil inmiddels een soort Rorshach-vlek.
Ik liep overigens ook al met een permanente duckface vanwege een koortslip. Ik werd er niet mooier op zo, gelukkig kom je niet in de sauna om gezien te worden.
De sauna’s waren echt heerlijk. We kozen wel degenen die niet heter zijn dan 80 graden, dat trekken we niet. Maar wat is het fijn om in die warmte te liggen, in gedempt licht, soms met zachte muziek. Pure ontspanning. Meestal.
Want ook deze keer troffen we de onvermijdelijke kreuner. Echt, altijd is er wel iemand die zo genant zit te zuchten en te steunen in de saunaruimte, dat je maar hoopt dat dat vanwege de warmte is. In het ergste geval gaat diegene ook nog zitten bewegen met veel vieze sop-en-zweetgeluiden.
Dat laatste vind ik zo misselijkmakend dat ik opstap, dan is de ontspanning ver te zoeken. Verschrikkelijk.
Toen we beneden zo’n beetje alles gezien hadden, dachten we, wilden we ook boven kijken. Maar waar was de trap? Ja, we hadden een plattegrond gekregen,
maar wij en plattegronden gaan niet zo goed samen. We konden het dus echt niet vinden. Misschien als we buitenom liepen? We gingen de deur door
waar we al 4x eerder langs gekomen waren en liepen om het gebouw heen. Toen kwamen we bij de Theatersauna. Er stond een wachtrijtje maar het zou net gaan beginnen, dus we lieten onze zoektocht naar de trap even voor wat het was en sloten aan. Geen idee wat we moesten verwachten, maar we zouden het gaan meemaken. In het midden van het theater stond een gigantische kachel met hete stenen erop en op de rand emmers met geurige oliën, dit ging een opgieting worden. We zaten op bankjes en er werd ons verteld dat we ten allen tijde naar buiten mochten gaan als het te warm
of te veel werd, dat was een veilig gevoel. Toen iedereen zat kwamen er op een heel groot scherm natuurbeelden, er waren mooie lichteffecten en bijpassende muziek. Ondertussen deed een vrouw de opgietingen en zwaaide ze met een grote doek om de warme geurige lucht te verplaatsen. Ze deed dat als in een soort dans, het was echt heel mooi. Het was superheet maar ik was geïntrigreerd door het geheel en ik voelde dat ik ook erg transpireerde. En dat is voor mij een unicum, ik hou anders altijd alle warmte vast totdat ik het gevoel krijg dat ik ontplof. Dit was blijkbaar iets heel heilzaams.
We voelden ons ook erg prettig nadien. Irene en ik waren het er wel over eens dat het werk wat de vrouw deed niets voor ons zou zijn. Als we al niet met onze doek de emmers van de rand afsloegen zouden we wel iemand uit het publiek een geweldige mep verkopen met die lap of we zouden ‘m vast uit onze handen laten schieten zodat iemand die geheid in z’n gezicht kreeg. Wij houden ons bij ons eigen beroep besloten we.
Ok, toch nog weer op zoek naar de trap. Niet te vinden, dus maar weer naar binnen. We keken elkaar verbaasd aan. Hoe was dit mogelijk, het zag er ineens anders uit. We waren vast in een parallel universum terecht gekomen, waarin de Thermen Soesterberg een andere indeling had. Andere zwembaden, andere sauna’s en, kijk eens aan, een minstens 3 meter brede trap naar boven! We zijn er nog steeds niet uit hoe dit nou kon, dat we toch door dezelfde deur weer naar binnen gingen, maar op een andere plek terecht kwamen. Het gevolg was wel dat we ook onze badjassen niet meer konden vinden, geen idee waar die hingen. Per toeval hebben we die uiteindelijk weer terug gevonden, maar om nou te zeggen dat we doorhebben hoe het in elkaar zit daar, nee. Als we er
nog eens heengaan zullen we vast weer als een kip zonder kop rondlopen.
Je kan er ook erg lekker eten en drinken. ‘sMiddags had ik verse gemberthee met limoen en honing geprobeerd. Eigenlijk veel te hip naar mijn zin, maar ik moet gewoon eerlijk zeggen dat het ontzettend lekker was. Aan het eind van de middag was het tijd voor een borrel. En omdat we hier waren vanwege ons verjaardagscadeau van Gertjan, hebben we besteld wat we vroeger met Ingrid dronken. Irene rosé , ik Prosecco. Op jou, lieve Ingrid!
In het restaurant mag je wel mensen kijken.
En wat is dat toch, wat veel koppels doen: elkaars ceintuur om de badjas dragen! Hij een grijze badjas met een rose ceintuur, zij een rose badjas met een grijze ceintuur.
Moet je zo laten zien dat je bij elkaar hoort? En waarom dan! Het komt wel heel dicht in de buurt van ANWBstelletjes. En het waren er zoveel!
Nou ja, als ze daar gelukkig van worden…. Wij zaten met onze eigen ceintuur om onze eigen badjas van onze drankjes te genieten, en van een schandalig lekkere kaasplank en een schaal nacho’s. Heerlijk.
Zo’n hele dag sauna is genieten, en ook een moeder-dochter moment voor ons.
En deze dag was letterlijk een cadeautje!