Hallo lieve pa. Ik sta voor je foto en glimlach. Deze foto is leuk. Je was niet bepaald fotogeniek, dus er zijn de raarste foto’s van je. Maar deze hangt aan onze muur sinds je er niet meer bent.
Het is vandaag 13 februari en 6 jaar geleden belde Toos ‘smorgens heel vroeg dat je was overleden.
We zouden die dag komen, we wisten dat je ziek was, maar dat het zo snel zou gaan hadden we niet verwacht.
Je komt nog regelmatig ter sprake. Heel vaak als het gaat om eten en drinken, want je was wat dat betreft een echte levensgenieter. De ‘bolle meniscus’ is een begrip in onze familie.
Mijn map met recepten bevat een aantal ouderwets uitgetypte exemplaren van jouw favoriete gerechten, geschreven in jouw expliciete stijl, die me ook vaak laat glimlachen als ik het lees. En Irene deelt ze ook weer.
Je presteerde het zelfs om me een uitgetypt recept te geven omdat ik dat ‘echt moest proberen, het is kostelijk’ terwijl je het recept van mijzelf gekregen had! En het was onbegonnen werk om je daarvan te overtuigen, want eigenwijs was je ook. Stronteigenwijs. Ik mag dat zeggen, want ik lijk op je.
Niet in alle opzichten was je een levensgenieter, net als ik was je zorgelijk en zag vaak leeuwen en beren op allerlei wegen. Maar het leuke was dat we dat van en voor elkaar vaak weer konden relativeren.
Misschien wel omdat we van elkaar begrepen hoe het voelt.
Je was zorgzaam op je eigen manier en je genoot ervan als we allemaal bij elkaar waren.
Alle jaren “Holten” zijn een onbetaalbare herinnering en alle kleinkinderen komen nog ieder jaar bij elkaar daar, omdat Toos en Joos de traditie voortzetten.
De foto aan de muur is er eentje die bewust is genomen.
De Haiku’s die je in de loop van de tijd gemaakt had werden gebundeld in een boekje en op de achterkant moest een foto van de auteur komen. Je had een houding van ‘flauwekul’ en ‘overdreven gedoe’ en ‘ik hoef niet in  de belangstelling te staan’ , maar stiekem vond je het maar wat leuk! Ma was het overigens niet helemaal eens met de foto, je haar zat niet netjes genoeg.
Ik ben wel blij met de foto. Want je staat erop zoals je was.

Het is een raar idee dat het al zes jaar geleden is dat ik je voor het laatst zag.
Zo voelt het namelijk niet. En zo moet het ook maar blijven.
Dat we, als we vanavond op jou je favoriete Blankenheym drinken, mèt de onvermijdelijke bolle meniscus, ik je daarbij zie grijnzen. Zelf had je overigens niet veel met herdenkingen. Je kon er  zelfs behoorlijk schamper over zijn. “Iedere scheet moet tegenwoordig herdacht worden,liefst met een monument”.
Toen ik daarover in de lach schoot, moest je in weerwil van jezelf toch ook lachen.
Jij bent overleden maar de herinneringen zijn levend. En zo ben je nog steeds bij me, lieve pa.

Borrel op terras
Koel zongeflits in glaasje
Eerbiedig; Proost HEER

Mijn horloge loopt
Waar naar toe? Ik weet het niet
Maar ik moet wel mee

Die Haiku-opa
met z’n Nipponstijlspreukjes
Ach, laat die man toch