Vorig weekend ben ik met Irene naar de sauna geweest.
Zo 2 à 3 x per jaar gunnen we onszelf zo’n verwendagje.
Soms zelfs daagjes, met een hotelovernachting erbij is het wel helemaal super.
Maar met af en toe een losse dag zijn we ook altijd heel blij.  Wij doen dit al een aantal jaar, en samen hebben we daarmee ook al ontzettend veel lol gehad.
Want heel vaak gebeuren er gekke dingen.
Afgelopen keer viel daarmee trouwens uit de toon, afgezien van dat ik een verlichtingsspot  voor een boomhut annex nestkastje aanzag (omdat ik dus mijn bril niet ophad) en Irene daardoor half verdronk in het zwembad, hebben we geen rare dingen gezegd, gedaan of meegemaakt.
Niet zoals die keer dat we een arrangementje inclusief badjas en handdoeken hadden.
Ze hadden er alleen, tot hun eigen nadeel, niet bijgezegd hoeveel handdoeken.
Speciaal mijn handdoek was namelijk erg aantrekkelijk voor andere saunagebruikers.
Ik weet niet of het mijn geurtje was dat het zo onweerstaanbaar maakte maar iedere keer was mijn handdoek weg! Ik hing ‘m netjes aan een genummerd haakje, zodat ik hem ook weer terug kon vinden na het zwemmen of douchen.Naast die van Irene.  Haar handdoek bleef keurig op het haakje hangen, de mijne was weg.  De eerste keer ging ik naar de receptie voor een nieuwe handdoek, waarbij ik uitlegde dat de mijne weg was gehaald door een anoniem iemand. De tweede keer bood ik (ten onrechte, want ik kon er niks aan doen) mijn verontschuldigingen aan en kreeg nogmaals een nieuwe handdoek.
De derde keer durfde ik me niet meer te vertonen en stuurde Irene erop af.
We maakten alvast maar plannen voor de vierde keer, waarschijnlijk hoefde ik alleen maar te verschijnen  en niks te zeggen en zouden ze direct begrijpen dat ik een nieuwe handdoek nodig had.  En de vijfde keer zou het al genoeg zijn als ik alleen een hand om de deur stak….
Waarschijnlijk zouden ze, als we nog eens zouden reserveren,  bij het horen van mijn naam al een extra pallet handdoeken laten aanrukken. Als we tenminste nog terug mochten komen.
Of die keer dat we badjassen in onze hotelkamer hadden hangen. Dat was makkelijk, zo van je kamer de sauna in! Irene deed de eerste greep in de kast, prima passende badjas. De andere was voor mij. Ik deed hem aan en vond mezelf niet meer terug. Kon ‘m letterlijk 2 x om me heen wikkelen, zag eruit als een kruising tussen het Michelinmannetje en de Verschrikkelijke Sneeuwman en kreeg het bloedheet in mijn dubbele bepakking. Onnodig te zeggen dat Irene inmiddels al weer op de grond lag van het lachen. Met die badjas ging ik dus niet 2 dagen rondsjouwen,  XXXL !
Bij de bar gevraagd om een passende badjas en gelukkig gekregen. Paar rondjes sauna gedaan, tot ik op een gegeven moment dus mijn brillenkoker niet terugvond in de zak van de badjas. Nee het zal niet waar zijn,  iemand had mijn badjas meegenomen !
Waarom is Irene nou nooit eens de pineut en heb ik dat alleen maar?
Met wazig zicht, want brilloos, maar weer richting receptie,  alwaar omgeroepen werd dat “een mevrouw” haar bril met koker kwijt was, of ieder z’n badjas even wilde controleren. Ondertussen had ik het koud, omdat ik alleen mijn handdoek maar om had,  want ik had geen zin in de badjas van een ander op m’n blote huid. Brr. Gelukkig kwam de bril weer terug en kreeg ik nogmaals een schone badjas. Ook deze was weer behoorlijk aan de grote kant maar ik had het lef niet meer om ‘m nogmaals om te ruilen.  Niet klagen maar dragen.
Of toen we in het Turks stoombad gingen. Dikke mist natuurlijk toen we binnen kwamen. Maar we waren maar met z’n tweetjes.
We liepen ontzettend stom te doen,  Irene galmde nog luidkeels: “Hallo???
Is daar iemand ? Iemand ? Iemand? “, heel gloedvol met wegstervende echo, maar er kwam geen antwoord. We vonden giebelend, op de tast ,de bank om op te zitten.
Alles was natuurlijk superwarm en vochtig van de stoom,  we gleden heen en weer op het bankje . Ik verkondigde dat ik glibberbillen had en Irene  bood aan om me af te nemen met de ruitenwisser die daar lag. Vervolgens gingen we in gesprek over persoonlijke dingen. Tot we ineens tot onze schrik iemand achter ons vanuit de mist zagen opdoemen,  langs ons van de bank stappen en grinnikend naar de uitgang lopen.  Een meneer. “Hé, da’s niet eerlijk!” riep Irene zonder nadenken.  “Ik vroeg nog of er iemand, iemand, iemand was ! “ “Haha”, lachte de man,  “Jullie zagen me toch niet en  ik wilde wel eens weten waar jullie het over zouden hebben…. ”
Gelukkig was het zo mistig dat we elkaar bij helder licht niet zouden herkennen, maar we voelden ons flink voor schut zitten.
De infraroodsauna is ook lekker.
Wel onhandig dat je dan op zo´n krukje moet zitten, je zit dan in een kringetje om een middenzuil heen. Wij zaten naast elkaar en hoorden ineens een groot lawaai aan de andere kant van de zuil. Verschrikt schoten we overeind en om de zuil heen en we zagen  een mevrouw op de grond spartelen in een wervelende wirwar van handoeken, armen en benen. We waren teveel geschrokken om in de lach te schieten, maar het zag er idioot uit. En de mevrouw zei droogjes:  “Ik ging naast ‘t krukje zitten”.
Gelukkig had ze zich niet echt pijn gedaan en toen durfden we erom te lachen. En moesten er vervolgens iedere keer weer aan denken zodat we op de meest rare momenten weer in de lach schoten en mensen ons bevreemd aankeken of dachten dat
we hen uitlachten.
Buiten is meestal ook wel wat te doen.  Zo zat er bijvoorbeeld een man in een houten ton.
“Hé!”, zei Irene,  “ Daar hebben we Jan Huigen”.  En dat was alweer genoeg voor mij voor weer een half uur schateren.
Of druk kletsend de trap van het zwembad aflopen, de laatste tree missen en gewoon doorpratend schielijk onder water verdwijnen,  wat natuurlijk resulteert in  “ blub blubdebloeb”  zodat ik onder water zelf ook nog in de lach schoot en me vreselijk verslikte.  En bij het bovenkomen Irene aantrof die verbaasd zei:  “Je was ineens weg !”
Of dan toch maar een keer zo fanatiek zijn om baantjes te gaan trekken,  terwijl Irene niets anders deed dan naast me mee hopsen.   “Ja, dat is toch geen zwemmen !” mopperde ik.  “Nee”zei ze, “Maar ik doe Riverdance….. “
We deden ook een keer  mee met de Löyly.  Dat is een opgieting , met aromatische olie in het water dat wordt verdampt,  de stoom wordt verspreid met een handdoek, door de saunameester. Die keer was het met rozenaroma,  de saunameester kwam met een emmer aan. “Kijk” fluisterde Irene tegen me,  “Dat is Löylletje Rozenwater!”
De serene stemming die gewenst is bij de opgieting was daarna ver te zoeken….
We hebben het er wel eens over gehad dat het lekker zou zijn om een sauna bij huis te hebben.  Maar we doen het niet .
Uiteraard is het veel te duur, maar we zouden er immers ook lang niet zoveel lol beleven  !