Mag het nog een keertje? Mijn frustratie, ergernis en boosheid uiten in een blogje?
Over, inderdaad ja, TELEFOON !!!
De oneindige stroom van ongevraagde, ongewenste en vooral hoogst irritante
inbreuken op mijn bezigheden en mijn persoonlijke sfeer, soms meerdere keren per dag.
Want ook al neem ik niet eens meer op, als er op het schermpje “Anoniem” of “Privénummer” staat, dat brengt de boodschap niet over, ze blijven gewoon een aantal keren per dag bellen. En nooit wordt de voicemail ingesproken.
Het doet er blijkbaar niet toe dat ik met ons vaste telefoonnummer, zowel privé als met mijn bedrijf, geregistreerd sta in het Belmeniet-register, en dat mijn 06- nummer nergens openbaar staat.
Goede doelen, zwendelaars, energieleveranciers, advertentieverkopers,
zij hebben mijn nummers blijkbaar in het Belmezovaakmogelijk-register.
En ze zijn zooooo vasthoudend! Ze hebben me al zover gekregen dat ik tegen de telefoon,  die ik niet opneem, sta te briesen dat ik de langste adem heb! Maar dat wel nadat ik er weer, voor de zoveelste keer, naar toe moest lopen, voor niks, en daarmee moest onderbreken waar ik mee bezig was. Werk of eigen bezigheden, maakt niet uit, ik moet het neerleggen voor de dwingende riedel van de telefoon, om te kijken of het deze keer dan misschien wel iemand is die ik zou willen spreken.
Als er een nummer op de nummermelder verschijnt neem ik wel op.
Tenminste meestal, want ik heb inmiddels ook een lijstje bij de telefoon liggen met 06 nummers die ik niet opneem. Die zijn namelijk van een stel “bedrijven” die allemaal met elkaar te maken hebben, mooie praatjes verkopen om mij een advertentie te laten plaatsen in een blad dat nauwelijks verspreid wordt en dat niemand leest, en daar vervolgens een torenhoge rekening voor sturen. Helaas ben ik daar eens ingetrapt, toen ik nog dacht dat het om een blad ging dat op de scholen in de regio verspreid werd. Misleiding!
Dom ja, leer voor een volgende keer, maar de mensen achter de 06- nummers denken voortdurend dat ik er die volgende keer weer met beide benen en open ogen intrap.
Maar dan onderschatten ze me toch.
Het is al zover dat de kinderen aan mij vragen als de telefoon gaat: “Ga je opnemen?”
“Nee” zeg ik dan met een blije grijns, als ik voor de zoveelste keer van tafel gelopen ben en “Anoniem”op het schermpje zie staan. Maar dat blije is maar schijn, eigenlijk zou ik willen roepen: “NEE VER^&$((@%#)((*!
Maar ook met wel vermelde nummers is het ellende. De callcenter medewerkers zijn blijkbaar niet zo goed op elkaar afgestemd als je 3 x per week door iemand anders van de Grote Clubactie gebeld wordt met hetzelfde verhaal. Tenminste, de 3e kreeg de kans niet meer om haar verhaal af te maken, dat kon ik inmiddels zelf.
De amicale Henk Huppeldepup die me gelijk Annelies noemt en praat alsof hij deel uitmaakt van mijn vriendenkring, wil het nog “even over de vermelding van Kind aan Huis hebben in de digitale zorggids, zoals we besproken hadden”.
Pardon? De digitale zorggids?  Zo’n onnozele website waarbij je vermelding klauwen vol geld kost, waar nooit iemand op kijkt, en die niets, maar dan ook totaal niets met mijn werk te maken heeft?
“Nee Henk, dat dacht ik toch niet, ik heb niks met je besproken en dat ga ik ook niet doen”.  Helaas hebben we geen telefoon meer waarbij je de hoorn op de haak kan smijten. Dat gaf zoveel  voldoening vroeger! Dan had je echt een daad gesteld.
Nu moet je gewoon op een knopje drukken en het toestel in z’n lader zetten.
Met beleid. Jammer hoor, het effect is een heel stuk minder.
Maar Henk is verdorie een volhoudertje, een week later belt hij doodleuk weer met hetzelfde joviale verhaal. En zeg ik op mijn beurt doodleuk dat hij blijkbaar hardhorend is en last heeft van zijn korte-termijngeheugen, wat niet handig is in zijn baan. En moet ik jammergenoeg weer de telefoon netjes terug zetten in de lader, in plaats van met veel drama de hoorn erop knallen.
Gisteravond ook weer telefoon, maar toen was Bert thuis ,dus mocht hij het opknappen.
Want die is daar best goed in.
Toen er een mevrouw van de Staatsloterij belde begon hij te juichen en te blèren: “Jaaaaa wat hebben we gewonnen??? Vertel het me gauw, is het veel????”
Mevrouw was helemaal van slag, het was een kort telefoongesprek.
Of hij neemt op met “Hallo Irene…O, heet u niet Irene? Hoe heet u dan?” Degene aan de andere kant van de lijn heeft dan de indruk dat Bert ze niet allemaal op een rijtje heeft, dus weer een kort telefoongesprek.
Of hij zegt direct:”Zet maar op de mail, jullie hebben blijkbaar toch al onze gegevens al”.
Nadat hij gisteravond de beller afgepoeierd had met:”Ik zal het even aan mijn vrouw vragen, o ze schudt haar hoofd, dus nee” (ik kom er weer bekaaid vanaf, hij neemt op, maar ik ben alsnog de kwaaie pier) en weer terug aan tafel kwam, was ik zo aan het mopperen dat ik struikelde over mijn woorden en riep:
“Houdt het nou echt nooit op , ik heb ons toch laten opnemen in het Belmegister!!!”
Eigenlijk vind ik het een briljante vondst van mezelf.
Het moet een landelijke registratie worden , Bel me gister!
En voor de zekerheid moet de telefoon met de hoorn en de haak weer terugkomen.
Voor als het Belmegister net zo goed werkt als het Belmeniet-register.
BAM!