Er stond een oude fiets in onze garage. En dan bedoel ik ook echt oud.
Een matzwart barrel met een roestig stuur en 2 verteerde lekke banden en een halfvergane leren fietstas.

Hij stond er al toen ik bij Bert kwam wonen.
“Van mijn opa geweest” zei hij, en ik snapte wel een beetje dat het ding dus enige emotionele waarde had.
“Wil je die nog eens opknappen?” heb ik wel eens voorzichtig gevraagd.
Maar dat was niet echt de bedoeling, hij stond daar gewoon. Oke, prima. Ik bewaar ook wel eens wat.
Maar er kwamen steeds meer dingen in de garage te staan in de loop der jaren, met als grootste ruimteverslinder een klassieke auto. Die fiets stond eigenlijk best in de weg.
Ik begon er niet over, het was Berts fiets. Maar hijzelf vond het wel lastig worden en zo werd het besluit genomen dat de fiets er toch maar uit moest.
“Ik wil ‘m op Marktplaats zetten” zei Bert. Ik dacht niet dat het iets zou opleveren, maar nogmaals, het is Berts fiets dus ik had me er niet mee te bemoeien.
Gister waren we dan de boel een beetje aan het opruimen en de fiets kwam uit de garage op de oprit te staan.
Buurvrouw kwam voorbij. “Hest nog belang bie ’n olle fiets, Jantje?” vroeg Bert, eigenlijk als geintje.
Nee, zijzelf niet, maar waarom brachten we hem morgen niet naar de Najaarsmarkt die we hielden ten behoeve van ons vrouwenkoor? ( Even voor de goede orde: zowel Jantje als ik zijn lid van dat koor, en we houden 2 x per jaar een verkoop,  een Voorjaars- dan wel een Najaarsmarkt.)
Volgens Jantje waren er vast wel liefhebbers voor.
Ik dacht er alweer het mijne van, maar ach, wij waren de fiets in ieder geval kwijt dan.
Vanmorgen dus de fietsendrager op de auto, en de fiets, tezamen met nog wat spullen die we kwijt wilden, naar de markt gebracht.
Mijn schoonzusje stond er al als verkoopster en haar gezicht sprak boekdelen.
Ikzelf had al tegen Bert gezegd: “Je mag ‘m zelf aanbieden hoor, het is jouw fiets.”
Lees:  ik geneer me voor dat ouwe wrak en ik wil er niet mee geassocieerd worden.
Schoonzusje nam geen blad voor de mond en vroeg wat er met dat ouwe kreng moest, daar gaf toch niemand een stuiver voor? Aan ’t einde van de dag ging zij ‘m in ieder geval niet opruimen!
Bert liet zich niet uit het veld slaan en zette de fiets op een prominente plek.
Het ding stond er nog geen 3 minuten toen er een mannetje het marktje op kwam lopen.
Hij had geen oog voor de mooie herfstbloemstukken en lekkere eigengebakken cakes en leuk gerangschikte spulletjes, maar hij stevende regelrecht op de fiets af. Hij liep er omheen en bekeek het ding nauwkeurig.
Ik zag dat hij iets aan Bert vroeg en samen liepen ze naar ’s mans auto, die even verderop geparkeerd stond.
De klep ging open en er kwam een boekje uit.
Je kunt het geloven of niet maar het was een boekje met framenummers van
antieke fietsen! Wie heeft dat nou in vredesnaam in z’n auto liggen als hij op zaterdagochtend in Leens langs de markt van het vrouwenkoor rijdt?  Deze man dus.
Het framenummer stond er in en de fiets bleek uit 1954 te komen. Niet helemaal zo oud als we gedacht hadden, maar toch een eerbiedwaardige leeftijd.
Ik was benieuwd hoe het verder zou gaan en kwam wat dichterbij staan, zodat ik het ook kon horen verder.
De man vroeg hoeveel de fiets moest kosten en Bert noemde een bedrag waarvan mijn wenkbrauwen omhoog schoten.
De ogen van het mannetje begonnen te glimmen, maar hij wilde toch nog wel ietsje afdingen.
Nou een klein beetje dan, maar lager gingen we echt niet!  Dat waren notabene de woorden van schoonzusje, die erbij stond alsof ze een doorgewinterde antiekverkoopster was en volledig op de hoogte was van de waarde van de fiets.
Deal, koop gesloten! De fiets was echt verkocht. En hoe, het was zelfs de eerste verkoop van de dag!
Ik erkende ruiterlijk mijn nederlaag tegenover Bert en vroeg hem of hij zich nu niet heerlijk voldaan voelde na deze succeservaring.
Bescheiden als hij is, ging hij niet helemaal uit z’n bol, maar ik kon merken dan hij er wel allemachtig veel plezier in had. En dat is hem gegund.
We zullen komende week een liedje voor hem zingen met het vrouwenkoor.